Βλέπεις τι έγινε στο ματς της Γερμανίας με τη Σουηδία και λες ότι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές ήταν απλά αρκετά τυχεροί που δεν αποκλειστήκανε. Είχαν στο ματς ένα διαιτητή, τον Πολωνό κ. Σιμόν Μαρτσίνιακ, που, όπως και στο προηγούμενο ματς που διεύθυνε, αυτό ανάμεσα στη Βραζιλία και στην Ελβετία, αρνήθηκε να συμβουλευτεί το Var: αν το είχε κάνει στο 14΄ η Γερμανία θα έχανε πιθανότατα με 1-0 και θα έπαιζε και με 10 παίκτες. Ηταν επίσης τυχεροί γιατί απέναντί τους ήταν η Σουηδία με την οποία μετράνε 8 νίκες, πλέον, σε 11 αγώνες και δεν έχουν ηττηθεί ποτέ τα τελευταία σαράντα χρόνια. Τα σκέφτεσαι όλα αυτά, προσθέτεις και ότι το πρώτο το γκολ το σημείωσε ο Ρόις ένας Θεός ξέρει πως, και, ταΐζοντας την αντιγερμανική σου υστερία, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι αυτό που είδες χθες δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Αλλά δεν είναι έτσι και το ξέρεις. 

Το ένοιωθε όλη η ανθρωπότητα

Στην ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων δεν είναι λίγες οι ομάδες, που έχουν κερδίσει ένα ματς με ένα γκολ στο τέλος, ενώ έμοιαζαν στρυμωγμένες πολύ. Το 1990 οι Αγγλοι απέκλεισαν το Βέλγιο στο 119΄. Το 1994 οι Ιταλοί, με δέκα παίκτες, βρήκαν γκολ επιβίωσης με την Νορβηγία και τη Νιγηρία. Το 1998 η Γαλλία απέκλεισε την Παραγουάη λίγο πριν λήξει η παράταση και η Ολλανδία στο 89΄την Αργεντινή. Το 2002 οι Βραζιλιάνοι λύγισαν τους Τούρκους στο 88΄με πέναλτι. Το 2006 ένα πέναλτι στο 90΄χρειάστηκαν και οι Ιταλοί για να αποκλείσουν τους Αυστραλούς. Το 2010 οι Ισπανοί κέρδισαν ένα τελικό στην παράταση: παιγνίδια στα οποία τα φαβορί ιδρώνουν, αλλά βρίσκουν το γκολ στο τέλος, βλέπουμε συχνά – η διαφορά είναι ότι οι Γερμανοί το κάνουν πάντα. Χθες, παρότι έπαιζαν με δέκα παίκτες, ένοιωθες ότι το γκολ θα το βάλουν – πιθανότατα το ίδιο ένοιωθε και όλη η ανθρωπότητα, φυσικά και οι Σουηδοί. Τους έχεις δει να το κάνουν τόσες φορές που το θεωρείς δεδομένο – κι ας μην θυμάσαι καν τα ματς. Θυμάσαι ότι το 1982 έβαλαν δυο γκολ στους Γάλλους κι έκαναν το 3-1, 3-3. Θυμάσαι ότι έβαλαν στους Τσέχους το ένα και μοναδικό χρυσό γκολ σε τελικό – μετά καταργήθηκε. Δεν θυμάσαι μάλλον ότι το 1986 κέρδισαν στο 90΄το Μαρόκο. Δεν θυμάσαι ότι το 2002 λύγισαν στο 88΄την Παραγουάη, ούτε ότι το 1998 κέρδισαν στο 87΄το Μεξικό. Αμφιβάλω αν θυμάσαι ότι το 2006 κέρδισαν στις καθυστερήσεις την Πολωνία, ή ότι το 2014 λύγισαν στην παράταση τους Αλγερινούς. Αλλά όλα αυτά δεν χρειάζεται καν να τα θυμάσαι: σημασία έχει ότι έχουν δημιουργήσει και στο δικό σου μυαλό, όπως και στο μυαλό όλου του κόσμου, τη βεβαιότητα ότι οι Γερμανοί το γκολ θα το βρουν στο τέλος – κι αυτό είναι που μετράει. Και καθαρό να μην είναι το μυαλό τους, όπως χθες π.χ, σημασία έχει ότι δεν είναι γεμάτο από φόβους και ανασφάλειες, όπως των αντιπάλων τους.

Γερμανία χωρίς μυστικά

Χθες οι Γερμανοί δεν έκαναν ένα καλό παιγνίδι: γενικά δεν κάνουν ένα καλό τουρνουά. Πληρώνουν τον τίτλο που κέρδισαν στην Βραζιλία – και τον πληρώνουν ακριβά και με πολλούς τρόπους. Παγκόσμιος πρωταθλητής με μυστικά δεν υπάρχει: όλοι τον αναλύουν, τον προσέχουν και ασχολούνται μαζί του – τη Γερμανία την ξέρουν καλά πλέον. Πριν το 1970, όταν το σκάουτινγκ δεν υπήρχε, τον παγκόσμιο πρωταθλητή, όποιος τον αντιμετώπιζε στο επόμενο μουντιάλ αρχικά τον έτρεμε. Μετά το 1974, που στο ποδόσφαιρο εμφανίστηκε η τέχνη της προετοιμασίας, η ομάδα που αγωνίζεται στην πρεμιέρα της με τον παγκόσμιο πρωταθλητή παίζει ένα τελικό και σπανίως χάνει: έχει το κίνητρο να δείξει στον κόσμο ότι δεν φοβάται. Η προσέγγιση άλλαξε και μαζί και τα αποτελέσματα: μετά το 1974 σχεδόν κάθε παγκόσμιος πρωταθλητής ξεκινά το τουρνουά ανεβαίνοντας μια ανηφόρα – λίγοι άντεξαν να φτάσουν μέχρι το τέλος.

Ειδικά οι Γερμανοί μοιάζουν φέτος να έχουν κι άλλα προβλήματα. Η κατάκτηση ενός τόσο σημαντικού τρόπαιου, όπως το παγκόσμιο κύπελλο, δημιουργεί συνήθως ένα άδειασμα: είναι σχεδόν αδύνατο για μια ομάδα να βρει τέσσερα χρόνια μετά το θρίαμβό της το ίδιο κίνητρο, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια όρεξη. Ο Λεβ, που το ξέρει, μπόλιασε την ομάδα με νέους παίκτες, οι οποίοι κουβαλάνε το βάρος του παγκόσμιου πρωταθλητή χωρίς τέτοιοι να είναι: ο Ντράξλερ, ο Κίμιχ, ο Ρούντι, ο Βέμερ στα παπούτσια του Λαμ, του Σβαϊνστάιγκερ, του Κλόζε δυσκολεύονται. Η επιτυχία είναι παραμορφωτικός καθρέφτης, αλλά ακόμα χειρότερο είναι να νομίζεις ότι ο χρόνος δεν αγγίζει την  ομάδα σου: ο Λεβ ανακάλυψε στα δυο πρώτα ματς στη Ρωσία ότι ο Μίλερ, ο Οζιλ, ο Κεντίρα, ο Χούμελς, δεν είναι οι παίκτες που έκαναν τη διαφορά στη Βραζιλία. Το ίδιο το παιγνίδι της Γερμανίας, επηρεασμένο από την ποδοσφαιρική επανάσταση που έφερε στην Μπουντεσλίγκα ο Γκουαρντιόλα, δεν είναι πολύ γερμανικό: η Γερμανία κάνει υπερβολική κατοχή μπάλας, πασάρει ασταμάτητα, ψάχνει τη συνεργασία σε βάρος της τελικής προσπάθειας, έχει ξεχάσει να εκμεταλλεύεται τα κόρνερ δοκιμάζοντας σατανικές κομπίνες κι επειδή δεν μπορεί να πρεσάρει, αφού είμαστε στα τέλη του Ιουνίου, δέχεται αντεπιθέσεις από ομάδες όπως το Μεξικό και η Σουηδία, που κράτησαν τη μπάλα ελάχιστα. Αλλά, χθες, όταν βρέθηκε να κοιτάζει κατάματα τον αποκλεισμό της θυμήθηκε ότι είναι η Γερμανία που δυο πράγματα είχε πάντα: πείσμα για τη νίκη (ακόμα και τις βραδιές που τίποτα δεν πάει καλά) και παίκτες με προσωπικότητα, όπως ο Κρος, που όχι τυχαία φοράει τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Η έμπνευσή του και το γκολ στο 94΄μπήκε στα βιβλία της γερμανικής ιστορίας: ο Μπεκενμπάουερ, ο Γκερτ Μίλερ, ο Ρουμενίγκε, ο Ζάμερ, ο Ματέους, θα τον αναγνωρίζουν πλέον ως συμπαίκτη τους.

Η δουλειά τελειώνει όταν ολοκληρώνεται

Η Γερμανία έχει σχεδόν σβήσει μετά το 75΄και παίζει αμήχανα, παρότι κρατά συνεχώς τη μπάλα. Η μοίρα της στέλνει μηνύματα ότι πρέπει να σκέφτεται το δρόμο της επιστροφής: ο Μπόατενγκ αποβάλλεται στο 82΄. Μένοντας με δέκα οι Γερμανοί ξυπνάνε και ποντάρουν στο πείσμα τους, αλλά ο Ολσεν κάνει την επέμβαση της ζωής του στην κεφαλιά του Γκόμεζ στο 88΄ κι ο κεραυνός του Μπραντ στο 92΄βρίσκει το δοκάρι. Μια κανονική ομάδα έχει πλέον το άλλοθι της ατυχίας κι έχοντας καταθέσει ό,τι έχει μπορεί να γυρίσει σπίτι και να κάνει ήρεμα την αυτοκριτική της: δεν θα της κουνήσει επικριτικά το δάχτυλο κανείς. Αλλά η Γερμανία δεν είναι μια κανονική ομάδα: η ανθεκτικότητα της ξεπερνά τα συνηθισμένα. Όταν ο Κρος σκόραρε, πίστευα πως θα γυρίσει στην κάμερα και θα ζητήσει από όλη την ανθρωπότητα, που πανηγύριζε για το διαφαινόμενο αποκλεισμό της πρωταθλήτριας, να σωπάσει. Αυτός δεν έκανε ούτε αυτό: πανηγύρισε με τους συμπαίκτες του σαν τρελός μια νίκη, που όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμα μέρα στη δουλειά. Και η δουλειά τελειώνει πάντα μόνο όταν ολοκληρωθεί.

Καλύτερα από όλους

Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, όταν ως παγκόσμιοι πρωταθλητές έχασαν το πρώτο ματς, αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο μολονότι κανείς τους δεν βρέθηκε στο δεύτερο ματς στην απερίγραπτα δύσκολη θέση που βρέθηκαν χθες οι Γερμανοί. Τους οποίους μπορεί να σιχαίνεσαι όσο θες, αλλά οφείλεις να τους σέβεσαι. Γιατί όπως λέει κι ο Λίνεκερ στο ποδόσφαιρο κερδίζουν, είτε είναι 11 είτε είναι 10. Όχι απαραίτητα γιατί είναι προικισμένοι και χαρισματικοί, αλλά γιατί δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο. Αυτό που ξέρουν, το κάνουν καλύτερα από όλους. Στο τέλος κερδίζουν…