Πήγα και είδα τη Μούμια. Μη ρωτάς το γιατί. Ενας λόγος είναι ότι βλέπω όλες τις ταινίες του Τομ Κρουζ, γιατί μια φίλη που είχα, όταν ήμουν μικρός, τον έλεγε «Θωμάκο», πράγμα που έβρισκα πολύ γλυκό και χαριτωμένο, όσο κι εκείνη. Βέβαια ο Θωμάκος έχει πάψει από καιρό να είναι εγγύηση ότι δεν θα κλάψεις για ώρες πεταμένες, αλλά τι να κάνουμε: οι παλιές αγάπες φταίνε για πολλά. Από την άλλη ποτέ δεν πίστευα ότι ο Θωμάκος θα έπαιζε σε κάτι, που αν το αποκαλέσεις «ταινία», υπάρχει σοβαρός λόγος να σε δει ψυχίατρος: αν, μάλιστα, το κάνεις και την ίδια στιγμή δηλώνεις ότι αγαπάς το σινεμά είσαι για εγκλεισμό.

Όλα εξωφρενικά

Δεν έχω τίποτα εναντίον των blockbuster και πάντα πίστευα ότι η ικανότητα των αμερικάνων (και των παραγωγών γενικότερα…) να βγάζουν χρήματα είναι ένας λόγος που έχουμε δει και πολλά ωραία πράγματα στο σινεμά. Αλλά  «η Μούμια» ανήκει στην κατηγορία των ταινιών, που από ένα σημείο κι έπειτα δημιουργούν μόνο προβληματισμούς για το τι ναρκωτικά παίρνουν οι σεναριογράφοι. Ο σκηνοθέτης είναι ένας που έτσι κι αλλιώς πιστεύει πως δικαιούται να κάνει πλάκα σε όλη την οικουμένη: ο Αλεξ Κούρτσμαν ανήκει στην γνωστή παρέα του Τζέι Τζέι Αμπραμς, που θεωρεί πως όσο πιο εξωφρενικό είναι αυτό που θα σου παρουσιάσει, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να του πεις συγχαρητήρια.

Σταυροφόροι και δυνάμεις του ΝΑΤΟ

Αδύνατο να γράψω κάτι για αυτή την κολοσσιαία πατάτα χωρίς αναφορές στην υπόθεση. Το όλο ξεκινά με την ανακάλυψη του τάφου κάποιων σταυροφόρων στο Λονδίνο. Ακολουθεί η ανακάλυψη της Μούμιας κάπου στο Ιράκ, χάρη στο βομβαρδισμό ενός χωριού από δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Τι γυρεύει μια σαρκοφάγο στη Μεσοποταμία; Δεν απασχολεί ούτε το Θωμάκο, που παίζει ένα αμερικάνο λοχία που κάνει πλιάτσικο, ούτε το φίλο του που είναι σαν τον Πάνο Μουζουράκη, με ύφος απλά περισσότερου μεθυσμένου. Εμφανίζεται από το πουθενά μια ξανθιά σε ρόλο αρχαιολόγου, μια κυρία Περιστέρη αλλά κατευθείαν από τα καλλιστεία του Playboy, και για λόγους σεναριακά ακατανόητους, όλοι ψήνονται πως είναι ευκαιρία να πάνε τη σαρκοφάγο στο Λονδίνο, παρόλο που μόλις την βγάλανε από το έδαφος αρχίζει ο κακός χαμός, δηλαδή αμμοθύελλές, σεισμοί, επιθέσεις από αράχνες, κυνηγητά από έντομα, που το μόνο που δεν κάνουν είναι να λένε στους πρωταγωνιστές «ρε ηλίθιοι έχετε κάνει σαχλαμάρα, παραχώστε την εκεί που την βρήκατε και δρόμο». 

Ερωτευμένη με το Θωμά  

Φυσικά η σαρκοφάγος περιέχει την Μούμια, που την λέγανε παλιά Αμαρέτ (ή κάπως έτσι…) και πούλησε την ψυχή της στο κακό για να γίνει Φαραώ στη θέση του Φαραώ – σαν τους εξυγειαντές  δηλαδή ένα πράγμα. Με τους εξυγειαντές την ενώνει και η αγάπη για τον Θωμά – αυτή απλώς προτιμά τον Κρουζ, αντίθετα από τους άλλους, που είναι με τον Κοκαλιάρη, κι αυτός είναι ο μόνος σοβαρός συμβολισμός του έργου. Η Αμαρέτ, που είναι ένα πράγμα σαν την Ελένη Φουρέιρα στο πιο συμμαζευμένο και χωρίς τον Μποτία, ενώ αποδεικνύεται ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει (ανασταίνει νεκρούς, δημιουργεί στρατούς από ζόμπι, μπαίνει στο μυαλό του Θωμάκου και όχι μόνο, μασάει σίδερα, χορεύει, τραγουδάει, ρίχνει το Instagram και είναι και στην κριτική στο So you think you can dance – συγνώμη μπερδεύτηκα με την Ελενίτσα…), εν τούτοις ένα μόνο σκοπό έχει να επαναφέρει στη ζωή τον Σετ, τον άρχοντα του κακού, για λόγους αυστηρά προσωπικούς. Καταλήγει στο Λονδίνο, ρίχνοντας αεροπλάνα, αλλά παρόλα αυτά συλλαμβάνεται από τον Ράσελ Κρόου που έχει γίνει σαν τον Κατρούγκαλο και υποδύεται ένα επιστήμονα, που όμως καίει λάδια– ναι, κανείς δεν είναι καλά γενικά. Αυτός δένει την Φουρέιρα, σόρι τη Μούμια, για τους φίλους «Μούμη», σε ένα υπόγειο και θέλει να σκοτώσει τον Θωμάκο που στο μεταξύ έχει γίνει απέθαντος. Όλα αυτά ενώ η νεαρή αρχαιολόγος σεξ μπομπ Περιστέρη, τα χει χαμένα διότι δεν ήξερε ότι ο Κατρούγκαλος Κρόου είναι παρανοϊκός κι όταν το μαθαίνει συγκλονίζεται σφόδρα. Παρόλα αυτά, η σεξ μπομπ σώζει το Θωμάκο, που κινδυνεύει να πεθάνει, ενώ δεν πεθαίνει (δεν κάνω πλάκα…), και το αποτέλεσμα είναι ότι τα παίρνει στο κρανίο η Μούμη και προκαλεί στο Λονδίνο καταστροφές, ενώ κυνηγάει το ζευγάρι σε κάτι υπόγεια του Λονδίνου. Σε μια τελική σκηνή, που μου φάνηκε ότι διαρκεί μιάμιση ώρα και ένα τέταρτο, πεθαίνουν κι ανασταίνονται όλοι εκτός από τη Μούμη, που ενώ περίμενα να την κλείσουν σε καμιά σαρκοφάγο και να τραγουδάει το «Ανοιξε πέτρα για να βγω» σαν την Μαρινέλα, τελικά τη βρίσκει από το Θωμάκο, που δεν φοβήθηκε στο στήθος της μαχαίρι να καρφώσει. Το «είσαι όλα ότι έχω και δεν έχω» δικό σας.

Γιατί το έκαναν;

Στην αποχαιρετιστήρια σκηνή ο Κατρούγκαλος Κρόου υπόσχεται ότι θα βρει το Θωμάκο, που έχει γίνει Λόρενς της Αραβίας ή κάτι τέτοιο κι ο κόσμος πρέπει να τρομάζει στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει και δεύτερο μέρος. Πίστευα ότι όλη αυτή η σαχλαμάρα έγινε γιατί θυμήθηκαν τα πολλά λεφτά που είχαν βγει με την αναβίωση της ιστορίας της Μούμιας στο τέλος της δεκαετίας του ‘90: σε σχέση με αυτή την πατάτα εκείνη η Μούμια (με την Ρέιτσελ Βάις και τον Μπρένταν Φρέιζερ) ήταν αριστούργημα! Τελικά διάβασα ότι η Universal αποφάσισε λέει να ξαναδώσει ζωή στις ταινίες της δεκαετίας του 1920-30, δημιουργώντας μια ενότητα που λέγεται  Dark Universe: αν κάνουν και τον «Αόρατο Άνθρωπο» και τη «Νύφη του Φρανκενστάιν», και τον «Άνθρωπο που ζάρωνε», και τον «Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ» και το «Λυκάνθρωπο» και τα υπόλοιπα καταπληκτικά της περιόδου, όπως έκαναν την Μούμια, είναι ώρα να σηκωθεί πραγματικά από τον τάφο καμιά Μούμια και να τους κυνηγάει. Με ή χωρίς τον Κατρούγκαλο…