Είναι ένα μεγάλος τελικός αυτός που θα δούμε στο παραδόξως ηλιόλουστο Κάρντιφ. Η Γιούβε έχει αποκλείσει πρόσφατα την Ρεάλ και δεν μοιάζει να την φοβάται αλλά η Ρεάλ έχει κερδίσει τον προηγούμενο τελικό που έπαιξαν οι δυο τους, το 1998 στο Αμστερνταμ, και έχει και δυο κατακτήσεις του Τσάμπιονς λιγκ τα τρία τελευταία χρόνια. Η Γιούβε έχει μεγαλύτερο ενθουσιασμό και τεράστια δίψα. Αλλά η Ρεάλ είναι η Ρεάλ και είναι φαβορί όποτε βρεθεί σε τελικό - δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Από το 1991 που γυρίζω την Ευρώπη και βλέπω τελικούς δεν την έχω δει ποτέ να χάνει! Αύριο θα σας γράψω για την ατμόσφαιρα της πόλης. Σήμερα δυο κουβέντες για το πώς περιμένω τακτικά το ματς.  

Ομάδα για πρωτάθλημα

Η Γιουβέντους, αυτά τα τελευταία έξι χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της στην Ιταλία αγωνίστηκε σε ένα μόνο τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, το 2015 στο Βερολίνο κόντρα στην Μπάρτσα. Ο λόγος ήταν ότι και ο Κόντε και ο Αλέγκρι, που σύνδεσαν το όνομά τους με το ιστορικό σερί πρωταθλημάτων, χρησιμοποιούσαν συνταγές πρωταθλητισμού  που στο Τσάμπιονς λιγκ δύσκολα αποδίδουν. Οι πρωταθλητές Ιταλίας παίζουν στο καμπιονάτο υποχρεωτικά ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας  με ενδεκάδες στις οποίες συχνά πυκνά υπάρχουν πέντε δημιουργικοί επιθετικά ποδοσφαιριστές (δύο εξτρέμ, δύο φουνταριστοί  και παλιότερα ο Πίρλο και τώρα ο  Πιάνιτς σε ρόλο οργανωτή από τα μετόπισθεν) – η άμυνα είναι πάντα σοβαρή. Η Γιούβε στην Ιταλία είναι για τους μικρούς του Καμπιονάτο ένα άλυτο μυστήριο. Αν της δώσεις χώρους θα σε συντρίψει, αν την περιμένεις απλώς υπογράφεις τη θανατική σου καταδίκη, αφού επιθετικοί όπως ο Τέβες, ο Βούτσινιτς, ο Ντελ Πιέρο, ο Οσβάλντο, ο Μοράτα, ο Μάντζουκιτς, ο Λιορέντε που φόρεσαν τα τελευταία χρόνια τη φανέλα της, έβρισκαν πάντα ένα γκολ. Τι έχει παραπάνω η εφετινή ομάδα σε σύγκριση με τις παλιότερες; Εχει μεγαλύτερο κυνισμό, και δυο κυνηγούς, τον Ντι Μπάλα και τον Ιγκουαίν, που μπορούν να φτιάχνουν φάσεις και μόνοι τους. Ο,τι δηλαδή το Τσάμπιονς λιγκ απαιτεί.

Σήμα κατατεθέν της Ρεάλ  

Αυτό το «ποδόσφαιρο της προσωπικής ενέργειας» είναι ωστόσο τα τελευταία χρόνια το σήμα κατατεθέν της Ρεάλ: αν φέτος κάποιος έχει κάτι να θυμάται από τη Βασίλισσα είναι η τρομερή ενέργεια του Μπενζεμά που τελείωσε το ματς με την Ατλέτικο. Η Ρεάλ πήρε φέτος το πρωτάθλημα Ισπανίας για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια, ενώ στο ίδιο διάστημα στο Τσάμπιονς λίγκ έχει παίξει τρεις τελικούς. Σε ένα μαραθώνιο, όπως η ισπανική λίγκα, η Βασίλισσα μπορεί να πληρώσει με απώλειες βαθμών ένα ντεφορμάρισμα των κυνηγών της ή να χάσει δυο – τρία ντέρμπι που να της στοιχίσουν: φέτος πήρε τον τίτλο γιατί αντέδρασε σωστά μετά την ήττα από τη Μπάρτσα στο Μπερναμπέου, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας. Στο Τσάμπιονς λιγκ των νοκ άουτ ματς, τρεις καλές εμφανίσεις του Ρονάλντο, δυο σπουδαία ματς του Μόντριτς και δυο – τρεις ενέργειες του Μπενζεμά ή του τραυματία φέτος Μπέιλ αρκούν για να σε στείλουν στον τελικό. Αρκεί η άμυνα σου να έχει μια σοβαρή συμπεριφορά. Ευτυχώς για τους άλλους, παρά την παρουσία του Ράμος, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.     

Το ποδόσφαιρο των αντεπιθέσεων

Η Γιουβέντους, από την άλλη, έχει δείξει χάρη στην καλή δουλειά του Αλέγκρι, ότι έχει σχεδόν τελειοποιήσει το ποδόσφαιρο των αντεπιθέσεων. Μπορεί ο Ιγκουαίν να είναι ένας άρχοντας της περιοχής και ο Ντιμπάλα να έχει στο ρεπερτόριο του την προσωπική ενέργεια, (και για αυτό ο Ζιντάν τον χαρακτήρισε παίκτη – κλειδί του ματς) αλλά και ο Μάντζουκιτς, ο Μαρκίζιο, ο Κεντίρα και κυρίως ο Πιάνιτς φτάνουν σε θέση βολής ακολουθώντας κάθε φάση. Η Κυρία, και χάρη στον Ντάνι Αλβες, κόντρα στη Μονακό έχτισε αντεπιθέσεις για σεμινάριο, κάθε φορά που έκλεψε μπάλα. Η Γιούβε είναι και πιο στερεή αμυντικά: ο Μπαρτζάλι, ο Μπονούτσι και ο Κελίνι ξέρουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου και παίζουν κοντά ο ένας στον άλλο, δίνοντας βοήθειες. Αν κάτι αξίζει να προσέξει κανείς στο ματς τακτικά, είναι αυτός ο αμυντικός μηχανισμός της Γιούβε. Βασίζεται στο ότι σχεδόν σε κάθε περίπτωση δυο αμυντικοί θα παίξουν εναντίον ενός επιθετικού, χωρίς οι αμυντικοί να περιμένουν πολλές βοήθειες από τους μέσους, που απλά καλύπτουν το χώρο μπροστά τους. Αν η μπάλα πάει στα δεξιά, ο Μπαρτζάλι βγαίνει να βοηθήσει τον Ντάνι Αλβες, αν η μπάλα πάει αριστερά είναι δουλειά του Κιελίνι να βοηθήσει τον Αλεξ Σάντρο: οι δυο φυσικά βοηθάνε και τον Μπονούτσι, που παίρνει πάντα τον αντίπαλο φορ – αυτή τη φορά θα πάει στον Μπενζεμά. Ο Αλέγκρι δεν θα ξοδέψει παίκτη ούτε για τον Ρονάλντο, ούτε για τον Μπέιλ (ή τον Ισκο) – θα προσπαθήσει να τους περιορίσει, όπως τον Εμ Μπαμπέ στα ματς με τη Μονακό, στερώντας τους μπάλα και χώρους. Αυτό φυσικά καθιστά τον Ρονάλντο εξαιρετικά επικίνδυνο.  

Το μόνο που περιμένεις  

Οι δυο ομάδες δεν έχουν μυστικά και είναι δεδομένο το τι θα κάνουν: η Ρεάλ, που κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας σκοράροντας σε όλα τα εφετινά της ματς, είναι υποχρεωμένη να κερδίσει και το Τσάμπιονς λιγκ κάνοντας το ίδιο – δηλαδή βάζοντας γκολ. Ωστόσο προσοχή: ο Ζιντάν έχει μάθει πολλά από τους Ιταλούς (και από τον Αντσελότι κυρίως) και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παρουσιάσει στον τελικό μια ομάδα που στο μυαλό της να έχει λίγη άγια σκοπιμότητα. Πέρυσι όταν είδε πως οι κουρασμένες πριμαντόνες του υπέφεραν το πρέσινγκ της Ατλέτικο του Σιμεόνε, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ζητήσει από την ομάδα να κάνει λίγα βηματάκια πίσω και να παίξει στην παράταση με σκοπό να μην δεχτεί γκολ. Πήρε το ματς στα πέναλτι αλλά έπαιξε για να μην χάσει. Αυτή κυνικότητα του Ζιζού δίνει στην Ρεάλ, κατά την γνώμη μου, τον άτυπο τίτλο του φαβορί: νομίζω ότι αν ανοίξει το σκορ μπορεί να διαχειριστεί το ματς καλύτερα από τη Γιούβε, αλλά και αν βρεθεί πίσω στο σκορ μόνο χαμένη δεν είναι. Ενώ δεν ξέρω πως μπορεί να αντιδράσει η Κυρία αν βρεθεί να κυνηγάει.

Η Γιούβε έχει δεχτεί ελάχιστα γκολ στο Τσάμπιονς λιγκ και σου δίνει την εντύπωση πως αν υπάρχει μια ομάδα ικανή να κερδίσει τη Ρεάλ με την άμυνα είναι αυτή: υπάρχει μια υπέρ της περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όμως, η Ρεάλ εκτός από ποιοτικότερη, μπορεί να είναι και κυνική. Αλλωστε παντού και πάντα παίζει για να κερδίσει – και συχνά στα παιγνίδια της το μόνο που περιμένεις να δεις είναι το πώς.

Όχι όπως το 1998

Θα δούμε ένα μεγάλο ματς, αν και δεν περιμένω ένα θεαματικό ματς. Απλά δεν θα είναι όπως το προηγούμενο, αυτό του 1998 στο Αμστερνταμ. Τότε μετά από μισή ώρα σπουδαίας Γιουβέντους, η Ρεαλ ισορρόπησε και με το γκολ του Μιγιάτοβιτς στο ξεκίνημα του β ημιχρόνου το ματς τελείωσε, καθώς δεν υπήρχε αντίδραση. Τώρα θα υπάρξουν και δράσεις και αντιδράσεις.