Ο Ολυμπιακός φτάνοντας στον πρώτο του ημιτελικό σε ευρωπαϊκή διοργάνωση είχε γράψει ιστορία πριν καν αρχίσει το ματς με την Αστον Βίλα. Ο σκοπός του ήταν αυτή την ιστορία να την τιμήσει δείχνοντας πως το κατόρθωμά του δεν ήταν τυχαίο και πως η πορεία του, παρά τις απίστευτες περιπέτειες που την χαρακτήρισαν, είναι η πορεία μιας ομάδας που τίμησε το ευρωπαϊκό όνειρό της, αυτό που πολλές φορές έγινε και εφιάλτης. Ο ημιτελικός με την Αστον Βίλα έμοιαζε ένα είδος ιστορικής υποχρέωσης απέναντι σε κάτι που ο Ολυμπιακός χτίζει χρόνια – πρώτα από όλα με την διοικητική του νοοτροπία, κι αποδείχτηκε τελικά κάτι ακόμα μεγαλύτερο: μια στιγμή ευρωπαϊκής πλέον ιστορίας.

Ο Ολυμπιακός του Βίλα Πάρκ, ο Ολυμπιακός ενός ευρωπαϊκού ημιτελικού, ήταν πραγματικά ένας ευρωπαίος πρωταγωνιστής. Αξιοζήλευτος για ένα τουλάχιστον βράδυ πρώτα από όλα από τους αντιπάλους του: αυτό είναι το παραδοσιακό μυστικό των μεγάλων πρωταγωνιστών κι όχι μόνο στα σπορ.  

Αδύνατον να τα περιγράψεις

Αυτά που έγιναν στο Βίλα Παρκ είναι δύσκολο να τα πιστέψει άνθρωπος, αν δεν τα έχει δει. Ο Ολυμπιακός κέρδισε την γηπεδούχο Αστον Βίλα με 4-2 και έχει τεράστιες πιθανότητες να βρεθεί στον τελικό του UEFA Conference League σε ένα ματς που αληθινά δεν περιγράφεται. Κέρδισε με τρόπους που αν τους περιέγραφες ως πιθανότητα πριν τρεις μήνες θα σε περνούσαν και δικαιολογημένα για τρελό. Η ανάγκη της υπέρβασης πάντα στον αθλητισμό κάνει θαύματα: όταν η υπέρβαση συμβεί, προκύπτει μια εικόνα που είναι εκ φύσεως μη αναμενόμενη, διότι διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για υπέρβαση, αλλά για ορθή εφαρμογή παιγνιδιού, καλή δουλειά, σοβαρό παιγνίδι κτλ.  

Η ενδεκάδα του Μεντιλίμπαρ δεν είχε εκπλήξεις διότι όταν θες η ομάδα σου να κάνει μια υπέρβαση δεν την φορτώνεις με έξτρα δυσκολίες: της δείχνεις εμπιστοσύνη και της ζητάς να κάνει την κρίσιμη στιγμή αυτό το απαραίτητο ένα βήμα μπροστά που θα κάνει αυτό το ματς να μην μοιάζει με κανένα άλλο. Ο ήρωας της Πόλης Τζολάκης ήταν κάτω από τα δοκάρια. Η άμυνα ήταν η συνηθισμένη: Ροντινέι, Ρέτσος, Κάρμο, Ορτέγκα. Ο Βάσκος επιβράβευσε τον Ιμπόρα για την επαγγελματική του συνέπεια και τον έβαλε δίπλα στους Έσε,  Τσικίνιο – ο Πορτογάλος μάλιστα έπαιζε «δεκάρι», δηλαδή πιο μπροστά από τους άλλους δυο περισσότερο από ποτέ. Στην επίθεση ο Ποντένσε ξαναβρήκε τους Φορτούνη, Ελ Κααμπί – και οι γηπεδούχοι τον μπελά τους.

Το ξεκίνημα του Ολυμπιακού, αν το πεις ονειρικό, είναι λίγο: το ονειρικό, εν προκειμένω έχει να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με την εικόνα της ομάδας. Ο Μεντιλίμπαρ έχει δώσει εντολή για πίεση ψηλά, η Αστον Βίλα δεν το περιμένει, ο Ολυμπιακός ανεβάζει την άμυνα του στην σέντρα και πρεσάρει στην αντίπαλη περιοχή κι όσο κι αν σε μια – δυο φάσεις φαίνεται αμυντικά ευάλωτος απέναντι στο transition του Εμερι που είναι σεμιναριακού επιπέδου, η επικινδυνότητα του στην επίθεση είναι τεράστια. Ο ΕλΚαμπί κομματιάζει την άμυνα της Αστον Βίλα χωρίς έλεος: από μπαλιά του Τσικίνιο κάνει το 0-1 (VAR  επιτρέποντος) στο 17΄ και από μια καταπληκτική συνεργασία με τον Ποντένσε το 0-2 στο 29΄ κι αφού έχει κοντρολάρει τη μπάλα με το κεφάλι για να φτάσει απέναντι στον Ολσεν φέροντας την στο αριστερό. Τι λείπει από τον Ολυμπιακό; Μόνο λίγη πονηριά. Μια άλλη ομάδα που έχει ξαναβρεθεί σε ημιτελικό θα «έτρωγε» τη μπάλα στα τελευταία λεπτά του ημιχρόνου: ο Ολυμπιακός που θέλει κυρίως να παίξει ποδόσφαιρο, γιατί αυτό έχει ζητήσει ο προπονητής του, δεν το κάνει. Η Αστον Βίλα κάνει ένα υποδειγματικό build up και ο Γουότκινς που έχει πετύχει στην Πρέμιερ λιγκ σχεδόν όσα γκολ ο Χάαλαντ, κάνει το 1-2 στις καθυστερήσεις. Και όταν ο Ντίαμπί στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ισοφαρίζει, γιατί ο Ρίτσαρντς χρειάστηκε λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί μετά τον τραυματισμό του Ορτέγκα, όλοι πίστευαν πως το ματς θα αλλάξει. Αλλξε. Αλλα προς το καλύτερο. 

Οι δυο ερμηνείες

Τι είναι η υπέρβαση; Στο λεξικό έχει δυο ερμηνείες: είναι η διάβαση πάνω από κάτι (μεταφορικά «πάνω από μια δυσκολία») και είναι και η ενέργεια η οποία επιτρέπει να ξεπεραστούν τα καθορισμένα ή συνηθισμένα όρια. Στο Βίλα Παρκ οι δυο ερμηνείες γίνονται μια. Ο Ολυμπιακός για να βρει την διάβαση πρέπει να ξεχάσει τα όρια του, δηλαδή τους φόβους του. Όταν ο Ντίνιε κάνει το 2-2 σημαδεύοντας την κλειστή γωνία του Τζολάκη πολλοί θυμούνται το ματς με την Τότεναμ, το λάθος του άτυχου Μεριά και την κατάρρευση του δευτέρου ημιχρόνου. Αλλοι βλέπουν τον Τζολάκη να τα βάζει με τον εαυτό του και θυμούνται ένα σωρό παλιότερα: όμως οι κατάρες έχουν εξορκιστεί στην μαγική Πόλη και ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην διάσταση του ονείρου του κι όχι σε ένα προκριματικό.

Το 2-2 περισσότερο τον πορώνει παρά τον αγχώνει. Δεν μπορεί πια να πρεσάρει όπως στο πρώτο ημίχρονο, αλλά έχει κι άλλες αρετές. Με ένα χαφ παραπάνω κερδίζει μέτρα και στο 56΄μετά από μια εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη, ο Ρέτσος θα πιάσει μια κεφαλιά και θα κερδίσει πέναλτι: στην βραδιά των υπερβάσεων είναι αυτός που το παίρνει κι όχι αυτός που το παραχωρεί – για το χέρι του Λουίς δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο Ποντένσε θέλει να το εκτελέσει, όμως η μπάλα είναι του ΕλΚαμπί, που νομίζεις πως την έχει φέρει από το σπίτι του και δεν την αφήνει σε κανένα: κάνει το 2-3 και πετυχαίνει το πρώτο του χατ τρικ με τον Ολυμπιακό, ενώ όλοι θα ορκιζόντουσαν πως με την άνεση που σκοράρει έχει πετύχει τουλάχιστον πέντε. Αλλά για να περάσει η βραδιά στην ιστορία για αυτό που είναι, δηλαδή μια αληθινά ιστορική στιγμή, χρειάζονται δυο στιγμές ακόμα που να μαρτυρούν πως όλα έχουν για τον Ολυμπιακό αλλάξει. Πριν η Αστον Βίλα καταλάβει πως γίνεται να βρίσκεται πίσω στο σκορ, ο Εσε βρίσκει το σουτ που ψάχνει όλη την χρονιά, η μπάλα εξοστρακίζεται από τον Kόνσα και στο 67΄ γίνεται το 2-4. Κι όταν στο 84΄ο άψογος Ιταλός διαιτητής Γκουίντα δίνει πέναλτι στην Αστον Βίλα για χέρι και φάουλ του κατά τα άλλα αψεγάδιαστου Κάρμο αυτή την φορά κανείς δεν ανησυχεί γιατί όλοι ξέρουν ότι η σελίδα έχει γυρίσει: θα ήταν ωραιότερο να το έχει πιάσει ο Τζολάκης, αλλά δεν χρειάζεται να απαιτείς το τέλειο όταν και με το απλά υπέροχο η δουλειά γίνεται. Ο Ντάγκλας Λουίς που έχει πετύχει το κρίσιμο πέναλτι της Αστον Βίλα στον προημιτελικό με την Λιλ, υπνωτισμένος, θα στείλει την μπάλα άουτ. Ο Ολσεν προλαβαίνει να γλυτώσει την Αστον Βίλα από ένα πέμπτο γκολ: θα ήταν υπερβολή. Αυτό που μετράει είναι ότι στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη θα ακουστεί πιθανότατα το «Σήκωσέ το, δεν μπορώ να περιμένω». Και φυσικά το απόλυτο χιτ: αυτό που χρόνια τώρα λέει πως «με ένα όνειρο τρελό, ο Θρύλος θα σηκώσει το ευρωπαϊκό».

Δικαίωμα στο όνειρο

Προτρέχω; Μπορεί. Ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη θα χρειαστεί πιθανότατα να κάνει ένα παιγνίδι ακόμα καλύτερο: η δοκιμασία δεν τελείωσε. Αλλά αν χρόνια τώρα η εξέδρα του Ολυμπιακού τραγουδάει για το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, αυτό που ο σύλλογος ζει αυτές τις μέρες ακολουθεί αυτή ακριβώς την επιταγή. Το όνειρο το επέτρεψαν χθες ο Κωνσταντίνος Τζολάκης και ο Παναγιώτης Ρέτσος, δυο παιδιά του συλλόγου. Ο Ροντινέι που παίζει με κορδέλα σαν να είναι ακόμα 17χρονών. Ο Ορτέγκα και ο Εσε που ήρθαν από την Αργεντινή και δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι το καλοκαίρι δεν υπέγραψαν για μια ομάδα, αλλά για μια τρέλα. Ο γίγαντας Κάρμο που ήρθε για να θυμίσει σε όλους την αξία των σέντερ μπακ. Ο Τσικίνιο που είναι η απόδειξη πως κι ο Ολυμπιακός μπορεί να πιάσει κορόιδο την Μπενφίκα και να πάρει ένα τέτοιο παίκτη τζάμπα. Ο Ιμπόρα, ένας τζέντλεμαν της ζωής και των γηπέδων. Ο Κώστας Φορτούνης που του αξίζει να είναι σημαιοφόρος για όσα απερίγραπτα πέρασε. Αυτό το ολυμπιακάκι που λέγεται Ποντένσε και που δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Ο ΕλΚαμπί, μια μουρμούρα και μια απόλαυση, γήινος και εξωγήινος συγχρόνως. Και φυσικά ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, η μεγάλη ικανότητα του οποίου είναι ότι δουλεύει στην Ελλάδα παραμένοντας στη χώρα των Βάσκων – εκτός ελληνικής πραγματικότητας και για αυτό σπουδαίος θαυματοποιός.

Ο Ολυμπιακός στον πρώτο ημιτελικό της ευρωπαϊκής ιστορίας του κέρδισε στην Αγγλία την Αστον Βίλα με 4-2. Οι λέξεις είναι 17. Και είναι από αυτές που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Δηλαδή ιστορία πραγματική. Θρυλική για την ακρίβεια.