Ο ΠΑΟΚ έκανε μια ακόμα νίκη επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και ήταν ο μεγάλος κερδισμένος της δεύτερης αγωνιστικής των play off γιατί ροκάνισε κι άλλο τη διαφορά του από τον Ολυμπιακό. Το +10 του πρωτοπόρου μοιάζει ακόμα αβαντάζ τεράστιο: για μένα δεν είναι τίποτα πιο πολύ από μια βαθμολογία της στιγμής που δεν μετράει και πολύ. H μόνη βαθμολογία που μετρά είναι αυτή στο τέλος του πρωταθλήματος, ενός τέλους που απέχει πολύ και που θα είναι γεμάτο χτυποκάρδια.

 Τα επαναλαμβανόμενα λάθη

Ο Ολυμπιακός πέταξε άλλους δυο βαθμούς στα Γιάννινα εξακολουθώντας να παρουσιάζει προβλήματα που παραμένουν άλυτα. Στους Ζωσημάδες το παιγνίδι του ήταν μια έκθεση λαθών που βλέπουμε καιρό τώρα: ο Ολυμπιακός τα ξαναέκανε απλά όλα μαζεμένα.

Ο Πέρο Μαρτίνς φάνηκε να μην έχει ασχοληθεί καθόλου με τα προβλήματα που είχε δείξει ο Ολυμπιακός στα ματς με τον Αρη. Παρουσίασε πάλι μια ομάδα στην οποία προσπαθούσαν να συνυπάρξουν ο Αγκιμπού Καμαρά και ο Καρβάλιο, ακυρώνοντας ο ένας τον άλλο. Ωστόσο περισσότερο κι από επιλογές που έχουν να κάνουν με την ενδεκάδα, αυτό που πάλι φάνηκε είναι σοβαρότατα προβλήματα στρατηγικής προσέγγισης και νοοτροπίας. Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι τον περίμενε ένα μπλόκο: όμως πιο πολύ κι από τον σκληρό ΠΑΣ τον μπλοκάρισε το μυαλό του.

Πρώτα από όλα λείπει πολύ το δημιουργικό του ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός πίεσε λίγο στην αρχή κάθε ημιχρόνου κι αυτό ήταν όλο κι όλο το επιθετικό του παιγνίδι – μια δυο επικίνδυνες καταστάσεις, που δεν ανησύχησαν τον Λοντίγκιν κι ένα δοκάρι του Λαλά ήταν όλο το αποτέλεσμα της αρχικής πίεσης. Το ότι άνοιξε το σκορ οφείλεται αποκλειστικά στον Ελ Αραμπί και στην ικανότητα του να κρύβει τη μπάλα στους μικρούς χώρους: το 0-1 στο 45΄έγιονε κόντρα στη ροή του ματς και ήρθε ως αποτέλεσμα μιας εκτέλεσης πλαγίου άουτ. Όμως το χειρότερο ακολούθησε: και στα Γιάννινα ο Ολυμπιακός προσπάθησε απλά να κάνει διαχείριση του αβαντάζ του (ακριβώς όπως στο Βικελίδης, αλλά και στο ματς με τον Αρη στο Καραϊσκάκη). Στο δεύτερο ημίχρονο περπατούσε κι όταν προσπάθησε να αντιδράσει μετά την ισοφάριση του σχεδόν ακίνδυνου ΠΑΣ με τον Περέα, μετά από ένα κόρνερ στο οποίο όλοι κοιμούνται, ήταν αργά. Μια διπλή χαμένη ευκαιρία του Αγκιμπού δεν συνιστά σοβαρή αντίδραση: όπως ακριβώς κόντρα στον Αρη στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός είχε θέληση, αλλά όχι καθαρό μυαλό γιατί από τον πάγκο του δεν πήρε τίποτα. Κι αυτό είναι το χειρότερο από τα πολλά κακά σημάδια που υπήρξαν στα Γιάννινα. Το δεύτερο ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι παρουσιάζει πια και χτυπητές αδυναμίες στην άμυνα. Χθες δέχτηκε γκολ σε τέταρτο συνεχόμενο ματς: από τα 16 γκολ που έχει συνολικά δεχτεί τα πέντε είναι στα τέσσερα τελευταία! Όλα αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία: είναι αποτέλεσμα διάφορων σχεδόν ακατανόητων επιλογών για τις οποίες θα γράψω αναλυτικά προσεχώς.      

Ο μεγάλος πάγκος

Ο πάγκος του ΠΑΟΚ αντιθέτως επιτρέπει στον Ρασβάν Λουτσέσκου να πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει τα πάντα. Όχι μόνο γιατί από αυτόν έρχονται παίκτες που δίνουν λύσεις (χθες στο ΟΑΚΑ σκόραρε στο 50΄ο Τσόλακ (το πρώτο του γκολ φέτος) κι ενώ ο Μίτριτσα είχε εκθέσει τον Μάνταλο που δεν μπορούσε να του κάνει ούτε φάουλ…), αλλά κυρίως γιατί εξασφαλίζει στον προπονητή τη δυνατότητα να αλλάζει ριζικά την ενδεκάδα από ματς σε ματς παρουσιάζοντας πάντα μια ομάδα με παίκτες γεμάτους ενέργεια.

Χθες στο ΟΑΚΑ ο Λουτσέσκου άφησε εκτός αρχικής ενδεκάδας επτά παίκτες που ήταν βασικοί στη Γάνδη – από αυτούς που ήταν στο αρχικό σχήμα στο ματς του Βελγίου χθες ξεκίνησαν μόνο ο Πασχαλάκης, ο Λύρατζης, ο Τσιγγάρας και ο Ινγκασον, που είναι ο μόνος που δεν μπορεί να λείπει. Παρά τις πολλές αλλαγές ο ΠΑΟΚ είχε αμυντική ομοιογένεια, δεν κινδύνεψε σχεδόν ποτέ στο πρώτο ημίχρονο, σε αυτό δηλαδή που για την σχεδόν πειραματική του ενδεκάδα θα πρεπε να υπάρχουν δυσκολίες. Στην επανάληψη μετά το γκολ του Τσόλακ είχε και ευκαιρίες να διευρύνει το αβαντάζ: και μεγάλες.

Η ΑΕΚ έχασε όλη κι όλη μια ευκαιρία (στο 86΄ο Σιμάνσκι που ήταν «κρύος» δεν είδε ότι ο Αραούχο ήταν έτοιμος να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα επιχειρώντας ένα απερίγραπτο τακουνάκι…) και πίκρανε πάλι τους οπαδούς της παρουσιάζοντας τα γνωστά εφετινά της προβλήματα, δηλαδή αμυντική αστάθεια, υπερβολική κατοχή της μπάλας από συγκεκριμένους παίκτες κι έλλειψη καθαρού μυαλό απέναντι σε κλειστές άμυνες. Το μεγάλο σερί του ΠΑΟΚ κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ (το χθεσινό ήταν το δωδέκατο ματς του χωρίς ήττα) δημιουργεί την εντύπωση ότι η ΑΕΚ έχει αποκτήσει κάποιου είδους κόμπλεξ. Σαφώς και η Ενωση έχει ψυχολογικά προβλήματα, αλλά ειδικά η χθεσινή νίκη ήταν νίκη του ΠΑΟΚ. Που είχε τρεξίματα, αυτοπεποίθηση και την τεράστια σιγουριά που του δίνει το ότι παίζοντας όπως πάντα φέτος και για να βάλει γκολ το γκολ το βρίσκει πάντα. Αυτό είναι το πιο μεγάλο αγωνιστικό του χάρισμα.

Η αντοχή του ΠΑΟ

Γκολ δεν βρήκαν στο Βικελίδης ο Αρης και ο ΠΑΟ κι έμειναν στην ισοπαλία: μάλλον όμως ο Παναθηναϊκός πρέπει να νοιώθει χαρούμενος με αυτή. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έχασε μισή ντουζίνα παίκτες πριν το ματς και πήγε στην Θεσσαλονίκη χωρίς αναπληρωματικούς: στον πάγκο του ΠΑΟ υπήρχαν ο Μαουρίτσιο, ο Διούδης και κάμποσα άκαπνα παιδιά. Η ξαφνική αναστάτωση οδήγησε τον Γιοβάνοβιτς στην καλύτερη λύση, δηλαδή στο να παίξει με τρεις κεντρικής αμυντικούς – ο Σένκεφελντ, ο Σάρλια και ο Πούγγουρας δεν έδωσαν στους Αμπουμπακάρ Καμαρά και ΕνΝτιαγιέ χώρους ούτε για να στρίψουν και η επιθετικότητα του Αρη εξαφανίστηκε παρά την όρεξη του Ιτούρμπε. Το 3-4-3 του Γιοβάνοβιτς ήταν μια ενδιαφέρουσα καινοτομία: να δούμε αν είναι μια λύση που ο Σέρβος είχε στο μυαλό του καιρό και που θα επαναλάβει και προσεχώς ή ήταν απλά ένας τρόπος αντιμετώπισης των χθεσινών πολλών απουσιών.                   

Ο Αρης φωνάζει για μια δυο φάσεις κι ίσως έχει και τα δίκια του, αλλά φάνηκε απροετοίμαστος για τη δυσκολία του χθεσιμού ματς. Ο Μπούργκος δεν περίμενε ένα ΠΑΟ τόσο γεμάτο παίκτες στα μετόπισθεν κι ο Αρης, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, παραλίγο να πληρώσει τις πολλές πρωτοβουλίες του Αϊτόρ και του Παλάσιος που έβγαιναν συχνά σχεδόν ανενόχλητοι με χώρους και μέτωπο προς την εστία του Κουέστα: ο τερματοφύλακας του Αρη κράτησε το μηδέν με ψυχραιμία. Στην επανάληψη ο Αρης βελτιώθηκε κι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία όταν ο Μπρινιόλι έβγαλε εξ επαφής μια κεφαλιά του ΕνΝτιαγιέ. Αλλά αρκούσαν δυο επικίνδυνες κατεβασιές του Αρη και μια ευκαιρία του Σάντσες για να τρομάξει ο γηπεδούχος και να συνεχίσει το άτολμο παιγνίδι που είχε δείξει στο πρώτο ημίχρονο. Η πίεση από το πλάι (και ειδικά στον Κότσιρα) δεν του δωσε απολύτως τίποτα.

Δεν είναι εποχή που οι ομάδες μπορούν να προσθέσουν στο παιγνίδι τους πράγματα. Αυτό τον καιρό θερίζεις ό,τι έχει σπείρεις. Οποιος δεν έχει σπείρει, απλά δεν θα θερίσει…