Εβλεπα τις φωτογραφίες από τα πανηγύρια για το χάλκινο μετάλλιο της Εθνικής Νέων Ανδρών στο Πανευρωπαϊκό. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ κ. Βαγγέλης Λιόλιος το πανηγύρισε μαζί με τους παίκτες της μπαίνοντας στα αποδυτήρια: το μετάλλιο αυτό είναι το πρώτο σε πανευρωπαϊκό μετά από έξι χρόνια χωρίς καμία απολύτως διάκριση για το ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο Εθνικών ομάδων και είναι και το πρώτο στην εποχή του Λιόλιου. Ο κόουτς Κώστας Παπαδόπουλος είπε ότι τα παιδιά δεν σταμάτησαν ποτέ να το πιστεύουν πως θα καταφέρουν να το πάρουν. Ανάλογες δηλώσεις μεγάλης πίστης έκαναν και οι παίκτες του. Τα διαβάζεις όλα αυτά και χαίρεσαι. Και μετά κοιτάζεις τις λεπτομέρειες. Η Εθνική μας για να πάρει το χάλκινο μετάλλιο κέρδισε στο μικρό τελικό το Βέλγιο στην παράταση βάζοντας όλους κι όλους 68 πόντους κι όταν μάλιστα έπαιζε εντός έδρας: τα «Δυο Αοράκια» αποδείχτηκαν πάλι μια σπουδαία έδρα για την Εθνική. Στον τελικό του τουρνουά η Γαλλία, που είναι μια παραδοσιακή δύναμη, κέρδισε στην παράταση το Ισραήλ κι αφού στον ημιτελικό είχε συντρίψει την δική μας ομάδα. Δεν ξέρω πόσα βήματα μπροστά έκανε η Εθνική Νέων Ανδρών, αλλά μάλλον χώρες που παραδοσιακά ήταν πίσω μας έκαναν πολλά περισσότερα. Δεν ξέρω πως το γιόρτασαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ισραήλ – ίσως να φωταγωγήθηκε η χώρα. Για τους μικρούς Βέλγους που έφτασαν να διεκδικούν μετάλλιο από την Ελλάδα στην Ελλάδα λογικά θα οργανωθεί στις Βρυξέλλες παρέλαση.

Γιατί δεν προκόβουν

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: τα πολλά μπράβο στα παιδιά του Παπαδόπουλου είναι υποχρεωτικά κυρίως γιατί όσοι παρακολουθούν τις περιπέτειες αυτής την ομάδας μιλάνε για πραγματικό κατόρθωμα. Ο προβληματισμός μου είναι άλλος. Πόσο ταλέντο έχει άραγε μια ομάδα που βάζει 68 πόντους στο Βέλγιο σε 45 λεπτά; Κι ωραία είναι τα μετάλλια και μπράβο σε όλους. Αλλά μπορεί να υπάρξει μέλλον στο ελληνικό μπάσκετ όταν στις κατηγορίες αυτές βλέπουμε συνεχώς ομάδες μαχητικές, με παιδιά με μεγάλη καρδιά, αλλά χωρίς μεγάλο ταλέντο; Οσοι με Νέους έχουν ασχοληθεί μου λένε ότι είναι πάντα προτιμότερο να υπάρχουν επιτυχίες: τα παιδιά μεγαλώνουν με την βεβαιότητα πως μπορούν να κερδίζουν ακόμα κι αν δεν κάνουν καταπληκτικά πράγματα κι αυτό, μου λένε, είναι βασικό και χρήσιμο. Κι όχι, μου λένε, δεν υπάρχει κανένα ζήτημα «αμυντικολατρείας», ούτε υπάρχει κάποια ελληνική σχολή που έχει καταργήσει το επιθετικό ταλέντο υπέρ της ομαδικότητας και των επιτυχιών. Τα δέχομαι όλα. Αλλά ανησυχώ. Και μαζί μου ανησυχούν κι άλλοι πολλοί. Διότι αν δεν προκόβουν όσοι ως Νέοι Ανδρες  κερδίζουν μετάλλια, τι διάβολο μπορείς να περιμένεις; Να εμφανιστούν καταπληκτικοί Ελληνες παίκτες σε ομάδες που δεν κερδίζουν; Μοιάζει απίθανο.

Η μπάλα στο καλάθι

To «Εθνική Νέων Ανδρών» ακούγεται κάπως σαν να έχεις να κάνεις με νέους που μπορεί να γίνουν άνδρες – αλλά δεν είναι και βέβαιο: ίσως μείνουν έτσι για πάντα. Ακούω ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να πάρουν ευκαιρίες από τις ομάδες τους, διότι αυτά έχουμε σε τελική ανάλυση κι άλλα δεν υπάρχουν. Κι ότι απέδειξαν πως έχουν και καρδιά και νοοτροπία νικητή και τα κατάφεραν να ανεβούν στο βάθρο σε ένα πανευρωπαϊκό τουρνουά κι ότι αυτό μόνο λίγο δεν είναι. Δεν διαφωνώ. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ότι ευκαιρίες δεν δίνονται: δεν θυμάμαι κανένα ταλαντούχο μικρό που να μην έχει πάρει ευκαιρίες. Ολοι οι μικροί που κατά καιρούς έχουν πάρει μετάλλια με τις Εθνικές Νέων Ανδρών έχουν καταφέρει να παίξουν και σε ομάδες ιστορικές – μπορεί όχι στον Παναθηναϊκό ή στον Ολυμπιακό, αλλά στον Αρη, στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ τους έχουν δώσει λεπτά, λεφτά κι εμπιστοσύνη. Το πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή οι ομάδες που τους εμπιστεύονται τους μικρούς πρέπει να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι. Κι εμείς φτιάχνουμε παίκτες που είναι ικανοί για όλα τα άλλα εκτός από αυτό. Που παραμένει το πιο σημαντικό. Διότι πολύ φοβάμαι πως με 68 πόντους σε 45 λεπτά μπορεί να κερδίσεις μόνο το Βέλγιο.

Αργούν, λέει, να ωριμάσουν

Τελευταία διακινείται μια νέα θεωρία: την ακούω γιατί ψάχνω κι εγώ κάτι για να αισθάνομαι ένα είδος εθνικής αισιοδοξίας για το αγαπημένο ματς μπάσκετ. Λένε πολλοί από αυτούς που ξέρουν πως στο μπάσκετ η ωριμότητα των παικτών έρχεται κάπως αργά – μιλάμε πάντα για Ελληνες παίκτες γιατί αν το έλεγες αυτό στον Ντόνσιτς θα πέθαινε από τα γέλια. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα που στηρίζουν αυτή τη θεωρία. Ένα πολύ καλό είναι ο Χαραλαμπόπουλος. Ως παιδί θαύμα κατέκτησε με τις μικρές Εθνικές μετάλλια που δεν έχει άλλος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Εφτασε νωρίς στον Παναθηναϊκό και τον ακολουθούσε μάλιστα η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου σύμφωνα με την οποία την επόμενη Ευρωλίγκα ο ΠΑΟ θα την κερδίσει με αυτόν αρχηγό και πρωταγωνιστή. Μετά πέρασε κι από τον Ολυμπιακό κι έπαιξε και ματς στην Ευρωλίγκα. Και μετά χάθηκε. Αλλά ευτυχώς όχι για πολύ: πέρυσι στην Ιταλία έκανε μια σπουδαία χρονιά γιατί ωρίμασε. Τα ίδια ακούω και για τον Ραγκαβόπουλο, τον οποίο φέτος θα δούμε στην Ευρωλίγκα με την Μπασκόνια.

Οι διακινητές αυτής της θεωρίας μου λένε ότι τα ελληνόπουλα μας, που τα πάνε καλά στις Εθνικές Νέων, υποφέρουν από τα 22 χρόνια τους έως τα 27-28 – μετά γίνονται άντρες. Μακάρι να είναι έτσι. Διότι αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι αν δεν υπήρχαν οι Αντετοκούνμπο η Εθνική Ανδρών θα έψαχνε παίκτες για να στελεχωθεί. Όχι ότι τώρα είναι πλήρης: στο Μουντομπάσκετ που έρχεται, μετά την απουσία του Σλούκα, είναι να απορείς τι κόλπο θα πρέπει να κάνει ο Ιτούδης για να βρει η ομάδα τα γκαρντ που της λείπουν. Ο Γουοκάπ κι ο Καλάθης θα κάνουν υπερωρίες κι ας ελπίσουμε πως ξαφνικά θα ωριμάσουν ο Λούντζης κι ο Μωραϊτης, τουλάχιστον. Ειδικά στους περιφερειακούς οι συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν προκαλούν θλίψη: κάποτε υπήρχαν ο Σπανούλης, ο Διαμαντιδης, ο Παπαλούκας, ο Ζήσης, ο Χατζής – σήμερα θα ήταν σούπερ σταρ ο καλός Χατζηβρέτας.  

Θα ήταν προτιμότερο

Μια ομάδα που παίρνει μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό Νέων Ανδρών θα περίμενες να έχει να δώσει ήδη στην μεγάλη Εθνική κάποιον παίκτη. Δεν το βλέπω – έστω κι αν λογικά ο Μαντζούκας θα πρέπει να είναι στις κλήσεις του Ιτούδη. Νομίζω θα ήταν καλύτερο να είχαμε δυο 19χρονους ικανούς να χτυπήσουν θέση στην δωδεκάδα της Εθνική Ανδρών κι ας μην έπαιρνε η Νέων κανένα μετάλλιο. Αλλά όχι και να χάναμε κι από το Βέλγιο..