Η χρονιά ολοκληρώνεται με την Ρεάλ Μαδρίτης να πανηγυρίζει ένα ακόμα τίτλο. H FIFA έχει ως γνωστόν αποφασίσει την δημιουργία του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων που θα γίνει στο Μαρόκο το επόμενο καλοκαίρι. Δεν ήθελε όμως να μην ολοκληρωθεί η σεζόν χωρίς ένα ματς ανάμεσα στον πρωταθλητή Ευρώπης και στον πρωταθλητή Λατινικής Αμερικής όπως παραδοσιακά συμβαίνει κι έτσι ανέστησε τον θεσμό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου – που για χρόνια γινόταν στο Τόκιο. Και σε αυτόν βρέθηκαν η Ρεάλ Μαδρίτης και η Πατσούκα από το Μεξικό. Που έπαιξε κι αυτή ένα ρόλο κομπάρσου σε ένα τελικό της Βασίλισσας όπως τόσες και τόσες ομάδες ιστορικά. 

Η FIFA άλλαξε απλά την έδρα του Ιντερκοντινένταλ Καπ και έδωσε την διοργάνωσή του στους Καταριανούς και στη Νόχα. Κι έτσι ο ΕμΠαπέ ξαναβρέθηκε στο γήπεδο που στον τελικό του μουντιάλ του 2024 τρόμαξε τον Μέσι για να σηκώσει ένα ακόμα τρόπαιο με την Ρεάλ Μαδρίτης. Που ολοκληρώνει την σεζόν υποφέροντας από τους πολλούς τραυματισμούς, αγκομαχώντας στο ισπανικό πρωτάθλημα αλλά και στην  League Phase του Τσάμπιονς λιγκ, αλλά και σηκώνοντας τρόπαια. Πράγμα που παραδοσιακά ξέρει να κάνει.    

Διαφορά τεράστια

Οποιος είδε το ματς θα με καταλάβει και καλύτερα. Η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια – σε σημείο να αναρωτιέσαι πως βρέθηκε η Πατσούκα σε ένα τελικό. Η ομάδα από το Μεξικό είναι η κλασική περίπτωση ομάδας που έκανε ένα θαύμα σε μια διοργάνωση κι άδειασε στη συνέχεια. Στο Απερτούρα της μεξικανικής λίγκας τερμάτισε πολύ χαμηλά στην βαθμολογία έχοντας αυτή τη σεζόν σε 23 ματς μόλις 4 νίκες και 13 ήττες. Όπως ήταν αναμενόμενο με τον Κίλιαν ΕμΠαπε να έχει αναρρώσει και να παίζει από την αρχή με τους Βινίσιους και Ροντρίγκο με τον Μπέλιγχαμ πίσω τους ξανα σε φόρμα και με τον Βαλβέρδε και τον Καμαβιγκά να τρέχουν για όλους η Ρεάλ έκανε περίπατο έστω κι αν η άμυνά της ήταν πάλι πειραματική (με τον Τσουαμένι δίπλα στον Ρούντιγκερ) κι έστω κι αν από αυτή την άμυνα έλειπαν οι Καρβαχάλ, Μιλιτάο, Αλάμπα και Μεντί. Παρόλο που η Πατσούκα ξεκίνησε ορεξάτη αναγκάζοντας σε δυο επεμβάσεις τον πάντα σταθερό Κουρτουά, η Ρεάλ μετέτρεψε το ματς σε σόου. Μια συνεργασία των Βαλβέρδε – Καμαβιγκά – Μπέλιγχαμ – Βινίσιους επέτρεψε στον ΕμΠαπέ να μπει με την μπάλα στα δύχτια στο 37΄. Τα γκολ του Ροντρίγκο και του Βινίσιους που ολοκλήρωσαν τον περίπατο θύμισαν πως όσα προβλήματα κι αν έχει η Ρεάλ όταν υπάρχει ένα τρόπαιο μπροστά της και πρέπει να κερδίσει για να το σηκώσει θα το κάνει. Η όλη της εμφάνιση θύμισε την άνεση με την οποία κατέκτησε το Σούπερ καπ με αντίπαλο την Αταλάντα το καλοκαίρι τότε που κερδίζοντας έμοιαζε πανίσχυρη. Δεν είναι πανίσχυρη. Είναι απλά πάντα ακόρεστη για τίτλους.      

Ανάγκη για νίκες  

Αυτό το αίσθημα της ακόρεστης ανάγκης για τρόπαια συντηρεί με την δουλειά του ο Κάρλο Αντσελότι, που είναι αναμφίβολα ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς. Αυτός είναι κατά την γνώμη μου ο άνθρωπος της Ρεάλ Μαδρίτης φέτος: ούτε ο ΕμΠαπέ που τραβά συνεχώς την δημοσιότητα, ούτε ο Μπέλιγχαμ που ήταν μέσα στην χρονιά ο παίκτης παραπάνω στα καλά παιγνίδια της Βασίλισσας, ούτε ο καταπληκτικός αλλά γκρινιάρης Βινίσιους στον οποίο η FIFA έδωσε κάπως γενναιόδωρα τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς. Αν ο Αντσελότι δεν ήταν ψύχραιμος και σοφός η Βασίλισσα θα είχε σήμερα πιθανότατα τα προβλήματα της Μάντσεστερ Σίτι: το βάρος των απαιτήσεων και οι απίστευτοι τραυματισμού, σε συνδυασμό με κάποιες μεταγραφικές αστοχίες θα την είχαν λυγίσει. Αλλά ο Αντσελότι ξέρει τις απαιτήσεις του συλλόγου, την ακόρεστη δίψα του για τίτλους, την ανάγκη του να κερδίζει ακόμα κι όταν όλα δεν είναι άψογα και φυσικά την παραδοσιακή ικανότητα του να θεραπεύει με νίκες κάθε σύμπτωμα εσωστρέφειας. Ο Αντσελότι είναι κάτι παραπάνω από καλός προπονητής: είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση γιατί γνωρίζει την θέση αυτή ίσως και καλύτερα από την προπονητική. Η Ρεάλ δεν θα έκανε με άλλον όσα με αυτόν. Αλλά κι αυτός ξέρει πως μόνο με την Βασίλισσα θα γέμιζε με τόσα τρόπαια το προπονητικό του παλμαρέ.

Τους πέρασε όλους         

Στη Ντόχα ο Αντσελότι συνέχισε να γράφει ιστορία: έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, αυτός που έχει κερδίσει τα περισσότερα τρόπαια καθισμένος στον πάγκο ενός συλλόγου που έχει κατακτήσει τα περισσότερα διεθνή τρόπαια στον κόσμο! Με την κατάκτηση αυτή ξεπέρασε τον θρυλικό Μιγκέλ Μουνιόθ, προπονητή της ανίκητης Βασίλισσας του Χέντο και του Ντι Στέφανο, αλλά άφησε μακριά και πίσω του και τον Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Αντσελότι έχει 15 τίτλους, ο Μουνιόθ 14, ο Ζιντάν 11: η αίσθηση είναι ότι η ψαλίδα θα συνεχίσει να διευρύνεται γιατί οι ΕμΠαπέ, Μπέλιγχαμ και Βινίσιους είναι και πάλι έτοιμοι για όλα. Ο επόμενος σταθμός για τον Αντελότι είναι η κατάκτηση του Ισπανικού Super Cup στο Ριάντ τον Ιανουάριο: κι αυτό το τρόπαιο θα είναι μεγάλος στόχος. Και για αυτό θα επιστρατευθεί η μέγιστη δυνατή σοβαρότητα.

Σαν πρώτη φορά   

Ο Αντσελότι είναι η κλασική περίπτωση προπονητή που βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή. Ακριβώς πριν από πέντε χρόνια, στις 12 Δεκεμβρίου του 2019 απολύθηκε από τη Νάπολι μετά από ένα ματς στο οποίο η ομάδα του συνέτριψε τη Γκενκ με 4-0 προχωρώντας στη φάση των 16 του Τσάμπιονς λιγκ. Μπορεί με τον Ντε Λαουρέντις να τελείωσε άσχημα αλλά ο Αντσελότι δεν έμεινε για πολύ άνεργος: έντεκα μέρες μετά - θα μπορούσε κι αυτό να είναι ένα από τα ρεκόρ του — υπέγραψε για την Έβερτον. Εμεινε εκεί δύο σεζόν και βρέθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς μάλιστα να είναι η πρώτη της επιλογή: τον διάλεξαν αφού οι Αλέγκρι και Κόντε είπαν όχι. Υπήρχαν σίγουρα δύσκολες στιγμές στη σχέση του με τον Φλορεντίνο Πέρεθ ακόμα και φέτος, αλλά αυτός ο δεύτερος κύκλος που άνοιξε νομίζω πως του χαρίζει μια αποθέωση: σήμερα κερδίζει τρόπαια με μια ομάδα που έχει ορατές δυσκολίες – κι αυτό είναι το παράσημό του. Τον έβλεπα στον τελικό να μασάει τσίχλα και να πανηγυρίζει κάθε γκολ σαν αυτό να του έδινε τον πρώτο τίτλο του. Κάπως έτσι γίνεσαι συλλέκτης τίτλων…