Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε από την ανακοίνωση αποχώρησης του Γιάννη Αλαφούζου από τον Παναθηναϊκό: όποιος απλά παρακολουθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο γνωρίζει ότι ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟ σκεφτόταν καιρό τώρα να φύγει. Η τελευταία του δημόσια τοποθέτηση έχει γίνει τον περασμένο Ιούνιο, τη βραδιά που τελείωσαν τα play off: είχε κάνει παρέμβαση στη Nova και είχε πει ότι θέλει να καθίσει λίγο στην άκρη και να ασχοληθεί με τον Ιβάν Σαββίδη και τη διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από τότε δεν ξαναμίλησε ποτέ. Αν ο Αλαφούζος δεν μιλάει, είναι γιατί με το ποδόσφαιρο δεν ασχολείται. Οποιος δεν ασχολείται, φεύγει. Μένει να δούμε το πώς, γιατί δεν είναι ούτε τόσο απλό, ούτε τόσο εύκολο. Απλό είναι να πεις «φεύγω», αλλά για να φύγεις από μια ΠΑΕ, όταν μάλιστα τις μετοχές σου δεν μπορεί να τις πάρει ούτε καν ο Ερασιτέχνης που έχει διοίκηση Πρωτοδικείου, πρέπει να βρεθεί κάποιος αυτές να τις αποκτήσει. Ο άλλος τρόπος είναι η χρεοκοπία της εταιρίας, δηλαδή ο αυτοϋποβιβασμός στη Γ΄ Εθνική, όπου μάλιστα πρέπει να μείνεις δυο χρόνια. Τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο.   

Ηταν απίθανο να πετύχει

Όταν ανέλαβε τον ΠΑΟ ο Αλαφούζος, πίστευα ότι δύσκολα θα μπορούσε να τα πάει καλά στην ομάδα του Παναθηναϊκού, αλλά περίμενα ότι η παρουσία του θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο περισσότερο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Στον ΠΑΟ ήταν σχεδόν αδύνατο να πετύχει για πολλούς πρακτικούς λόγους. Δεν ήξερε τίποτα για ποδόσφαιρο, πράγμα που σήμαινε πως θα πρεπε να ασχοληθεί για να το μάθει: αυτή η ενασχόληση θα τον οδηγούσε σε μια σχεδόν μανιακή ενασχόληση που σπανίως είναι καλός σύμβουλος – έτσι έγινε. Οι πρόεδροι, που ξεκινάνε έτσι, είναι σαν να ανακαλύπτουν ένα καινούργιο παιγνίδι και με αυτό να παθιάζονται, αλλά το πάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν βοηθά. Ο Αλαφούζος δεν ξεκίνησε έχοντας κάποια σοβαρή ομάδα συνεργατών, αλλά ακολουθώντας την τακτική του βλέποντας και κάνοντας – κι αυτό είναι πρόβλημα.

Ηταν δεδομένο ότι την απουσία συνεργατών θα την κάλυπτε με διάφορους παλαίμαχους, στελέχη της πολυμετοχικότητας που είχαν ζήσει την γλύκα της σπατάλης, κόσμο που θα πρεπε να τον βοηθήσει να χτίσει μια σχέση με τους οργανωμένους κτλ. Θα του ήταν πρακτικά δύσκολο να δημιουργήσει μια ποδοσφαιρική εταιρία κι έτσι αποδείχτηκε. Τέλος υπήρχε ένα πρακτικό πρόβλημα, που μείωνε τις πιθανότητες επιτυχίας: τα χρέη. Ο Αλαφούζος πιθανότατα έβαλε 42 εκατ ευρώ, σε κάτι περισσότερο από πέντε χρόνια, όπως ισχυρίζεται. Μόνο που αυτά τα χρήματα έμπαιναν στο τέλος κάθε χρονιάς για να καλύψουν ζημιές και «τρύπες»: είναι άλλο να δίνεις στον τεχνικό διευθυντή και τον προπονητή 10 εκατ ευρώ πριν αρχίσει η σεζόν για να κάνουν μεταγραφές κι άλλο να έρχεσαι στο τέλος και να κλείνεις το άνοιγμα για να πάρεις πιστοποιητικό συμμετοχής για την Ευρώπη και το πρωτάθλημα. Στην πρώτη περίπτωση επενδύεις και προγραμματίζεις, στην δεύτερη πετάς λεφτά σε ένα πηγάδι γιατί υπάρχει «άνοιγμα». Ο Αλαφούζος δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να επενδύσει και να προγραμματίσει: πλήρωνε τα χρέη του ΠΑΟ στον Σισέ, στον Ζιλμπέρτο, στον Καραγκούνη, που ακόμα δεν τον έχουν ξοφλήσει – φυσικά δημιούργησε και κάμποσα δικά του. Σήμερα, όταν λέει ότι θα αναλάβει υποχρεώσεις της τάξης των 25 εκατ ευρώ, υπονοεί πως θα αφήσει στον επόμενο τον ΠΑΟ με τα χρέη που η ομάδα είχε όταν την ανέλαβε.

Τα βαρίδια των προηγούμενων

Αν ο Αλαφούζος είχε μικρές πιθανότητες να πετύχει στον ΠΑΟ, γιατί κουβαλούσε εξαρχής σαν τον Σίσυφο τα βαρίδια της εποχής που ο Τζίγκερ τσακωνόταν με τον Βγενόπουλο κι ο Πατέρας σκορπούσε εκατομμύρια, η προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα μπορούσε να είναι μεγάλη, αν απλά είχε εκτιμήσει καλύτερα την πραγματικότητα του. Η φασαρία που έκανε ο Αλαφούζος και τα ΜΜΕ του, όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν αιτία για εισαγγελικές έρευνες και κινητοποιήσεις των μηχανισμών του Κράτους, που ωστόσο δεν απέδωσαν τίποτα, γιατί έγιναν λάθος. Ο Αλαφούζος μπήκε στο ποδόσφαιρο με πρώτο στόχο να κάνει δύσκολη τη ζωή του πρώην συνεταίρου του Βαγγέλη Μαρινάκη και εν μέρει τα κατάφερε. Μόνο που συνειδητοποίησε ένα απόγευμα βλέποντας τον Κύζα να περνάει από πριονοκορδέλα τον ΠΑΟ στην Τούμπα ότι και αυτή του η ανάγνωση ήταν λάθος: το πρόβλημα διαφθοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό, αλλά με ένα κόσμο που τρέχει να προσφέρει υπηρεσίες σε ένα ισχυρό ελπίζοντας ή παίρνοντας, με διάφορους τρόπους, το χαρτζιλίκι του.

Ο Αλαφούζος πίστεψε όσο κανείς στην εξυγίανση και στη Συμμαχία και παρείχε στους Συμμάχους ό,τι πιο σπουδαίο κατέχει, δηλαδή τα Μέσα του. Τα Μέσα του ξεσήκωσαν θύελλες, κατήγγειλαν, αποκάλυψαν, ειρωνεύτηκαν, στάθηκαν αιτία για να εξαφανιστούν άνθρωποι κι ο ίδιος ο Αλαφούζος ανακάλυψε σήμερα πως, μετά από όλα αυτά, η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Ενας λόγος είναι και ότι η στόχευσή του ήταν απολύτως λάθος. Δεν είχε κανένα απολύτως νόημα να τα βάζεις με κάποιους που μπορεί να φύγουν, αν αυτοί που θα τους διαδεχτούν είναι ίδιοι και χειρότεροι. Αν ο πόλεμος που έκανε δεν ήταν στον Ολυμπιακό, αλλά σε ένα ολόκληρο κόσμο που ζει παρέχοντας υπηρεσίες, θα είχαν γίνει άλλες έρευνες και θα υπήρχαν άλλοι κατηγορούμενοι - κυρίως δεν θα είχε γυρίσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο όλο το σκυλολόι που βλέπουμε.

Κάποτε είχε έρθει στο Sport Fm να μας μιλήσει. Τον θυμάμαι να εξαγγέλλει με χαρά διώξεις συγκεκριμένων ανθρώπων, εχθρών του ΠΑΟ - κατά τον ίδιο. Τον ρώτησα τι περιμένει να ρθει μετά: μου απάντησε η κάθαρση και η καθαρότητα. Τον ρώτησα αν γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί που την υπόσχονται. Μου είπε «όχι» και ότι έχει εμπιστοσύνη «στους συμμάχους που ξέρουν». Κατάλαβα ότι θα φύγει κάποια στιγμή και θα πληρώσει και πολλά, αλλά δεν είπα τίποτα. Πέρυσι ξόδεψε ένα σωρό χρήματα, τα περισσότερα στην πενταετία της παρουσίας του στον ΠΑΟ, νομίζοντας πως θα μπορέσει να διεκδικήσει κάτι έστω: και μετά ήρθε ο Κύζας.

Πίστευε εύκολα τα παραμύθια  

Όλα τα λάθη που έχει κάνει ο Αλαφούζος τα έχουν κάνει και πολλοί άλλοι. Δεν είναι ο πρώτος που στήριξε λάθος προπονητές, που άλλαξε πολλούς τεχνικούς διευθυντές, που έκανε φασαρία για την διαιτησία αντί να ασχοληθεί με το πώς η ομάδα του θα παίζει καλή μπάλα, που έμπλεξε με τους οργανωμένους αδυνατώντας να τους κάνει να φερθούν λογικά, που πλήρωσε με τιμωρίες την ένταση που θέλησε να επιβάλει. Αν υπήρξε διαφορετικός από πολλούς άλλους είναι γιατί πίστεψε εύκολα σε πολλούς και πολλά: πίστεψε στον Κοντονή, στον Εσιέν, στον Στραματσόνι, στις Συμμαχίες, στην εξυγίανση και σε πολλά άλλα παραμύθια. Τα τελευταία πέντε χρόνια το να πουλάς παραμύθια στον Γιάννη Αλαφούζο υπήρξε μια εξαιρετικά προσοδοφόρα δουλειά για δημοσιογράφους (πρώτα από όλα…), αλλά και για παράγοντες, πρώην ποδοσφαιριστές, διασκεδαστές κτλ. Στα 42 εκατ που πλήρωσε για τον ΠΑΟ ελπίζω να έχει βάλει και το δικό τους κόστος. Αλλιώς η ζημιά είναι μεγαλύτερη…