Οι Αγγλοι πανηγυρίζουν την πρόκριση των Λιονταριών στους προημιτελικούς: όλες οι βρετανικές εφημερίδες έχουν στα πρωτοσέλιδά τους τη φωτογραφία του Χάρι Κέιν, του σκόρερ που ξεμπλοκαρίστηκε και τώρα πρέπει να φέρει στο νησί το τρόπαιο. Τα ματς των Αγγλων με τους Γερμανούς σε τελικές φάσεις διοργανώσεων είναι εξαιρετικά σπάνια – είναι σαν οι Αγγλοι να πρέπει, ανά δεκαετία περίπου, να περάσουν το «μάθημα των γερμανικών», να δώσουν δηλαδή εξετάσεις προόδου με αντίπαλο τη Γερμανία. Αυτή τη φορά τις εξετάσεις τις πέρασαν εύκολα – αν όχι και με άριστα. Η νίκη τους ήταν η περισσότερο προβλέψιμη από οποιοδήποτε άλλη σε αυτό το τουρνουά. Δεν ήταν εύκολη, αλλά ήταν μάλλον απλή. Το Αγγλία – Γερμανία (2-0) ήταν το είδος του παιγνιδιού που δεν θα μπορούσε να εξελιχτεί διαφορετικά.  

Ραντεβού με την ιστορία

Μια μέρα πριν σε ένα κομμάτι στην εφημερίδα με τίτλο «ραντεβού με την ιστορία» είχα εξηγήσει γιατί οι Αγγλοι είχαν ένα τεράστιο αβαντάζ. Στην πραγματικότητα είχαν κερδίσει το ματς πριν αυτό αρχίσει.

Πριν το παιγνίδι αρχίσει υπήρχαν δυο ερωτήσεις – μια για κάθε ομάδα. Στην περίπτωση των Γερμανών η ερώτηση ήταν αν και κατά πόσο μπορεί να βελτιωθεί η άμυνά τους που έχει τεράστια προβλήματα. Στην περίπτωση των Αγγλων η απορία είναι αν μπορεί να παίξουν καλύτερα επιθετικά. Εγραφα ότι αν οι Γερμανοί καταφέρουν να παίξουν άμυνα μπορεί να καταφέρουν και να προκριθούν, αλλά αν απλά ξυπνήσει ο Χάρι Κέιν οι Αγγλοι όχι απλά θα πάρουν το ματς αλλά θα βάλουν και πλώρη για τον τελικό: το ταμπλό είναι βολικό και στο Γουέμπλεϊ είναι αξιόπιστοι. Πριν το ματς ο Μίλερ έλεγε ότι έφτασε η ώρα για να κρατήσει η Γερμανία το «μηδέν»: δεν το έκανε ούτε στο φιλικό με τη Λετονία που πέτυχε επτά γκολ! Την ίδια ώρα ο Στέρλινγκ εξηγούσε ότι οι νίκες των Αγγλων με 1-0 (κόντρα στην Κροατία και στην Τσεχία) είναι συγκυριακά αποτελέσματα: η ομάδα του μπορούσε να έχει πετύχει ένα γκολ ακόμα. Από αυτά τα μικρά καταλάβαινες το πόσο διαφορετικά πήγαιναν στο ματς οι δυο.  

Δεν λύνονται τα προβλήματα  

Είχα εξηγήσει στην αρχή της διοργάνωσης γατί οι Γερμανοί έχουν προβλήματα στην άμυνα. Η αμυντική τριάδα τους αποτελείται από αργούς στόπερ. Ο Γκίντερ είναι δυνατός και σχετικά καλός στο ψηλό παιγνίδι αλλά αν ανεβεί στο γήπεδο έχει προβλήματα. Ο Ρούντιγκερ είναι σκληρό παιδί (και δαγκώνει…), αλλά ο Τούχελ που κρατά την άμυνα της Τσέλσι χαμηλά για να μην τον υποχρεώνει να κάνει κούρσες δεν είναι κορόιδο. Ο Χούμελς προσπαθεί να βοηθήσει τους δυο κάνοντας τις προβλεπόμενες καλύψεις: δεν είμαστε στο 2014 και στο μουντιάλ της Βραζιλίας, όταν και ήταν ένας από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς στον κόσμο, αλλά παραμένει αξιόπιστος. Χθες ήταν αξιόπιστος, αλλά δεν έφτανε.

Πριν το ματς έγραφα ότι όλα γίνονται για την τριάδα της γερμανικής άμυνας πιο δύσκολα για δυο λόγους ακόμα: ο Λοβ θέλει οι δυο του ακραίοι αμυντικοί (ο Γκόσενς και ο Κιμιχ) να παίρνουν ένα πλήθος από επιθετικές πρωτοβουλίες ώστε να υπάρχει πλάτος στην επίθεση και δεν υπάρχει καθαρός κόφτης που θα μπορούσε να καλύψει λίγο την τριάδα. Ο Λοβ πιστεύει πως η κατοχή της μπάλας είναι λύση για τις αμυντικές αδυναμίες – ο έρωτάς του για το ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα δεν κρύβεται. Αλλά ο Γκουαρντιόλα είχε στις ομάδες του παίκτες σαν τον Μπουσκέτς και τον Ρόντρι και στη Μπάγερν μετέτρεψε σε κόφτη τον Λαμ για να έχει κάποιον να «σκουπίζει» μπροστά από την άμυνα ενώ αυτός, τον μόνο παίκτη που θα μπορούσε να το κάνει, τον Κίμιχ δηλαδή, τον κρατά στα δεξιά.

Η προσοχή του Γκάρεθ

Πριν το ματς έγραφα ότι ο Σάουθγκέιτ έχει κι αυτός τα δικά του θέματα, αλλά έχει λύσει το πιο δύσκολο από τα προβλήματα: η Αγγλία του αμυντικά είναι αξιόπιστη κυρίως χάρη στη δική του προσοχή. Μόνος αμετακίνητος από την αρχή της διοργάνωσης είναι καλός Στόουνς. Στο ματς με τους Σκωτσέζους ο Σάουθγκέιτ άλλαξε τα ακραία μπακ – κυρίως για να σταματήσει τον Ρόμπερτσον με τον Τρίπιερ και να πάρει κάτι επιθετικά από το Λουκ Σο. Με την Τσεχία επανέφερε τον Γουόκερ (αντί του Ρις Τζέιμς) και έδωσε φανέλα βασικού στον Μαγκουάιερ. Επιμένει επίσης στη χρησιμοποίηση του Ράις (αντί του Χέντερσον) γιατί τον βλέπει να καταπίνει χιλιόμετρα. Το πρόβλημα του είναι το τι κάνει η Αγγλία στην επίθεση κι αυτό φαίνεται από το άγχος του να βρει τους κατάλληλους κι όχι απαραίτητα τους καλύτερους. Με την Κροατία πόνταρε στην τριάδα Στέρλινγκ, Φοντεν, Χάρι Κέιν. Με τη Σκοτία τους κράτησε (παρότι από τους τρεις ικανοποίησε μόνο ο πρώτος) αλλά στη διάρκεια του ματς έδωσε αρκετό χρόνο συμμετοχής στον Γκρίλις και στον Ράσφορντ. Με την Τσεχία, η έλλειψη του Μάουντ, τον οδήγησε στο να χρησιμοποιήσει τον Γκρίλις ως «δεκάρι» ενώ έδωσε φανέλα βασικού στον Σάκα της Αρσεναλ. Το πρόβλημα του είναι πάντα το ίδιο: η μετριότητα του Χάρι Κέιν. Αλλά σε ένα τουρνουά που άμυνες δεν υπάρχουν, το να έχεις μια ομάδα που δεν δέχεται γκολ σου δίνει μεγάλο αβαντάζ: ειδικά όταν έχεις απέναντι σου μια ομάδα που γκολ δέχεται πάντα.    

Μια απλή λεπτομέρεια

Το Αγγλία – Γερμανία κρίθηκε από αυτή τη λεπτομέρεια. Ο Σάουθγκέιτ αποδείχτηκε ένα βήμα πιο μπροστά από τον Λοβ γιατί δεν χρειαζόταν να αλλάξει πάρα πολλά. Μπορεί να ακούγεται ως μεγάλο ρίσκο ότι ξεκίνησε χθες με τρεις στην άμυνα αλλά επί της ουσίας δεν είναι τίποτα το φοβερό: ο Σαουθγκέιτ έφερε τον Γουόκερ δίπλα στους Μαγκουάιερ και Στόουνς για να βάλει στην ενδεκάδα τον Τρίπιερ και να καλύψει τους χώρους στο πλάι. Για αυτό προτίμησε και τον Σακα από τον Φόντεν: ο παίκτης της Αρσεναλ επιστρέφει πιο πολύ και βοήθησε το Λουκ Σο. Οταν η ομάδα του έβγαλε από το ματς τους Κίμιχ και Γκόσενς χτύπησε από την πλευρά του Κίμιχ: έβαλε τον Γκρίλις και ζήτησε από τον Σο να αρχίσει τα ανεβαίνει. Κι από τα δικά του ανεβάσματα και τις πάσες του Γκρίλις ήρθαν τα γκολ: απλά και διαδικαστικά.  

Οι Γερμανοί είχαν τρεις καλές ευκαιρίες, αλλά για να μείνουν στο ματς άλλαξαν πολλά. Ο Λοβ έβαλε τον Βέρνερ ελπίζοντας πως θα βρει χώρους. Προτίμησε τον Γκορέτσκα για να έχει περισσότερη ποιότητα στη μεσαία γραμμή. Τράβηξε πολύ πίσω τον Χάβερτς για να μπερδέψει την αγγλική μεσαία γραμμή. Αλλά όλα αυτά είχαν ως συνέπεια η Γερμανία να μην καταφέρει να κάνει το παιγνίδι της. Δεν κρατούσε μπάλα, δεν έπαιζε από το πλάι γιατί δεν είχε χώρους, δεν ήταν σίγουρη στα μετόπισθεν. Περίμενε ότι μπορεί να βγάλει το ενενηντάλεπτο γιατί οι Αγγλοι θα τρόμαζαν από τα όλα τα προηγούμενα. Αλλά η Γερμανία που είχε επτά ματς στη σειρά χωρίς ήττα στο Γουίμπλετον δεν είχε καμία σχέση με την Γερμανία που είδαμε στο Euro αυτό: εκείνη η Γερμανία είχε αμυντικούς, είχε φορ, είχε γερμανικότητα. Ετούτη όχι.

Λίγο ακόμα και φτάσαμε  

Δεν λέω ότι οι Αγγλοι κέρδισαν το Euro: έχουν ακόμα δρόμο. Τους περιμένουν παγίδες: οι Ουκρανοί στη Ρώμη (κι όχι στο γιορτινό Γουέμπλεϊ) θα είναι ένας μπελάς. Οι Αγγλοι θα είχαν κερδίσει τη διοργάνωση αν έπαιζαν συνεχώς με τους Γερμανούς, τους Κροάτες, τους Γάλλους, τους Πορτογάλους κτλ – με όλες δηλαδή τις ομάδες που είναι υπεύθυνες για τους εφιάλτες τους. Αυτές έχουν προετοιμαστεί, όχι απλά να κερδίσουν, αλλά να ακυρώσουν. Με αυτούς που δεν έχουν ιστορικά και άλλα προηγούμενα μπορεί να δυσκολευτούν πιο πολύ.

Στο μεταξύ ξορκίζουν κατάρες και μπορούν να τραγουδούν και να χαίρονται: μετά την κατάρα της πρεμιέρας απέκλεισαν στους 16 σε νοκ άουτ ματς διεκδικήτρια τίτλου στην κανονική διάρκεια του αγώνα για πρώτη φορά. Δεν είναι ακριβώς το ποδόσφαιρό τους αυτό που γυρίζει σπίτι, αλλά το σπίτι είναι υπέροχα γιορτινό. Και το μήνυμα τους ότι δεν θα τους ξαναπιάσουν εύκολα κορόιδα το έχει πάρει όλη η Ευρώπη…