Δεν βλέπω συχνά τις συνεδριάσεις της Βουλής – ομολογώ ότι συνειδητά το αποφεύγω. Δεν θέλω ούτε να καεί η Βουλή, ούτε να κρεμαστούν οι τρακόσιοι, (που άλλωστε δεν είναι όλοι ίδιοι…), ούτε την θεωρώ πρόβλημα της χώρας – ίσα, ίσα που τη σέβομαι ως σύμβολο της Δημοκρατίας μας. Αλλά φοβάμαι πως τα τελευταία χρόνια τους βουλευτές τους έχει κάνει κακό η τηλεόραση: όταν ανοίγει μια κάμερα – και στη Βουλή ανοίγει όλο και πιο συχνά – θεωρούν χρέος τους να πετάνε κορώνες, να κάνουν τους αγανακτισμένους, να απευθύνονται στο λαό, που στη φαντασία τους είναι καρφωμένος μπροστά στην οθόνη και τους ακούει. Ολες αυτές οι θεατρικές συμπεριφορές με κουράζουν όσο και τα μετριότατα κείμενα των λογογράφων των αρχηγών των κομμάτων. Χθες ωστόσο είδα κατά τύχη την αγόρευση του Υπουργού Ναυτιλίας Παναγιώτη Κουρουμπλή από τον οποίο ζητήθηκαν εξηγήσεις για τις πρακτικές του Υπουργείου του μετά το ναυάγιο που μόλυνε τον Σαρωνικό. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου.

Το πρώτο αληθινό θύμα

Ο Κουρουμπλής είναι το πρώτο αληθινό θύμα της πετρελαιοκηλίδας. Συχνότατα Υπουργοί, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και λογιών λογιών αρμόδιοι έχουν δείξει σημάδια ταραχής μπροστά σε μια καταστροφή: άλλοι από ευαισθησία, άλλοι γιατί δεν ήταν προετοιμασμένοι ν’ αντιμετωπίσουν μια θεομηνία – δεν είναι και το πλέον απλό. Δεν θυμάμαι όμως άλλον που να δηλώνει Υπουργός και να έχει πέσει θύμα τέτοιας ταραχής, όπως ο Κουρουμπλής. Που γκρεμίζει αυτές τις μέρες μια πολιτική καριέρα που έχτισε με κόπο, δουλειά και ατελείωτες ώρες σε τηλεοπτικά παράθυρα.

Τον κέρδισε η τηλεόραση

Θέλω να πω την αμαρτία μου: μου ήταν συμπαθητικός ο Κουρουμπλής. Το βιογραφικό του το γνωρίζω καλά. Τυφλώθηκε από έκρηξη – όχι σε πεδίο μάχης, αλλά δυστυχώς γιατί είχε την ατυχία να πατήσει μια χειροβομβίδα απομεινάρι του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το χτύπημα της μοίρας τον ατσάλωσε: πήγε στη Σχολή Τυφλών, σπούδασε στη Νομική, ασχολήθηκε αρκετά με τα προβλήματα των Τυφλών στην Ελλάδα και από κρατικές θέσεις. Ηταν από το 1993 μέχρι το 1996 Γενικός Γραμματέας Πρόνοιας και στο ΠΑΣΟΚ καμάρωναν γιατί είχαν ένα δυναμικό στέλεχος με δεδομένη κοινωνική ευαισθησία – το 2006 τον βράβευσε και η Ακαδημία Αθηνών. Ο Κουρουμπλής ήταν το σπάνιο είδος του λαϊκού αγωνιστή που ξέρει γιατί ακριβώς αγωνίζεται: τον ενδιέφεραν τα αιτήματα των τυφλών, το δικαίωμά τους για μόρφωση, δουλειά και αξιοπρέπεια. Και μετά τον κέρδισε η τηλεόραση.

Στο μετερίζι των αγώνων

Στη δεύτερη καριέρα του ο Κουρουμπλής έγινε πανελίστας των πολιτικών πρωϊνάδικων αρχικά και των πολιτικών εκπομπών γενικότερα αργότερα. Κέρδισε δημοσιότητα, τσακωνόταν εύκολα με τον καθένα, ήταν επιθετικός, έγινε βουλευτής. Ηταν μια ξεχωριστή φιγούρα – το είδος του ανθρώπου που δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να σε πείσει πως όσα λέει τα πιστεύει: τον σεβόσουν ακόμα κι αν διαφωνούσες. Δεν έκανε σε κανένα εντύπωση που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα ψήφισε ένα μνημόνιο, ούτε έκανε και σε κανένα εντύπωση ότι ψήφισε όλα τα μνημόνια του Τσίπρα: η πολιτική του μετεξέλιξη ήταν συνέπεια της τηλεοπτικής του εικόνας. Εκανε ό,τι του ταίριαζε κυνηγώντας πολιτικές μόδες: πέρυσι φορούσαμε Γιωργάκη, φέτος Αλέξη – μετρά η υπογραφή του μόδιστρου. Φαίνεται ότι αυτός ο μάλλον εύκολος δρόμος προς την κορυφή του δημιούργησε ένα πρόβλημα: ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι ικανός για όλα και δεν μπορεί να πει όχι σε τίποτα. Στην πρώτη Κυβέρνηση του Τσίπρα έγινε Υπουργός Υγείας – μπορώ να καταλάβω γιατί. Αλλά τι δουλειά έχει ο Κουρουμπλής με τη Ναυτιλία και την Νησιώτικη Πολιτική; Πως είναι δυνατόν ένα Υπουργείο που έχει μια τόσο τεχνοκρατική και ιδιαίτερη αντζέντα να το αναλαμβάνει ένας κοινωνικός αγωνιστής, που στο μεταξύ μετέφερε το μετερίζι των αγώνων του στον Αυτιά και στον Παπαδάκη;

Σαν τη θεία από το χωριό

Η υπόθεση της μόλυνσης του Σαρωνικού είναι ένα είδος τιμωρίας για μια αμετροέπεια. Το να τρελαθείς κομμάτι από την δημοσιότητα και την προβολή και να φωνάζεις καλοκαιριάτικα «Εγώ είμαι το ΠΑΣΟΚ», πάει κι έρχεται: το να αναλαμβάνεις Υπουργεία που δεν έχουν καμία σχέση με το βιογραφικό σου είναι κομμάτι επικίνδυνο – πρώτα από όλα για σένα τον ίδιο και στη συνέχεια, όπως αποδεικνύεται και για το Σαρωνικό. Όταν έγινε το ναυάγιο, ο Υπουργός φανερά εκτίμησε λάθος το πρόβλημα και παρέμεινε στο Λονδίνο. Όταν επέστρεψε, χρειάστηκε να ενημερωθεί αλλά και να ψάξει να βρει τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις: το κακό ξέφυγε. Πελαγωμένος και έχοντας πια καταλάβει ότι η πολιτική του υστεροφημία κινδυνεύει με καταστροφή δεν μπορεί να ελέγξει πλέον ούτε τι λέει. Στη Βουλή φώναζε ότι δεν θα παραιτηθεί ποτέ, σαν τα παιδάκια που απειλούν τη μάνα τους ότι δεν θα φάνε και θα πεθάνουν, ενώ δίπλα του μια διορισμένη σύμβουλος συγγενής του έκανε γκριμάτσες σαν τη θεία από το χωριό, που δυσανασχετεί γιατί της πειράζουν τον ανιψιό τα παλιόπαιδα. Η μοναδική του συνέπεια πλέον είναι ότι εξακολουθεί να κάνει αυτό που έκανε τα δέκα τελευταία χρόνια πάντα: βγαίνει στα κανάλια. Όμως η άτιμη η τηλεόραση είναι σαν τον μεγεθυντικό φακό: όσο σε βοηθά να δείχνεις την κοινωνική σου ευαισθησία και την ιερή σου αγανάκτηση, άλλο τόσο μεγεθύνει και την έλλειψη ψυχραιμίας, την ανικανότητα διοίκησης, την ταραχή. Ετσι ο κακόμοιρος Κουρουμπλής έχασε μετά το φως του και τη μπάλα: κάθε μέρα λέει άλλα!        

Κάθε μέρα κάτι άλλο

Υποστήριζε πως ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε όπως ορίζει ο νόμος και πως δεν υπήρξε καμία καθυστέρηση, ούτε για το αίτημα στον EMSΑ: ο Ευρωπαϊκος Οργανισμός Ναυτικής Ασφάλειας τον άδειασε. Τη μία μέρα καλούσε τον κόσμο να πάει να κολυμπήσει και χθες παραδέχτηκε ότι το Υπουργείο άργησε και η ζημιά έγινε.  «Κάναμε το αίτημα στις 12 Σεπτεμβρίου στον ΕΜSA (την Τρίτη το μεσημέρι) γιατί τότε φάνηκε ο μέγεθος της πετρελαιοκηλίδας. Την Τρίτη είχαμε την πρώτη κηλίδα να φαίνεται ότι πάει στον Πειραιά. Nα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν φαινόταν την Κυριακή τέτοιο πράγμα, δεν φαινότανε» μονολογούσε στο ΣΚΑΙ. Τη μια μέρα δήλωνε περήφανος για τις ενέργειες και την επόμενη  καταριότανε τη μοίρα  γιατί «είχαμε την ατυχία  όλοι μας ότι έγινε νύχτα το ατύχημα με το δεξαμενόπλοιο» - τι κρίμα που τα ατυχήματα δεν γίνονται κατά παραγγελία μεσημεριάτικα, ώστε να φέρναμε και τις κάμερες. Παραδέχθηκε αργοπορία στην ενημέρωση, αλλά και πάλι πρόσθεσε πως και να είχαν ενημερωθεί οι δήμαρχοι π.χ δεν θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι. Κι ας έφερε ο Καμίνης τους Ολλανδούς εμπειρογνώμονες σε χρόνο ρεκόρ.

Δεν βγάζει γέλιο

Ας ελπίσουμε ότι θα καθαρίσει ο Σαρωνικός, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αλλά ας θυμόμαστε και την ιστορία του Κουρουμπλή, του ανθρώπου που πίστευε ότι ταιριάζει σε όλα – στο ΠΑΣΟΚ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στο Υπουργείο Υγείας, στο Υπουργείο Εσωτερικών, στο Υπουργείο Ναυτιλίας κτλ, μόνο και μόνο γιατί έλεγε χωρατά στα τηλεοπτικά πάνελ και ήταν έτοιμος να τσακωθεί με τον καθένα. Με τόσες θεατρικές παραστάσεις που κάθε μέρα δίνει τον βλέπω ως αριστοφανικό ήρωα πλέον. Μόνο που δεν βγάζει γέλιο…