Αν στο μουντιάλ που ολοκληρώθηκε η πιο συναρπαστική ιστορία ήταν αυτή του Λίο Μέσι κι αυτή του Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είχε λιγότερο ενδιαφέρον: δεν έχουν όλες οι ιστορίες καλό τέλος, αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί συναρπαστικότητα. Το μουντιάλ του Κατάρ έπρεπε να είναι η διοργάνωση στην οποία ο Κριστιάνο θα γνώριζε την αποθέωση. Στην έναρξη του έλυσε το συμβόλαιό του με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι έγινε ο διασημότερος άνεργος του κόσμου. Στο Κατάρ πήγε για να δείξει ότι παραμένει ο καλύτερος– αυτό έμοιαζε να τον ενδιαφέρει πιο πολύ από την τύχη της ίδιας της Πορτογαλίας. Ξεκίνησε κάνοντας μια «βουτιά» χάρη στην οποία κέρδισε ένα πέναλτι με το οποίο σκόραρε εκνευρίζοντας τους Γκανέζους. Στο δεύτερο ματς διεκδίκησε ως δικό του γκολ, ένα που πέτυχε στην Ουρουγουάη ο συμπαίκτης του Μπρούνο Φερνάντεζ: το ζήτησε προσπαθώντας να κοροϊδέψει όλα τα τηλεοπτικά ριπλέι. Στο τρίτο έβρισε τον προπονητή του, όταν έγινε αλλαγή και ξεσήκωσε τη χώρα εναντίον του. Στο πέμπτο η Πορτογαλία αποκλείστηκε από το Μαρόκο. Εφυγε κλαίγοντας. Όλα αυτά θα ήταν μια ακόμα ποδοσφαιρική ιστορία με ένα ματαιόδοξο σούπερ σταρ σε ρόλο πρωταγωνιστή – έχουμε δει κι άλλες. Αλλά γίνεται μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα σύγχρονο άνδρα που δεν θέλει να μεγαλώσει. Διότι ο εν λόγο είναι 38 χρονών. Και κανείς σε αυτή την ηλικία δεν διανοήθηκε ποτέ του ότι μπορεί να κερδίσει το μουντιάλ παίζοντας συνεχώς βασικός ακόμα κι αν μια ομάδα στηθεί πάνω του με μοναδική αποστολή της να τον αξιοποιήσει – δηλαδή να του κάνει τα κέφια. 

Η διαγραφή των σημαδιών

Η άρνηση του σύγχρονου άνδρα να παραδεχτεί πως μεγάλωσε είναι σημείο των καιρών. Παλιότερα η ματαιόδοξη προσπάθεια αναζήτησης ενός είδους αιώνιας νεότητας ήταν γυναικεία υπόθεση: είχε στηθεί (υπάρχει πάντα…) γύρω από αυτό μια ολόκληρη βιομηχανία με σκοπό την διαγραφή των σημαδιών του χρόνου που περνά. Ωστόσο νομίζω πως με τον καιρό οι αντιλήψεις των γυναικών αλλάζουν: σήμερα ολοένα και λιγότερες θα ζήλευαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη που «έφυγε χωρίς να γεράσει ποτέ» και όλο και πιο πολλές ξέρουν πώς να γίνονται επιθυμητές και γοητευτικές μεγαλώνοντας. Οι άντρες αντιθέτως νομίζω πως σιγά σιγά  κατρακυλάμε στη φαιδρότητα. Η κάποτε μύχια επιθυμία μας να μείνουμε πάντα παιδιά, έχει αντικατασταθεί από μια θέληση να παγώσουμε το χρόνο σε μια ηλικία που μας βολεύει.

Όχι νέοι, νεαροί

Ολο και περισσότεροι ξαφνικά μάθαμε τη χαρά της κρέμας ενυδάτωσης, τις μεσογειακές δίαιτες, την ευεργετική επίδραση της γυμναστικής ως τρόπο για να διατηρηθεί το κορμί μας νεανικό, το κούρεμα που κρύβει τα χρόνια γιατί κρατά την εικόνα μας κάπως αναλλοίωτη. Χρησιμοποιώ επίτηδες το πρώτο πληθυντικό: δεν κουνάω το δάχτυλο σε κανένα – βάζω μέσα και τον εαυτό μου. Στην περίπτωσή μας, πριν την νεανική όψη, υπάρχει η προσπάθεια να μείνει σε κατάσταση νεανικής παραζάλης το ίδιο το μυαλό μας. Προσπαθούμε να αποφύγουμε το χρόνο που περνά υιοθετώντας συμπεριφορές που είχαμε όχι ως νέοι, αλλά ως νεαροί. Δεχόμαστε ως αξίωμα το ότι «η ηλικία έχει να κάνει με το μυαλό» και χαιρόμαστε με το περίφημο «είσαι όσο χρονών πιστεύεις ότι είσαι», κι ας μας θυμίζουν οι ιατρικές εξετάσεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η προσπάθεια να σταματήσουμε το ρολόι που τρέχει (κι αν γίνεται και να το βάλουμε και να πηγαίνει προς τα πίσω…) γίνεται τόσο φανερή, που όποιος μας καταλαβαίνει μπορεί να γελάει λίγο με τη συμπεριφορά μας. Μπορεί να διασκεδάζει ακούγοντας μας να μιλάμε σαν πιτσιρικάδες χρησιμοποιώντας αδέξια λέξεις ξενόφερτες των οποίων το νόημα αγνοούμε. Μπορεί να μας λυπάται βλέποντας μας το καλοκαίρι να κυκλοφορούμε με βερμούδες και καπελάκια και χαβανέζικα πουκάμισα, σαν ράπερ της συμφοράς. Μπορεί να μας συμπονεί κομμάτι παρακολουθώντας μας να προσπαθούμε να φλερτάρουμε με κοριτσόπουλα (που ούτε μας βλέπουν…) ή να παριστάνουμε τους ξενύχτηδες το πρωϊνό της Δευτέρας, ενώ περάσαμε άλλο ένα Σαββατοκύριακο μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά ποιος να το κάνει αυτό; Ο αναμάρτητος κτλ κτλ κτλ.

Ελάχιστοι άνδρες έχουν πια την άνεση να αντιμετωπίσουν το χρόνο που περνάει ως σύμμαχο και σύντροφο στη ζωή. Ολοι προσπαθούν από αυτόν να κρυφτούν νομίζοντας πως γίνεται. Δεν γίνεται, αλλά είναι σκληρό να νιώθεις πως μεγαλώνεις όταν είσαι περικυκλωμένος από τόση γοητευτική «καινουργίλα». Όταν το αμάξι σου είναι τελευταίο μοντέλο, όταν ο υπολογιστής που δουλεύεις έχει όλο και περισσότερες νέες εφαρμογές, όταν το σπίτι σου έχει γεμίσει με προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, πως γίνεται να μην πιστεύεις πως θα βρεις κι εσύ τον τρόπο μιας αυτοανανέωσης; Δεν γίνεται να δεχτείς πως σε ένα κόσμο που κάνει δυστυχώς update, εσύ δεν έχεις τέτοια δυνατότητα.             

Ο δρ Φάουστ θα ήταν χαρούμενος

Αυτή είναι η ιστορία του Κριστιάνο Ρονάλντο, δηλαδή η μεγάλη αντρική ιστορία του τελευταίου μουντιάλ. Ο Κριστιάνο ζει σε ένα κόσμο που η πολυτέλεια είναι συνώνυμο του hi tech. Ακολουθεί το καλύτερο πρόγραμμα εκγύμνασης στον κόσμο. Κάνει την τέλεια διατροφή. Εχει τους καλύτερους μασέρ. Ζει σε ένα θερμοκήπιο που θα ζήλευε ο δόκτωρ Φάουστ – ούτε θα του περνούσε από το μυαλό του δόκτορα να κάνει συμφωνίες με το διάβολο αν είχε τόσες ανέσεις. Αλλά ο χρόνος τρέχει και φαίνεται. Και τα 38 χρόνια, στα οποία κάθε μεγαλύτερός του θα υπέγραφε για να επιστρέψει, στη δική του περίπτωση είναι πολλά γιατί μιλάμε για ποδόσφαιρο. Και γίνονται αφόρητα όταν ο 35χρονος Μέσι, ο 36χρονος Ζιρού, ο 37χρονος Μόντριτς στο μουντιάλ ζουν μέρες προσωπικού μεγαλείου. Γιατί είναι κάτι ελάχιστο, αλλά συγκλονιστικά καθοριστικό, μικρότεροι.          

Οι άλλοι τα παλιόπαιδα

Το εντυπωσιακό στην ιστορία αυτή είναι ότι ο Ρονάλντο κατάφερε να εξασφαλίσει την αντιμετώπιση μικρού παιδιού – πολύ μικρού. Η αδερφή του τα έβαλε με όσους τον πλήγωσαν: αν όλα αυτά που του έκαναν, συνέβαιναν σε μια αυλή σχολείου θα έπαιζε και ξύλο με τα αγόρια. Η κοπέλα του, που θυμίζει πολύ τα κορίτσια του γυμνασίου που τα έφτιαχναν με λυκειόπαιδα, αντιμετώπισε τις περιπέτειές του με τρυφερότητα λέγοντας πως όλος ο κόσμος ζηλεύει τον καλό της: χθες του πήρε δώρο ένα αμάξι με τα λεφτά του. Ο προπονητής του, ο μάστρο Σάντος, του φέρθηκε περίπου ως καλός και αυστηρός μπαμπάς. Αλλά ακόμα κι αν σε αντιμετωπίζουν σαν εικοσάχρονο, όταν είσαι 38 χρονών δεν μπορείς να κερδίσεις το τρόπαιο. Από την άλλη, μπορεί να μην νίκησε το χρόνο ο Κριστιάνο, αλλά έζησε ένα μουντιάλ σαν μικρό παιδί. Θύμωσε, τσακώθηκε, έκανε μούτρα, κανακεύτηκε από τους δικούς του, έκλαψε. Όλα αυτά είναι μια παρηγοριά. Απλά δεν έκανε αυτό που έπρεπε κάποια στιγμή να κάνει: να πάρει τη μπάλα και να φύγει την ώρα του ματς λέγοντας πως είναι δική του. Για να κλαίνε οι άλλοι, τα παλιόπαιδα…