H Μάντσεστερ Σίτυ και η Αρσεναλ διεκδικούν τον τίτλο στην σημερινή τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ λιγκ, όμως την μάχη των δυο επισκιάζει μια άλλη είδηση: η αποχώρηση του Γιούργκεν Κλοπ από την Λίβερπουλ. Τουλάχιστον σήμερα αυτός είναι στο κέντρο της προσοχής: μετά το τέλος των ματς, όπως ο κανόνας θέλει, οι προβολείς θα πάνε στον πρωταθλητή.
Αυτοί που τον αγάπησαν και οι άλλοι
Ολες αυτές τις μέρες διάβασα πολλά και διάφορα για την καριέρα του Κλοπ στη Λίβερπουλ. Υπάρχει μια προσπάθεια από πολλούς να εκτιμηθεί συνολικά ο κύκλος του τώρα που ολοκληρώνεται και στην προσπάθεια αυτή βλέπεις κυρίως ποιοι τον αγάπησαν και ποιοι όχι. Οσοι τον αγάπησαν τονίζουν τους οκτώ τίτλους που κατέκτησε με την Λίβερπουλ από το 2015 που ξεκίνησε να δουλεύει εκεί. Οσοι δεν υπήρξαν θαυμαστές του μιλάνε για δυο όλους κι όλους αληθινούς τίτλους – το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς λιγκ, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως το πρώτο είναι ιστορικό αφού υπήρξε το πρώτο της Λίβερπουλ μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια. Οσοι τον αγάπησαν υπογραμμίζουν ότι στα οκτώ χρόνια της παρουσίας του η Λίβερπουλ υπήρξε αληθινά ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα χάρη και στην ικανότητα του να αναδεικνύει νέους πρωταγωνιστές αλλά και να ξοδεύει σωστά τα χρήματα που είχε στην διάθεσή του. Οσοι δεν δέχονται ότι η παρουσία του υπήρξε κάτι αληθινά εξαιρετικό κάνουν συγκρίσεις με όσα έκαναν στον πάγκο της Λίβερπουλ προπονητές όπως ο Μπομπ Πέισλι ή ο Κένι Νταλγκλις και τονίζουν πως τα χρήματα που η ομάδα ξόδεψε επί των ημερών του δεν ήταν και λίγα.
Είναι πάντα ο ίδιος
Είναι δύσκολη η αποτίμηση της δουλειάς του Κλοπ; Εξαρτάται πως την προσεγγίζει κανείς. Ο Κλοπ είναι πάντα ο ίδιος: οι γωνίες από τις οποίες η δουλειά του φωτίζεται αλλάζουν. Ο Κλοπ είναι ο προπονητής που έχασε πολλούς ευρωπαϊκούς τελικούς, που χρεώνεται την περίπτωση του Κάριους που έκανε την πιο κωμική εμφάνιση τερματοφύλακα σε τελικό Τσάμπιονς λιγκ, που έχασε τουλάχιστον δυο πρωταθλήματα στο νήμα. Αλλά είναι κι αυτός που έδωσε στην Λίβερπουλ προοπτική αρχικά και σταθερότητα στην συνέχεια, που πέτυχε εκπληκτικές προκρίσεις στο Τσάμπιονς λιγκ χάρη και στην στρατηγική του σε ένα ματς, που υπήρξε ο δύσκολος αντίπαλος της Μάντσεστερ Σίτυ του Πέπ Γκουαρντιόλα κάνοντας συναρπαστικά με τον τρόπο του πρωταθλήματα Αγγλίας που χωρίς την Λίβερπουλ και αυτόν θα είχαν τελειώσει από τον Δεκέμβριο. Είναι επίσης ο προπονητής που μας επέτρεψε να δούμε τις καλύτερες μέρες πολλών μεγάλων ποδοσφαιριστών: του Σαλάχ, του Φαν Ντάικ, του Αλισον, του Φιρμίνο, του Μανέ αλλά και του Ρόμπερτσον, του Αλεξάντερ Αρλοντ, του Χέντερσον.
Η Σίτυ και η Ρεάλ
Δεν χωρά αμφιβολία πως αν ο Κλοπ δεν είχε πέσει πάνω στην Μάντσεστερ Σίτυ στην Αγγλία και στην Ρεαλ Μαρίτης στον Ευρώπη θα είχε πολλούς περισσότερους από τους οκτώ τίτλους του. Ηταν άτυχος; Λίγο ναι. Αλλά του χρωστάμε το γεγονός ότι έκανε συναρπαστικά πολλά που χωρίς αυτόν θα ήταν βαρετά και δεδομένα. Σήμερα πχ στην Αγγλία την Μάντσεστερ Σίτυ την ζορίζει η Αρσεναλ που διεκδικεί το πρωτάθλημα μέχρι την τελευταία αγωνιστική, αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε μια έρευνα για τα οικονομικά της Σίτυ, μια απειλή για τιμωρία (που ακόμα υπάρχει) και ένα φρένο (μετά από όλα αυτά) των Αράβων επενδυτών της που τα δυο τελευταία χρόνια σταμάτησαν να σπάνε κάθε ρεκόρ ξοδέματος χρημάτων. Ο Κλοπ όμως είχε να ανταγωνιστεί μια Σίτυ χωρίς περιορισμούς και όρια και το έκανε καλά. Όπως υπήρξε και εξαιρετικός ανταγωνιστής της Βασίλισσας: αυτός επί της ουσίας πήρε την σκυτάλη από τον Μέσι στον ανταγωνισμό με την σταθερότερη διεκδικήτρια τίτλων που υπάρχει στην Ευρώπη και φυσικά τον τίμησε. Κι αν έχασε ένα τελικό στο Κίεβο από τον Κάριου, στο Παρίσι τον κέρδισε ο Κουρτουά, «τερματοφύλακας- πρωταγωνιστής» κι αυτός αλλά στην εστία των αντιπάλων.
Ακόμα κι αν δεν κερδίζει
Είναι όλα αυτά ο Κλοπ της Λίβερπουλ; Είναι, αλλά είναι και κάτι περισσότερο: ο προπονητής που θύμισε σε όλη την Ευρώπη ότι ένας που κάνει την δική του δουλειά μπορεί να είναι σπουδαίος ακόμα κι αν δεν κερδίζει κάθε χρόνο τίτλους. Αν ο Κλοπ δεν ήταν σπουδαίος δεν θα πάγωνε ο κόσμος όταν ανακοίνωσε τον περασμένο Δεκέμβριο ότι αυτή είναι η τελευταία σεζόν του, ούτε θα ήταν παγκόσμια είδηση το αποψινό του αντίο. Τον Δεκέμβριο του 2016 τον είχα συναντήσει στο Καμπ Νου σε ένα ματς της Μπαρτσελόνα με την Γκλάντμπαχ – τελευταίο για τους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ: είχε πάει με όλη την ομάδα του. Τον ρώτησαν γιατί (δεν είναι σίγουρα συνηθισμένο) κι απάντησε πως έφερε τους παίκτες του να δουν τι σημαίνει η χαρά του παιγνιδιού. Τότε δεν είχε ακόμα κερδίσει τίποτα με την Λίβερπουλ. Αλλά ήμουν βέβαιος πως κάτι σπουδαίο θα καταφέρει: μόνο όποιος έχει ως στόχο την χαρά του παιγνιδιού μπορεί να φέρει στον κόσμο λίγη ευτυχία. Κι αυτό νομίζω ήταν το πιο μεγάλο του κατόρθωμα: για οκτώ χρόνια στο Λίβερπουλ η παρουσία του γεννούσε προσδοκίες ωραίου παιγνιδιού και υπερβάσεων. Εκανε το ίδιο και με την Μάινζ και με την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Και για αυτή του την συνέπεια είναι μεγάλος. Όχι για τους τίτλους (αυτούς τους κερδίζουν και τους χάνουν συνήθως οι παίκτες), ούτε για την διαχείριση του μπάτζετ: αν υπάρχουν χρήματα αυτά είναι εύκολα.
Δεν υπάρχουν πρέπει
Λένε ότι η εφετινή σεζόν του, η τελευταία του στο Λίβερπουλ, έπρεπε να κλείσει με ένα τίτλο. Νομίζω πως στην περίπτωση του δεν υπάρχουν τέτοια πρέπει: ο Κλοπ δεν είναι κατακτητής, είναι ένας μεγάλος σκηνοθέτης. Η Λίβερπουλ έπρεπε και την τελευταία του σεζόν να ακολουθήσει οδηγίες και να κάνει ό,τι έκανε όλες τις σεζόν του: να διεκδικήσει ότι μπορούσε. Δεν τα κατάφερε να κερδίσει κάτι, όπως δεν τα είχε καταφέρει κι άλλες φορές – με τον Κλοπ πάντα το ταξίδι μετρά πιο πολύ από τον προορισμό. Στον δημόσιο καυγά του με τον Σαλαχ είδαμε και το βάρος της σχεδόν εννιάχρονης παρουσίας του: τα χρόνια ήταν πολλά. Αλλά αυτά τα χρόνια του Κλοπ είναι και το βάρος του επόμενου. Λένε πως αν ο διάδοχός του, ο Αρνε Σλοτ που έκανε σπουδαία πράγματα στην Φέγενορντ κατακτήσει αμέσως τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ ή το Τσάμπιονς λιγκ θα κάνει πολλούς να αναρωτηθούν πόσο σπουδαίος ήταν τελικά ο Κλοπ: μπορεί να συμβεί κι αυτό. Αν όμως η Λίβερπουλ δυσκολευτεί να τον στηρίξει στα δύσκολα αλίμονο της. Θα αναπολούν στο Ανφιλντ όλοι τις μέρες του γιατί ο Γερμανός δεν χρειαζόταν τίτλους για να στηριχτεί. Τον στήριζε όλα αυτά τα χρόνια η μοναδική δουλειά του. Κυρίως το ότι ήταν εύκολο να καταλάβεις πόσο παραγωγική και δύσκολη ήταν.
Εχω μεγάλη περιέργεια ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός του. Είναι λίγες οι ομάδες που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προσωπικότητας του, που να έχουν οπαδούς που να τον αγαπούν για την δουλειά του και όχι για τους τίτλους του, που να του δώσουν αληθινό χρόνο χωρίς πολλά πρέπει. Ο Κλοπ κάνει για λίγες ομάδες. Αλλά και λίγες ομάδες αναζητούν κάποιον σαν αυτόν…
