Οι Ισπανοί φτάνουν στον τελικό του Euro2024 με τον τρόπο τους και με τους πρωταγωνιστές τους. Η νίκη τους επί της Γαλλίας με 2-1 δεν ήταν απλή: ο τρόπος όμως που σε αυτή έφτασαν ήταν απλός. Για την ακρίβεια ισπανικός.
Ο ημιτελικός του Μονάχου μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε γενικώς τα πράγματα: μετά από αυτόν δεν υπάρχουν θολές εικόνες. Οι Γάλλοι αποκλείστηκαν γιατί δεν άξιζαν τον τελικό: όπως αποδείχτηκε δεν είχαν αυτή τη φορά παίκτες σε φόρμα κι έτσι τα αθλητικά τους προσόντα δεν φάνηκαν. Η Γαλλία δεν είχε τους παίκτες με γεμάτες μπαταρίες και ενέργεια που είχαμε δει στο μουντιάλ του Κατάρ. Αν από τους περισσότερους από τους παίκτες του Ντιντιέ Ντεσαν αφαιρέσεις την αθλητικότητα αυτό που μένει είναι αυτό που είδαμε χθες: μια ομάδα με παίκτες που έχουν καλές προθέσεις, μεγάλη θέληση, αλλά όχι και την δυνατότητα να κάνουν την διαφορά με μεμονωμένες ενέργειες. Αυτό ήταν η μεγάλη της διαφορά από τους Ισπανούς που προκρίθηκαν διότι εκτός από οργανωμένο παιγνίδι έχουν και σολίστες.
Πέντε λεπτά μαγείας
Η Γαλλία ξεκίνησε το ματς καλύτερα κι αυτό δεν ήταν τυχαίο καθώς οφείλεται σε τρεις λόγους. Ο ΕμΠαπέ έπαιξε χωρίς μάσκα και θύμισε τον παίκτη που γνωρίζουμε: το γκολ του 1-0 του ΚόλοΜουανί είναι δικό του αφού η σέντρα που βγάζει από το παιγνίδι τους κεντρικούς αμυντικούς της Ισπανίας είναι τέλεια. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τις αλλαγές του Ντεσάν: η παρουσία του Ντεμπελέ στα δεξιά της επίθεσης δίνει συμμετρία και ο Ραμπιό στην μεσαία γραμμή είναι πιο επιθετικός – η απουσία του Γκριεζμάν αρχικά δεν φαίνεται. Όμως ο βασικός λόγος του καλού γαλλικού ξεκινήματος είναι τα προβλήματα της νεοσύστατης ισπανικής άμυνας: ο Νάβας στα δεξιά έχει ένα εφιαλτικό ξεκίνημα, ο Νάτσο και ο Λαπόρτ μπερδεύονται για το ποιος πρέπει να ασχοληθεί με τον ΚόλοΜουανί, ο Ρόντρι πρέπει να έχει πιο πολύ το μυαλό του στα μετόπισθεν. Αλλά όλη αυτή η ισπανική ανασφάλεια σβήνει δια μαγείας με ένα μαγικό γκολ του Γιαμάλ που αφού έχει γίνει ο μικρότερος που έχει αγωνιστεί στο Euro γίνεται και ο μικρότερος που έχει σκοράρει: η ισοφάριση του στο 20΄ με μια πινελιά που μετατρέπει την φάση σε πίνακα ζωγραφικής αλλάζει εντελώς το ματς. Οι Γάλλοι δεν είναι συνηθισμένοι σε προβληματισμούς και μέχρι να καταλάβουν τι έγινε ακολουθεί μια δεύτερη ισπανική ταχυδακτυλουργική επίδειξη αυτή την φορά από τον Ντάνι Ολμο. Στο 25΄ το κοντρόλ του είναι έργο τέχνης: ο Σαλιμπά ακόμα αναρωτιέται τι έγινε κι ο Μενιάν πρέπει να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του Ντεσάν είναι ότι, όπως αποδεικνύεται, οι Ισπανοί έχουν πάρει το μάθημα από τον δύσκολο προημιτελικό με τους Γερμανούς και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να κρατήσουν την νίκη.
Μια και μόνη ευκαιρία
Ο Γιαμάλ και ο Νίκο Γουίλιαμς δεν ξεχνούν αυτή τη φορά ότι πίσω τους έχουν τον Νάβας και τον Κουκουρέγια και πρέπει και να τους βοηθήσουν: όταν η Ισπανία κλίνεται το κάνει με εννιά τουλάχιστον παίκτες πίσω από την μπάλα – ο ΕμΠαπέ βραχυκυκλώνει και ο Ντεμπελέ παίζει ελάχιστα γιατί δεν υπάρχουν χώροι για επιταχύνσεις. Όταν ο Ντεσάν θα ρίξει στο ματς τον Ζιρού, προσπαθώντας να κάνει στην ισπανική άμυνα ότι έκανε ο Νάγκελσμαν χρησιμοποιώντας τον Φούλγκρουγκ οι Ισπανοί απαντούν με την πρέπουσα ψυχραιμία, δηλαδή ανεβάζουν την άμυνα τους πολύ πιο ψηλά. Ο Ζιρού δεν ακουμπάει ποτέ την μπάλα εντός περιοχής. Ο ΕμΠαπέ έχει την μια και μοναδική ευκαιρία για να ισοφαρίσει, αλλά πρέπει να τα κάνει όλα πολύ γρήγορα και πολύ σωστά και στις 9 Ιουλίου έπειτα από 65 ματς στην σεζόν αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για αυτόν. Βέβαια ο ισπανικός τρόπος άμυνας (και διαχείρισης του ματς) είναι η κατοχή μπάλας. Η ομάδα του Ντε Λα Φουέντε δεν φτάνει σε τελικές προσπάθειες αλλά σχεδόν υπνωτίζει την Γαλλία γυρνώντας την μπάλα υποδειγματικά. Οι Ισπανοί παίζουν άμυνα όχι για την μπάλα αλλά με την μπάλα: το ματς ολοκληρώνεται με τα όλε όλε της ισπανικής εξέδρας. Οι Γάλλοι για να έχουν τύχη θα έπρεπε να πρεσάρουν αλλά πώς να το κάνουν χωρίς δυνάμεις; Ο Ντεσάν ρίχνει στο ματς τον Γκριεζμάν και τον Μπαρκολά, αλλά αυτοί θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι αν η Γαλλία κρατούσε στοιχειωδώς την μπάλα: δεν κατάφερε ποτέ σχεδόν να το κάνει. Κι αποκλείστηκε όχι ακριβώς με το κεφάλι ψηλά: η ήττα δημιούργησε μια αίσθηση δικαιοσύνης – πολλοί είπαν ότι οι Γάλλοι τα ήθελαν και τα έπαθαν. Νομίζω ότι απλά δεν μπορούσαν κάτι παραπάνω αλλά άντε να το εξηγήσεις: για τον Ντεσάν η επιστροφή στο Παρίσι θα είναι δύσκολη και είναι δεδομένο πως το όνομα του Ζινεντίν Ζιντάν θα ξαναρθεί στην επικαιρότητα.
Μια διαφορετική Ισπανία
Ο Ντε λα Φουέντε καταλαβαίνοντας το λάθος που έκανε με την Γερμανία κράτησε στο ματς μέχρι τέλους αυτή την φορά και τον Νίκο Γουίλαμς και τον Γιαμάλ (που βγήκαν μόνο στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων για το χειροκρότημα) και φυσικά δεν πείραξε το δίφυμμο των σοφών της μεσαία γραμμής: ακόμα κι όταν μπήκε ο Μερίνο, ο Ρόντρι και ο Ρουίθ συνέχιζαν να παίζουν δίπλα δίπλα. Οι Ισπανοί φτάνουν στον τελικό έχοντας σκοράρει σε όλα τα ματς του τουρνουά και έχοντας μόνο νίκες: το 2008 και το 2012 που το είχαν κερδίσει είχαν κομμάτι χειρότερα αποτελέσματα – το 2008 είχαν αποκλείσει τους Ιταλούς στα πέναλτι, το 2012 είχαν φέρει ισοπαλία με την Ιταλία στον όμιλο και είχαν αποκλείσει στα πέναλτι στον ημιτελικό την Πορτογαλία του Ρονάλντο.
Αυτή η Ισπανία είναι λίγο διαφορετική από εκείνες. Κάνει κατοχή μπάλας αλλά για να ανοίξει το γήπεδο κι όχι γιατί πολλοί ποδοσφαιριστές της ακουμπάνε την μπάλα σε λίγα τετραγωνικά στον άξονα. Σε σχέση με την ομάδα του 2012 αυτή έχει σέντερ φορ: ο Μοράτα μπορεί να μην σκοράρει (και ποιος φορ σκοράρει;) αλλά είναι χρήσιμος στο παιγνίδι γιατί ανοίγει χώρους στους μικρούς. Κυρίως οι Ισπανοί έχουν παρουσιάσει αυτούς τους πιτσιρικάδες που παίζουν με σπάνια ωριμότητα: ο Νίκο Γουίλιαμς και ο Γιαμάλ (στον οποίο χρωστάω ένα ειδικό αφιέρωμα) δεν είναι απλά ζογκλέρ με την μπάλα, αλλά έχουν και τακτική παιδεία. Θα πάρουν το τρόπαιο; Κανείς δεν το ξέρει: οι συνεχόμενες νίκες τους παραδόξως ίσως αποδειχτούν στον τελικό πρόβλημα. Ωστόσο φτάνουν σε αυτόν ως φαβορί: χθες μας υπενθύμισαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να τους έχει προκύψει και να μην το έχουν λύσει.
