Όπως ακριβώς αναμενόταν η Εθνική μας ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της στον όμιλο των προκριματικών κερδίζοντας το Γιβραλτάρ στο Φάρο της Πορτογαλίας με 3-0: η νίκη της ήταν πιο εύκολη από αυτή που δείχνει το τελικό σκορ. Η ομάδα του Γουστάβο Πογιέτ προηγήθηκε νωρίς με γκολ του Μασούρα, τελείωσε το πρώτο ημίχρονο βρίσκοντας δεύτερο γκολ με τον Σιώπη, έφτασε στο 3-0 με το απαραίτητο γκολ του Μπακασέτα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου κι αν το σκορ δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις είναι γιατί ο Πέλκας, ο Γιακουμάκης κι ο Μάνταλος σημάδεψαν τα δοκάρια. Το Γιβραλτάρ έδειξε απλά πως έχει μια ομοσπονδία με κάμποσο χιούμορ. Πριν το ματς οι άνθρωποί της είχαν ανακοινώσει πως σε τρεις θύρες του γηπέδου υπάρχει sold out. Από ό,τι κατάλαβα είναι ζήτημα στο γήπεδο να ήταν εξακόσια άτομα…

Οτιδήποτε να πει κανείς για το ματς αυτό δεν έχει νόημα και κάθε έπαινος μάλλον κακό μπορεί να κάνει στην Εθνική. Ας πούμε ότι οι παίκτες της εμφανίστηκαν με όρεξη για μπάλα και για συνεργασίες, ότι υπήρξε μια καλή κυκλοφορία της μπάλας απέναντι σε μια κλειστή (αλλά ποιοτικά ανύπαρκτη) άμυνα κι ας ελπίσουμε οι πολλές χαμένες ευκαιρίες να μην κοστίσουν κάτι σε μια πιθαμή ισοβαθμία. Όλα τα άλλα καλό είναι να τα ξεχάσουμε γρήγορα. Εγώ αν κάτι κρατάω είναι ξεκάθαρες ιδέες του Γουστάβο Πογιέτ.

Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ομάδα. Εχει ένα προπονητή που έχει καταλήξει γρήγορα στο ποια πρέπει να είναι η πρώτη ενδεκάδα της ομάδας του, και είχε παράλληλα και την ευκαιρία, στο ένα ακριβώς χρόνο που βρίσκεται στην Ελλάδα, να έχει δει την πρόοδο κάποιων ποδοσφαιριστών από τους οποίους μπορεί να περιμένει πολλά. Αλλά δεν ξέρω αν αυτή η θέση, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ευχάριστη.

Βασικοί και αναπληρωματικοί

Αν υπήρχε ένα ενδιαφέρον για το ματς με το Γιβραλτάρ αυτό για μένα είχε να κάνει αποκλειστικά με το ποια θα ήταν η ενδεκάδα της ομάδας. Θυμίζω ότι ο Πογιέτ, όχι μόνο πήρε την πρωτιά στον όμιλο της Εθνικής στο UEFA Nations League, αλλά είχε παρουσιάσει σε χρόνο ρεκόρ μια ομάδα με εσωτερική ιεραρχία – δηλαδή με βασικούς και αναπληρωματικούς, πράγμα που οι προκάτοχοί του (και ο Αγγελος Αναστασιάδης και ο Τζόνι Φαν’τ Σκιπ) δεν είχαν καταφέρει να κάνουν ποτέ δίνοντας την δυνατότητα ο καθένας σε καμιά πενηνταριά παίκτες να αγωνιστούν ως βασικοί επί των ημερών τους. Ο Πογιέτ καθιέρωσε αμέσως τον Βλαχοδήμο ως βασικό σταματώντας το γαϊτανάκι των τερματοφυλάκων: ακόμα και στη θέση αυτή τα προηγούμενα χρόνια οι προπονητές έψαχναν τον βασικό τους δίνοντας ευκαιρίες στον Μπάρκα και τον Πασχαλάκη. Επίσης ο Πογιέτ ξεκαθάρισε από ποιους θα αποτελείται η τετράδα της άμυνας και δεν την άλλαξε ποτέ: ο Μποάλντοκ, ο Τσιμίκας, ο Χατζηδιάκος και ο Μαυροπάνος ήταν πάντα παρόντες. Ακόμα ωστόσο κι εκεί που φαινόταν ότι κάποιο rotation γίνεται (δηλαδή στις θέσεις των μέσων και των κυνηγών) υπήρχαν βασικοί και αναπληρωματικοί και οι πρώτοι άλλαζαν μόνο αν υπήρχε λόγιος – δηλαδή ή κάποιος τραυματισμός ή κάποια ανάγκη προσαρμογής στα δεδομένα του ματς. Ο Σιωπής ήταν βασικός και δίπλα του υπήρχε η ο Μπουχαλάκης ή ο Κουρμπέλης με το Μάνταλο να χρησιμοποιείται ως οκτάρι σε ματς που έπρεπε η Εθνική μας να ανοίξει κάποια άμυνα. Ο ηγέτης του Πογιέτ υπήρξε από την πρώτη στιγμή ο Μπακασέτας: έπαιξε παντού και πάντα και έδειξε γιατί ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Τραμπζονσπόρ. Στη γραμμή της επίθεσης τον πρώτο λόγο είχαν πάντα ο Μασούρας (όταν ήταν υγιής) και ο Λημνιός (μέχρι που τραυματίστηκε – και μάλιστα σοβαρά). Ο τραυματισμός του Λημνιού επέβαλε κάποιες δοκιμές κι έτσι βρέθηκαν να αγωνίζονται στη θέση του και ο Χατζηζιοβάνης και ο Πέλκας και ο Δουβίκας. Μόνη θέση στην οποία κατά περίσταση ο παίκτης άλλαζε ήταν αυτή του φορ: ο Πογιέτ στα ματς του UEFA Nations League είχε χρησιμοποιήσει τον Παυλίδη, τον Γιακουμάκη και τον Ιωαννίδη.

Με χαρά και ανακούφιση

Ομολογώ πως με χαρά και ανακούφιση είδα στο ματς με τον Γιβραλτάρ ο κόουτς να ξεκινά με την ενδεκάδα του. Βλαχοδήμος, Μπάλντοκ, Τσιμίκας, Χατζηδιάκος, Μαυροπάνος όλοι μαζί ξανά. Δίπλα στον αναντικατάστατο Σιώπη ο Μάνταλος γιατί ο αδύναμος αντίπαλος θα έπαιζε κλειστά (αλλά και γιατί Μπουχαλάκης και Κουρμπέλης είναι τραυματίες), Πάντα στο τιμόνι ο Μπακασέτας, μπροστά οι Μασούρας – Πέλκας (γιατί ο Λημνιός δεν έχει ματς μετά τον τραυματισμό του και ο Χατζηζιοβάνης στην Αγκαραγκουτσού παίζει λίγο) κι ο Γιακουμάκης βασικός φορ γιατί απέναντι σε μια κλειστή άμυνα η μπάλα υποχρεωτικά θα σηκωνόταν. Όλα αυτά ήταν απολύτως λογικά αλλά όχι και τόσο δεδομένο για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί κάποιοι παίκτες από αυτούς δεν κάνουν την περσινή καλή χρονιά τους: ο Τσιμίκας στη Λίβερπουλ παίζει λιγότερο, ο Μάνταλος και ο Μασούρας στην ΑΕΚ και στον Ολυμπιακό αντίστοιχα έχουν γίνει αναπληρωματικοί πολυτελείας και ο Πέλκας με τον Γιακουμάκη είχαν να παίξουν βασικοί πολύ καιρό καθώς ο πρώτος είχε ένα τραυματισμό τον Δεκέμβρη που τον πήγε πίσω κι ο δεύτερος δεν είναι βασικός στη Σέλτικ. Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμα πιο απλός: στην Εθνική υπάρχουν κάμποσοι που έχουν κάνει ένα καλό πρωτάθλημα και πολλοί περιμένουν να τους δουν βασικοί στην Εθνική. Ο Ρότα, ο Ιωαννίδης, ο Κωνσταντέλιας κι ο Φορτούνης  δεν θα ήταν απίθανο να ξεκινούσαν – ο Κουλιεράκης μπορεί να κάνει υπομονή.

Να τον δούμε στην πίεση

Ο Πογιέτ έδειξε αμέσως ποιοι είναι οι βασικοί του και ποιοι οι αναπληρωματικοί του. Ο Φορτούνης μπήκε στη θέση του Μπακασέτα, ο Κωνσταντέλιας έκανε ντεμπούτο αντικαθιστώντας τον Πέλκα, ο Παυλίδης πέρασε στο ματς αντί του Γιακουμάκη. Ο κόουτς δεν μέτρησε καθόλου ούτε ποιος παίζει στην ομάδα του, ούτε ποιος σκοράρει πολύ στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται, ούτε ποιος ήταν κάποτε στην ομάδα βασικός. Εστειλε στο γήπεδο την ομάδα του και όσους επέστρεψαν ή κλήθηκαν για πρώτη φορά θα τους δει στο φιλικό ματς που ακολουθεί. Η πίεση που θα δεχτεί να αλλάξει τους βασικούς του θα είναι μεγάλη: αυτή η πίεση είναι ο μεγάλος του αντίπαλος.

Ο Αναστασιάδης και ο Φαν τ’ Σιπ δεν κατάφεραν να την διαχειρισθούν – προφανώς δεν βοηθούσαν και τα αποτελέσματα: ο Ελληνας τεχνικός έψαχνε τους ήρωές τους, ο Ολλανδός άκουγε πολύ τους τριγύρω του νομίζοντας πως αυτό θα προσμετρηθεί στα υπέρ του – όταν τον έδιωξαν κατάλαβε το λάθος του. Ο Πογιέτ μέχρι τώρα δείχνει συνέπεια – βέβαια δεν έχουν έρθει ήττες. Οι ήττες είναι που φέρνουν ανασφάλεια και επιτρέπουν και νουθεσίες του τύπου «δώσε μια ευκαιρία στο παιδί κτλ κτλ». Ο Πογιέτ στις ήττες δεν πρέπει να ακούσει κανένα: αν είναι να αποτύχει, ας αποτύχει μόνος του, με τις ιδέες του και τις βεβαιότητές του. Αλλοίμονό του αν κάνει την βασική ενδεκάδα κέντρο διερχομένων: η Εθνική δεν χρειάζεται ούτε τους πιο δημοφιλείς, ούτε όσους πρέπει να παίζουν για να ανεβεί η τιμή τους, ούτε τους καλύτερους του μετριότατου ελληνικού μας πρωταθλήματος. Χρειάζεται παίκτες που να παίζουν για την ομάδα, τον προπονητή και τον συμπαίκτη τους.

Οι γνωστοί αντίπαλοι

Στο μεταξύ είδαμε με το καλημέρα ποιοι είναι οι αντίπαλος. Η Γαλλία μοιάζει απλησίαστη. Η Ολλανδία πήγε με προβλήματα στο πρώτο ματς και ο ΕμΠαπέ και η τρελοπαρέα του την διέλυσε. Ας δούμε και τους Ιρλανδούς για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Ας θυμηθούμε την παλιά ματς τέχνη στον κλεφτοπόλεμο, αλλά ας μην ξεχνάμε πως στα μπαράζ, αν σε αυτά χρειαστεί συμμετοχή της ομάδας, ίσως χρειάστεί μια ενδεκάδα ικανή να ανοίξει κλεστές άμυνες. Το Γιβραλτάρ το ξεχάσαμε ήδη.