Με πρωταγωνιστή τον Ιλκάι Γκουντογκάν και λίγο άγιο άγχος στο τέλος η Μάντσεστερ Σίτυ κέρδισε και το κύπελλο Αγγλίας μετά το πρωτάθλημα Αγγλίας κι ετοιμάζεται να πάει στην Κωνσταντινούπολη για να κερδίσει και το Τσάμπιονς λιγκ κάνοντας το περίφημο τρεμπλ που κυνηγάει χρόνια. Η νίκη της στον τελικό του κυπέλλου ήταν ιστορική γιατί αντίπαλο βρήκε εκεί σε τελικό την συμπολίτισσα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για πρώτη φορά στην ιστορία. Το ντέρμπι σε τελικό είναι δύσκολα διαχειρίσιμη υπόθεση: στο ματς του Γουέμπλεϊ η Σίτυ ήταν μεν καλύτερη, πλην όμως δεν ήταν η γνωστή εξαιρετική ομάδα που γνωρίζουμε καλά. Το γεγονός έκανε και τους Ιταλούς να αναθαρρήσουν: η Ιντερ τους, αν κάνει το καλύτερό της ματς, γράφουν από χθες όλοι, μπορεί να έχει ελπίδες. Αρκεί να προσέξει αυτό τον τύπο που λέγεται Γκουντογκάν και που δεν σε αφήνει να καταλάβεις πόσο σπουδαίος είναι στον μηχανισμό του Γκουαρντιόλα. Η κλασσική περίπτωση του αφανούς ήρωα που δεν χωρά στο μάτι σου.

Ρόλοι κι αλλαγές

Ο Γκουαρντιόλα θα περάσει κάποτε στην ιστορία ως ο προπονητής που πέρα από νίκες με θεαματικό ποδόσφαιρο μας έδειξε μια σπάνια ικανότητα να πείθει παίκτες να μεταβάλουν τον τρόπο παιγνιδιού τους κάνοντας πολλά διαφορετικά από όσα είχαν συνηθίσει πριν συνεργαστούν μαζί του. Όταν το λέμε αυτό σκεφτόμαστε τις μεταβολές του παιγνιδιού του Μέσι ή του Γιάγια Τουρέ, ή του Ιμπραϊμοβιτς ή του Μασεράνο ή του Λαμ ή του Στόουνς σήμερα γιατί ήταν οι πιο μεγάλες και γιατί κάποιες φορές δεν έγιναν κι από τους παίκτες αποδεκτές. Το δεύτερο νομίζω για το οποίο θα θυμόμαστε τον Πεπ είναι για την μεγάλη του αγάπη στους μέσους – ειδικά σε όσους έπαιζαν στις θέσεις που τίμησε κι αυτός, που ήταν «εξάρι» μεγάλος και «οκτάρι» μικρός, χωρίς ωστόσο να είναι άψογος σε τίποτα από τα δυο. Φαίνεται πως ο Γκουαρντιόλα καταλάβαινε και καταλαβαίνει καλύτερα από πολλούς προπονητές την θέληση αυτών των παικτών να είναι και πρωταγωνιστές και σκόρερ κι όχι απλά «νεροκουβαλητές»: σχεδόν σε όλες τις ομάδες του οι μέσοι αυτοί είχαν την δυνατότητα να απειλούν και να σκοράρουν. Οσο καλύτεροι ήταν αυτοί οι παίκτες, τόσο πιο εύκολα έφτανε σε επιτυχίες. Στην Μπάγερν Μονάχου πχ που τέτοιους χαφ έπρεπε να φτιάξει δεν πήρε κι άριστα: όσο κι αν μετέβαλε το παιγνίδι του Λαμ, του Κίμιχ, του Μαρτίνεθ, του Σβάινσταϊγκερ την περιοχή από αυτούς όλους δεν την πατούσε κανείς. Κι ομάδα του Γκουαρντιόλα χωρίς μέσους που να πατάνε περιοχή δεν μπορεί να είναι ούτε όσο αποτελεσματική αυτός θέλει, ούτε όσο θεαματική όσο εμείς έχουμε συνηθίσει.

Βγαίνει από τα σκριν

Ο Γκουντογκάν είναι ένα από τα μικρά αριστουργήματα του Γκουαρντιόλα: κουβαλούσε τα στοιχεία που ο Πεπ θέλει από τους μέσους του αλλά του άλλαξε και τον τρόπο παιγνιδιού και μάλιστα όχι γιατί τον βρήκε μικρό ή γιατί τον ήξερε από τις Ακαδημίες. Ο Γκουντογάν την πρώτη του χρονιά στην Σίτυ, το 2016-17, έπαιξε στην Πρέμιερ λιγκ σκάρτα δέκα ματς – έφταιξε κι ένας τραυματισμός. Τη δεύτερη χρονιά του τριάντα, αλλά πολλά σαν αλλαγή. Εξι χρόνια αργότερα, στα 33 του, είναι βασικός κι αναντικατάστατος! Φέτος έφτασε τα 50 ματς σε όλες τις διοργανώσεις και τα τρία τελευταία χρόνια πετυχαίνει πάνω από 10 γκολ το χρόνο. Εχει μάλιστα ένα εντυπωσιακό και σπάνιο χαρακτηριστικό: αρχίζει και σκοράρει με μεγαλύτερη συχνότητα μετά τον Φεβρουάριο κι όταν οι διοργανώσεις μπαίνουν στην τελική τους ευθεία. Κι όπως φάνηκε και στον τελικό με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Γκουαρντιόλα έχει πλέον και κομπίνες για αυτόν: αν το πρώτο γκολ του είναι μια καταπληκτική έμπνευση (βλέπει τη μπάλα στρωμένη μετά τη μάχη του Χάλαντ με τον Βαράν και δεν διστάζει να σουτάρει σκοράροντας το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία του τελικού του κυπέλλου Αγγλίας), το δεύτερο γκολ του που κρίνει το ματς είναι μια κομπίνα δουλεμένη στην προπόνηση. Η ομάδα του δημιουργεί χώρο για να σουτάρει κι ο Ντε Μπρόιν του δίνει την δυνατότητα να το κάνει σαν να βγαίνει από τα σκριν.

Με τον Εστιάρτε

Η περίπτωση του Γκουντογκάν είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ένας προπονητής για ένα παίκτη, αν αληθινά τον γουστάρει. Ο Πεπ έχει δουλέψει με τον Γκουντογκάν πιο πολύ από όσο με άλλους: του δίνει πρώτα από όλα μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ώστε να γίνεται ο παίκτης παραπάνω στην επίθεση - ίσως η έμπνευσή του να προέρχεται από το πόλο: ο Γκουαρντιόλα το γουστάρει τρελά και για αυτό άλλωστε συνεργάζεται χρόνια και με τον Μανουέλ Εστιάρτε, τον θρύλο της ισπανικής υδατοσφαίρισης.

Η ιδιαιτερότητα του πόλο σε σχέση με άλλα ομαδικά σπορ είναι ότι σε αυτό υπάρχει πάντα η ανάγκη να ξεκλειδώνεις κλειστές άμυνες κυρίως με κυκλοφορία της μπάλας και κίνηση παικτών σε μικρά διαστήματα: δεν υπάρχουν γκολ από πρέσινγκ ψηλά ή από χτυπήματα φάουλ – όλα είναι κατοχή μπάλας και κίνηση. Ο παίκτης παραπάνω για να αξιοποιηθεί μπορεί να ρθει μόνο από τις δεύτερες γραμμές: μια ομάδα όταν αμύνεται κλείνει σαν στρείδι. Ο Γκουντογκάν είναι ο παράξενος πολίστας του Πεπ: εμφανίζεται για να πάρει την πάσα ή το ριμπάουντ χωρίς να είναι κυνηγός και του λείπει μόνο το σκουφάκι. Με την τεράστια πλέον πείρα του αυτό το κάνει με μια εντυπωσιακή ευκολία υπηρετώντας ωστόσο ένα μηχανισμό του προπονητή του – αλλιώς κάθε μέσος πάνω από 32 χρονών θα έβαλε 15 γκολ το χρόνο, γεγονός που δεν ισχύει.

Τον παρέσυρε σε ένα λάθος

Οι αντοχές του Γκουντογκάν και η μοναδική του ικανότητα να είναι σε φόρμα στο τέλος κάθε σεζόν οδήγησαν προ διετίας τον Πεπ στον μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του: στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ απέναντι στην Τσέλσι εμπιστεύθηκε τόσο πολύ τον Γκουντογκάν, ώστε έπαιξε χωρίς κόφτη δίπλα του. Το πλήρωσε ακριβά, ποιος άλλωστε δεν έχει πληρώσει τις καψούρες του; Αλλά ως κόουτς προχώρησε στην καλύτερη δυνατή αυτοκριτική: τον έφερε ακόμα πιο ψηλά στην αντίπαλη περιοχή, δείχνοντας πως όποιος τρέχει είναι εκεί πιο χρήσιμος κι όχι μπροστά από την άμυνα όπως πολλοί νομίζουμε.

Διαβάζω ότι ο Γκουντογκάν έχει προτάσεις για να φύγει από το Μάντσεστερ. Η γυναίκα του έδωσε μια συνέντευξη και είπε πως δεν αντέχει άλλο την υγρασία, την βαρεμάρα και την μονοτονία της πόλης και θέλει να πάνε κάπου όπου τα παιδιά της να περνάνε καλύτερα κι αυτή κι ο άνδρας της να έχουν πολλές επιλογές όταν βγαίνουν το βράδυ. Αμφιβάλω πολύ αν ο Γκουντογκάν θα αφήσει τον Πεπ: τον κάνει να αισθάνεται ο πιο σημαντικός παίκτης μιας ομάδας που έχει τον Χάλαντ και τον Ντε Μπρόιν.

Πάει να γράψει ιστορία

Ο αγγλικός τελικός είχε ένταση. Η Σίτυ παραλίγο να πληρώσει στο τέλος το άγχος της να κρατήσει το 2-1. Δεν θυμάμαι άλλο ματς που ο Γκουαρντιόλα να έριξε στο γήπεδο στο φινάλε τόσους αμυντικούς – έστω και για λίγο. Από την άλλη η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φοβήθηκε πολύ. Αρκούσε η παρουσία του Αλεχάντρο Γκαρνάτσο για να φανούν αμυντικές αδυναμίες της Σίτυ που η ομάδα του Τεν Χααγκ θα μπορούσε να χτυπήσει. Ο Ολλανδος κακώς δεν ρίσκαρε από την αρχή: έχει ακόμα να καταλάβει πολλά. Ο Γκουαρντιόλα από την άλλη πάει στην Πόλη για να γράψει ιστορία. Το ξέρει πως ο χθεσινός τελικός ήταν για την ομάδα του πιο δύσκολος από αυτόν με την Ιντερ. Και στον Γκουντογκάν που τον απλοποίησε νομίζω είναι υπόχρεος.