Για να είμαι ειλικρινής περίμενα πως η ιστορική προσπέραση του Νόβακ Τζόκοβιτς στην κούρσα δεκαετιών με τον Ράφα Ναδάλ για τον άτυπο αλλά σημαντικό τίτλο του κατόχου των περισσότερων Γκραν Σλαμ τουρνουά στην ιστορία του τένις θα γινόταν στο εφετινό Γουίμπλεντον: στα μάτια μου σε αυτό ο Σέρβος δεν έχει αντίπαλο. Όμως ο Τζόκοβιτς έγινε ο κατακτητής του κόσμου κι ο εκλεκτός της ιστορίας γιατί ποτέ του δεν άφησε ευκαιρία χαμένη. Οι ήττες του υπήρξαν αρκετές (αν όχι και πολλές), οι νίκες του μεγάλες, αλλά αυτό που στην περίπτωσή του έχει σημασία είναι ότι ποτέ του δεν χάρισε τίποτα: κάθε φορά που είχε την ευκαιρία να κατακτήσει ένα Γκραν Σλαμ τουρνουά το έκανε – οι αποκλεισμοί στους οποίους υπήρξε θύμα έκπληξης στην πραγματικότητα είναι ελάχιστοι, όπως και οι ήττες του σε αυτά τα τουρνουά από παίκτες που βρέθηκαν απέναντί του ενώ ήταν κάτω από το νούμερο πέντε του τουρνουά. Φυσικά δεν υπάρχουν σε ολόκληρη την καριέρα του, ειδικά σε τελικούς στραβοπατήματα. Δεν θα μπορούσε πχ ο Τζόκοβιτς να χάσει ποτέ του ένα τελικό στο Ρολάν Γκαρός από τον Κάσπερ Ρουντ. Ακόμα κι αν σε αυτόν ο Νορβηγός αντίπαλός του έπαιζε το τένις της ζωής του – πράγμα που το απόγευμα της Κυριακής συνέβη.

Ο καλός Νορβηγός

Ποτέ δεν έχω δει τον Ρουντ τόσο συγκεντρωμένο και τόσο μαχητή όσο στον δεύτερο χαμένο του τελικό στο Παρίσι. Πέρυσι στον πρώτο ο Νορβηγός ήταν παιγνιδάκι στα χέρια του Ράφα Ναδάλ: αναρωτιόσουν αν υπήρξε ένα δευτερόλεπτο που να πίστευε πως θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη. Φέτος απέναντι στον Τζόκοβιτς, στο άγιο χώμα που είναι η γη της επαγγελίας για όσους αντέχουν, το παιγνίδι του δεν ήταν απλά αξιοπρεπές, αλλά σχεδόν εξαιρετικό. Τι έλειψε; Σίγουρα όχι η πίστη. Ο Νορβηγός επέστρεψε πχ αρκετά θεαματικά στο τρίτο σετ μολονότι σίγουρα έχει ακούσει πως ο Τζόκοβιτς δεν έχει χάσει ποτέ του ματς σε Γκραν Σλαμ τουρνουά στο οποίο να προηγείται με 2-0. Πάλεψε σε αυτό, πληρώνοντας ακριβά τις λεπτομέρειες: ένα χαμένο σμας, λίγη έλλειψη ψυχραιμίας όταν προηγήθηκε 0-30 δυο φορές όταν ο Νόλε σέρβιρε, λίγη κούραση – ειδικά στο τέλος του. Διάβασα πως ο Ρουντ έχασε την μεγάλη του ευκαιρία να πάρει ένα σετ και να μεγαλώσει τις πιθανότητές του του στο πρώτο σετ. Οντως θα μπορούσε να το πάρει και να επιμηκύνει χρονικά το παιγνίδι, αλλά δεν ξέρω αν από αυτό θα είχε κάποιο αβαντάζ: ο χρόνος δεν ξέρω αν θα ήταν σύμμαχός του – ο Τζόκοβιτς την προηγούμενη φορά που κέρδισε στο Παρίσι έχανε από τον Τσιτσιπά με 2-0 και τελικά τον λύγισε. Και πέρα από αυτό δεν ήταν ποτέ απλό για τον Ρουντ να πάρει το πρώτο σετ μολονότι προηγήθηκε με 3-0. Ο Τζόκοβιτς πήγε το πράγμα πολύ νωρίς εκεί που ήθελε προκαλώντας τον Ρούντ να παίξουν πόντους με ατελείωτα ραλί – όσο κι αν στις ακαδημίες του Ναδάλ ο Νορβηγός διδάχτηκε την Τέχνη της υπομονής κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τον Τζόκοβιτς σε τέτοιο τέμπο, μόνο ο Ράφα είχε ιστορικά την ικανότητα. Κι όταν μετά από ένα μεγάλο κυνηγητό ο Σέρβος πήγε το σετ στο τάι μπρέικ δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να το χάσει. Δεν επικαλούμαι ούτε την μεταφυσική, ούτε την τεράστια κλάση του, αλλά τα προηγούμενα: είχε παίξει 5 τάι μπρέικ στο εφετινό Ρολάν Γκαρός πριν αυτό στον τελικό και τα είχε κερδίσει όλα γιατί είναι πολύ δύσκολο στο χώμα κάποιος να τον λυγίσει σπεκουλάροντας σε αδυναμίες και περιμένοντας μικρά λάθη, όπως κάθε ται μπρέι στο χώμα απαιτεί. Αντιθέτως αυτά είναι πολύ εύκολα για τον Τζόκοβιτς. Που εκμηδενίζει την πιθανότητα του λάθους του και έτσι μεθοδεύει την κατάρρευση του αντιπάλου του: στον Ρουντ, στο τάι μπρέικ που έκρινε την έκβαση του πρώτου σετ (και κατ’ εμε και οριστικά τον τελικό) άφησε ένα πόντο.            

Δεν είναι παρηγοριά

Μπορεί να είναι παρηγοριά του Νορβηγού ότι δυσκόλεψε τον Τζόκοβιτς σε δυο από τα τρία σετ; Όχι γιατί το 0-3 με το οποίο έχασε είναι βαρύ για τελικό μετά μάλιστα από ένα ποιοτικά τόσο καλό ο παιγνίδι του. Αλλά όταν ο Τζόκοβιτς απέκλεισε τον Αλκαράθ ήταν όλα προδιαγεγραμμένα: η ιστορική προσπέραση του Ναδάλ θα γινόταν εδώ και τώρα – στο Ρολάν Γκαρός που αυτός μεγαλούργησε. Για τον Τζόκοβιτς δεν ήταν απλά μια ιστορική ευκαιρία αυτή η προσπέραση: ήταν μια πράξη επίδειξης, μια δήλωση υπέροχης. Ηταν σαν να είχε απέναντι του τον Ναδάλ και να τον κέρδισε εκεί που υπάρχει το άγαλμα του Ισπανού ως αιώνιος φόρος τιμής στο τένις του.

Τι έπαθε ο Αλκαράθ

Η ερώτηση στον τελικό δεν ήταν αν θα κερδίσει ο Τζόκοβιτς, αλλά τι έπαθε τελικά ο Αλκαράθ στον ημιτελικό, εκεί που στα δυο πρώτα σετ είδαμε το ωραιότερο τένις την τελευταία δεκαετία. Ο μικρός έπαθε κάτι που ιατρικά είναι δύσκολα εξηγήσιμο και σαν γεγονός αληθινά σπάνιο. Το να πάθει κράμπα ένας αθλητής μπορεί να συμβεί: το να πάθει κράμπες σε όλο του το κορμί είναι από τα απίθανα! Μια εξήγηση έδωσε ο Ιβάν Λεντλ μιλώντας σε αμερικανικό δίκτυο. Επικαλούμενος ένα φίλο του αθλίατρο, τον Ζιοβάνι Κατιζόνε, ο Τσέχος είπε πως ο Αλκαράθ πλήρωσε την προετοιμασία του και την βιαστική ενδυνάμωσή του μετά τον τελευταίο του τραυματισμό. «Δεν θέλω να κάνω κριτική στους προπονητές του όμως αυτό που είδα με κάνει να πιστεύω πως έχουν κάνει λάθη στην αποθεραπεία και στην μυϊκή του αποκατάσταση. Είναι σαν να αποφάσισαν πως ένας αθλητής τους, κάνοντας την  προπόνηση ενός δρομέα 10.000 μέτρων, θα μπει να τρέξει και να κερδίσει ένα  μαραθώνιο. Σίγουρα πρόκειται για επίπονες κούρσες, αλλά εντελώς διαφορετικές: απαιτούν διαφορετική ποσότητα και ποιότητα δουλειάς» είπε ο Τσέχος και συνέχισε. «Η μεγάλη ικανότητα του προπονητή είναι να φέρει τον αθλητή σε ένα  που θα μπορεί να τρέξει και στις δύο αποστάσεις διατηρώντας την ένταση του παιγνιδιού του. Βλέποντας τον Αλκαράθ να παίζει, κατά τη γνώμη μου, είδα κάποιον εξαιρετικά χαρισματικό παίκτη που δούλεψε πάρα πολύ στη δύναμη. Αυτά είναι απλώς εντυπώσεις, αλλά αν είναι αλήθεια πρέπει να πω πως η επένδυση στη δύναμη σε οδηγεί, αν δεν υποστηρίζεται από επαρκή αερόβια προετοιμασία, στο να έχεις απίστευτα υψηλή εκρηκτικότητα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, σου προκαλεί τραυματισμούς – οι κράμπες πχ είναι το λιγότερο. Δεν μπορεί κανείς να παίξει ένα ματς σε πέντε σετ με τέτοια ένταση - είναι σαν να κάνεις μαραθώνιο με συνεχόμενα σπριντ» εξήγησε ο Λεντλ.

Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αλλά είναι αλήθεια πως στο τένις η ανθεκτικότητα και η αντοχή είναι εξίσου σημαντικά με την ποιότητα και την κλάση. Δείτε το παράδειγμα της Εμιλι Ραντουκάνου: έκανε στα 18 της το πιο εντυπωσιακό σλαμ που έχει κάνει κοπέλα σε αυτή την ηλικία και έκτοτε μονίμως ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Θα συμβεί το ίδιο με τον Αλκαράθ; Κανείς δεν το ξέρει. Σήμερα πάντως οι τραυματισμοί του είναι πολλοί. Κι έτσι θα ναι δύσκολο, όχι να γίνει Τζόκοβιτς ή Ναδάλ (παρά τις προδιαγραφές) αλλά να κρατηθεί σταθερά στο νούμερο 1 του κόσμου, στο οποίο άλλωστε ο Τζόκοβιτς επέστρεψε.  

Η βεβαιότητα της υπεροχής

Ο Σέρβος είπε πως αυτή η κατάκτηση Γκραν Σλαμ τουρνουά ήταν η δυσκολότερη της καριέρα του. Εκτός από τις θρυλικές αντοχές του χρειάστηκε φυσικά και την βοήθεια της μοναδικής νοοτροπίας του. Η βεβαιότητα της ανωτερότητας του πχ που πάντα τον διέκρινε είναι κάτι τρομερό και είναι το είδος της νοοτροπίας που σε κάνει πρωταθλητή. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς κατακτητής εφετινού Ρολάν Γκαρός και πλέον ο παίκτης με τα περισσότερα Γκραν Σλαμ τουρνουά στην ιστορία του αθλήματος είναι σε αυτό ένα απόλυτο παράδειγμα. Ο Τζόκοβιτς αυτή την βεβαιότητα δεν την έχασε ούτε όταν για μια διετία έχασε το μυαλό του: και τότε νόμιζες πως κανείς δεν τον κέρδιζε κι απλά έχανε μόνος του!

Οι συμπτώσεις πάντως είναι μυθιστορηματικές. Πέρυσι ο Ναδάλ είχε φτάσει στην κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός έπειτα από τραυματισμό και εγκατάλειψη του φορμαρισμένου Γερμανού Ζβέρεφ στον ημιτελικό και νίκη του πάλι επί του Ρουντ με 3-0: ο Νορβηγός μοιάζει να είναι ο απαραίτητος υποψήφιος δεύτερου ρόλου. Φέτος τα ίδια ακριβώς γεγονότα επαναλήφθηκαν με κερδισμένο τον Τζόκοβιτς. Σαν να λέμε ότι ο Θεός διάλεξε ποιος θέλει να είναι ο κορυφαίος σε κατακτήσεις τίτλων όλων των εποχών. Και διάλεξε τον Τζόκοβιτς.