Τις τελευταίες μέρες διάβαζα όσα έγραφαν οι Ιταλοί στις προαναγγελίες τους για το ματς της Μίλαν με την Ρεάλ Μαδρίτης και για να πω την αλήθεια κρυφογελούσα κομμάτι. Οι Ιταλοί περιέγραφαν το παιγνίδι ως ένα είδος ευρωπαϊκού ντέρμπι – ως το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ντέρμπι για την ακρίβεια. Επισήμαναν σε κάθε ευκαιρία διάφορα που έδιναν στην Μίλαν ελπίδες, όπως ότι η προϊστορία αυτών των παιγνιδιών είναι γεμάτη από αποτελέσματα κομμάτι απροσδόκητα και πως η συνθήκη μοιάζει κι αυτή την φορά ίδια – ότι το ματς στο Μπερναμπέου δηλαδή είναι μια ευκαιρία για την Μίλαν να δείξει την πρόοδό της κόντρα στην ιστορική της αντίπαλο.

Κάποτε ο Βαν Μπάστεν

Κυρίως γράφτηκαν (πάλι…) πάρα πολλά για το ματς της Μίλαν των Ολλανδών στο Μπερναμπέου το μακρινό πλέον 1989 – ένα παιγνίδι που στην ιταλική ποδοσφαιρική ιστορία έχει αποκτήσει σχεδόν μυθικές διαστάσεις.

Ηταν ημιτελικός του τότε κυπέλλου πρωταθλητριών και είχε γίνει αρχές Απριλίου. Είχε τελειώσει με 1-1 – η Μίλαν δεν είχε κερδίσει καν. Είχε σφραγίσει την ισοφάριση με ένα προσωπικό γκολ ο Μάρκο Βαν Μπάστεν, τότε πρωταθλητής Ευρώπης. Η Ρεάλ είχε προηγηθεί με τον Ούγκο Σάντσεζ που είχε σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα με γυριστό σουτ μετά από μια εκτέλεση κόρνερ και ο Βαν Μπάστεν είχε ισοφαρίσει με μια απίστευτη κεφαλιά μετά από σέντρα του Τασότι: έχει κατεβάσει τόσο χαμηλά το κεφάλι του, σχεδόν γονατίζοντας, ώστε νομίζεις πως έχει κάνει ψηλοκρεμαστό σουτ!

Γιατί εκείνο το ματς μπήκε στην μυθολογία του ιταλικού ποδοσφαίρου; Γιατί η Μίλαν είχε παίξει στο Μπερναμπέου όπως καμία άλλη ιταλική ομάδα μέχρι τότε. Με την άμυνα ψηλά, έβγαζε τους Μπουντραγκένιο και Σάντσεζ συνεχώς οφσάιντ και με ένα πρέσινγκ που δεν χαρακτήριζε τον καιρό εκείνο τις ιταλικές ομάδες, δημιουργούσε συνεχώς επικίνδυνες καταστάσεις. Δεν είχε κερδίσει, αλλά είχε ένα αέρα υπεροχής που μαρτυρούσε ότι αυτή ήταν η ομάδα που ερχόταν να πάρει την θέση της Βασίλισσας για να δημιουργήσει την δική της ευρωπαϊκή δυναστεία: όχι τυχαία η ρεβάνς στο Σαν Σίρο τελείωσε 5-0!

Καμία σχέση με το σήμερα

Τα διάβαζα όλα αυτά και αναρωτιόμουν τι σχέση έχουν όμως με το σήμερα. Η Μίλαν το περασμένο Σάββατο ίδρωσε για να κερδίσει την Μόντσα με 0-1 για το Καμπιονάτο. Στο Τσάμπιονς λιγκ έχασε από την Λίβερπουλ στο Σαν Σίρο και από την Λεβερκούζεν στα δυο πρώτα ματς. Η αναφορά σε περασμένα μεγαλεία μου φαινόταν κομμάτι άδικη για αυτή την ομάδα του Φονσέκα, που από την αρχή της σεζόν βάλλεται κι έχει φτάσει δυο φορές κοντά στην απόλυση: αυτός δεν έχει τον Γκούλιτ και τον Βαν Μπάστεν – ούτε καν τον Μπαρέζι και τον Ντοναντόνι – και πρέπει να παίζει με τον Τομόρι και τον Τσικουέζε. Και οι συνεχείς ιταλικές επισημάνσεις ότι ο Κάρλο Αντσελότι δεν έχει αντιμετωπίσει την Μίλαν στο Τσάμπιονς λιγκ μου έμοιαζαν μάλλον κακό νέο για τους Ροσονέρι: στα μάτια μου ήταν τυχεροί που δεν είχαν αντιμετωπίσει μια ομάδα του πρώην παίκτη και προπονητή τους ποτέ, διότι οι ομάδες που ο Αντσελότι είχε στα χέρια του από τότε που έφυγε από το Μιλάνο ήταν καλύτερες από την Μίλαν της παρακμής που παρακολουθούμε καμιά εικοσαριά χρόνια τώρα. Το Ρεάλ – Μίλαν της τέταρτης αγωνιστικής της League Phase του Τσάμπιονς λιγκ μου έμοιαζε πως θα εξελιχτεί για την χωρίς Ιταλούς ιταλική ομάδα σε μαρτύριο.

Η Ρεάλ ήταν ξεκούραστη γιατί το Σάββατο δεν αγωνίστηκε με την Βαλένθια, ήταν θυμωμένη μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα που δημιούργησε ένα κλίμα αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας της στην Ισπανία και το σπουδαιότερο ήθελε την νίκη αφού και στο Τσάμπιονς λιγκ μετρά ήδη μια ήττα και μάλιστα εντελώς εκτός προγράμματος από την Λιλ. Η δε δήλωση του Φονσέκα πριν το ματς, ότι ένα παιγνίδι με την Βασίλισσα είναι μάλλον πιο εύκολο από ένα ματς με την Μόντσα, μου έμοιαζε ως ιδανική για να χρησιμοποιηθεί εναντίον του στην περίπτωση που η ομάδα του γύριζε από την Μαδρίτη στο Μιλάνο με πολλά γκολ στις αποσκευές της. Και μετά είδα το ματς. Κι έτριβα τα μάτια μου.

Εδωσαν πάλι εξετάσεις

Αμφιβάλω πάρα πολύ αν υπάρχει ένας παίκτης της τωρινής Μίλαν που γνωρίζει την καλή παράδοση των Ροσονέρι κόντρα στην Ρεάλ και δεν πιστεύω πως κάποιος από τους γυρολόγους της έχει δει το ματς του 1989 (έστω από περιέργεια). Μου μοιάζει απίθανο κάποιος να γνωρίζει την προσωπική ιστορία του Αντσελότι και την σχέση του με την Μίλαν και πόσο αυτό του δημιουργεί σίγουρα ένα είδος βάρους όταν την βρίσκει μπροστά του ως αντίπαλο. Ωστόσο πιστεύω πως και οι τωρινοί παίκτες της Μίλαν καταλαβαίνουν το βάρος της φανέλας που φοράνε: στο Μπερναμπέου εμφανίστηκε πάλι μια Μίλαν έτοιμη να δώσει εξετάσεις για να αποδείξει στον εαυτό της πρώτα από όλα ότι είναι καλύτερη από αυτό που όλοι πιστεύουν. Και έφυγε από εκεί με μια νίκη που μπήκε κι αυτή στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας των αναμετρήσεων των δυο αυτών τεράστιων ομάδων: μετά το χθεσινό 1-3 η Μίλαν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι στα ευρωπαϊκά ντέρμπι της με την Ρεάλ έχει καλύτερα αποτελέσματα, παρά την παρακμή της.      

Πάντα θα είναι πρόβλημα

Για να φτάσει σε αυτόν τον κλασικό θρίαμβο της μιας βραδιάς η Μίλαν χρειάστηκε βέβαια να γίνουν πολλά – η νίκη έχει λίγο από μεταφυσική και πολύ από αγωνιστική προσπάθεια. Η Ρεάλ επένδυσε στις αδυναμίες της Μίλαν στην μεσαία γραμμή: ο Αντσελότι ξεκίνησε τον ξεκούραστο Μόντριτς που παραμένει καλός με την μπάλα, αλλά μόνο σε αυτό. Η Μίλαν επιτέθηκε από την πλευρά του Λούκας Βάσκεθ που υπέφερε τις επιταχύνσεις του Λεάο, σκόραρε από κόρνερ νωρίς με τον Τιάου, είδε τον Μοράτα να παγώνει το Μπερναμπέου θυμίζοντας στους Μαδριλένους την παράδοση να σκοράρει εναντίον της Βασίλισσας. Από ένα Ρεάλ - Μίλαν στο Μπερναμπέου δεν θα μπορούσε να λείπει κι ένα γκολ Ολλανδού – ο Ράιντερς δεν είναι ούτε Γκούλιτ, ούτε Βαν Μπάστεν, ούτε Ράικαρντ αλλά την δουλειά την έκανε.

Για να πετύχει τη μεγάλη απόδραση η Μίλαν χρειάστηκε ο τερματοφύλακας Μενιάν να θυμίσει στον ΕμΠαπέ πόσο καλά τον ξέρει, να ακυρωθεί από το VAR για ένα τίποτα ένα γκολ του Ρούντιγκερ, να αντέξουν ο Μούσα κι ο Εμερσον τις επελάσεις του Βινίσιους. Ο Αντσελότι είπε πως αν οι δυο ομάδες ξαναέπαιζαν το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Μπορεί. Αλλά θα ήταν πάντα Ρεάλ – Μίλαν. Δηλαδή μια ευκαιρία των Ροσονέρι να θυμίσουν στον κόσμο ποια ομάδα είναι και ποια τεράστια ιστορία εκπροσωπεί…