Ο Ολυμπιακός πέρασε κι από το Κάουνας κερδίζοντας με 74-72. Πριν το ματς του Ελληνα πρωταθλητή με την Ζαλγκίρις αρχίσει, δεν υπήρχε κανείς νομίζω που να μην είχε επισημάνει την διαφορά του κινήτρου των δυο αντιπάλων: οι γηπεδούχοι καίγονταν για νίκη κι ο Ολυμπιακός μπορούσε να τους αντιμετωπίσει χωρίς να έχει το μυαλό του ούτε καν στην βαθμολογία – το περίφημο «πλεονέκτημα έδρας» θα το πάρει αν απλά κερδίσει τα τρία βατά ματς που έχει στην έδρα του, με τον ΠΑΟ, την Βιλερμπάν και την Μπασκόνια. Αυτό το ματς στο Κάουνας ήταν για τον Ολυμπιακό το πρώτο από τα πολλά απέναντι σε ομάδες, που αντίθετα από αυτόν, καίγονται για μια νίκη. Ακούω όλο και πιο πολύ τελευταία πως καλό θα ήταν ο Ολυμπιακός κάποιες ήττες να τις κάνει τώρα: «θα είναι», λένε πολλοί, «χρήσιμες γιατί θα τον οδηγήσουν στην ανάγκη να παίξει ακόμα πιο προσεχτικά στα κρίσιμα ματς των play off». Κάθε ήττα οδηγεί κάθε καλή ομάδα σε ένα είδος αντίδρασης, είναι ένα καμπανάκι συναγερμού, αφαιρεί έπαρση και προσθέτει προσοχή – δεν διαφωνώ απαραίτητα αλλά καλό είναι μια ομάδα να συνηθίζει να κερδίζει, παρά να χρειάζεται να χάνει για να σοβαρευτεί. Αλλά πώς να χάσει ο Ολυμπιακός όταν ο Σάσα Βεζένκοφ έχει τέτοια απόδοση;

Με υπογραφή MVP

Τα τρία τελευταία χρόνια η εξέλιξη του Βεζένκοφ είναι ό,τι πιο θεαματικό βλέπουμε, όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρωλίγκα συνολικά. Ο Βεζένκοφ αρχικά μεγάλωσε το χρόνο συμμετοχής του, στη συνέχεια έγινε σταθερός σκόρερ μαθαίνοντας το παιγνίδι των χειριστών της μπάλας (κυρίως του Σλούκα), έπειτα πρόσθεσε κινήσεις ρεπερτορίου όπως αυτές που έχουν μόνο οι αληθινά μεγάλοι παίκτες και σήμερα έχει και το πλέον χαρακτηριστικό των ηγετών: φάσεις προσωπικές από αυτές που μεταμορφώνουν ένα παίκτη σταθερής προσφοράς σε MVP. Μια τέτοια προσωπική φάση δίνει στον Ολυμπιακό μια νίκη χθες. Το καλάθι που δίνει το τελικό προβάδισμα έξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος είναι μια μάλλον κακοπαιγμένη επίθεση στη σειρά των κακοπαιγμένων επιθέσεων του τέταρτου δεκαλέπτου που ο Σάσα σώζει. Ο Γουόκαπ έχει κουραστεί, ο Κάναν, ο Πίτερς κι ο Μπλακ έχουν δώσει ελάχιστα, ο Μπολομπόι δεν έχει πατήσει το παρκέ, ο Παπανικολάου ξοδεύει πολλή ενέργεια στην άμυνα και το τρίποντο του Λαρεντζάκη δεν λειτουργεί. Εχουν απομείνει στην επίθεση οι πάσες του Φαλ, τα ένας εναντίον όλων του ηρωικού Σακίλ ΜακΚίσικ που έχει γίνει ο εφιάλτης των γηπεδούχων και φυσικά ο Βεζένκοφ. Που αρκεί. Έξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος κι ενώ οι φωνές των Λιθουανών ακούγονται μέχρι την Αθήνα απομονώνει κάποιον και σουτάρει. Κι όλα γίνονται μια τυπική διαδικασία. Ο Ολυμπιακός κερδίζει όπως στη Μπολόνια – κυρίως από την άμυνα. Αλλά και γιατί ο Σάσα έχει κέφια. Κάθε του καλάθι παγώνει το γήπεδο: είναι αλάνθαστος στα δίποντα κι ένα τέτοιο στο τέλος γράφει τον επίλογο του ματς.

Εξαρτάται από το γκάζι

Η απουσία του Σλούκα φάνηκε, όπως φάνηκε και λίγη κούραση. Ηταν πολύ καλός μετά από πολύ καιρό ο Φαλ, αλλά έμοιαζε να μην έχει πολλές δυνάμεις ο Μπλακ. Υστέρησαν οι κατ’ επάγγελμα αναπληρωματικοί, αλλά βρήκε χρόνο ο ΜακΚίσικ. Η Ζαλγκίρις δεν παράτησε τίποτα και μπράβο της. Αλλά όλο το ματς ήταν υπόθεση του Ολυμπιακού: κάθε φορά που πάταγε λίγο γκάζι απομακρυνόταν – το πώς θα ολοκληρώσει την περιπέτειά του στην Ευρωλίγκα από αυτό εξαρτάται. Και φυσικά από την πληρότητα του. Ο Ολυμπιακός είναι μηχανισμός: δεν μπορεί να λειτουργεί όσο καλά θέλει ο προπονητής του χωρίς εξαρτήματα. Μπορεί μέσα από το παιγνίδι να καλύψει μια απώλεια, καμιά φορά και δυο. Αλλά όχι για πολύ και σχεδόν πάντα το πόσο καλά αυτό θα γίνει εξαρτάται από την ενέργεια των παρόντων.

Το να κερδίσει ο Ολυμπιακός στο Κάουνας την Ζαλγκίρις που καίγεται για βαθμούς, με τρεις μόλις πραγματικά διακριθέντες δεν το λες και λίγο. Αλλά η νίκη δεν κρύβει τα σημάδια μιας κόπωσης και η κόπωση είναι αυτή τη στιγμή ο αντίπαλος. Βέβαια αυτή διακρίνεται και σε πολλούς άλλους αντιπάλους του Ολυμπιακού: από το γκρουπ των πέντε πρώτων την δεδομένη στιγμή η μόνη που προχωρά δείχνοντας αθλητική φρεσκάδα είναι η Μονακό – οι άλλοι τρεις αγκομαχούν. Η Ρεάλ Μαδρίτης ακόμα και τα ματς στο γήπεδό της τα κάνει θρίλερ. Η Μπαρτσελόνα στην τέταρτη περίοδο εδώ και καιρό ψάχνει ανάσες παρά το τεράστιο ρόστερ της: ό,τι κρίνεται στο φώτο φίνις το χάνει. Η Φενέρ είναι άλλη ομάδα εντός κι εκτός έδρας: χθες έχασε από την Βαλένθια που έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα παρά το σπουδαίο παιγνίδι του Γκούντουριτς που στην επίθεση έπαιζε μόνος. Θέλω να πω πως με αυτό τον ανταγωνισμό ο Ολυμπιακός θα είναι σίγουρα στην τετράδα, απλά δείχνοντας προσοχή. Κι αν ο Σάσα συνεχίσει βέβαια να έχει κέφια, διότι την δική του επιθετική σταθερότητα δεν την έχει κανείς άλλος. Το ρίσκο του Γιώργου Μπαρτζώκα να πορευτεί με τον Κάναν, σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς του Σλούκα που έχει μια δύσκολη χρονιά, δημιουργεί μεγάλη επιβάρυνση σε πολλούς που πρέπει να κάνουν υπερωρίες. Αυτό είναι το μόνο πρόβλημα μιας ομάδας που κατά τα άλλα μπορεί να κερδίζει εκτός έδρας ακόμα κι αν δεν είναι καλή. Η κεκτημένη της ταχύτητα, η σιγουριά της και η κλάση του πρώτου σκόρερ της της το επιτρέπουν.

Όλα ανοιχτά, τίποτα δεν τον αφορά

Ακούω και διαβάζω διαρκώς διάφορους να ανησυχούν για το ποια θα είναι η ομάδα που θα βρει ο Ολυμπιακός στο σταύρωμα, για το αν προλαβαίνει να μπει η Εφές στην οκτάδα μετά την νέα της ήττα εντός έδρας, για το αν έχει ελπίδες οκτάδας η Αρμάνι μολονότι έχασε τις λεπτομέρειες στη Μαδρίτη, για το που θα καταλήξει η Μπασκόνια κτλ. Θα σας πω τι νομίζω. Οι πέντε πρώτοι είναι σίγουροι – Ολυμπιακός, Μονακό, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Φενέρ. Την τελική κατάταξη απομένει να δούμε. Η Φενέρ θα είναι σίγουρα πέμπτη, αν χάσει το εξ αναβολής ματς από την Αρμάνι. Έκτη λογικά θα είναι η Μακάμπι. Για δυο θέσεις απομένουν τέσσερις ομάδες. Η Παρτιζάν, παρά το δύσκολο πρόγραμμα, είναι φορμαρισμένη και θα κεφαλαιοποιήσει το δώρο που της έκανε η Ευρωλίγκα που της έδωσε την δυνατότητα να παίξει με την Εφές, 48 ώρες μετά τον αγώνα των Τούρκων με τη Ρεάλ: η ομάδα του Αταμάν κλάταρε στη δεύτερη δοκιμασία. Η Εφές έχει ακόμα ελπίδες για να είναι όγδοη κυρίως γιατί ομάδες όπως η Βαλένθια, η Μπασκόνια και η Ζαλγκίρις είναι δύσκολο να κερδίσουν εκτός έδρας. Η Αρμάνι νομίζω θα παίξει τα ρέστα της στο ματς με την Φενέρ στην Πόλη που έχει αναβληθεί: αν το πάρει, δεν αποκλείω να πάρει στο νήμα και μια θέση στην οκτάδα. Εχει σημαντικούς παίκτες που έχουν παίξει λίγο (Νάπιερ, Πάγκος, Σίλντς κτλ) και μπορεί να κάνουν σπουδαίο φινάλε, ενώ οι Μίσιτς και οι Λάρκιν αγκομαχούν εξαιτίας της επιβάρυνσης, των τραυματισμών και της πίεσης.

Όλα αυτά ωστόσο δεν πρέπει να απασχολούν τον Ολυμπιακό που πρέπει να αφοσιωθεί στα δικά του. Δεν έχει ανάγκες ούτε από ήττες, ούτε από βατούς αντιπάλους – οι πρώτες ποτέ δεν χρειάζονται, οι άλλοι απλά δεν υπάρχουν. Να μπει στην τελική ευθεία με ενέργεια χρειάζεται. Και για όλα τα άλλα υπάρχει ο Βεζένκοφ.