Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια πιο μπερδεμένο καλοκαίρι του ΠΑΟΚ σε ό,τι έχει να κάνει με τα μεταγραφικά. Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Σήμερα επιβεβαιώθηκε ότι αποτελεί παρελθόν κι ο πέρσι πολυδιαφημισμένος τεχνικός διευθυντής της ομάδας Ζοζέ Μπότο. Που μακάρι να ήταν αυτός το πρόβλημα της ομάδας. Αλλά δεν είναι.

Το παράδοξο την περίπτωση του ΠΑΟΚ είναι ότι αρχικά τουλάχιστον φαινόταν ότι οι μεταγραφικές του προτεραιότητες ήταν σαφείς, σαφέστατες. Ο ΠΑΟΚ είχε πέρσι μια σεζόν γεμάτη σκαμπανεβάσματα και γεμάτη παράξενα αποτελέσματα. Ξεκίνησε άσχημα με τον αποκλεισμό από τη Λέσφσκι Σόφιας και τις απώλειες στο πρωτάθλημα, βρήκε όμως στην πορεία βηματισμό και έκανε ένα σπουδαίο σερί, μπλοκάροντας όμως πάνω στο καλύτερο και γιατί στις μεταγραφές του Ιανουαρίου δεν ενισχύθηκε. Στα θετικά της  χρονιάς ήταν ότι στην πορεία της καθιερώθηκαν δυο νέα παιδιά, ο Κουλιεράκης και ο Κωνσταντέλιας. Στα άσχημα ότι η σεζόν ολοκληρώθηκε χάλια με τις ήττες από τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα και την ΑΕΚ στον τελικό κυπέλλου που του στέρησαν ένα εισιτήριο για τα προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ, που θα του έδινε περισσότερο χρόνο για να κινηθεί χωρίς πίεση στην μεταγραφική αγορά. Αλλά δεν είχε υπάρξει, από την άλλη, και κάποια καταστροφή. Ούτε πέταξε τρομερά χρήματα πέρυσι, ούτε οι ανάγκες του ήταν τεράστιες.

Τα καλά και τα άσχημα

Ο ΠΑΟΚ συνέχισε να δουλεύει με τον ίδιο προπονητή και τον ίδιο τεχνικό διευθυντή: ο Ρασβάν Λουτσέσκου ήξερε τις αδυναμίες της ομάδας και μιλούσε ανοιχτά για αυτές κι ο Μπότο, μετά από ένα χρόνο παραμονής στην Ελλάδα μπορούσε να κινηθεί προσεχτικότερα. Τι χρειαζόταν ο ΠΑΟΚ; Πρώτα από όλα ένα σέντερ φορ γιατί ο Ολιβέιρα δεν ικανοποίησε. Αν ο ΠΑΟΚ έμενε όπως ήταν, κι αποκτούσε ένα καλό παίκτη στη θέση του Πορτογάλου σίγουρα, δεν θα ήταν χειρότερος από πέρυσι: ο χρόνος θα δούλευε υπέρ του αφού και οι μικροί του αποκτούν εμπειρίες. Το πώς έμπλεξε δεν το καταλαβαίνω.

Με ένα φορ θα ήταν μια χαρά

Λένε ότι ο Ιβάν Σαββίδης δεν βάζει πλέον χρήματα: να το δεχτώ. Πλην όμως κάλυψε την τελευταία ΑΜΚ, έχει από πέρυσι ζητήσει από όσους τρέχουν την ομάδα να φροντίζουν ο ισολογισμός να είναι ισοσκελισμένος κι επιπλέον η ομάδα είχε δυο τύχες: η μία ότι είχε πολλούς ακριβούς βετεράνους που φεύγοντας θα δημιουργούσαν περιθώρια για να αποκτηθούν παίκτες με καλά συμβόλαια και η δεύτερη ότι έχει τον Κουλιεράκη και τον Κωνσταντέλια που τους παρακολουθούν κάμποσες σοβαρές ομάδες του εξωτερικού έτοιμες να δώσουν ωραία χρήματα.

Το δεύτερο δεν ήταν απαραίτητο να γίνει – ο ΠΑΟΚ μπορεί να κρατήσει τους δυο Ελληνες παίκτες και δεν έχει λόγο να βιαστεί να τους πουλήσει, παρά το ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης. Το πρώτο, όμως, έγινε και πολύ καλά. Με δάκρια συγκίνησης και πολλά καλά λόγια για όλους έφυγαν, εκτός του Ολιβέιρα, ο Ελ Καντουρί, ο Μπίσεσβαρ, ο Κούρτιτς, ο Κάργας κι αρχικά ο Κεντζιόρα, που κανείς δεν έκλαψε. Ο ΠΑΟΚ με ένα φορ και τέσσερις παίκτες που να κόστιζαν όσο οι πέντε που έφυγαν θα ήταν μια χαρά. Έμελλε νομίζω μόνο να πει ο Λουτσέσκου που θα θελε να ενισχυθεί η ομάδα, δηλαδή σε ποιες θέσεις να αποκτηθούν παίκτες. Και ξαφνικά άρχισε να γίνεται ο κακός χαμός.

Πολλές συζητήσεις χωρίς λόγο

Ο ΠΑΟΚ αρχικά άρχισε να συζητά τι θα κάνει με τον Ντάντας: καλός παίκτης ο Πορτογάλος, αλλά θα μπορούσε να αντικατασταθεί, αν και εφόσον χρήματα για την αγορά του δεν υπήρχαν – το κατά τη γνώμη μου μάλλον ασήμαντο αυτό θέμα άρχισε να απασχολεί περισσότερο από όσα έπρεπε όλο τον Ιούνιο. Στη συνέχεια ξεκίνησε η ανόητη συζήτηση στη Θεσσαλονίκη για το αν ο Λουτσέσκου θα πάει στον Ολυμπιακό (!): ήταν ένα παραμύθι που για λόγους ανεξήγητους έγινε πιστευτό. Μετά ήρθε η πρόταση για τον Ινγκασον που πωλήθηκε χωρίς να λείψουν οι εσωτερικές διαφωνίες: ο Λουτσέσκου πχ ήταν αντίθετος. Θα λείψει ο Ινγκι αλλά η πώλησή του στη Μίντιλαντ έφερε πάνω από 4 εκατ ευρώ καθώς ο ΠΑΟΚ γλύτωσε και το μεγάλο συμβόλαιό του. Η λογική λέει πως με τα μισά θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος έμπειρος ελεύθερος κεντρικός αμυντικός να τον αντικαταστήσει, αλλά δόθηκαν τελικά κάποια σοβαρά χρήματα στην Γουότφορντ για να αποκτηθεί ο Νιγηριανός Γουίλιαμ Τροστ Εκόνγκ, που η αγγλική ομάδα δάνειζε τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν χωρούσε στο ρόστερ της. Επέστρεψε επίσης ο γνωστός από το προηγούμενο πέρασμά του Ραχμάν Μπάμπα, βρέθηκε στο πρόσωπο του Αλί Σαμάτα ο αντικαταστάτης του Ολιβέιρα και ξαφνικά επέστρεψε κι ο Κεντζιόρα, που είχε αποφασιστεί να φύγει. Κι εκεί που νόμιζες πως όλα αυτά είναι μέρος ενός πλάνου, που σιγά σιγά υλοποιείται, έφυγε ο Μπότο! 

Πιο εύκολα τον Μπάιντεν

Ούτε κι αυτό δεν είναι τόσο παράξενο: οι ομάδες παίρνουν διαζύγιο από συνεργάτες ακόμα και το κατακαλόκαιρο, μπορεί να συμβεί. Το περίεργο στην ιστορία είναι ότι μαζί με την είδηση της φυγής του Πορτογάλου έγινε γνωστό και ότι οι αρμοδιότητές του ήταν, λέει, φέτος ελάχιστες: ο Μπότο είχε συμβουλευτικό ρόλο – και είναι να απορείς ποιον συμβούλευε αφού είναι πιο εύκολο να δεις τον Τζο Μπάιντεν παρά τον Ιβάν Σαββίδη. Αν ο Πορτογάλος δεν είχε αρμοδιότητες τότε ποιος έφερε τους παίκτες που ήρθαν; Ποιος αποφάσισε την μεταγραφική πολιτική της ομάδας; Και τίνος είναι το σχέδιο; Μην πει κανείς του Λουτσέσκου γιατί ο καλός Ρουμάνος δεν κάνει άλλο από το να γκρινιάζει. Και, για μια φορά μπορώ να πω, με το δίκιο του…

Μην γίνει στραβή

Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι ότι έφυγε ο Μπότο που συμβούλευε: είναι ποιος φτιάχνει τον νέο ΠΑΟΚ. Τον προπέρσινο τον είχε φτιάξει ο Λουτσέσκου που είχε πάρει λευκή επιταγή από τον Σαββίδη για να επιστρέψει, για τον περσινό είχε λόγο ο Μπότο που όλοι άκουγαν. Του καταλογίζουν ότι δεν βγήκαν οι μεταγραφές του Φελίπε Σουάρεθ και του Κουαλιατά – βγήκαν όμως αυτές του Κοτάρσκι, του Νάρεϊ, του Ντάντας κτλ. Αλλά ο Μπότο έφυγε: αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι γίνεται τώρα. Ποιοι αόρατοι άνθρωποι φτιάχνουν τον επόμενο ΠΑΟΚ; Και ποιος ορίζει τις προτεραιότητες;

Χρόνος καλοκαιριάτικα υπάρχει. Αλλά υπάρχει και η Μπεϊτάρ την επόμενη εβδομάδα. Κι αλίμονο αν γίνει καμιά στραβή. Γιατί ειδικά στον ΠΑΟΚ ό,τι λάθος γίνεται το καλοκαίρι το βλέπεις το χειμώνα…