Η Άλμπα είναι η ‘Αλμπα και ο Ολυμπιακός όταν είναι σοβαρός βρίσκει πάντα τρόπους να την κερδίζει – την κέρδισε και χθες ρίχνοντας της μάλιστα μια «κατοστάρα». Η νίκη του θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη από το τελικό 101-87 αν για ένα πεντάλεπτο περίπου οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έπαιζαν στην επίθεση για να βοηθήσουν τον Κάναν να κάνει ρεκόρ στην Ευρωλίγκα σε επιτυχημένα τρίποντα σε ένα βράδυ. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας θύμωσε και τους κατσάδιασε όταν είδε την Αλμπα να μειώνει σε 93-80 κι ενώ ήταν  πίσω με 22 πόντους αλλά αυτή η κατσάδα πρέπει να ήταν μελωδία στα αυτιά των παικτών του Ολυμπιακού: όταν έχεις κερδίσει ένα ματς, το να τα «ακούς» από τον προπονητή γιατί διασκεδάζεις παραπάνω από όσο είναι ανεκτό δεν είναι τίποτα κακό. Η νίκη είναι από αυτές που φυσικά θα ξεχαστούν γρήγορα και γιατί ακολουθεί το ματς με την Μπάγερν στο Μόναχο την Πέμπτη και αυτό θα είναι πιο δύσκολο. Ωστόσο θέλω να κάνω δυο παρατηρήσεις που κρίνω επίκαιρες με βάση τα όσα συζητιούνται για τον Ολυμπιακό από την αρχή της σεζόν.

 Προφανώς κάτι έκανε

Από μόνο του το χθεσινό ματς με την Αλμπα δεν λέει τίποτα – ένα σοβαρό δεκάλεπτο του Ολυμπιακού, το τρίτο, με τον Κάναν να πυροβολεί κατά ρυπάς έφτανε για να μην υπάρξει το παραμικρό ζήτημα για το ποιος θα κερδίσει. To επί μέρους 33-13 μαρτυρά την διαφορά των δύο ομάδων που είχαν απουσίες και προβλήματα: στο τέλος μου φάνηκε πως αυτές της Αλμπα  (Τίμαν και Ολίντε) πόνεσαν τους Γερμανούς περισσότερο από όσο οι απουσίες του Φαλ και του Μιλουτίνοφ τον Ολυμπιακό. Μολονότι κάποιος μπορεί να επισημάνει (και δικαίως) ότι δεν είναι λίγο για τον Ολυμπιακό ότι κέρδισε εύκολα ένα ματς χωρίς τους ψηλούς του (και με τον Γουόκαπ να παίζει μόνο 13 λεπτά και τον Πίτερς μόνο 18’ ) εν τούτοις το παιγνίδι δεν επιτρέπει σοβαρά συμπεράσματα. Αν όμως αφήσουμε το δέντρο και κοιτάξουμε το δάσος κάτι μοιάζει να έχει αλλάξει γενικά στον Ολυμπιακό και τα επόμενα τρία ματς (με Μπάγερν, Βαλένθια και Ζαγκίρις – όλα εκτός έδρας) θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε αν αυτό ισχύει ή είναι εντύπωση.

Εχω την κακιά συνήθεια να παίρνω σοβαρά τα λόγια των προπονητών. Πριν τρεις αγωνιστικές, μετά την ήττα του Ολυμπιακού από την Μπασκόνια σε ένα ματς που για μένα είχαν την χειρότερη απόδοση φέτος, ο Μπαρτζώκας δήλωσε πως ξέρει τι φταίει και κάτι θα αλλάξει – τονίζοντας πως έχει τους παίκτες να το κάνει. Στη Μπασκόνια ο Ολυμπιακός έχει πετύχει 69 πόντους έχοντας 7 από τους 11 που χρησιμοποιήθηκαν με λιγότερους από 6! Ακολουθούν τρία ματς (με Μακάμπι, Ρεάλ Μαδρίτης και το χθεσινό στην Ευρωλίγκα, συν ένα με τον ΠΑΟ στο πρωτάθλημα που είναι από αυτά που μετράνε) που ο Ολυμπιακός περνά για πρώτη φορά φέτος τους 80 πόντους – στα τρία στην Ευρωλίγκα περνά τους 85. Και η Μακάμπι και η Ρεάλ και η Αλμπα δεν φημίζονται για την αμυντική τους προσήλωση, όμως το πράγμα έχει να κάνει κυρίως με τον Ολυμπιακό: ούτε η Μπασκόνια παίζει αργά και σκληρά κι όμως τον είχε καθηλώσει στους 68 πόντους. Ο Μπαρτζώκας προφανώς κάτι έκανε.

Σχήματα και ταχύτητα

Τι έχει αλλάξει; Νομίζω τα «σχήματα» (ο Μπαρτζώκας κοουτσάρει πολύ περισσότερο στα τελευταία ματς, δηλαδή εμφανίζει λιγότερο προβλέψιμες πεντάδες) και η ταχύτητα στην επίθεση γενικότερα. Χωρίς τους Φάλ και Μιλουτίνοφ, αλλά κυρίως με τους  Πετρούσεφ και Σίκμα πιο πολύ ώρα στο παρκέ ως «πεντάρια» (και συχνά και με τον Παπανικολάου στο «τέσσερα») ο Ολυμπιακός γίνεται λιγότερο προβλέψιμος. Κυρίως παίζει πιο γρήγορα στην επίθεση παίρνοντας ό,τι του δίνει η άμυνα από διαφορετικούς παίκτες: στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟ το κάνει ο Γκος, στην Μαδρίτη ο Παπανικολάου, χθες ο Κάναν. Πληθαίνουν λίγο τα λάθη (υποχρεωτικά αφού υπάρχει ταχύτητα) αλλά ενθαρρύνεται η πρωτοβουλία. Μειώνονται λίγο οι πάσες (κι αυτό το πληρώνουν ο Πίτερς και ο Γουόκαπ, ίσως και ο Μακ Κίσικ γιατί η αναζήτησή τους επιθετικά είναι μικρότερη – έχει συμβεί και στον Κάναν), αλλά η ομάδα γίνεται συνολικά πιο παραγωγική: διακρίνεται επιτέλους προσωπικότητα. Ισως είναι η εντύπωσή μου αλλά το τσιπάκι μοιάζει να έχει αλλάξει: τουλάχιστον αυτό λένε τα νούμερα. Όταν χθες μπαίνει και στην εξίσωση ο Ράιτ, που δίνει αθλητικότητα στην άμυνα, κι ένταση και έκρηξη στην επίθεση, προκύπτει κάτι επιτέλους πιο θεαματικό. Το επιτρέπει σίγουρα και η Αλμπα. Αλλά δεν υπήρχε προηγουμένως ούτε ως πρόθεση (ο Ολυμπιακός ήθελε να παίζει με όλους στην επίθεση αργά αναζητώντας έξτρα πάσες), ούτε ως εικόνα. Με τον ΠΑΟ και την Ρεάλ, σε ματς σχεδόν χαμένα, ο Ολυμπιακός είναι στο τέλος ξαφνικά καταιγιστικός, σαν να λύθηκε. Και με την Μακάμπι και την Αλμπα ωραίος στο μάτι.

Η ήρθε ο Μωυσής 

Η δεύτερη παρατήρησή μου έχει να κάνει με τον νεοφερμένο Μωυσή Ράιτ. Ακούμε από την αρχή της σεζόν για δυσκολίες νεοφερμένων να προσαρμοστούν στο παιγνίδι του Μπαρτζώκα: παίκτες όπως ο Σίκμα, ο Μπραζντέκις και μην πω κι ο Πετρούσεφ κι ο Μήτρουλόνγκ, μοιάζουν σαν μαθητές που κόβονται συνεχώς στο διαγώνισμα. Εμφανίζονται κάθε φορά τρέμοντας στην ιδέα πως ο δάσκαλος θα πει την φράση «βγάλτε μια κόλλα χαρτί». Δεν αμφιβάλω ότι υπάρχει ένα παιγνίδι του Μπαρτζώκα, δομημένο, δύσκολο διότι απαιτεί μια κάποια εκμάθηση, και ίσως και όχι για όλους. Αλλά επειδή μιλάμε για μπάσκετ υπάρχουν κι άλλα σημαντικά που ο Μωυσής ήρθε και για να μας τα θυμίσει.

Για κάθε μπασκετμπολίστα, πέρα από τις οδηγίες και το παιγνίδι του προπονητή, υπάρχουν πολλά που αφορούν τον ίδιο. Τα αθλητικά του προσόντα. Η όρεξη του για διάκριση. Η έφεση στην ατομική πρωτοβουλία. Η διάθεση για ένταξη στην ομάδα. Η θέλησή του να πάρει το χειροκρότημα της εξέδρας. Το πάθος για την νίκη. Η ικανότητά του και η ανάγκη του να βγει μπροστά. Η προσπάθειά του να δείξει τι είδους χρησιμότητα έχει. Και φυσικά το μυαλό και το ταλέντο. Όλα αυτά ακριβώς επειδή είναι δέκα στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με τον προπονητή μας τα θύμισε ο Μωυσής Ράιτ στην πρώτη του εμφάνιση: είναι σαν να έφερε τις δέκα εντολές μαζί του. Χωρίς να ξέρει το παιγνίδι του κόουτς, χωρίς να έχει κάνει προπονήσεις, χωρίς καλά καλά να ξέρει με ποιους παίζει, ακριβώς γιατί δεν φοβάται το διαγώνισμα και δεν έχει ανάγκη από σούπερ φροντιστήρια ο Ράιτ έγραψε σε ένα ημίχρονο 15 πόντους, με 5 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 τάπες. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνει: ίσως τον πείσουν πως στην Ελλάδα μετράει πρώτα από όλα να πέφτεις ωραία στο παρκέ αντί να κρεμιέσαι από την στεφάνι. Σημασία έχει πως ήρθε και μας θύμισε πως το πρώτο και σημαντικότερο για ένα παίκτη είναι να το λέει η καρδιά του. Μαθήματα «παιγνιδιών», έξτρα πάσες, spanish Pick ‘n’ roll, δυναμικά heads out και άλλα ωραία αμερικάνικα είναι για να έχουμε να λέμε. Το μπάσκετ είναι πρώτα από όλα οι δέκα εντολές του Μωυσή. Που χθες, στην κατά τα άλλα βραδιά του Ησαΐα, όταν τελείωσε το ματς βάζω στοίχημα ότι κατέβηκε στο Πασαλιμάνι κι άνοιξε τη θάλασσα.