Δυο εικόνες από την φιέστα του Ολυμπιακού ήταν για μένα όλη η περίληψη της σεζόν του. Η πρώτη ήταν μια αληθινή έκπληξη για όσων την καθημερινότητα του συλλόγου τη γνωρίζει: αναφέρομαι στην παρουσία του Σάββα Θεοδωρίδη. Η δεύτερη ήταν η εικόνα αυτού του τεράστιου πλήθους έξω από το γήπεδο, αλλά και στο Πασαλιμάνι. Αταίριαστη και αρκετά ανησυχητική με βάση τα δεδομένα των ημερών, αλλά αρκετά συμβατή με τον Ολυμπιακό – μια εικόνα που θα πρεπε να λείπει, αλλά δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρχει. Ειδικά σε μια φιέστα.

Ο Σάββας και ο Καρεμπέ

Όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης είπε ότι ο Ολυμπιακός αφιερώνει το πρωτάθλημα στο Σάββα Θεοδωρίδη πίστεψα ότι αυτό ειπώθηκε γιατί η χθεσινή φιέστα θα ήταν η πρώτη χωρίς το Σάββα, που θα την παρακολουθούσε από το σπίτι κι από την τηλεόραση. Οταν το πλάνο άνοιξε κι εμφανίστηκε ο Σάββας υποβασταζόμενος από τον Κριστιάν Καρεμπέ ομολογώ ότι συγκινήθηκα: στο ποδόσφαιρο βλέπεις μερικές φορές εικόνες δύναμης απίστευτης. Από όλες τις εικόνες του Σάββα η χθεσινή είναι η πιο μαχητική – η πιο υπέροχη. Κουρασμένος εμφανώς από τις βαριές θεραπείες, αλλά όρθιος και παρών στο γήπεδο, ο Σάββας δίπλα στον Καρεμπέ είναι για μένα η εικόνα του τωρινού Ολυμπιακού – το χθες, το σήμερα, το αύριο, η ελληνική και η ευρωπαϊκή εκδοχή του. Καμία από τις εντυπωσιακές, είναι αλήθεια, εικόνες που είδα στο Καραϊσκάκη στη συνέχεια δεν είχε τη δύναμη της συγκεκριμένης, στην οποία έβλεπες δυο ανθρώπους που από διαφορετικές αφετηρίες έφτασαν να συναντηθούν στον ίδιο σύλλογο και να παραβρεθούν σε μια γιορτή σε μια ολότελα διαφορετική στιγμή της ζωής τους. Ότι ένας κοσμοπολίτης όπως ο Καρεμπέ, Γάλλος από την Καληδονία και γνωστός σε όλο τον πλανήτη του ποδοσφαίρου, φτάνει να ανταμώσει με τον Σάββα, πατριάρχη και πατέρα όλων των οπαδών της ομάδας, είναι η ωραιότερη απόδειξη του πόσο ο σύλλογος έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια. Κι ένας μεγάλος σύλλογος δεν μπορεί παρά να κερδίζει και μεγάλα πρωταθλήματα όπως το εφετινό.

Η σφραγίδα των δυο

Για μένα το εφετινό πρωτάθλημα του Ολυμπιακού είχε τη σφραγίδα κυρίως αυτών των δυο που η σκηνοθεσία της χθεσινής βραδιάς θέλησε να περπατήσουν δίπλα δίπλα. Είναι ένα πρωτάθλημα που ήρθε χάρη στην εισήγηση του Καρεμπέ να φέρει πριν δυο χρόνια τον άγνωστο τότε Πέδρο Μαρτίνς, αλλά και στην επιμονή του να πείσει το Μαρινάκη πως αυτό που αρχικά χρειαζόταν ήταν όχι μια αλλαγή παικτών, αλλά μια στοχευμένη και προσεχτική ανανέωση. Και είναι ένα πρωτάθλημα που ο Ολυμπιακός κέρδισε χρησιμοποιώντας και πολλά από αυτά που χαρακτηρίζουν την παραγοντική καριέρα του Σάββα: η επιθετικότητα με την οποία αντιμετώπισε θεσμικούς και άλλους αόρατους αντιπάλους, η παραγοντική του αντεπίθεση όταν στο Βόλο του είπαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσει το πρωτάθλημα, η επιμονή και κυρίως η δημιουργία μιας «ομάδας οικογένειας», οφείλονται στα πολλά και μεγάλα μαθήματα που έχει κάνει ο Σάββας σε όσους από αυτόν πήραν τη σκυτάλη – στο Μαρινάκη πρώτα πρώτα. Σε μια βραδιά γιορτής και συμπερασμάτων ο Καρεμπέ κι ο Σάββας, δίπλα δίπλα, συμβολίζουν την τεχνογνωσία και την πρωταθληματική νοοτροπία, το σχέδιο και την πίστη, την Ευρώπη και την Ελλάδα. Οποιος τους έχει, τους ακούει και τους χρησιμοποιεί, κάτι καλό θα φτιάξει:  είναι νόμος του ποδοσφαίρου.

Η γοητεία της ανυπακοής

Θα ήμουν μεγάλος υποκριτής από την άλλη αν δεν έλεγα πως το εκτός Καραϊσκάκη μεγάλο πανηγύρι με προβλημάτισε. Χρειαζόταν; Ως πολίτης αυτής της χώρας λέω όχι. Ακόμα κι αν τίποτα δεν συμβεί, ακόμα κι αν μετά από δεκαπέντε μέρες δεν υπάρξει η παραμικρή αύξηση κρουσμάτων και γελάμε με τις ανησυχίες και τους φόβους μας, όλο αυτό είναι ένα στοίχημα που κανείς δεν χρειαζόταν να βάλει. Η γιορτή θα μπορούσε να αρχίσει και να τελειώσει στο Καραϊσκάκη και οι αρχές θα μπορούσαν να φροντίσουν να μην μαζευτεί κόσμος έξω από το γήπεδο, όπως δεν υπήρξε στα προηγούμενα ματς. Ο ίδιος ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει στο παρελθόν πως με τις εκκλήσεις του μπορεί να πείσει τον κόσμο του να μην προχωρήσει σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις – το κανε στο ματς με τη Γουλβς π.χ που πρώτα διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση να γίνει το ματς χωρίς θεατές και μετά φρόντισε να μην πλησιάσει το γήπεδο κανένας. Αλλά χθες πολύ αμφιβάλω αν μπορούσε κανείς να κρατήσει τον κόσμο μακριά: ο Ολυμπιακός ως γνωστόν είναι λαϊκή δημοκρατία και  στις λαϊκές δημοκρατίες ο κόσμος διατυμπανίζει δια της παρουσίας του τη στάση του. Το χθεσινό πανηγύρι όπως αποδείχτηκε το περίμεναν πάρα πολλοί και ακόμα και σε εποχή απαγόρευσης πανηγυριών ήταν για μένα δεδομένο πως κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει: ούτε οι αρχές, ούτε φυσικά η διοίκηση του Ολυμπιακού που δεν θα μπορούσε να ανοίξει μέτωπο με τους οπαδούς της για μια γιορτή. Θα ήταν πρωτοφανές.

Από την άλλη δεν υπάρχει αμφιβολία πως για πολλούς από όσους κατέβηκαν να πανηγυρίσουν όλο αυτό ήταν και κάτι σαν πάρτι για το τέλος του φόβου της πανδημίας – ελπίζω το πάρτι να μην πληρωθεί ακριβά. Για το ότι το πάρτι θα ήταν μεγάλο δεν είχα αμφιβολίες: όλη αυτή η μαζική προσέλευση, πέρα από την αγάπη για τον Ολυμπιακό, σχετίζεται πολύ και με την γοητεία της ανυπακοής. Στο δρόμο βρέθηκαν κυρίως πιτσιρικάδες, όχι ευπαθείς ομάδες. Που εύχομαι και ελπίζω να μην πληρώσουν το πράγμα.

Ο χρόνος ήδη τρέχει

Καθώς το πρωτάθλημα ολοκληρώνεται πρέπει να πω ότι όποιος διαβάσει σωστά όσα έγιναν ειδικά στα play off θα βγει του χρόνου κερδισμένος. Είναι μια στιγμή συμπερασμάτων κυρίως: τώρα πρέπει όλοι να σχεδιάσουν την επόμενη σεζόν βασισμένη σε όσα κατάλαβαν – αν κάτι κατάλαβαν. Ο Ολυμπιακός τελείωσε τη σεζόν του με μια νίκη κόντρα στην ΑΕΚ, που θύμισε τα ματς που έκανε στο ξεκίνημα των play off όταν έγραψε το 5 στα 5, που του έδωσε το πρωτάθλημα. Χθες αρκούσαν τα κέφια του Φορτούνη για ένα ημίχρονο: στην καταστροφή της άμυνας της ΑΕΚ έχει ειδικότητα. Η ΑΕΚ κρύφτηκε ενόψει του τελικού του κυπέλλου: σε αυτόν θα είναι καλύτερη και πιο μαχητική, όπως όλες οι ομάδες που πιστεύουν πως με ένα δυνατότερο αντίπαλο έχουν τύχη σε ένα μόνο ματς, αλλά όχι σε μια σειρά από ματς. Ο ΠΑΟΚ τελείωσε με γκρίνια και πρόστιμα, αδυνατώντας να κερδίσει ένα ψυχωμένο Αρη που πρόσφερε μια ακόμα μεγάλη βραδιά από τις δικές του – θα γράψω κάτι προσεχώς γιατί το πράγμα είναι εντυπωσιακό. Ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε το Γιώργο Δώνη και είναι σίγουρα εντυπωσιακό ένας προπονητής να φεύγει και πολλοί (σχεδόν όλοι…) να του λένε «θα τα ξαναπούμε». Σε όλους θα έλεγα και του χρόνου, αλλά ο νέος χρόνος στο ποδόσφαιρο ήδη τρέχει…