Γελάω με τα περισσότερα που διαβάζω για τα όσα είδαν τα μάτια μας από τους διαιτητές αυτή την τέταρτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Κυρίως γελάω με όσους έφτιαξαν το παραμύθι της εξυγίανσης καλλιεργώντας σκόπιμα εδώ και χρόνια την άποψη ότι υπάρχει μια κακιά ομοσπονδία, που αν αλλάξει, θα σταματήσουν τα διαιτητικά λάθη, θα υπάρξει ένα καθαρό ποδόσφαιρο, θα κερδίζουν πάντα οι καλύτεροι και άλλα πολλά εμπριμέ. Είναι δεδομένο ότι όλοι αυτοί αργά η γρήγορα ή θα σκοτωθούν μεταξύ τους ή θα τους πάρει στο κυνήγι ο κόσμος. Γιατί το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και η εξυγίανση, όπως κάθε παραμύθι, θα έχει και πάρα πολλούς ήρωες.

Κανένα δεν είναι ανθρώπινο

Αυτή την αγωνιστική είχαμε ένα πλήθος από διαιτητικά λάθη – όλα σχεδόν ήταν από αυτά που δύσκολα μπορεί να τα πεις ανθρώπινα. Ανθρώπινα λάθη είναι αυτά που δεν τα περιμένεις: στο Λαμία – ΑΕΚ όλη η Ελλάδα περίμενε ότι κάτι θα κάνει ο Βάτσιος, ακριβώς όπως μια εβδομάδα πριν στην Ξάνθη όλη η Ελλάδα περίμενε πως κάτι σε βάρος του Ολυμπιακού θα κάνει ο Καλογερόπουλος. Ανθρώπινο, αυτή τη στιγμή, είναι να γίνει ένα λάθος υπέρ του Παναθηναϊκού σε ένα ματς: τον κυνηγάει τόσο πολύ η εξυγίανση, που όποιος διαιτητής το κάνει θα πρέπει να τον παρασημοφορήσουν ως ήρωα – εκτός αν αντίπαλος του ΠΑΟ στο ματς είναι ο Ολυμπιακός. Όλα τα λάθη των διαιτητών αυτή την αγωνιστική είναι προβλέψιμα: ακόμα και το γκολ του Λεβαδειακού που δεν μέτρησε. Οι διαιτητές μπαίνουν στο γήπεδο με προκατάληψη: απλά περιμένεις να δεις τι διάβολο λάθος θα κάνουν. Το ότι θα το κάνουν είναι σχεδόν σίγουρο. Εχει πλάκα που κάθε φορά αυτός που χάρη στο λάθος κερδίζει, ψάχνει μια φάση προηγουμένως για να δείξει ότι ο διαιτητής τον αδίκησε κι αυτόν κτλ. Θα σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε πως οι διαιτητές λειτουργούν. Κάποτε σε ένα μεγάλο ματς ένας διαιτητής είχε υποσχεθεί σε μια ομάδα μια νίκη μεγάλη. Η ομάδα κέρδισε, αλλά έπαιξε με παίκτη λιγότερο, ζορίστηκε, υπέφερε. Στο τέλος οι παράγοντες ζήτησαν από τον διαιτητή εξηγήσεις. «Σας είπα ότι θα κερδίσετε» τους είπε «όχι πως θα κερδίσετε. Αφήστε με να το διασκεδάσω κι εγώ».   

Δυο κατηγορίες διαιτητών

Ολες αυτές οι ιστορίες είναι αθώες σε σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Σήμερα οι διαιτητές μοιράζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που μπήκαν στους πίνακες τα δυο τελευταία χρόνια και χρωστάνε τα χρήματα που παίρνουν σε αυτούς που τους βοήθησαν να φτάσουν στη Σουπερλίγκα και στους παλιότερους που διευθύνουν κάθε ματς προσπαθώντας να σώσουν το τομάρι τους. Ο Βάτσιος π.χ που έδωσε το «πέναλτι μαϊμού» την Κυριακή στην ΑΕΚ κάνει από πέρυσι ό,τι μπορεί για να δείξει ότι κατέχει τα μυστικά της ανακυβίστησης. Εδωσε τα διαπιστευτήρια του πέρυσι στο Ολυμπιακός – Αστέρας Τρίπολης, δίνοντας στον Αστέρα ένα πέναλτι που έκανε το ματς φαρσοκωμωδία, αλλά προφανώς αυτό δεν ήταν αρκετό για να θεωρείται υπεράνω υποψίας. Τον βάλανε φέτος στο Λαμία – ΑΕΚ για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και το κατάφερε – ελέφαντας σίγουρα δεν είναι, αφού οι ελέφαντες δεν κάνουν μαϊμουδιές. Στην όλη ιστορία δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο πέραν της διαρροής του ΠΑΟΚ, που μετά το ματς της ΑΕΚ, ζήτησε τιμωρίες: κακώς! Θα ήταν καλύτερα, για να απαλλαγεί το πρωτάθλημα από τους κακούς διαιτητές, να τους προσλάβει όλους ο Σαββίδης. Εχει τρεις ήδη, ο τελευταίος είναι ο πρώην παρατηρητής Σαραϊδάρης που έβγαλε λάδι τον Κατσικογιάννη στο Λαμία – Ολυμπιακός. Τι τρεις, τι πενήντα; Ολοι οι καλοί χωράνε.

 Ο κόσμος που χαίρεται

Μου λένε ότι φέτος αυτά που θα δούμε από τη διαιτησία δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου: δεν θέλω να το πιστεύω και δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί. Περισσότερο πάντως και από τα λάθη των διαιτητών, (λάθη προβλεπόμενα άρα ύποπτα), έχουν ενδιαφέρον οι αντιδράσεις του κόσμου. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού π.χ έχει δεχτεί ως λογικό και δεδομένο ότι η ομάδα θα φάει κυνήγι μεγαλύτερο από πέρυσι και αντιμετωπίζει τους Καλογερόπουλους και τους υπόλοιπους ως παιδικές ασθένειες που δεν μπορείς να αποφύγεις. Το ίδιο περίπου κάνει και η διοίκηση του Ολυμπιακού: πέρα από καμιά δήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη ουδείς ασχολείται σοβαρά με τους διαιτητές και κυρίως τους προϊσταμένους τους, μολονότι τρόποι υπάρχουν. Φυσικά όλη αυτή η ευ υψηλού αντιμετώπιση οφείλεται και στο ότι είναι πολλά τα πρωταθλήματα που η ομάδα έχει κερδίσει – ο κορεσμός παίζει πάντα περίεργα παιγνίδια. Στο Καραϊσκάκη δεν φταίνε σχεδόν ποτέ και για τίποτα οι διαιτητές: φταίνε ο Καπίνο κι ο Φορτούνης, ο Μαρινάκης, ο προπονητής κτλ, οπότε είναι και δεδομένο ότι οι διαιτητές θα συνεχίσουν να κάνουν τα δικά τους. Περισσότερο πλάκα έχουν οι υπόλοιποι. Στον ΠΑΟ μοιάζουν να κουράστηκαν να γκρινιάζουν – κατάλαβαν τουλάχιστον ότι το πρώτο θύμα του παραμυθιού που λέγεται εξυγίανση ήταν ο Παναθηναϊκός. Αλλοι έκοψαν το γήπεδο, άλλοι σώπασαν, άλλοι αναρωτιούνται πως γίνεται να πιάστηκε τόσο κορόιδο ο Γιάννης Αλαφούζος που από επικοινωνία τουλάχιστον ξέρει. Το «Παράγκα και όραμα» του Βουλαρίνου σταμάτησε διότι εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε: το όραμα μιας  παράγκας έγινε πράξη, ο Θωμάς και η παρέα του γύρισαν κι απλά ο ΠΑΟ έμεινε πάλι στην απέξω – συμβαίνει στη ζωή.

Μεγαλύτερη πλάκα έχουν οι άλλοι που πανηγυρίζουν για νίκες που υποτίθεται ότι κάποτε, όταν τις έκαναν οι άλλοι, τους προκαλούσαν αηδία. Στον ΠΑΟΚ κέρδισαν ένα κύπελλο με ένα γκολ οφσάιντ και το πανηγύριζαν μια εβδομάδα βλέποντας σε αυτό την ανατολή μιας νέας εποχής, που θα είναι όμοια με την προηγούμενη - απλά θα κερδίζει ο ΠΑΟΚ. Στην ΑΕΚ κερδίσανε με μαϊμουδιά τη Λαμία και στο Περιστέρι μόνο που δεν κάνανε το γύρο του θριάμβου. Οι πιο εγκρατείς είπαν ότι «εντάξει δεν έγινε και τίποτα, κέρδισε μετά από είκοσι χρόνια και η ΑΕΚ με ένα πέναλτι μαϊμού» - η επιλεκτική μνήμη είναι ένα ωραίο ναρκωτικό, που μας επιτρέπει να φέρνουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας. Ας ρωτήσουν τον Παράσχο για το πέναλτι της ΑΕΚ πέρυσι με τον Πλατανιά στο κύπελλο (με χορηγό επικοινωνίας τον Σιδηρόπουλο) για το πόσα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη μαϊμουδιά.

Και τι να τις κάνουμε;

Οι ομάδες είναι συνήθως το αποτέλεσμα των θέλω του κόσμου που τις ακολουθεί και τις υποστηρίζει: δεν μιλάμε πλέον για αρκετό κόσμο, αλλά για λίγους και καλούς που κάνουν φασαρία. Οι ομάδες που κερδίζουν με τη διαιτησία το κάνουν γιατί ο κόσμος τους γουστάρει να κερδίζουν με τη διαιτησία: οι διοικήσεις καταλαβαίνουν την απαίτηση και αργά ή γρήγορα προσαρμόζονται – λεφτά για λαμόγια πάντα υπάρχουν. Αν ο κόσμος απαιτούσε καλούς ποδοσφαιριστές, ωραία μπάλα, επιθετικό ποδόσφαιρο κτλ και όχι πάρε δώσε με τον υπόκοσμο, θα είχαμε καλύτερες ομάδες, αλλά τι να τις κάνουμε; Σφυρίγματα και νίκες θέλουμε κι ας έρχεται μετά τους θριάμβους η Εστερσουντ. Ολο και κάποιο παραμύθι θα βρούμε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Και να ζήσουμε εμείς καλά και ο Βάτσιος με τον Τριτσώνη και τον Κουκουλάκη καλύτερα…