Οι Ιταλοί πανηγυρίζουν για τις προκρίσεις της Νάπολι και κυρίως της Ιντερ στα προημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ. Η Νάπολι, είχε επί της ουσίας, προκριθεί μετά την νίκη της στη Γερμανία με 2-0: χθες βράδυ με την Άϊντραχτ κέρδισε πιο εύκολα κι από όσο δείχνει το τελικό 3-0.  Η Ιντερ πέρασε πολύ δύσκολα, αλλά τα κατάφερε: στο Οπόρτο άντεξε και κράτησε το 0-0 και γιατί οι παίκτες της Πόρτο στις καθυστερήσεις σημάδεψαν δυο φορές τα δοκάρια! Η Μίλαν, που είχε την πιο δύσκολη δουλειά, διότι δεν είναι ποτέ απλό στην συγκεκριμένη διοργάνωση να αποκλείσεις μια αγγλική ομάδα και μάλιστα την Τότεναμ, είχε προκριθεί πρώτη κρατώντας κι αυτή το μηδέν και στα δύο παιχνίδια που έδωσε με την λονδρέζικη ομάδα. Και στα δύο ματς η άμυνα της κατάφερε να περιορίσει πάρα πολύ και τον Χάρι Κέιν και τον Σον. Η Μίλαν προκρίθηκε με πρωταγωνιστές τους αμυντικούς της, όπως παλιά, η Ιντερ με τον τερματοφύλακα Ονανά να είναι ο κορυφαίος στις αναμετρήσεις με την Πόρτο και η Νάπολι έκανε την δουλειά της με την Αϊντραχτ. Οι Ιταλοί ξανάρχονται; Ωραία ερώτηση.

Ένα κοινό στοιχείο

Στις προκρίσεις της Μίλαν και της Ιντερ υπάρχει μόνο ένα κοινό στοιχείο: και οι δυο ομάδες στις καθυστερήσεις τα χρειάστηκαν! Η Μίλαν απέναντι στην Τότεναμ χρειάστηκε στο 93΄  μια τεράστια επέμβαση του τερματοφύλακα Μενιάν. Η Ιντερ στο ίδιο λεπτό στο Οπόρτο, πριν οι παίκτες του Κονσεϊσάο σημαδέψουν τα δοκάρια είδε τον Ντούμφρις να την γλυτώνει από ένα γκολ που το γήπεδο ήδη πανηγύριζε διώχνοντας τη μπάλα πάνω στην γραμμή. Ωστόσο οι προκρίσεις της Μίλαν και της Ιντερ δεν έχουν άλλη ομοιότητα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι η Μίλαν προκρίθηκε γιατί άντεξε σε κάποιο είδους σφυροκόπημα. Στο Λονδίνο οι μεγαλύτερες ευκαιρίες (και οι περισσότερες…) ήταν δικές της. Αυτό ήταν και το παράπονο του προπονητή της στο τέλος του ματς. Ο δουλευταράς Πιολι είχε πει ότι ομάδα του πρέπει να βάλει στόχο την πρόκριση στα ημιτελικά, προσθέτοντας ωστόσο πως για να γίνει αυτό χρειάζεται να γίνει πιο κυνική και αποτελεσματική. Στο Οπόρτο ο Σιμόνε Ιντζάγκι ήταν ανακουφισμένος. Αν η Ιντερ αποκλειόταν, πιθανότατα θα απολυόταν. Η Ιντερ έδειξε να έχει την δική του ανασφάλεια: καλά καλά δεν έκανε ευκαιρία. Φυσικά η άνετη πρόκριση της Νάπολι δεν έχει καμία σχέση με αυτές των Μιλανέζων. Στην δική της περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που ζει μια μοναδική χρονιά. Ισως την καλύτερη της ιστορίας της, όχι μόνο στην Ιταλία όπου έχει εξασφαλίσει το πρωτάθλημα από τα Χριστούγεννα, αλλά και στο Τσάμπιονς λιγκ, όπου φέτος έχει κάνει νίκες που έλειπαν στα προηγούμενα εκατό χρόνια της ιστορίας της.

Τα επισημαίνω αυτά για να γίνει κατανοητό κάτι απλό: οι προκρίσεις των τριών Ιταλικών ομάδων δεν έχουν καμία απολύτως ομοιότητα. Ούτε μοιάζουν σε κάτι κατασκευαστικά οι τρεις αυτές ομάδες.

Πάθος και ποιότητα  

Η Μίλαν απέναντι στην Τότεναμ κατέθεσε το πάθος της θέλοντας να σώσει τη σεζόν της. Η Ιντερ στο Οπόρτο χτυποκάρδισε και άντεξε με τρόπο μυθιστορηματικό παίρνοντας το είδος της πρόκρισης με τον οποίο οι Ιταλοί παραδοσιακά χαίρονται: πάντα τους αρέσει μια ομάδα τους να προκρίνεται χωρίς να είναι καλύτερη. Η Νάπολι, αντίθετα από την αρχή της σεζόν, σπέρνει πανικούς.  

Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι οι Ιταλοί επέστρεψαν όπως διαλαλούν οι ίδιοι μέρες τώρα γιατί η Νάπολι, η Μίλαν και η Ιντερ πρωταγωνιστών σε τρεις διαφορετικές ιστορίες: απλά συμβαίνει να προέρχονται από την ίδια χώρα. Η Νάπολι είναι υποχρεωμένη να διεκδικήσει ό,τι περισσότερο μπορεί στο Τσάμπιονς λιγκ, γιατί δεν ξέρω αν θα έχει ξανά την ίδια ευκαιρία. Φέτος ομάδες όπως τη Λίβερπουλ πχ τις έπιασε στον ύπνο. Η Μίλαν αναζητά μέσω του Τσάμπιονς λιγκ μια ευκαιρία για να πάρει μια μεγάλη οικονομική ανάσα. Τα τελευταία χρόνια έχει τεράστια προβλήματα και τις χρειάζονται έσοδα, τα οποία μόνο από την Ευρώπη μπορεί να τα βρει. Στον επόμενο γύρο στο Σαν Σιρο θα υπάρξει ένα ακόμα σολντ αουτ, ωστόσο το πιο σημαντικό στην περίπτωση της είναι ότι η ευρωπαΐκή της διάκριση επιτρέπει να ανέβει στο Θεό η αξία των ποδοσφαιριστών της. Το καλοκαίρι για παίκτες όπως ο Τονάλι, ο Ντιαθ, και ο Λεάο θα δεχτεί προσφορές που ούτε μπορούσε να τις φανταστεί. Η  Ίντερ τέλος μου δημιουργεί την εντύπωση πως θέλει να ολοκληρώσει ένα κύκλο με μια μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία. Το γκρουπ αυτό των ποδοσφαιριστών της έχει κερδίσει όλους τους εγχώριους τίτλους στην Ιταλία, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι ευκαιρίες του για μια ευρωπαϊκή διάκριση δεν θα είναι πολλές. Υπάρχουν πολλά μεγάλα παιδιά στην ραχοκοκαλιά της ομάδας. Ο Χαντάνοβιτς είναι πλέον 38, ο Ατσέρμπι, ο Ντάρμιαν, ο Μικιταριάν πέρασαν τα 34, ο Τζέκο τα 36, ακόμα κι ο Ντε Βρι κι ο Μπρόζοβιτς κουβάλανε εκατοντάδες ματς. Κάποιοι ήδη είναι αναπληρωματικοί, αλλά δεν ξέρω αυτοί που τους αντικατέστησαν, αν είναι καλύτεροι.

Χρειαζόμαστε αναστατώσεις

Αν και καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των Ιταλών,  δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως του χρόνου οι συγκεκριμένες ομάδες θα πρωταγωνιστήσουν πάλι στο Τσάμπιονς λιγκ: έχουν διαφορετικό μομέντουμ, διαφορετική αφετηρία, διαφορετική προοπτική, δεν προέκυψαν από τις ίδιες διαδικασίες, δεν παίζουν καν συγγενές ποδόσφαιρο (όπως οι ισπανικές ομάδες πχ) και δεν μπορείς να πεις ότι έχουν και το ίδιο μοντέλο διοίκησης (όπως οι αγγλικές πχ) . Η Νάπολι και κυρίως η Μίλαν θα δεχτούν δελεαστικότατες προτάσεις το καλοκαίρι για μερικούς από τους νέους και σπουδαίους ποδοσφαιριστές τους. Η Μίλαν μπορεί να μην βγει καν στο Τσάμπιονς λιγκ του χρόνου καθώς δεν είναι δεδομένο ότι θα τερματίσει στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος.

Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με τους Ιταλούς στο Τσάμπιονς λιγκ είναι μάλλον συγκυριακό φέτος. Ωστόσο αποτελεί για το ποδόσφαιρο τους και μια πραγματική τεχνητή αναπνοή. Η εθνική τους ομάδα δεν έχει προκριθεί σε δύο συνεχόμενα παγκόσμια κύπελλα. Από τις βραδιές του Γουέμπλεϊ, όπου η Σκουάντρα Ατζούρα κατέκτησε το Εuro2020 μοιάζουν να έχουν περάσει αιώνες. Τι θα γίνει στην συνέχεια; Τα προηγούμενα δεν βοηθούν για απαντήσεις. Το 2001-02 όταν είχαν τρεις ομάδες στους 8 οι δυο (η Μίλαν και η Γιούβε) έπαιξαν τελικό.  Το 2004-05, η μια από τις τρεις, η Μίλαν έπαιξε κι έχασε από την Λίβερπουλ τον πιο τρελό τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης: όπως και τώρα ο τελικός ήταν στην Πόλη. Το 2005-06, όμως, την τελευταία φορά που τρεις ιταλικές ομάδες έφτασαν στα προημιτελικά, στον τελικό δεν έπαιξε καμία. Απλά η Μίλαν έφτασε στα ημιτελικά, βρήκε την Μπάρτσα κι αποκλείστηκε με μια ήττα με 0-1 στο Σαν Σίρο, ούτε καν ηρωϊκή.      

Οι Ιταλοί χρειαζόντουσαν πάντως πορείες των ομάδων τους στο Τσάμπιονς λιγκ. Κι εμείς χρειαζόμαστε πάντα τους Ιταλούς. Με τις υπερβολές τους αναστατώνουν πάντα τις διοργανώσεις υπέροχα. Τα πάντα όλα…