Δεν μπορείς να πεις τίποτα για την επίθεση στο διαιτητή Θανάση Τζήλο, που έγινε χθες το πρωί στη Λάρισα, πέραν του ότι είναι ένα ακόμα θλιβερό γεγονός για το ελληνικό ποδόσφαιρο: πρόκειται για το είδος της επίθεσης που δημιουργεί στο κοινό την βεβαιότητα ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου είναι το βασίλειο της ανομίας. Φυσικά μεγάλη ευθύνη για το ότι αυτές οι επιθέσεις εξακολουθούν να γίνονται (έχουν γίνει πάνω από τριάντα σε διαιτητές τα τελευταία είκοσι χρόνια…) ανήκει φυσικά  και στις διωκτικές αρχές, που δεν έχουν ποτέ τους συλλάβει ένα έστω φυσικό αυτουργό μιας. Ακόμα κι όταν υπάρχουν στοιχεία που μαρτυρούν εμπλοκή κάποιου συγκεκριμένου προσώπου (όπως εκείνη του περίφημου «Θαμνάκια» στην επίθεση στον Κύρο Βασσάρα προ τετραετίας, που εξηγούσε σε τηλεφώνημα πως το έκανε) κάτι περίεργο συμβαίνει και όλα πάνε στην άκρη. Το έλεγα και το ραδιόφωνο ότι εισαγγελείς και αστυνομικοί διευθυντές πιστεύουν πως αν κάνεις τον διαιτητή (ή τον αθλητικογράφο…) το να φας στην Ελλάδα ξύλο είναι μέρος της δουλειάς…

Συμπέρασμα

Σε όλες αυτές τις ιστορίες η κοινή γνώμη σοκάρεται – αλλά περισσότερο και από την κοινή γνώμη ενδιαφέρον έχει το μέγεθος της υποκρισίας λίγο πολύ όλων όσων τις ιστορίες αυτές σχολιάζουν και δεν αναφέρομαι στους δημοσιογράφους. Η ΕΠΟ και η Λίγκα ζητάνε πάντα σκληρές τιμωρίες, κάποιος Υφυπουργός και κάποιος Υπουργός θα κάνουν μια δήλωση ότι θα πέσει στην ιστορία άπλετο φως κτλ κτλ – τα είπε και ο κ. Γιώργος Βασιλειάδης. Νομίζω το κείμενο είναι ίδιο: απλά αλλάζει το όνομα του θύματος στο χαρτί. Κατά τα άλλα όσο βρέθηκαν αυτοί που έδειραν τον Ζωγράφο, τον Τσαχειλίδη, τον Σιδηρόπουλο (και άλλους πολλούς…) θα βρεθούν και αυτοί που επιτέθηκαν στον Τζήλο. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά πολύ φοβάμαι πως σε μερικές μέρες η ιστορία θα έχει ξεχαστεί και είναι κρίμα.

Ο Αρετόπουλος, ένα παράδειγμα

Φυσικά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά και τις ανακοινώσεις και τις τοποθετήσεις των ΠΑΕ. Οι ΠΑΕ κάνουν τη δουλειά τους όταν φωνάζουν γιατί νοιώθουν ότι αδικούνται: το κάνουν όλες πάντα. Η μοναδική συνέπεια που τις διακρίνει στις ιστορίες αυτές είναι ότι τις καταδικάζουν: όλη η υπόλοιπη πρακτική τους στο θέμα της διαιτησίας επικοινωνιακά μεταβάλλεται ανάλογα με την δύναμή τους στο χώρο ή με τις συνθήκες. Εχω πάντα ένα ωραίο παράδειγμα για να κάνω κατανοητό το πόσο διαφορετικά μιλάνε οι ΠΑΕ ακόμα και για τους ίδιους διαιτητές: το παράδειγμα του διαιτητή Αρετόπουλου, τον οποίο τον βγάλανε από τους πίνακες και το χρησιμοποιώ γιατί δεν κινδυνεύει ο άνθρωπος από κανένα.

Προ διετίας ο Αρετόπουλος είχε οριστεί σε ένα ματς του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Το τι είχε ειπωθεί από τον ΠΑΟΚ για αυτό τον ορισμό πραγματικά δεν έχει προηγούμενο! Ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ομάδα κ. Κυργιάκος Κυργιάκος είχε κάνει αρχικά μια ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook χαρακτηρίζοντας τον Αρετόπουλο «ως αλαζονική επιλογή του συστήματος της ΕΠΟ που προκαλεί την κοινή λογική». Για να μην τον κατηγορήσει κάποιος ότι μασάει τα λόγια του, ο Κυργιάκος, δηλαδή ο ΠΑΟΚ, ανέβασε ακόμα περισσότερους τους τόνους πριν το ματς με τον Ολυμπιακό – μιλάμε πάντα για το προπέρσινο – δίνοντας μια ραδιοφωνική συνέντευξη, που θα την χαρακτήριζα τουλάχιστον οργισμένη, αν οι λέξεις δεν είχαν χάσει καιρό τώρα το νόημά τους.  «Ο ορισμός του Αρετόπουλου είναι η πρακτική ενός συστήματος, που θέλουμε να μπει στο χρονοντούλαπο. Είναι ένα από τα όλα αυτά τα σιχαμένα τεχνάσματα ετών, που θέλουμε να μας αφήσουν χρόνους και να τα θυμόμαστε ως ανέκδοτο πια» είχε πει. «Αυτοί που όρισαν τον Αρετόπουλο «προσπαθούν να κάνουν επίδειξη ισχύος, νομίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν φωνές που θα πουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Τώρα φωνάζει η πλειοψηφία του κόσμου. Τους βλέπουν, τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει» πρόσθεσε και είχε πει κι άλλα πολλά, αφού αυτή είναι η δουλειά του.

Πέρυσι ο Αρετόπουλος ορίστηκε στο ματς του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ: ο ΠΑΟΚ δεν είπε τσιμουδιά, νομίζω καταλαβαίνετε γιατί. Μάλιστα τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, που κάτι θυμήθηκαν και γράψανε για τον ορισμό του διαιτητή (πιστεύω πιο πολύ για να κρατηθούν οι παραδόσεις…), τις αποπήρε ο αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ κ. Γιώργος Σαββίδης. «Δεν θέλω κουβέντα για την διαιτησία» έγραψε στο Instagram, καλώντας τους πάντες να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο! Λίγους μήνες αργότερα ο Αρετόπουλος τοποθετήθηκε στο ματς με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ο Τεβεκέλης χάλασε τον κόσμο γιατί δεν του άρεσαν όσα έγραψε στο  φύλλο αγώνα: είναι μάλλον σύμπτωση αλλά μετά από εκείνο το ματς ο Αρετόπουλος δε ξανασφύριξε ποτέ. Σε τρεις ιστορίες για τον ίδιο διαιτητή έχουμε τρεις διαφορετικές αντιδράσεις: πώς να πάρεις τις ΠΑΕ στα σοβαρά;

Πώς να σταματήσει η αμφισβήτηση;

Σοβαροί να είμαστε: προφανώς και οι συζητήσεις γύρω από την διαιτησία είναι πολλές και υπερβολικές και σίγουρα ο θόρυβος που γίνεται για συγκεκριμένους διαιτητές μπορεί να τους δημιουργήσει προβλήματα, αλλά δεν τρώνε ξύλο οι διαιτητές εξαιτίας του θορύβου – θόρυβος υπάρχει σε όλο τον κόσμο όταν υπάρχουν λάθη. Στην Ελλάδα έχουν στηθεί βιομηχανίες πίεσης και συκοφάντησης διαιτητών: κανάλια κάνανε κατά καιρούς ειδικές εκπομπές, τηλεδιαιτητές έγιναν σταρ, μαγαζιά και αυτοκίνητα κάηκαν – πρόβλημα είναι και οι δηλώσεις και τα πρωτοσέλλιδα, αλλά όχι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι άνθρωποι τρώνε ξύλο απροστάτευτοι. Σε μια χώρα που άνετα πλέον κάποιος βάζει βόμβες σε τηλεοπτικούς σταθμούς είναι πανεύκολο  δυο, τρεις τρελοί να επιτεθούν σε ένα διαιτητή, αν κρίνουν ότι η διαιτησία του τους αδίκησε. Κάποτε κάποιοι βάλανε πούλμαν και πήγαν ανενόχλητοι από την Αθήνα στην Πιερία για να δείρουν τον Καλόπουλο. Ας κοιτάξουν να πιάσουν κανένα, μπας κι αυτά σταματήσουν. Και κυρίως ας φροντίσουν να υπάρχει ηρεμία στο πρωτάθλημα φέρνοντας ξένους διαιτητές, βάζοντας το VAR, αλλάζοντας, αν χρειαστεί, και αρχιδιαιτητές. Η διαιτησία γεννά το πρόβλημα και η καχυποψία μεγαλώνει όταν οι διαιτητές μένουν και απροστάτευτοι από τους προϊστάμενούς τους.  

Ο αρχιδιαιτητής κ. Μέλο Περέιρα π.χ θεώρησε τον ξυλοδαρμό του ανθρώπου ως ένας είδος δικαίωσης (!), γεγονός, αν μη τι άλλο, άκομψο. «Είχα πρόσφατα αναφερθεί, και προειδοποιήσει τους πάντες, για το κλίμα εκφοβισμού και bullying, μέσα στο οποίο οι Έλληνες διαιτητές καλούνται να αποδώσουν ποδοσφαιρική δικαιοσύνη και να έχουν υψηλά επίπεδα απόδοσης. Όσοι τότε αμφισβήτησαν τις θέσεις μου, προφανώς τώρα καταλαβαίνουν ότι περιέγραφα το πραγματικό περιβάλλον στο οποίο επιχειρούμε να λειτουργήσουμε και πως είχα πλήρη γνώση των λεγομένων μου» αναφέρει στην γραπτή δήλωσή του που μοίρασε η ΕΠΟ. Σας έχω ξαναγράψει ότι ο Περέιρα θεωρεί ότι το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι οι διαιτησίες, αλλά το bullying – δικαίωμά του, άλλωστε αν πίστευε ότι είναι οι διαιτησίες το πρόβλημα, εμμέσως πλην σαφώς, θα θεωρούσε τον εαυτό του άχρηστο. Πλην όμως από τη στιγμή που έφερε τους ξένους διαιτητές είναι σαν να παραδέχεται ότι οι δικοί μας είτε δεν κάνουν, είτε δεν είναι τίμιοι. Όταν ο αρχιδιαιτητής σπέρνει τέτοιες βεβαιότητες πώς να γίνουν οι διαιτητές καλύτεροι; Και πώς να σταματήσει η αμφισβήτηση για τα λάθη τους;

Και κάτι χειρότερο

Υπάρχει και κάτι χειρότερο: πολύ φοβάμαι πως η μαύρη αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που συμβαίνουν αυτά κάποιος κόσμος χαίρεται. Το τελευταίο που ζητά η ποδοσφαιρική κοινότητα μας είναι συλλήψεις και δικαιοσύνη: η βία έχει γίνει κάτι σαν εργαλείο δουλειάς. Ο κόσμος χωρίζει και τους διαιτητές σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το ποιον έχουν δυσαρεστήσει – μιλάμε για τραγικά πράγματα. Ο Θανάσης Τζήλος το πάλεψε πολύ να φτάσει στην πρώτη κατηγορία κι ακόμα περισσότερο να γίνει διεθνής: άλλαξε ακόμα και Ενωση αφήνοντας την Ξάνθη για τη Λάρισα. Ας του ευχηθούμε καλή ανάρρωση και καλά Χριστούγεννα. Ελπίζω να συνεχίσει για να του κάνω πάντα κριτική: έτσι γίνεται. Κι ελπίζω όλοι οι διαιτητές να καταλάβουν πως το πρόβλημα του ποδοσφαίρου μας είναι ότι παράγει αρκετό οπαδισμό: αν ο Τζήλος είχε οπαδούς δεν θα τον πείραζε κανένας, αλλά, παρότι διάφοροι φωνάζουν για δαύτον από χθες, οπαδούς δυστυχώς δεν έχει. Αν προσεχώς κάνει κανένα λάθος σε κανένα παιγνίδι των ομάδων τους, θα διαπιστώσει πόσο αγνά είναι τα συναισθήματα τους....