Η φάση των 16 του Euro2024 ολοκληρώθηκε με δυο ολότελα διαφορετικά ματς. Στο πρώτο της βραδιάς οι Ολλανδοί έκαναν ό,τι ήθελαν στο ματς με την Ρουμανία κερδίζοντας με 3-0. Στο δεύτερο οι Τούρκοι απέκλεισαν την Αυστρία κερδίζοντας την με 2-1 όσο δύσκολα δείχνει το τελικό σκορ. Οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι το Σάββατο σε ένα προημιτελικό που μοιάζει ισορροπημένος και απρόβλεπτος. Στο μεταξύ ας δούμε τι έγινε χθες.

Μιλάει η παράδοση

Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πότε έχω ξαναδεί για τελευταία φορά μια τόσο ωραία Ολλανδία σε τελικά πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος: ίσως το 2008, όταν και είχε κάνει μερικά ωραία ματς στην Ελβετία με προπονητή τον Μάρκο Βαν Μπάστεν – αν και θα ήταν ορθότερο να τον αποκαλούσαμε ηγέτη της αποστολής. Το 2012 δεν θυμάμαι τίποτα καλό από την συμμετοχή της: είχε τερματίσει τελευταία στον όμιλο με ήττες από την Δανία, την Πορτογαλία και την Γερμανία. Το 2016 δεν ήταν παρούσα. Στο Euro2020 είχε κάνει ένα – δυο καλούτσικα ματς αλλά ως γηπεδούχος. Τώρα βρίσκεται στην Γερμανία και ίσως αυτό να παίζει κάποιο ρόλο: στη Γερμανία οι Ολλανδοί έχουν κάνει τα ιστορικά δυο καλύτερα τουρνουά τους – εδώ αγωνίστηκαν στον τελικό του μουντιάλ του 1974, εδώ βγήκαν πρωταθλητές Ευρώπης το 1988. Σε όλες αυτές τις περιπέτειες θυμάμαι όπως και φέτος να τους συνοδεύει ένα στράτευμα από οπαδούς ντυμένους στα πορτοκαλί – έξω από το γήπεδο είναι πιο πολλοί από όσους είναι μέσα: όλα παίζουν τον ρόλο τους. Από την άλλη αυτή η ομάδα του πρακτικού και ψύχραιμου Ρόλαντ Κούμαν δεν προέκυψε τυχαία: κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει στην Γερμανία να μας δείχνει όσα καλά μας έδειξε στο Κατάρ προ διετίας υπό τις οδηγίες του Φαν Γκααλ. Ελλατωματάκια (που έχουν κυρίως σχέση με τον χαρακτήρα των παικτών της) αλλά και αρετές που στο ματς με την Ρουμανία σε έκαναν να τρίβεις τα μάτια σου. Από τους οκτώ που προκρίθηκαν στα προημιτελικά οι Ολλανδοί μετά τους Ισπανούς έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Κι όσο κι αν (ακόμα…) δεν συγκαταλέγονται από τους μπουκμέικερς μεταξύ των πρώτων φαβορί για την κατάκτηση του τρόπαιου το γεγονός αυτό κάτι σημαίνει.

Εγινε πάρτι

Ο Κούμαν είχε κρατήσει εκτός παιγνιδιού με την Αυστρία τον Ντούμφρις για να τον έχει ξεκούραστο στο ματς που θα ακολουθούσε. Ο Ντούμφρις είναι από τους σημαντικότερους παίκτες στον επιθετικό μηχανισμό γιατί με τις κούρσες του στα δεξιά δίνει πλάτος. Η Ολλανδία δεν έχει ένα ανάλογο αριστερό μπακ – ανοίγει το γήπεδο μονοδιάστατα και ο Κούμαν προβληματίζεται για τον παίκτη που πρέπει να χρησιμοποιήσει ως δεξί εξτρέμ. Χθες έβαλε τον Μπερχβάιν, ως στήριγμα του Ντούμφρις, αλλά αυτός δεν πάταγε περιοχή κι ο Κούμαν ήθελε ένα κυνηγό που να απειλεί, αφού η ομάδα του μετά το 25΄κυριαρχούσε. Συγχώρεσε τον Μάλεν για το κακό του ματς με την Αυστρία και τον έστειλε στο γήπεδο. Και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έγινε πάρτι.

Ο ΝτεΠάι είναι καλά κι αυτό φαίνεται – κι ας μην ολοκληρώνει τις φάσεις όπως θα πρεπε. Ο Σίμονς είναι πάντα έτοιμος να συνεργαστεί. Κι ο Χάπκο είναι φανερά ο καλύτερος αυτής της ομάδας: χθες πέτυχε ένα ακόμα γκολ αλα Ρόμπεν (από την άλλη πλευρά) κι έδωσε το δεύτερο στον Μάλεν «ψαρώνοντας» τον Ντραγκούσιν που ήταν κι ένας από τους λίγους Ρουμάνους που διασώθηκαν. Το κοντρόλ και η κίνηση του Χάπκο στο δεύτερο γκολ δικαιολογεί γιατί πόνταρε σε αυτόν πολλά η Λίβερπουλ. Που μετά το Εuro θα έχει στις τάξεις της ένα παίκτη που στην Γερμανία φέτος το καλοκαίρι πραγματικά ωρίμασε. Το 3-0 με την ατομική προσπάθεια του Μάλεν στις καθυστερήσεις ήταν χρήσιμο για να δώσει τις πραγματικές διαστάσεις στην νίκη των Ολλανδών: είχαν δοκάρια, γκολ που δεν μέτρησαν, σωρεία χαμένων ευκαιριών. Και απειλήθηκαν ελάχιστα. Στάθηκα στην επίθεσή τους γιατί η άμυνα τους αν δεν κάνει τρέλες δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις καλές άμυνες άλλων διεκδικητών του τουρνουά. Και οι κόφτες είναι Ολλανδοί: ράβουν κιόλας.

Η Ρουμανία έκανε μια μόνο εμφάνιση στο τουρνουά: αυτή κόντρα στην Ουκρανία που μάλλον τα έκανε θάλασσα εκείνο το βράδυ έχοντας υποτιμήσει τους αντιπάλους της. Ο Ιορντανέσκου θα παρηγορηθεί με τα πετροδόλλαρα που θα εισπράττει από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη: συνεχίζει στην Σαουδική Αραβία. Οι διάφοροι Μάριν, Στάντσιου, Χάτζι, Μαν έχασαν απλά την ευκαιρία να αλλάξουν τις καριέρες τους. Είχαν κουράγιο – μπήκαν πχ χθες επιθετικά – αλλά τίποτα πιο πολύ. Οι Ολλανδοί τους μετέτρεψαν σε σάκο του μποξ. Και συνεχίζουν.

Ο κανόνας του απροσδόκητου  

Το ματς Τουρκία – Αυστρία ήταν ένα ολότελα διαφορετικό παιγνίδι. Σκεφτόμουν κατά την διάρκειά του ότι σε αυτά τα τουρνουά των εθνικών ομάδων ο απροσδόκητος παράγοντας είναι κάτι τόσο συχνό που καταργεί κάθε δυνατότητα πρόβλεψης όχι του αποτελέσματος αλλά και της ίδιας της εικόνας του ματς. Οι Τούρκοι θα μπορούσαν να κερδίσουν τους Αυστριακούς με διάφορους τρόπους αλλά ο τρόπος που αυτό συνέβη ήταν μάλλον μοναδικός. Ο κόουτς Μοντέλα δεν είχε τον Ακαϊντίν και τον Τσαλχάνογλου. Στη θέση του πρώην στόπερ του ΠΑΟ αγωνίστηκε ο γιγαντόσωμος αλλά αργός Ντεμιρέλ. Αναρωτιόμουν πως αυτός θα ανταποκριθεί αν η Τουρκία υποχρεωθεί να πάρει μέτρα και να ανεβεί στο γήπεδο με δεδομένο ότι και ο Μπαρντακτζί που θα έπαιζε δίπλα του δεν είναι κι αυτός ο πιο γρήγορος παίκτης. Τέλος μου έμοιαζε δύσκολο χωρίς τον Τσαλχάνογλου η Τουρκία δημιουργικά να είναι σπουδαία όσο καλοί κι αν ήταν οι μικροί δαίμονες δηλαδή ο Γιλντίζ και ο Γκιουλέρ που ο Μοντέλα επανάφερε μαζί στο αρχικό σχήμα. Και μετά από αυτές τις σκέψεις, στο πρώτο κιόλας λεπτό οι Τούρκοι κέρδισαν ένα κόρνερ και ο Ντεμιρέλ έκανε το 1-0 χάρη στη συλλογική αδράνεια της άμυνας των Αυστριακών. Και οι πιθανές αδυναμίες της ενδεκάδας του Μοντέλα δεν προέκυψαν ποτέ αφού έγινε ένα άλλο ματς. Οι Τούρκοι έμειναν πίσω για να προστατεύσουν το 1-0 – η βραδύτητα των στόπερ τους και οι αδυναμίες των ακραίων αμυντικών τους δεν φάνηκαν. Η δε μεσαία γραμμή, χωρίς τον Τσαλχάνογλου ήταν πιο σκληρή – πιο κατάλληλη για την περίσταση. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι αυτό το γρήγορο γκολ κατέστρεψε την βασική ιδέα του παιγνιδιού του Ράνγκνικ.

Γκιουνόκ αλά Μπανκς

Ο κόουτς της Αυστρίας ζητά πίεση, ανάκτηση της μπάλας και δυναμικές αντεπιθέσεις και έβαλε τον Ζάμπιτσερ πίσω από τον Μπαουμγκάρντεν και δίπλα στον Λάιμερ για να έχει κυρίως αυτό: χαφ που θα ξεχύνονταν κερδίζοντας την μπάλα. Με την Τουρκία στημένη σωστά στην άμυνα της η Αυστρία ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε να ανοίξει μια κλειστή άμυνα – όχι η ομάδα που αξιοποιεί ωραία τους κενούς χώρους. Βέβαια η θετική της σκέψη, αποτέλεσμα της νοοτροπίας του προπονητής της, είναι άξια πολλών μπράβο. Παρόλο που οι Τούρκοι με ένα δεύτερο κόρνερ και μια κεφαλιά του Ντεμιρέλ που σηκώθηκε στον ουρανό, πήγαν το ματς στο 2-0 στο 55΄, οι Αυστριακοί δεν παράτησαν τίποτα  και στο 66΄έδειξαν πως κομπίνες στα κόρνερ έχουν κι αυτοί – ο Γκρέγκοριτς έκανε το 1-2. Ο Ράνγκινκ άλλαξε την ομάδα του πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, έπαιξε με δυο φορ, είδε την Αυστρία να πιέζει, αλλά το να γυρίσεις από το 0-2 θέλει και τύχη: το ματς ολοκληρώθηκε με τον τερματοφύλακα του Μοντέλα Μερτ Γκιουνόκ  να κάνει σε κεφαλιά του Μπάουμγκάρντεν την επέμβαση του αγώνα. Βρήκα το πράγμα συμβολικό: η τελευταία σημαντική φάση στην φάση των 16 είχε πρωταγωνιστή ένα τερματοφύλακα γιατί οι τερματοφύλακες είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές του τουρνουά – θα γράψω αύριο σχετικά.

Οι Τούρκοι έχουν πολλές αρετές, αλλά και κάμποση τύχη μέχρι τώρα. Στο πρώτο ματς οι Γεωργιανοί είχαν δυο δοκάρια, στο τρίτο οι Τσέχοι έμειναν νωρίς με δέκα παίκτες, στο χθεσινό άνοιξαν το σκορ στο 1^ο λεπτό. Εχουν όμως και ποιότητα, και μεγάλο πάθος: όταν περνούν την φάση των ομίλων στις μεγάλες διοργανώσεις πάνε μακριά. Και φυσικά είναι σαν να παίζουν στην έδρα τους: η υποστήριξη από τον κόσμο τους είναι τρομερή.

Το Σάββατο στο Ολλανδία – Τουρκία θα δοθεί μάχη επικράτησης και στις εξέδρες…