Ας πούμε μια αλήθεια: μεγαλύτερος παραμορφωτικός καθρέφτης και από το ελληνικό πρωτάθλημα που επιτρέπει στις ομάδες που το διεκδικούν να κάνουν τεράστια σερί από νίκες, είναι το κύπελλο Ελλάδος, που επιτρέπει στους μεγάλους να κάνουν επιδείξεις δύναμης σχεδόν περπατώντας. Αν έβλεπε κανείς τα ματς του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο και του ΠΑΟΚ με την ΑΕΛ θα πίστευε ότι έχει μπροστά του δυο απίστευτα πλήρεις ομάδες, που παίζουν, όχι απλά για να κερδίζουν, αλλά για να ενθουσιάζουν το κοινό τους. Στην πραγματικότητα κέρδισαν τον Παναιτωλικό και την ΑΕΛ που δεν έμοιαζαν ομάδες έτοιμες να «σκοτωθούν» για να διεκδικήσουν οτιδήποτε: αν μπορούσαν να μην παίξουν θα το έκαναν ευχαρίστως. Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για τα ματς αυτά, διότι είναι στα μάτια μου ασήμαντα. Απλά, ειδικά το παιγνίδι του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο, μου δίνει μια ωραία ευκαιρία για να κάνω κομμάτι κατανοητό τι σημαίνει «κριτική» - αναφέρομαι φυσικά στη δική μου κριτική, διότι δεν ξέρω τα κριτήρια των άλλων.  

 Χθες ήταν καλοί όλοι

Γίνεται τελευταία (και με δική μου προτροπή…) αρκετή συζήτηση για το αν ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάποια ενίσχυση στα εξτρέμ και γενικά στα άκρα του. Αν κάποιος, που δεν παρακολουθούσε τον Ολυμπιακό πολύ και δεν ήξερε τον Παναιτωλικό, έβλεπε το χθεσινό ματς θα πίστευε ότι ο πρωταθλητής σε αυτές τις θέσεις είναι υπερκαλυμμένος!  Ο κορυφαίος του χθεσινού ματς, όσο αγωνίστηκε, ήταν ο Μπρουμά, που ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τρέλανε την άμυνα του Δέλλα πετυχαίνοντας μάλιστα κι ένα καταπληκτικό γκολ, με σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής, με το οποίο ο πρωταθλητής προηγήθηκε.

Επειδή γίνεται συζήτηση για τους ακραίους πρέπει να πω ότι καλός ήταν και ο Βρουσάι, που επίσης βρήκε δίχτυα, αλλά και ο Ανδρούτσος ως δεξιός μπακ. Από την στιγμή που κατάλαβε πως ο Παναιτωλικός δεν έχει σκοπό να επιτεθεί από την μεριά του ο Ανδρούτσος πήρε πρωτοβουλίες, έτρεξε και δημιούργησε: σου έδινε την εντύπωση πως είναι έτοιμος να διεκδικήσει τη θέση από τον Ραφίνια και τον Ντρέγκερ. Αλλά μιλάμε για ένα ματς και είναι πάντα λάθος από ένα ματς να βγαίνουν μεγάλα συμπεράσματα – είτε αυτό είναι η νίκη με τον Παναιτωλικό, είτε αυτό είναι η νίκη με την Αρσεναλ.

Άλλο οι συζητήσεις

Κάποιος θα πει ότι είναι και λάθος να βγαίνουν συμπεράσματα και από το ματς με τον ΠΑΣ π.χ – ένα ματς είναι κι αυτό. Αν μάλιστα το τραβήξουμε το πράγμα, αν ένα ματς δεν προσφέρεται για συμπεράσματα, τότε από κανένα ματς δεν μπορεί να βγουν συμπεράσματα, άρα γενικά δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα! Αν επίσης τα συμπεράσματα που βγαίνουν σε ένα ματς είναι αντικρουόμενα από ένα άλλο ματς, πάλι συμπεράσματα δεν βγαίνουν: αν π.χ εγώ λέω ότι ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα στα εξτρέμ επικαλούμενος το ματς με τον ΠΑΣ, κάποιος μπορεί να επικαλείται το χθεσινό που σκόραραν ο Μπρουμά και ο Βρουσάι και να ισχυρίζεται το αντίθετο! Το πράγμα θα είχε πλάκα, αλλά δεν θα είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Διότι άλλο είναι το ποδόσφαιρο κι άλλο οι συζητήσεις που προκαλεί και που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι συζητήσεις.

Πως γίνεται η κριτική

Πως πρέπει να γίνεται η κριτική; Κατά τη δική μου γνώμη η πιο απλή και πιο εύκολη και πιο δίκαιη κριτική είναι αυτή που βασίζεται στην αρχή της πληρότητας μιας ομάδας κι όχι στις ονειρώξεις των οπαδών που θέλουν πάντα καλύτερους παίκτες και καλά κάνουν. Μια ομάδα είναι πλήρης όταν έχει στα δικά μου μάτια δυο παίκτες (τουλάχιστον σε κάθε θέση) κι όταν έχει ποδοσφαιριστές που μπορεί να υπηρετήσουν διάφορες διατάξεις αλλά και διάφορες στρατηγικές – διότι μέσα στη χρονιά θα έχει αρκετούς διαφορετικούς αντιπάλους και αρκετές διαφορετικές αποστολές.

Αν διακρίνεις ότι πληρότητα υπάρχει, περνάς στο δεύτερο στάδιο κριτικής και βλέπεις τι χαρακτηριστικά έχουν οι παίκτες, ποιες είναι οι δυνατότητές της προσφοράς τους και ποια η ποιότητα τους. Πρέπει επίσης να είσαι σε θέση να δεις αν είναι καλύτεροι ή διαφορετικοί από αυτούς που προηγουμένως υπήρχαν στη θέση τους, να μπορείς να εκτιμήσεις αν και σε τι η παρουσία τους θα διαφοροποιήσει την ομάδα και να μπορείς να καταλάβεις και τα θέλω του προπονητή. Τότε ίσως μπορείς πραγματικά να κάνεις κριτική – δηλαδή να κάνεις επισημάνσεις που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο που μια ομάδα μπορεί να παίξει κι όχι με τα αποτελέσματα της. Αποτελέσματα μπορεί να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν και για άλλους λόγους, που δεν έχουν να κάνουν με το ρόστερ αλλά με την τύχη, τις εμπνεύσεις και τη δουλειά ενός προπονητή, την αδυναμία των αντιπάλων, την παρασκηνιακή σου δύναμη κτλ κτλ.

Δομικές αδυναμίες και ελλείψεις

Στην περίπτωση του Ολυμπιακού (αλλά και της ΑΕΚ, του ΠΑΟ, του ΠΑΟΚ κτλ) μιλάμε για ομάδες που έχουν φέτος δομικές αδυναμίες, δηλαδή ελλείψεις – ο Ολυμπιακός έχει λιγότερες, αλλά έχει. Από τα εξτρέμ του π.χ απουσιάζει ένας δημιουργικός παίκτης γραμμής που στο παιγνίδι του Μαρτίνς, με βάση όσα έχουμε δει, είναι απαραίτητος.

Αν πούμε ότι χθες ο Μπρούμα ήταν καλός θα πρέπει και να δούμε και πως έπαιξε:  ο Μπρουμά, απόντος του Φορτούνη και του Βαλμπουενά, έπαιξε περισσότερο σαν ελεύθερος κυνηγός και όχι ως εξτρέμ, δημιουργώντας μάλιστα την εντύπωση ότι σε αυτή τη θέση μπορεί να είναι πιο αποδοτικός. Επομένως ακόμα και η χθεσινή καλή του απόδοση δεν είναι λόγος για να μην ψάχνει ένα εξτρέμ ο Ολυμπιακός: δεν θα υπήρχε λόγος να το κάνει αν Σουντανί έπαιζε πιο πολύ, αν ο Βαλμπουενά ήταν 34 χρονών (έστω…), αν ο Μασούρας έπαιζε στη γραμμή κι όχι στην περιοχή, αν ο Βρουσάι ήταν πιο ψημένος και ώριμος, αν ο Ρατζέλοβιτς ήταν πιο σταθερός. Αυτά δεν είναι συμπεράσματα που προκύπτουν από ένα ή δυο ή τρία ματς, αλλά έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τα χαρακτηριστικά των συγκεκριμένων παικτών, που θυμίζω πως όλοι έπαιζαν και ήταν χρήσιμοι, ακόμα κι όταν υπήρχε ο Ντανιέλ Ποντένσε, τον αντικαταστάτη του οποίου ψάχνουν. Και καλά κάνουν. Και καλά κάνει κι όποιος τους επισημαίνει πως φέτος δεν τον βρήκαν. Τον χρειάζονται, όχι για να κερδίσουν το Γιουρόπα λιγκ, ή το πρωτάθλημα ή το κύπελλο: αλλά για να έχει η ομάδα μια πληρότητα απαραίτητη.

Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο σε όλες τις ομάδες: να μην έχουν ορατά κενά που επιτρέπουν στον αντίπαλο να σπεκουλάρει. Όπως έκανε η Πόρτο π.χ στα δυο ματς με τον Ολυμπιακό, όταν κατάλαβε πως δεν έχει στα πλάγια να φοβηθεί τίποτα και χτύπησε τον Ολυμπιακό εκεί που πέρυσι ήταν πιο δυνατός.

Γιατί δεν το παίρνει

Ακούω πολλούς που λένε «γιατί ο Μαρινάκης δεν παίρνει ένα εξτρέμ». Εγώ λέω ότι καλά κάνει και δεν παίρνει ένα εξτρέμ διότι δεν είναι η δουλειά του μεγαλομετόχου να αγοράζει εξτρέμ, σέντερ φορ, αμυντικούς και ό,τι άλλο. Σε μια κανονική ομάδα (κι ο Ολυμπιακός είναι κανονική ομάδα…) δουλειά της διοίκησης είναι να ακούει τον προπονητή. Είναι ευθύνη του Πέδρο Μαρτίνς να πει στον μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού ότι κάτι χρειάζεται.  Αν θέλει παίκτη πρέπει να το πει. Κανείς δεν πρέπει να του επιβάλει να αποκτήσει κάποιον. Ούτε ο Μαρινάκης. Θα ήταν λάθος να το κάνει, όσο λάθος θα ήταν και να μην αποκτήσει ο Ολυμπιακός κανένα γιατί κέρδισε τον Παναιτωλικό με τους αναπληρωματικούς…