Το καλοκαίρι, μετά τον αποκλεισμό του Κώστα Φορτούνη από την βασική ενδεκάδα του ματς του Ολυμπιακού με την Ριέκα στο Καραϊσκάκη, είχα γράψει εδώ ότι θα είναι μεγάλο λάθος του Ολυμπιακού, αν απο το πουθενά δημιουργήσει ένα «θέμα Κώστα Φορτούνη», αν δηλαδή αρχίσει μια συζήτηση για τις δυνατότητες προσφοράς του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή του, που κατά τη γνώμη μου είναι από τους πλέον χαρισματικούς του. Ισως να φταίω εγώ που δεν έγινα απόλυτα κατανοητός, αλλά πολλοί δεν κατάλαβαν τι ήθελα ακριβώς να πω. Μου γράφανε ότι θέλω να στηρίξω τον ποδοσφαιριστή, ότι κακώς παίρνω το μέρος του, ότι εν τέλει για να γίνει βασικός και ηγέτης του Ολυμπιακού πρέπει να βελτιωθεί – άλλοι τον παρομοίαζαν με τον Ριβάλντο, λέγοντας πως πρέπει να γίνει σαν αυτόν (!) και άλλα τέτοια.

Οι παίκτες δεν στηρίζονται από τους δημοσιογράφους, όσο καλό Τύπο κι αν έχουν. Αυτός είναι ένας μύθος που τον επέβαλαν στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων οι δημοσιογράφοι για να πείσουν τον κόσμο ότι είναι σημαντικότεροι από αυτό που είναι και εν τέλει το κατάφεραν. Οι παίκτες στηρίζονται αποκλειστικά από όσα κάνουν μέσα στο γήπεδο – και από τίποτα άλλο. Στην περίπτωση του Φορτούνη υπάρχει ένα δεδομένο: η απόδοσή του πάντα θα προκαλεί συζητήσεις – όποιος αυτές τις γουστάρει θα τον τοποθετεί συχνά στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Εγώ το μόνο που ήθελα να πω το καλοκαίρι, είναι αυτό που λέω και τώρα: συζητώντας τον Φορτούνη δυστυχώς δεν τον κάνεις καλύτερο. Με ένα κακό – ή μη βελτιωμένο Φορτούνη – οι πιθανότητες του Ολυμπιακού να κερδίσει το πρωτάθλημα θα μειωθούν δραματικά σε χρόνο ρεκόρ. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί, μετά από ένα ματς που ο Ολυμπιακός κέρδισε, παρόλο που ένα χαμένο πέναλτι εκτελεσμένο από τον ίδιο θα μπορούσε να αποδειχτεί καταστροφικό. Ευτυχώς η συζήτηση μπορεί να γίνει χωρίς αναφορές σε ενόχους και αθώους.

Χωρίς τον Μίλι και τον Ιντέγιε

Η ποδοσφαιρική ζωή του Κώστα Φορτούνη άλλαξε τον Ιανουάριο του 2016, όταν έφυγαν από τον Ολυμπιακό φέρνοντας σημαντικά χρήματα στο ταμείο ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς και ο Ιντέγιε. Η φυγή των δυο δυσκόλεψε έκτοτε αρκετά το παιγνίδι του νεαρού Ελληνα μεσοεπιθετικού για συγκεκριμένους τακτικούς λόγους. Ο Μιλιβόγεβιτς του κουβαλούσε την μπάλα και με τις διαγώνιες μπαλιές του έβαζε σε κίνηση συχνά τους ακραίους μπακ δίνοντας πλάτος στην επίθεση. Ο Ιντέγιε μάζευε πάνω του τα στόπερ: στην αντίπαλη άμυνα δεν περίσσευε κανείς ποδοσφαιριστής. Οι δυο δημιουργούσαν στον Φορτούνη τους χώρους που του χρειάζονται για να κινηθεί: ο Μίλι του κουβαλούσε και γρήγορα τη μπάλα. Η φυγή των δυο είχε δυο συνέπειες. Η πρώτη ότι ο Φορτούνης έπρεπε, πέρυσι ειδικά, να γυρίζει πιο πίσω για να πάρει τη μπάλα – μένοντας μακριά από την περιοχή και κατά συνέπεια φτάνοντας λιγότερο σε θέση βολής.

Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι πλέον ο αντίπαλος μπορεί να ξοδεύει ένα παίκτη πάνω του – κάποιον να τον ακολουθεί παντού: στον φορ του Ολυμπιακού, όποιος κι αν αυτός είναι, σπανίως ξοδεύεται δεύτερος παίκτης. Ο Φορτούνης είναι αρκετά καλός παίκτης και θα την βρει την άκρη – άλλωστε η ομάδα με τον Οφόε στη μεσαία γραμμή και τον Μάρτινς σταθερά ως αριστερό εξτρέμ χτίζει σιγά σιγά τρόπους επίθεσης – όσο κι αν τα φορ ακόμα δεν την βοηθάνε. Όμως για να βρει ο Φορούνης το νέο του ρόλο και τις νέες δυνατότητες προσφοράς του θέλει χρόνο και εμπιστοσύνη – αλλιώς δεν γίνεται.

Η ανασφάλεια των εξετάσεων

Από την αρχή της σεζόν ο Ελληνας παίκτης τελεί υπό κρίση – κι όχι μόνο από την εξέδρα. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει μείνει πίσω στη βαθμολογία δημιουργεί ένα περίεργο στρες που οδηγεί συχνά πυκνά τον εκάστοτε προπονητή σε διάφορους πειραματισμούς: ο Ολυμπιακός δεν παίζει σχεδόν ποτέ με την ίδια ενδεκάδα. Προσοχή όμως: είναι άλλο να παλεύει να κερδίσει τη θέση του ο νεοφερμένος Ταχτσίδης, η ο Καρσελά ή έστω ο Πάρντο κι άλλο να νοιώθει ξαφνικά ανασφάλεια ο Φορτούνης, που τις εξετάσεις του τις έχει περάσει. Οι νεοφερμένοι επιβάλλεται να πρέπει να παλέψουν για να πάρουν μια θέση – ο Φορτούνης, αν νοιώσει ότι ξεκινά ξαφνικά από την αρχή, δεν ξέρω πόσο μπορεί να ξεπεράσει τη δοκιμασία. Αν την ξεπεράσει θα έχει κάνει σαφώς ένα τεράστιο βήμα μπροστά, αλλά αναρωτιέμαι αν ο Ολυμπιακός έχει την πολυτέλεια να κάνει γυμνάσια στον πιο χαρισματικό Ελληνα ποδοσφαιριστή του. Για την ακρίβεια δεν αναρωτιέμαι καν: γράφω από το καλοκαίρι πως κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος.

Ο Φορτούνης κόντρα στον Λεβαδειακό έκανε κάμποσα λάθη από αυτά που θα μπορούσαν να στοιχίσουν. Εκανε μια λάθος παρέμβαση χαλώντας μια ασίστ του Καρσελά στον Ανσαριφάρντ που περίμενε τη μπάλα για να μπει με αυτή στα δίχτυα. Εχασε ένα γκολ που δεν χάνεται πλασάροντας χλιαρά πάνω στον τερματοφύλακα κι ενώ είχε όλο το χρόνο να σημαδέψει. Δεν άφησε στο Μάριν να χτυπήσει κανένα κόρνερ, μολονότι από τις εκτελέσεις του Γερμανού στο προηγούμενο ματς ο Ολυμπιακός είχε πετύχει δυο γκολ.  Εχασε ένα πέναλτι γιατί θέλησε να σημαδέψει τη γωνία παίζοντας με τις πιθανότητες η μπάλα να του φύγει άουτ. Εκανε βέβαια και μερικά ωραία πράγματα, όπως την καταπληκτική πάσα του στο Ζιλέ από την οποία προήρθε το γκολ του 1-0. Τα καλά του δεν τα μετράω γιατί πάντα τα περιμένω. Στα λάθη του, όμως, εδώ και κάμποσο καιρό βλέπω άγχος – πολύ άγχος. Και το άγχος στον καλιτέχνη κάνει μόνο κακό.

Αλλοι αδικούνται, αλλά…

Ο Φορτούνης δεν είναι ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής. Χθες μετά την απώλεια του πέναλτι για ένα πεντάλεπτο οι συμπαίκτες του ασχολούνταν μαζί του. Οι Ελληνες παίκτες ειδικά βλέπουν στους αποκλεισμούς του από την αρχική ενδεκάδα κάμποση αδικία – δεν λέω ότι έχουν απαραίτητα δίκιο, ξέρω, όμως, ότι έτσι το βλέπουν. Εγω μπορεί να θεωρώ περισσότερο αδικημένο τον Ανδρούτσο, που έχει δυο μήνες να παίξει στη θέση του, η τον Ανσαριφάρντ που έχει καθίσει στον πάγκο για να παίξουν βασικοί ο Εμενίκε κι ο Τζούρτζεβιτς, ή τον Ζντιέλαρ που σίγουρα δεν είναι χειρότερος από τον Ταχτσίδη π.χ. Αλλά το τι πιστεύω εγώ δεν έχει απολύτως καμία σημασία: σημασία έχει να μην προστεθεί στον Ολυμπιακό, ως πρόβλημα, η χρησιμοποίηση του Φορτούνη – κυρίως γιατί υπάρχουν άλλα σοβαρότερα.       

Ο εφετινός Ολυμπιακός είναι μια περίεργη ομάδα. Σκοράρει πολύ, αλλά δεν παίρνει γκολ από τα φορ του – χθες το πέναλτι έπρεπε να το χτυπήσει ο Ανσαριφάρντ (κατά τη γνώμη μου) για καθαρά αγωνιστικούς λόγους: πρέπει να συνεχίσει να έχει επαφή με δίχτυα με κάθε τρόπο γιατί είναι ο μόνος κανονικός φορ που υπάρχει. Είναι επίσης ο Ολυμπιακός μια ομάδα που αδυνατεί να κρατήσει το μηδέν, μολονότι οι σταθερότεροι παίκτες του είναι οι στόπερ του. Αδυνατεί επίσης ο Ολυμπιακός να βρει κάτι που να μοιάζει με σταθερή ενδεκάδα: χθες σε σχέση με το ματς με τον Πλατανιά που κέρδισε με 5-1 είχε πέντε αλλαγές! Σε όλα αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να προσθέσει κι άλλα: για να έχει τύχη να κερδίσει το πρωτάθλημα, πρέπει να λύσει τα υπάρχοντα κι όχι να αποκτήσει καινούργια. Ο Φορτούνης δεν μπορεί να δίνει εξετάσεις διαρκώς: αν αυτό συμβεί μιλάμε για πραγματικά τεράστιο πρόβλημα.