Πριν το ξεκίνημα της αναμέτρησης οι στατιστικολόγοι του τένις προσπαθούσαν να δώσουν την διάσταση του ματς καταφεύγοντας στην περίφημη αλήθεια των αριθμών. Αν το κέρδιζε ο Φέντερερ θα έφτανε τους 18 τίτλους στην ιστορία, θα ήταν ο πρώτος που έχει κερδίσει τουλάχιστον πέντε φορές τα τρία από τα τέσσερα τουρνουά του Γκραν Σλαμ, θα γινόταν ο δεύτερος τενίστας που έχει κερδίσει τουρνουά του Γκράν Σλαμ έχοντας περάσει τα 35 του χρόνια – ο πρώτος ήταν πάλι στην Αυστραλία ο θρυλικός Κεν Ρόσγουολ. Αν κέρδιζε ο Ναδάλ θα έφτανε τις 15 κατακτήσεις τίτλων Γκραν Σλάμ και θα γινόταν ο πρώτος στην ιστορία που θα χε κερδίσει δυο τουλάχιστον φορές το καθένα. Όλα αυτά ήταν επισημάνσεις ορθότατες, αλλά μικρή σχέση είχαν με το μεγαλείο του ματς: το ραντεβού των δυο που έγραψαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του παγκόσμιου τένις, ήταν μια στιγμή ιστορίας και η ιστορία είναι πάντα σημαντικότερη από τη στατιστική καταγραφή. Κέρδισε τελικά ο Φέντερτερ, όχι μόνο γιατί ήταν αληθινά καλύτερος και ψυχολογικά καλύτερα προετοιμασμένος στο ραντεβού με την ιστορία, αλλά γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι περισσότερο από τένις. Σε αυτό το απερίγραπτο παραμύθι συγκινήσεων και αναμνήσεων, που κάποτε θα διηγούνται όλοι στα παιδιά τους, δεν θα μπορούσε να υπάρχει διαφορετικό τέλος.

Πρώτος αντίπαλος ο Ναδάλ

Κέρδισε ο Φέντερερ, όχι ένα αντίπαλο, αλλά τρεις – τους τρεις δυσκολότερους αντιπάλους που θα μπορούσε να βρει σε ένα τελικό. Στο πρώτο σετ ο Βασιλιάς κερδίζει τον Ναδάλ. Ο πλανήτης έχει στηθεί να παρακολουθήσει την αναμέτρηση δυο κορυφαίων, αλλά βλέπει μόνο τον Φέντερερ. Ο Ισπανός από τη Μαγιόρκα κρατά το πρώτο του σερβίς χωρίς να αφήσει ένα πόντο στον αντίπαλο, αλλά αυτό που βλέπει μετά είναι βγαλμένο από τους εφιάλτες του. Ο Φέντερερ σερβίρει, όπως το 2007 που κυριαρχούσε, τον αναγκάζει να πηγαίνει δυο και τρία μέτρα πίσω από τη μπέιζ λάιν – νομίζεις ότι θα ανεβεί στην εξέδρα. Τον στριμώχνει σαν μποξέρ στα σχοινιά και τον χτυπά αλύπητα: κλείνει το σετ έχοντας κατεβεί οκτώ φορές στο φιλέ για να υπογράψει με τα βολέ του τις επιταγές της αποθέωσης, έχει δεκατρείς υποδειγματικές απαντήσεις από το βάθος του γηπέδου, κερδίζει με 6-3, πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό σκορ και κυρίως το κάνει σε μισή ώρα. Η στρατηγική του Ισπανού, που πάντα προσπαθούσε να μεγαλώσει το χρόνο του κάθε σετ και να δώσει στα παιγνίδια το χαρακτήρα του μαραθώνιου, έχει πάει περίπατο.

Δεύτερος ο εαυτός του

Στο τρίτο σετ ο Φέντερερ κερδίζει τον εαυτό του, αντίπαλο σκληρό και δύσκολο. Ο Ναδάλ έχει σηκώσει κεφάλι αντιδρώντας όπως πάντα. Ο Ισπανός έχει περισσότερες πληγές από τρόπαια, αλλά στο δεύτερο σετ δείχνει το σπάνιο μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένος. Χτυπάει κάθε μπάλα στήνοντας ένα τρομακτικό φλιπεράκι, σχεδόν όπως παλιά. Ο Ρότζερ θυμάται αυτό τον καταιγιστικό ρυθμό, που σχεδόν ποτέ δεν έχει καταφέρει να παρακολουθήσει και λυγίζει. Στο τρίτο σετ η απορία που πλανάται είναι αν μπορεί να συνέρθει μετά από τόσα χτυπήματα, να ιδρώσει για να γαντζωθεί στις πιθανότητες του, να κυνηγήσει με τη γλώσσα έξω τον ακούραστο Ισπανό, αυτός ο αριστοκράτης. Ο Φέντερερ δεν κάνει τίποτα από αυτά, γιατί δεν βλέπει πια τον Ναδάλ: αποφασίζει ότι σε αυτό το παλκοσένικο της ιστορίας η μοναδική του υποχρέωση είναι να είναι ο Φέντερερ, δηλαδή η κλάση, η αρμονία, η ποιότητα, η δημιουργία, η τελειότητα. Το τένις που παίζει δεν αντικατοπτρίζεται στο τελικό 6-1: είναι αριστουργηματικά απερίγραπτο.  Ο κόσμος τσιρίζει αποθεώνοντας το μεγάλο performer και φοβάται μόνο, όποιος σαν εμένα, πιστεύει πως μετά το τέλειο ακολουθεί νομοτελειακά το χάος.

Τρίτος αντίπαλός ο χρόνος

Στο πέμπτο σετ η ιστορία έχει ξεφύγει σε άλλες διαστάσεις. Ο Ελβετός κατεβαίνει για να αντιμετωπίσει τον μόνο αντίπαλο που δεν χάνει ποτέ, δηλαδή τον σκληρό, αλαζόνα, ανίκητο Χρόνο. Με ένα γόνατο που πονάει, ο Φέντερερ στέκεται απέναντί του χαμένος από χέρι θαρρείς και χάνει το πρώτο του σερβίς για να κάνει την αναμέτρηση ακόμα πιο άνιση. Ο Χρόνος τον κοιτάζει χωρίς να ψαρώνει από την επιβλητική του εμφάνιση, δεν νοιώθει το παραμικρό δέος για το παρελθόν του, περιμένει την κατάρρευσή του δηλαδή το δικό του θρίαμβο, αφου ο Ελβετός έχει αφήσει πολύ πίσω τις δικές του καλύτερες μέρες. Σε αυτό τον άνισο αγώνα ο Φέντερερ δίνει τη δυνατότητα στον πλανήτη που κρατά την αναπνοή του τη δυνατότητα να δει κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ: το βηματισμό ενός υπεραθλητή προς μια εν ζωή Αθανασία. Ο Φέντερερ παίρνει το Χρόνο και τον σμιλεύει – κάθε λεπτό που περνά γίνεται παρελθόν και μέλλον μαζί, το χαίρεσαι και συγχρόνως δεν το ξεχνάς. Απέναντι στον αήττητο Χρόνο μοιάζει να έχει σύμμαχο τη γνώση της ίδιας της ιστορίας του τένις. Σερβίρει μετά από τέσσερα σετ ακόμα σαν τον Ιβανίσεβιτς, σημαδεύει τις γωνίες με το ρεβέρ του όπως εγκεφαλικός Μακ Ενροου, κατεβαίνει στο φιλέ με την αρχοντιά του Σάμπρας και την αποτελεσματικότητα του Μπέκερ, κερδίζει το μεγαλύτερο ράλι του ματς στο όγδοο γκέιμ αφού ανταλλάσσει με το Ναδάλ 28 χτυπήματα από το βάθος του γηπέδου – κάνοντας τον Ιβάν Λεντλ, ίσως και τον Μπιόρν Μποργκ να πεθάνουν από τη ζήλεια τους. Ο Χρόνος είναι ανίκητος, αλλά ο Φέντερερ είναι το τένις! Ο Χρόνος λυγίζει μπροστά στη δύναμη του ίδιου του σπορ γιατί δεν μπορεί να προκαλέσει ούτε συγκίνηση, ούτε θαυμασμό. Η πορεία του Φέντερερ προς την αποθέωση κρατάει 3 ώρες και 37 λεπτά, 18 Γκραν Σλαμ, 89 τουρνουά, 35 χρόνια και έξι μήνες κι ένα 3-2 κόντρα σε τρεις αντιπάλους, εκ των οποίων ο ένας δεν χάνει ποτέ: όποιος το καταλαβαίνει δεν έχει λόγια, παρά μόνο δάκρια. Στο τέλος ο Ελβετός ουρλιάζει σαν μικρό παιδί – είναι 35 χρονών πιτσιρίκος και το αψεγάδιαστο τένις του δεν μοιάζει να έχει γεράσει ούτε μια μέρα: ο Χρόνος υποκλίνεται, αποδεχόμενος τη συντριβή του.                      

Μια μεγάλη αγκαλιά

Κι ο Ναδάλ; Αν ο Φέντερερ κέρδισε την αποθέωση, αυτός κερδίζει στο τέλος την αγκαλιά όλου του κόσμου, που χθες ήταν με τον Ελβετό γιατί έτσι έπρεπε. Δεν ξέρει το τένις του Φέντερερ ο Ναδάλ – δεν έχει την αέναη αψεγάδιαστη κίνησή του, την απαράμιλλη τεχνική που του δίνει ακόμα τώρα τη χαρά να ζωγραφίζει πόντους. Ο Ισπανός δεν είναι στρατηγός όπως ο Τζόκοβιτς που έχει ένα κομπιούτερ στο κεφάλι του. Όμως αθλητισμός και πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο αυτά. Ο Ναδάλ δεν είναι απλός τενίστας: είναι από μόνος του ένα μεγάλο μάθημα. Σου θυμίζει κάθε φορά ότι οφείλεις να ξεπερνάς τις δυνατότητες του εαυτού σου, να μην παραδίνεσαι, να κυνηγάς κάθε μπάλα σαν να είναι η τελευταία που θα σου τύχει στην καριέρα σου. Η ύπαρξη του Ναδάλ κινεί την ιστορία: ο Φέντερερ δεν τον κέρδιζε σε τουρνουά του Γκραν Σλαμ από το 2007, ο Ισπανός ήταν ο πρώτος που κέρδισε τρία διαδοχικά Γκραν Σλαμ κι ο πρώτος που τα έχασε από τον Τζόκοβιτς – η μυθολογία των υπερηρώων του τένις περιστρέφεται γύρω του και στην πιο μεγάλη ιστορία του τένις ήταν εκεί για να κερδίσει τα μπράβο για μια ακόμα φορά. Ποτέ κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ότι η παρουσία του Ναδάλ αυτά τα χρόνια μας χάρισε τα μεγαλύτερα ίσως ματς της ιστορίας του τένις: αυτά στα οποία η τεχνική και η στρατηγική δοκιμάστηκαν από μια μεγάλη καρδιά. Υπάρχει μια στιγμή στο πέμπτο σετ που ο Φέντερερ ακούγοντας αυτό το μοναδικό του vamos χειροκρότησε ένα πόντο του!

Με την αδάμαστη καρδιά του Ναδάλ συγκινούμαι, όσο κι αν ξέρω ότι μόνο η Τέχνη που υπηρετεί ο καλλιτέχνης Ρότζερ Φέντερερ νικάει το χρόνο και χαρίζει την αθανασία. Στις 29 Ιανουαρίου του 2017 στη Μελβούρνη ο Ρότζερ Φέντερερ απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού…