Το Μόναχο έχει υπάρξει πολύ συχνά πικρός προορισμός για την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟ: από την Μπάγερν ο Παναθηναϊκός έχει γνωρίσει στην Γερμανία ήττες σκληρές και πρέπει να πω σπανίως απροσδόκητες. Ειδικά τον καιρό του Τρινκέρι η Μπάγερν χτυπούσε τις αδυναμίες του ΠΑΟ πολύ μεθοδικά – συχνά ο Παναθηναϊκός έχανε ανακαλύπτοντας εκεί τι δεν έκανε καλά στον σχεδιασμό του. Πέρυσι πχ η Μπάγερν είχε χτυπήσει σε όλο το ματς τον ΠΑΟ κοντά στο καλάθι κι ο Παναθηναϊκός ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει αυτή την κατά βάση απλή συνθήκη βλέποντας τους τρεις ψηλούς των Γερμανών, τον Γκιλέσμπι, τον Χάντερ και τον Ρούμπιτ να βάζουν συνολικά 43 πόντους από τους 86 που του είχε βάλει η γηπεδούχος για να τον κερδίσει με 84-68. Αλλά άλλο πέρσι κι άλλο φέτος. Πέρσι χωρίς προπονητή αντάξιο της δυναμικής του και της ιστορίας του ο ΠΑΟ περιπλανιόταν στην Ευρωλίγκα δίνοντας σε πολλές ομάδες την δυνατότητα να βγάλουν το άχτι τους απέναντί του: φέτος πήγε στο Μόναχο για να κερδίσει και να κλειδώσει την δεύτερη θέση του στην τελική κατάταξη. Το έκανε λίγο πιο δύσκολα από όσο περίμενε επικρατώντας με 75-82. Η δεύτερη θέση του συνιστά την πιο εντυπωσιακή μεταμόρφωση ομάδας τα τελευταία χρόνια στην διοργάνωση από χρονιά σε χρονιά. Τώρα έχει μπροστά του τα play off στα οποία επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια. Δεν ξέρει τον αντίπαλο αλλά όποιος κι αν είναι, θα είναι μια ομάδα που θα πρέπει για να τον αποκλείσει να τον κερδίσει στο ΟΑΚΑ, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το Βερολίνο δεν είναι κοντά στο Μόναχο. Αλλά ο ΠΑΟ μέσω της νίκης στο Μόναχο είναι πολύ κοντά στο Final 4.

Η ενδεικτική περίπτωση Χουάντσο

Στο τέταρτο δεκάλεπτο του παιγνιδιού με την Μπάγερν φάνηκε όλη η θέληση του ΠΑΟ να πάρει την δεύτερη θέση για την οποία μεθοδικά παλεύει καιρό και για αυτό και στο τέλος υπήρξαν πραγματικά πανηγύρια πρώτα από τον Αταμάν που κάθιδρος αλλά θριαμβευτής σήκωσε τις γροθιές του και μετά από όλους τους παίκτες του. Ο ΠΑΟ πήγε στο Μόναχο πλήρης κι αυτό συνέβη για πρώτη φορά φέτος. Η πληρότητα έδωσε την δυνατότητα στον Αταμάν να χρησιμοποιήσει περισσότερους παίκτες από όσους συνήθως αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: σε κάθε παιγνίδι μπάσκετ το θέμα είναι να υπάρχουν στο παρκέ οι κατάλληλοι την κατάλληλη στιγμή – το αν μια ομάδα παίζει με 7 ή 12 παίκτες δεν είναι τρόπος νίκης: είναι στατιστική. Αν κέρδιζε όποιος παίζει με δώδεκα θα παίζανε όλοι οι προπονητές με δώδεκα παίκτες: για να μην το κάνουν κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ο Αταμάν χθες χρησιμοποίησε πολύ και τον Χουάντσο και τον Παπαπέτρου (και οι δυο έπαιξαν πάνω από 23 λεπτά), αλλά και τον Κώστα Αντετοκούνμπο (που αγωνίστηκε ένα ολόκληρο δεκάλεπτο) αλλά αυτά δεν έγιναν για να δείξει ότι μπορεί κι αυτός να μοιράσει το χρόνο σε πολλούς, αλλά γιατί η περίσταση το απαιτούσε. Ο Μήτογλου ήταν κακός, ο ΛεΣορ χρεώθηκε γρήγορα με φάουλ, ο Γκριγκόνις είχε προβλήματα με το κυνηγητό των περιφερειακών του Λάσο: ο Αταμαν για τριάντα λεπτά έψαχνε τους κατάλληλους. Και τους βρήκε στο τέλος.

Ο ΠΑΟ έκλεισε το ημίχρονο με πρώτους σκόρερ τους Χουάντσο και Παπαπέτρου κι αυτό ήταν κομμάτι παράδοξο. Στο τρίτο δεκάλεπτο τον κρατάει στο ματς ο Ναν (κυρίως) και ο ξεκούραστος ΛεΣόρ, αλλά η Μπάγερν είναι πάντα κοντά ή και μπροστά: ο Εντουαρτς αρχικά και ο Γουίλερ Μπαμπ και τα τρίποντά του κάνουν ζημιά, ενώ δεν φαίνονται οι σημαντικές απουσίες του Ομπς και του Μπούκερ – για τον δεύτερο παίζει ο Ιμπάκα που κόντρα στην ηλικία του κάνει σπουδαία δουλειά. Το τέταρτο δεκάλεπτο είναι μια μάχη τακτικής που κερδίζει ο Αταμάν κάνοντας την πιο κόντρα στη ροή του αγώνα κίνηση: έξι λεπτά πριν το ματς τελειώσει, βλέποντας πως ο Γουίλερ Μπαμπ δεν λέει να σταματήσει, βγάζει τον Ναν αφήνει τον Σλούκα στην καθοδήγηση και ψηλώνει την πεντάδα παίζοντας με Παπαπέτρου, Χουάντσο, ΛεΣορ για να αποτρέψει κάθε πιθανότητα να περάσει η μπάλα στον Ιμπάκα. Ο ΠΑΟ παίζει πιο στοχευμένα, ο Σλούκας παίζει άμυνα όσο ποτέ (μαζεύει και τέσσερα ριμπάουντ γιατί παρακολουθεί καλά τα πάντα) κι ένα τρίποντο του Χουάντσο δυο λεπτά πριν το τέλος βάζει τέλος σε ένα ματς που είχε μια από τις πιο παράξενες διαιτησίες που έχω δει φέτος: η Μπάγερν χτύπησε μια μόνο βολή σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, αλλά οι ίδιοι διαιτητές ένα λεπτό πριν το τέλος τρέλαναν τον Γιαννακόπουλο δίνοντας την μπάλα στην Μπάγερν μετά από εξέταση του βίντεο σε μια φάση που ο Εντουαρτς έχει πετάξει την μπάλα έξω και δεν χρειαζόταν καν ριπλέι.

Πέρα από την νίκη ο ΠΑΟ κρατά και το γεγονός ότι ξαναείδε τον Χουάντσο να κάνει ένα καλό παιγνίδι: χθες ήταν ο καλύτερος. Η περίπτωσή του δείχνει και πόσο ικανός είναι ο Αταμάν σε αυτό που είναι σαφώς η απόλυτη ειδικότητα του: η διαχείριση των χαρακτήρων. Ενας άλλος παίκτης θα είχε προβλήματα με ένα προπονητή που τον χρησιμοποιεί σίγουρα λιγότερο από όσο  φανταζόταν όταν υπέγραψε το μεγάλο του συμβόλαιο. Ισως να έχει κι αυτός – πάντα οι καλοί παίκτες που δεν παίζουν πολύ γκρινιάζουν – κι έτσι πρέπει γιατί μόνο οι τεμπέληδες και οι ρολίστες χαίρονται όταν παίζουν λίγο. Όμως στο κρίσιμο ματς με την Μπάγερν, όπου και κρίθηκε η δεύτερη θέση, ο Ισπανός βγήκε μπροστά κάνοντας ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα. Γιατί; Γιατί γνωρίζει ποια είναι η σύμβαση του προπονητή με τους παίκτες: αν είσαι καλός και δίνεις αυτά που η ομάδα περιμένει παίζεις, αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς στην απαίτηση περιμένεις την σειρά σου. Δεν υπάρχει κανείς που να μετρά με το χρονόμετρο τον χρόνο συμμετοχής ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι, ούτε και ο χρόνος χαρίζεται. Ο χρόνος κερδίζεται. Κι ο ΠΑΟ χάρη στην αξιοποίηση του χρόνου κέρδισε ήδη την επιστροφή του στα play of. Δεν θα είναι απλά, διότι είναι λίγοι οι παίκτες του που έχουν γνώση της διαδικασίας, αλλά είναι ένας κερδισμένος στόχος κι από τέτοιους είχε ανάγκη φέτος ο ΠΑΟ. Που στο μεταξύ έχει μάθει να κερδίζει κι όταν δεν είναι αεράτος. Στο Μόναχο δεν «έβρεξε» τρίποντα, ο Ναν δεν ήταν εξωγήινος, ο ΛεΣορ φορτώθηκε νωρίς φάουλ: αλλά η νίκη ήρθε γιατί υπάρχει επίγνωση της ευκαιρίας. Και απόλυτος ρεαλισμός.

Η βαθμολογία μετράει

Το πόσο δύσκολη υπήρξε στην διάρκεια της χρονιάς η αξιοποίηση του χρόνου από τον Αταμάν ώστε να πετύχει την ολική επαναφορά του ΠΑΟ το καταλαβαίνεις αν δεις πχ την Μπάγερν. Το περασμένο καλοκαίρι σχεδόν διπλασίασε το μπάτζετ της. Προσέλαβε ένα προπονητή όπως ο Πάμπλο Λάσο που ξέρει την Ευρωλίγκα αναμφίβολα. Τον άφησε να δουλέψει χωρίς πίεση. Του έφερε για να τον βοηθήσουν να φτιάξει την νέα ομάδα ένα έμπειρο ηγέτη όπως ο Ιμπάκα, ένα σταρ όπως ο Μπολμάρο, δυο – τρεις παίκτες με γνώση της διοργάνωσης (Εντουαρτς, Μπούκερ κτλ). Ο Λάσο είδε και μερικούς παίκτες του να γίνονται παγκόσμιους πρωταθλητές με την Εθνική Γερμανίας και λογικά περίμενε αυτή η εξέλιξη να κάνει καλύτερους κι αυτούς και την Μπάγερν. Κι όμως δεν κατάφερε όχι να μπει στα play off, αλλά να διεκδικήσει έστω το play in. Γιατί η Μπάγερν του είναι καινούργια ομάδα και ο χρόνος είναι παλιόπαιδο. Ο Αταμάν μόνο τον έκανε το χρόνο από εχθρό σύμμαχο. Κι όσοι πρόβλεπαν όλο το χειμώνα καταρρεύσεις, αδυνατώντας να καταλάβουν το σχέδιο και τον τρόπο διαχείρισης του ΠΑΟ χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν τι κάνει ο Αταμάν, τώρα μπορεί απλά να κοιτάζουν την βαθμολογία. Αυτή που κοιτάζει πάντα ο Τούρκος γιατί είναι καθρέφτης της δουλειάς του. Για αυτόν αυτή μετράει. Κρίσεις, επικρίσεις, επισημάνσεις, παρατηρήσεις τον κάνουν απλά να γελάει. Η όπως χθες να σηκώνει τις γροθιές του απαντώντας…