To φινάλε στην Opap Arena ήταν και πάλι θρίλερ, όπως στο ματς ΑΕΚ – Ντινάμο Ζάγκρεμπ (2-2), αλλά αυτή τη φορά το τέλος ήταν κακό για την Ενωση. Στο 90΄ο Αραούχο ισοφάρισε το γκολ του Κερκ που σκόραρε στο 73΄γιατί η Αντβέρπ έπιασε στον ύπνο την άμυνα της ΑΕΚ χτυπώντας ένα πλάγιο γρήγορα. Η ΑΕΚ είχε επτά λεπτά για να βρει ένα γκολ παράτασης. Αλλά το ρίσκο που πήρε ήταν υπερβολικό. Στο 93΄ κι αφού η ΑΕΚ γέμιζε διαρκώς η Αντβέρπ έβγαλε μια αντεπίθεση. Ο Μπαλικουισα, ο καλύτερος των Βέλγων, πήρε μια εκπληκτική πάσα από τον 18χρονο Αρθουρ Βερμίρεν για τον οποίο θα ακούσουμε πολλά προσεχώς, άφησε πίσω τον Βίντα και φτάνοντας απέναντι στον Στάνκοβιτς τελείωσε ένα ματς στο οποίο η ΑΕΚ έκανε πολλά, αλλά βρέθηκε πάλι να κυνηγάει στο σκορ τον αντίπαλο. Και έτσι, ακόμα και για την ΑΕΚ, πρόκριση είναι δύσκολο να πάρεις, είπαν όλοι. Κι είναι αλήθεια, αλλά εγώ λέω και κάτι άλλο.  Οτι αν επενδύεις στο επιθετικό παιγνίδι, πρέπει την επένδυση και να την κεφαλαιοποιείς, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Η ανακούφιση και η ερώτηση

Ακουσα στο τέλος τους δυο προπονητές. Ο Μαρκ Φαν Μπόμελ, εμφανώς ανακουφισμένος, ζει την καλύτερη στιγμή της καριέρας του, που υπήρξε γεμάτη περιπέτειες. Αφού δούλεψε κομμάτι ως βοηθός φτάνοντας μέχρι την Σαουδική Αραβία πήρε μια ευκαιρία στην PSV. Toν έδιωξαν γιατί η ομάδα του βρέθηκε τέταρτη σε ένα πρωτάθλημα τριών ομάδων. Πήγε στην Βόλσφμπουργκ το 2021 και στο πρώτο ματς μπερδεύτηκε με τις αλλαγές κάνοντας μια περισσότερη από όσες επιτρέπονται. Ξεκίνησε καλά, αλλά μετά από οκτώ συνεχόμενες ήττες σε όλες τις διοργανώσεις απολύθηκε. Βρέθηκε στην Αντβέρπ γιατί εκεί δούλευε ένα φιλαράκι του ως τεχνικός διευθυντής, ο Μαρκ Οφερμαρς. Κέρδισε την πρώτη χρονιά το κύπελλο και την δεύτερη το νταμπλ κάνοντας κάτι απλό: παίζοντας άμυνα – όταν ξεκινάς με δυο απολύσεις για ελλείψεις αποτελεσμάτων τα αποτελέσματα τα εκτιμάς.

Ο Φαν Μπόμελ είπε ότι ήθελε η ομάδα του παίζοντας συγκεντρωμένα και σοβαρά να κάνει το γήπεδο να ησυχάσει γιατί η ΑΕΚ αγωνιζόταν με 14 παίκτες! Δεν ήθελε η ομάδα του να καταστρέψει το ματς, αλλά ήθελε να παίξει όσο η περίσταση απαιτούσε στην επίθεση και να προσέξει πολύ στην άμυνα. Ξέροντας ότι η ΑΕΚ ρισκάρει στα μετόπισθεν έπαιξε περισσότερο με τον Μπαλικουισά «ψεύτικο εννιάρι», τραβώντας πιο πίσω το μοναδικό του εννιάρι, τον σοβαρό και ψημένο στα δύσκολα Γιάνσεν. Από την άλλη ο Ματίας Αλμέιδα είπε απλά το παράπονό του: πως δεν γίνεται σε αυτό το επίπεδο μια ομάδα να δέχεται ένα γκολ επειδή ο αντίπαλός χτυπά γρήγορα ένα πλάγιο άουτ. Κι έχει δίκιο. Αλλά το πρόβλημα της ΑΕΚ δεν ήταν μόνο αυτό. Ηταν κι ότι σε ένα ματς χωρίς πίεση η άμυνά του άφησε τρεις καθαρές ευκαιρίες σε ένα αντίπαλο που δεν την πίεσε. Και κυρίως ότι η ομάδα του μετά το γκολ του Κερκ δεν ισοφάρισε γρήγορα.        

Η ΑΕΚ και τα μέτρα

Ο Ματίας Αλμέιδα έστειλε στο γήπεδο την ΑΕΚ του. Η άμυνα ήταν η γνωστή (Ρότα – Χατζισαφί – Βίντα – Μουκουντί), ο Σιμάνσκι ήταν ο μόνος αμυντικός χαφ, Γκατσίνοβιτς και Αμραμπατ βρέθηκαν στο πλάι και Τζούμπερ και Πινέδα έπαιξαν πίσω από τον Πόνσε καθώς ο Λιβάι Γκαρσία δεν τα κατάφερε. Μετά από ένα διάστημα μοιρασμένου παιγνιδιού έγινε σαφές το σενάριο του ματς: η Αντβερπ κατέβηκε για να παίξει άμυνα, χωρίς εκνευριστικές σκοπιμότητες αλλά με φανερή διάθεση να μην πάρει ρίσκα και η ΑΕΚ κατέβηκε για να παίξει ποδόσφαιρο – το ποδόσφαιρό της για την ακρίβεια. Παρότι ο έλεγχος της μπάλας ήταν σχετικά μοιρασμένος, η ΑΕΚ πρέσαρε πιο πολύ και πάτησε την περιοχή των Βέλγων με πολλούς παίκτες. Αλλά έλειψε κάτι απαραίτητο: μια καλή πάσα. Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με 0-0 – δεν ήταν καλό σημάδι γιατί η ΑΕΚ είχε ανεβάσει στροφές αλλά δεν έβρισκε ευκαιρίες. Παρόλο που κάποιος βλέποντας τι γινόταν στο γήπεδο θα πίστευε το αντίθετο οι Βέλγοι ήταν αυτοί που μετά από 45 λεπτά είχαν φέρει το παιγνίδι στα μέτρα τους. Και στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, παρά την όρεξη του Αμραμπατ και το ατελείωτο κυνηγητό της μπάλας από τον Πινέδα, όλα φάνηκαν να γίνονται κομμάτι πιο δύσκολα.    

Μεταξύ 60΄και 62΄

Κάτι φάνηκε ν αλλάζει βέβαια σε δυο λεπτά στην επανάληψη. Ο Μούγια στο 60΄ από γύρισμα του Μπαλικουισα έχασε μια απίθανη ευκαιρία αδυνατώντας να σπρώξει τη μπάλα στα δύχτια από ένα μέτρο. Ενα λεπτό αργότερα χτύπησε σε μια σύγκρουση με τον Πόνσε ο ηγέτης της άμυνας της Αντβέρπ, ο γερόλυκος Αλντερβάιρελντ κι έγινε αλλαγή. Ο Αλμέιδα βλέποντας την έξοδο του βετεράνου Βέλγου έριξε αμέσως στο ματς τον Ελίασον αντί του κουρασμένου Αμραμπατ και τον Αραούχο αντί του Τζούμπερ. Και μετά οι παίκτες της Αντβέρπ χτύπησαν γρήγορα ένα πλάγιο. Κι αυτό έφτανε για να ανοίξουν το σκορ.

Αργησε να βρει γκολ

Αποκλείστηκε η ΑΕΚ γιατί βρέθηκε πίσω στο σκορ; Όχι ακριβώς. Παρόλο που το ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ σε πέμπτο ματς στη σειρά έφερε ένα εκνευρισμό, η δική μου εντύπωση είναι ότι αν η ΑΕΚ ισοφάριζε θα μπορούσε να επιμηκύνει το παιγνίδι, παρόλες τις δυσκολίες γιατί ξέρει να παίζει επίθεση. Αλλά ο Χατζισαφί δεν ολοκλήρωσε καλά το σόλο του, ο Πόνσε δεν μπορούσε να γυρίσει και στην επίθεση υπήρχε βιασύνη κι όχι ακριβώς πίστη. Η ΑΕΚ έχει μια, αλλά σημαντική δικαιολογία. Αγωνίστηκε στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ με ξεχαρβαλωμένο τον επιθετικό μηχανισμό της: ο Αραούχο που πέτυχε τρία γκολ σε τέσσερα ματς μπήκε στην ομάδα την τελευταία στιγμή κι ο Λιβάι Γκαρσία χτύπησε τη στιγμή που η ΑΕΚ τον είχε περισσότερο ανάγκη. Και η άμυνα; Η άμυνα έχει σαφώς τα θεματάκια της και δεν είναι μόνο θέμα παικτών, αλλά και μηχανισμών: καλό είναι να αμύνεσαι στο χώρο, αλλά πρέπει να κοιτάς και τη μπάλα και να φτάνεις και πρώτος σε αυτή και η ΑΕΚ το κάνει σπάνια – το γραφα και το λεγα πριν τα δυο τελευταία ματς, όταν κι όλοι αρχίζουν να το καταλαβαίνουν. Αλλά δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο κανένας τέλειος τρόπος: κάτι ρισκάρεις αν θες κάτι να πάρεις. Κι ο Αλμέιδα θα μείνει με το παράπονο ότι τελικά δεν είδε στο γήπεδο την επίθεση της ομάδας που πέρυσι τόσο βελτιώθηκε δουλεύοντας μαζί του.

Ο φαν Μπόμελ αντιθέτως είδε την άμυνα που ήθελε να δει. Όπως σας έγραψα έχει πάθει πολλά κι έχει μάθει ουκ ολίγα. Κι ο προπονητής της ΑΕΚ θα γίνει σοφότερος. Ελπίζω ωστόσο διατηρώντας την νοοτροπία που τον διακρίνει. Γιατί ενώ είναι κομμάτι εύκολο να είσαι Φαν Μπόμελ (και να προκρίνεσαι βέβαια), είναι πολύ πιο σπάνιο να είσαι Ματίας Αλμέιδα. Και το λέω μετά από ένα αποκλεισμό που σίγουρα πόνεσε.