Ήθελα έτσι κι αλλιώς να γράψω αυτές τις μέρες, που δεν υπάρχουν τεράστια θέματα επικαιρότητας, κάτι για την μεταγραφική πολιτική των ελληνικών ομάδων που φέτος διεκδίκησαν το πρωτάθλημα. Είχα σκοπό να το κάνω την επόμενη εβδομάδα. Η απόφαση του Δημήτρη Κουρμπέλη να μην συνεχίσει στον ΠΑΟ και να πει ναι στην πρόταση της Τραμπζονσπορτ και η χθεσινή ανακοίνωση ότι στον ΠΑΟ δεν θα συνεχίσει και ο Σάρλια μου δίνει την ευκαιρία να αρχίσω σήμερα από τους Πράσινους. Θα γράψω την επόμενη και για την ΑΕΚ και για τον ΠΑΟΚ και φυσικά για τον Ολυμπιακό όταν και εφόσον μάθουμε κάποια στιγμή τον νέο προπονητή του.

Ο Κουρμπέλης αποφάσισε να φύγει από τον ΠΑΟ και να πάει στην Τουρκία κι όσοι με διαβάζετε ξέρετε πως το περίμενα. Η πρόταση ήταν μεγάλη, οι Τούρκοι έχουν τον τρόπο τους να πείθουν τους Ελληνες παίκτες. Το αν ο ΠΑΟ του έκανε την καλύτερη δυνατή πρόταση δεν έχει νόημα να το συζητήσει κανείς: το θέμα είναι τι μέλλει γενέσθαι. Στο μεταξύ προέκυψε κι ένα διαζύγιο με τον Ζβόνιμιρ Σάρλια – αυτό δεν το περίμενα διότι ο Σάρλια έπαιξε πέρυσι 21 ματς και δεν τον λες αναπληρωματικό. Οι δυο περιπτώσεις με οδηγούν σε ένασυμπέρασμα: ο Γιοβάνοβιτς θα χρειαστεί να χτίσει μια ομάδα πάλι από την αρχή. Η περίπου.   

Ο σύνθετος προβληματισμός

Σε αυτή την μεταγραφική περίοδο ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του ένα σύνθετο προβληματισμό, που δεν είναι καθόλου συνηθισμένος κι ως εκ τούτου δεν είχε και απλή απάντηση. Θα το εξηγήσω.

Όταν φτάνει μια μεταγραφική περίοδος μπαίνουν στο παζάρι λογιών λογιών ομάδες. Υπάρχουν ομάδες που έρχονται από μια πετυχημένη σεζόν και ούτε θέλουν ούτε χρειάζεται ν αλλάξουν πολύ – ειδικά αν έχουν μπροστά τους ευρωπαϊκά προκριματικά στα οποία πρέπει να πάρουν μέρος με ενδεκάδες που χαρακτηρίζονται από ομοιογένεια. Υπάρχουν επίσης ομάδες που θεωρούν ότι την χρονιά που προηγήθηκε, αν και δεν τα πήγαν όσο καλά θα ήθελαν, έβαλαν τις βάσεις για να γίνουν καλύτερες και χρειάζονται ως εκ τούτου μια κάποια στοχευμένη ενίσχυση. Υπάρχουν επίσης ομάδες που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένες από όσα έκαναν την προηγούμενη σεζόν και θέλουν ν αρχίσουν από την αρχή – είναι συνήθως λίγες, αλλά υπάρχουν.  Και πολύ σπάνια συναντάς και ομάδες όπως ο εφετινός Παναθηναϊκός. Που η αξιολόγηση της σεζόν τους που προηγήθηκε δεν είναι απλή. Και μπορεί να εκτιμηθεί κι αρκετά διαφορετικά ανάλογα με το κριτήριο που χρησιμοποιείς.

Απλό αλλά και δύσκολο

Το να αξιολογηθεί και να εκτιμηθεί σωστά η σεζόν μιας ομάδας μπορεί να είναι πολύ απλό, αλλά μπορεί να είναι και πολύ δύσκολο. Είναι απλό, αν η εκτίμηση βασίζεται αποκλειστικά σε στόχους. Αν θες το πρωτάθλημα και δεν το κερδίσεις, δεν μπορείς να πεις ότι η χρονιά είναι επιτυχημένη. Αν θες να βγεις στην Ευρώπη και δεν τα καταφέρεις, δεν μπορείς να δηλώσεις ότι είσαι ευχαριστημένος. Επειδή όμως δεν είναι όλα άσπρα μαύρο μπορεί να προκύψει και η περίπτωση του εφετινού ΠΑΟ. Που έχασε ένα πρωτάθλημα, δυο αγωνιστικές πριν το τέλος του κι ενώ ήταν σταθερά πρώτος στην βαθμολογία για όλη την σεζόν κι αυτό σίγουρα πονάει. Και που όμως, από την άλλη, δημιούργησε την εντύπωση ότι έδωσε τα πάντα για να το κατακτήσει κι επομένως δεν μπορείς να γκρινιάζεις για την προσπάθεια του. Είναι η γνωστή ιστορία με το μισογεμάτο και το μισοάδειο μπουκάλι. Που είναι πάντα ένα, αλλά νομίζεις πως υπάρχουν δύο.

Στόχος και επιβραβεύσεις

Η αξιολόγηση γίνεται ακόμα δυσκολότερη στην περίπτωση του ΠΑΟ, αν ασχοληθείς με την ίδια την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχουν απλά διαφωνίες, αλλά κάθετες διαιρέσεις – υπάρχουν δηλαδή αυτοί που βλέπουν τον ΠΑΟ που μόλις τελείωσε την σεζόν του ως μια ομάδα αποτελεσματικότατη και σχεδόν ηρωική και υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν τον ΠΑΟ που μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα παραγωγικά πολύ φτωχό.  Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ανήκε σε αυτούς που βλέπουν το μπουκάλι μισογεμάτο. Στις απολογιστικές του δηλώσεις ο Γιοβάνοβιτς δεν μου φάνηκε απογοητευμένος: πικραμένος ήταν σίγουρα, αλλά η πίκρα του είχε να κάνει κυρίως με την έλλειψη fair play στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πως το μυαλό του η ομάδα ήταν σπουδαία και πως στους παίκτες του αξίζει εμπιστοσύνη κι επιβράβευση. Οχι τυχαία, ενώ όλοι συζητούσαν για το πρόβλημα του ΠΑΟ στο γκολ (ειδικά στα play off), o ΠΑΟ ανανέωσε το συμβόλαιο του Φώτη Ιωαννίδη κάνοντας του αύξηση αποδοχών. Ένα τέτοιο συμβόλαιο με αυξημένες αποδοχές πρότεινε και στον Κουρμπέλη ως επιβράβευση για την μαχητικότητα. Μόνο που αν κάτι έλειπε από τον εφετινό ΠΑΟ, αυτό ήταν η ποιότητα, δηλαδή οι παίκτες που θα του επιτρέψουν να κερδίζει πιο εύκολα. Κυρίως οι χαφ. 

Μάλλον καλή είδηση

Ο κίνδυνος για τον ΠΑΟ θα ήταν μετά την μεταγραφική περίοδο να μείνει ίδιος – να αποκτήσει δηλαδή απλά βοηθητικούς παίκτες που θα ανταγωνίζονταν με τους περσινούς ήρωες για μια θέση στην ενδεκάδα.  Αν ο Κουρμπέλης έμεινε ο ΠΑΟ πολύ δύσκολα θα άλλαζε κάτι στην μεσαία του γραμμή. Η τριάδα Πέρεθ, Κουρμπέλης Τσέριν στο μυαλό του Γιοβάνοβιτς είναι το μυστικό της καλής εφετινής παρουσίας. Τον κόουτς του ΠΑΟ μου φαίνεται πως όλο αυτό τον καιρό τον απασχολεί πιο πολύ η επιστροφή του Αϊτόρ, παρά η προσθήκη κάποιου χαφ. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε θα συνέβαινε γιατί ο ΠΑΟ κι ο Μπερνάντ θα χώριζαν: το ενδιαφέρον για τον Λιγκρ πχ έχει να κάνει με αυτό. Αλλά ο νέος ΠΑΟ θα έμοιαζε πολύ με τον προηγούμενο: τώρα αυτό δεν μπορεί να γίνει. Κι από τη στιγμή που η ομάδα μετά την φυγή του θα άλλαζε αξιολογήθηκε διαφορά και η περίπτωση του Σάρλια, κι ενώ έχουν φύγει ήδη κι ο Πούγγουρας, κι ο Σάντσες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με τον ερχομός ενός τεχνικού διευθυντή όπως ο Γιάννης Παπαδημητρίου, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κύβος ερρίφθη: ο ΠΑΟ θα έχει τρεις τουλάχιστον καινούργιους αμυντικούς, δυο τουλάχιστον καινούργια χαφ και μάλλον και κάποιο παίκτη παραπάνω στην επίθεση ικανό να αγωνιστεί ως βασικός.  

Ο Γιοβάνοβιτς θα χρειαστεί τελικά να φτιάξει μια ομάδα σίγουρα διαφορετική, κι αυτό δεν μου μοιάζει κακή είδηση. Αρκεί οι προσθήκες να γίνουν γρήγορα και να μην πληρωθεί το κόστος ενός νέου μονταρίσματος στα καλοκαιρινά προκριματικά. Που όπως και να έχει το πράγμα δεν θα είναι εύκολα.