Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό στον δεύτερο τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ και κάπου πήρε το μάτι μου πως «οι τελικοί αρχίζουν από την αρχή». Ταπεινά διαφωνώ: οι τελικοί άρχισαν την περασμένη Κυριακή. Ο,τι είδαμε τότε, είδαμε και στο ΟΑΚΑ. Υπάρχουν δυο ομάδες σε εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ενας Ολυμπιακός που κουβαλώντας τα προβλήματα του έμοιαζε, πριν αρχίσει η σειρά, να βιάζεται να κερδίσει το πρωτάθλημα κι ένας Παναθηναϊκός που πιστεύοντας πως βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από την αρχή της σεζόν θέλει να παίξει με τα νεύρα του αντιπάλου του και να κυνηγήσει όλες τις πιθανότητες του βλέποντάς τες παιγνίδι με παιγνίδι να μεγαλώνουν. Είναι εύκολο να πεις ότι έχει φέρει το πράγμα στα μέτρα του. Είναι δύσκολο να πεις ότι έχει και αβαντάζ. Αλλά δεν είναι και μακριά από αυτό.

Με ποιους θα πάει  

Η μεγάλη διαφορά στα δυο πρώτα παιγνίδια είναι ότι ο Σερέλης έχει φανερά αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Χθες άφησε στην άκρη και τον Ντιρκ Γουίλιαμς που έπαιξε λίγο και ήταν η τρίτη του επιλογή πίσω από τον Ματζούκα και τον Αγραβάνη. Ο προπονητής του ΠΑΟ στηρίζεται σε επτά – οκτώ παίκτες χωρίς μάλιστα να μοιράζει το χρόνο τους: θα ήθελε πάντα στο παρκέ τους Πάρι Λι και Γκουντάιτς (οι αναπληρωματικοί τους παίζουν για να τους δίνουν ανάσες) και θέλει πάντα να υπάρχει στην πεντάδα ο Γκριγκόνις ή ο Πονίτκα: όποιος από τους δυο αγωνίζεται παίρνει και τις αποφάσεις στην επίθεση, αλλιώς σουτάρει ή πασάρει ο Λι. Απλό και κατανοητό, όσο και το ότι στην άμυνα «σκοτώνονται» όλοι – πρώτα από όλα για να σταματήσουν τον Φαλ, τις τελικές του προσπάθειες ή τις πάσες του. Εννοείται ότι στοχευμένη είναι η άμυνα και πάνω στον Βεζένκοφ στον οποίο ο Σερέλης αλλάζει παίκτες κατά περίσταση: χθες ξεκίνησε πάνω του τον Πονίτκα κι αρκούσε αυτός ο αιφνιδιασμός για να πάρει ο ΠΑΟ ένα αβαντάζ 10 πόντων στο πρώτο δεκάλεπτο. Γιατί; Γιατί για την ώρα ο Ολυμπιακός έχει χαθεί. Και στα βασικά και στις λεπτομέρειες.

Ο γνωστός μηχανισμός

Ο Ολυμπιακός, ειδικά ο εφετινός, είναι – (ήταν;) – ένας μηχανισμός. Αρεσε, αγαπήθηκε και όπως όλοι οι μηχανισμοί αναλύθηκε. Μετά τον Μάρτιο περίπου κάθε ομάδα που αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό ξέρει περίπου τι θα κάνει: το αν θα καταφέρει να τον σταματήσει προφανώς και οφείλεται στην απόδοση και των παικτών της, αλλά και των παικτών του Ολυμπιακού. Το τι πρέπει όμως να συμβεί για να έχει κάποιος τύχη απέναντι στην ομάδα του Μπαρτζώκα είναι πολύ γνωστό και πολύ απλό κι αυτό συμβαίνει και γιατί ο μηχανισμός (από τη φύση του) είναι κάτι που είναι δύσκολο να αλλάξει: μπορεί να αποδίδει το προβλεπόμενο ή να ξεχαρβαλωθεί.

Χθες ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ χωρίς τον Σλούκα – είχε σαφώς μια δυσκολία, αλλά επειδή έχει παίξει φέτος κάμποσα ματς χωρίς αυτόν βρήκε μια ισορροπία και γύρισε το ματς στο δεύτερο δεκάλεπτο με πρωταγωνιστές τον Γουόκαπ και τον Μπολομπόι. Στη συνέχεια έχασε τον Γουόκαπ, μετά το ιστορικό σφύριγμα ενός διαιτητή για φλόπινγκ (ιστορικό γιατί ανήκει ήδη στην ιστορία των αποφάσεων που έκριναν ένα ματς), αλλά και πάλι δεν έχασε την σειρά και την μεθοδικότητα του χάρη στην άμυνα του κυρίως. Πριν την τελική ευθεία του ματς τραυματίστηκε κι έφυγε υποβασταζόμενος για τα αποδυτήρια κι ο Βεζένκοφ. Και πάλι ο Ολυμπιακός βρήκε κάποιες λύσεις – κυρίως από τον Παπανικολάου. Αν αρκούσε ο μηχανισμός θα είχε κερδίσει και το ματς, αλλά στα play off ενός πρωταθλήματος στο οποίο ξέρεις το ζευγάρι του τελικού πριν αυτό αρχίσει και στο οποίο μετράνε μόνο τα ματς του τέλους (και για αυτό δεν έχει και κανένα ενδιαφέρον ως πρωτάθλημα) οι μηχανισμοί παίζουν μικρότερο ρόλο από τους παίκτες και τις επιλογές τους. Ο ΠΑΟ είχε παίκτες που βρήκαν τα σουτ που έψαχναν απέναντι στη ζώνη του Γιώργου Μπαρτζώκα που έμοιαζε μάλλον υποχρεωτική γιατί ο κόουτς είχε ξεμείνει από παίκτες. Ενώ οι παίκτες του Ολυμπιακού μπερδεύτηκαν ανάμεσα στο αν πρέπει να ακολουθήσουν οδηγίες ή να γίνουν ήρωες.

Η τελευταία φάση είναι ενδεικτική: ο Μπαρτζώκας σχεδίασε τρεις διαφορετικές επιθετικές λύσεις. Ο ΜακΚίσικ που βρέθηκε με την μπάλα δεν την έδωσε σε κανένα και θέλησε να βάλει το σουτ της νίκης πιεσμένος. Και το ματς χάθηκε, όχι γιατί ο Αμερικάνος είναι παλιόπαιδο και δεν ακούει τον προπονητή του, αλλά γιατί μιλάμε για μπάσκετ. Που όπως πάντα λέω είναι κάτι πιο απλό από τα χρήσιμα συστήματα, που μάθαμε να τα περιγράφουμε με αμερικάνικους όρους για να τα κάνουμε να ακούγονται σαν αστροφυσική. Θα γράψω κάτι επι τούτου στο τέλος των τελικών που συνεχίζονται και θα είναι εξίσου σκληροί και δύσκολοι ειδικά για τον Ολυμπιακό που χάνει παίκτες. Ο Βεζένκοφ θα λείψει από το επόμενο ματς, ο Μπαρτζώκας έκανε φανερά λάθος που κράτησε τον τραυματία Μπλακ αντί του Κάναν, κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι ο Σλούκας μετά από μια εβδομάδα χωρίς προπονήσεις. Ολα είναι πλέον περίπλοκα και τα δεδομένα, ως προς την απόδοση των παικτών του, είναι πλέον χωρίς εκπλήξεις: ο Λαρεντζάκης πχ μοιάζει δύσκολο να επιστρέψει στην κατάσταση που ήταν προ μηνών, ο Πίτερς είναι μυστήριο ενώ «φαίνονται» πια τα πολλά ματς του ΜακΚίσικ. Και φαίνεται και ότι ο ΠΑΟ είναι όπως παλιά: έτοιμος να πάρει το πρωτάθλημα εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.

Στοιχίζουν ένα πρωτάθλημα

Ο Ολυμπιακός έβγαλε ανακοίνωση για την διαιτησία. Ο τρόπος αποβολής του Γουόκαπ θα μνημονεύεται χρόνια. Το εντυπωσιακότερο για μένα στην βραδιά ωστόσο είναι ότι υπήρξε ένας διαιτητής, το όνομα του οποίου είναι ανάξιο αναφοράς γιατί πρόκειται για πανικόβλητο ανθρωπάκο, που μέτρησε ένα καλάθι του Πονίτκα στο οποίο η μπάλα χτύπησε στο πινακάκι που υπάρχει για να δείχνει το χρόνο που απομένει για το τέλος της επίθεσης – οι άλλοι το ακύρωσαν, αλλά ως σφύριγμα παραμένει μοναδικό στην ιστορία του μπάσκετ! Δεν χωρά αμφιβολία πως θα δούμε και χειρότερα προσεχώς, χωρίς ωστόσο να σημαίνει πως στο τέλος όλα θα κριθούν από την διαιτησία. Η ιστορία γράφει ήδη πως ο Ολυμπιακός μπήκε στα τελικά με τον αέρα ενός 13-0 απέναντι στον ΠΑΟ κι αντί να τον τελειώσει τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του και τώρα τον βλέπει απέναντί του περίπου ισάξιο. Ναι έχασε ένα ματς χωρίς τον Σλούκα, τον Βεζένκοφ και για ένα ημίχρονο τον Γουόκαπ σε μια έδρα που γινόταν ο χαμός. Αλλά η σειρά είναι πλέον 1-1. Όχι 14-1. Κι αν αυτό ο Μπαρτζώκας δεν το καταλάβει και δεν βρει λύσεις θα χάσει κι άλλα δυο ματς. Και τρεις ήττες στοιχίζουν ένα πρωτάθλημα…