Θα σας γράψω σήμερα κάτι για τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, διότι το αυριανό μου σημείωμα θα το αφιερώσω στο Παρίσι που επισκέπτομαι για πολλοστή φορά και παρόλα αυτά πάντα με ενθουσιάζει. Το σημερινό κομμάτι είναι μια φωτογραφία της Λίβερπουλ και της Ρεάλ Μαδρίτης που αφορά κάτι με το οποίο στη διαδρομή τους προς τον τελικό εγώ δεν ασχολήθηκα και πολύ: την αγωνιστική τακτική του στο Τσάμπιονς λιγκ και τον τρόπους που χρησιμοποίησαν οι προπονητές τους για να φτάσουν στον τελικό. Το προαναγγέλλω γιατί όποιος δεν έχει όρεξη να διαβάζει για παραλλαγές του 4-3-3 κτλ μπορεί να κάνει κάτι άλλο και να μην χάνει το χρόνο του.

Είναι αλήθεια πως στο ποδόσφαιρο, όταν προκύπτουν αριστουργήματα, σπανίως υπάρχει διάθεση για τακτικές αναλύσεις από την πλευρά όσων τα παρακολουθούν: για το τακτικό κομμάτι των παιγνιδιών γράφονται συνήθως πολλά όταν δεν υπάρχει στα ματς κάτι το θεαματικό. Η εφετινή Ρεάλ Μαδρίτης και η εφετινή Λίβερπουλ πρωταγωνίστησαν με διαφορετικό τρόπο στη σεζόν: το κοινό είναι ότι η σεζόν αυτή υπήρξε με διαφορετικό τρόπο υπέροχη και για τις δυο. Κι ας δούμε το γιατί.

Ολοι οι μέσοι έπαιξαν πολύ

 Η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που έδωσε όλα τα διαθέσιμα ματς που περιλάμβανε το καλεντάρι της: έπαιξε (και κέρδισε στα πέναλτι) δυο τελικούς στα εγχώρια κύπελλα, φτάνει στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κι έδωσε και τα ματς του πρωταθλήματος φυσικά. Αντεξε αυτό το τρελό καλαντάρι, χωρίς μεγάλο ροτέισον, αλλά με συστηματικό ροτέισον: ο Κλοπ χρησιμοποίησε όλους τους παίκτες του χωρίς να αλλάζει επτά και οκτώ κάθε εβδομάδα. Αν έδειξε μεγάλη προσοχή ψάχνοντας κάθε φορά τους πιο φορμαρισμένους ήταν στη μεσαία γραμμή της Λίβερπουλ: που είναι και αυτή που κάνει τη διαφορά. Ο Χέντερσον, ο Φαμπίνιο, ο Τιάγκο, ο Κεϊτά, ο Μίλνερ και ο Τζόουνς πήραν όλοι τις ευκαιρίες τους. Ο Τζόουνς που έχει αγωνιστεί λιγότερο έχει αγωνιστεί σε 27 ματς!

Βγαίνουν από παντού

Η Λίβερπουλ έχει μια πολύ καλή και σταθερή άμυνα (μολονότι ο παρτενέρ του Φαν Ντάικ αλλάζει συχνά). Οι βασικοί ακραίοι της αμυντικοί, ο Ρόμπερτσον και ο Αλεξάντερ Αρλοντ, συγκαταλέγονται στους καλύτερους του κόσμου και γιατί έχουν σπουδαία επιθετική τους προσφορά. Εχει επίσης κυνηγούς που σκοράρουν: το κάνουν όχι μόνο ο MVP της Πρέμιερ λιγκ Σαλάχ και ο πρωταθλητής Αφρικής Μανέ, αλλά κι ο Ζότα (που είναι «κλειδί» για κλειστές άμυνες χάρη στην χωρίς τη μπάλα κίνησή του) κι ο Φιρμίνο (που αγωνίζεται λιγότερο, αλλά ξέρει την τέχνη του γκολ) κι ο Ντίαζ (που προσαρμόστηκε γρήγορα και παίζει πάντα όταν η επίθεση χρειάζεται πλάτος). Αλλά για να είναι σταθερή η άμυνα και αποδοτική η επίθεση πρέπει να δουλέψουν οι μέσοι: η τριάδα (από όποιους κι αν αποτελείται) πρέπει να κερδίζει τις περίφημες δεύτερες μπάλες και κυρίως να παίζει πολύ κάθετα και άμεσα. Σε αυτή την περίπτωση η χωρίς κλασικό φορ επίθεση των κόκκινων γίνεται πολύ επικίνδυνη, γιατί η αντίπαλη άμυνα δεν έχει σημεία αναφοράς για να προσαρμοστεί: βλέπει παίκτες να βγαίνουν στην περιοχή από παντού και κατά μέτωπο – στη Λίβερπουλ με πλάτη δεν παίζει κανείς!

Παραλλαγές του 4-3-3

Και ο Αντσελότι παίζει 4-3-3 αλλά με κάποιες παραλλαγές. Πρώτα από όλα οι κυνηγοί πολλές φορές δεν ήταν τρεις: χρησιμοποιήθηκε συχνά ως ψευτοεξτρέμ ο Βαλβέρδε, ένας κόφτης δηλαδή, για να φρενάρει με αυτό τον τρόπο ο Αντσελότι τον αντίπαλο ακραίο αμυντικό που γίνεται ακραίος κυνηγός – με την Τσέλσι ειδικά στο πρώτο ματς το κόλπο έπιασε. Επειτα οι τρεις του κέντρου, αντίθετα από αυτούς του Κλοπ που κινούνται συνήθως στο ίδιο ύψος, δεν παίζουν ποτέ στην ίδια ευθεία και στο Τσάμπιονς λιγκ δεν έπαιξαν ποτέ ιδιαίτερα ψηλά: ο Κρος χρειάζεται να μένει δίπλα στον Καζεμίρο κι ο Μόντριτς παίζει πιο πολύ σαν «δεκάρι», αν και συνήθως μακριά από την αντίπαλη περιοχή. Το πιο ενδιαφέρον στην περίπτωση του Αντσελότι είναι ότι σε όλη τη διάρκεια του Τσάμπιονς λιγκ μετά τη φάση των ομίλων οι αλλαγές του ήταν σχεδόν πάντα οι ίδιες: κάποια στιγμή έβγαινε ένας χαφ (συνήθως ο Κρος), μετατοπιζόταν δίπλα στον κόφτη ο Βαλβέρδε και πήγαινε δεξιά ο Ροντρίγκο. Σχεδόν πάντα για να μεγαλώσει η πίεση στη μεσαία γραμμή ο Αντσελότι χρησιμοποιούσε τον νεαρό Καναβιγκά μετά το 65΄. Συνήθως η άμυνα των τεσσάρων δεν έπαιρνε κανένα ρίσκο (οι προωθήσεις των ακραίων είναι μετρημένες) και η επίθεση ήταν πατενταρισμένη, προβλέψιμη, αλλά χάρη στην ποιότητα των παικτών αποδοτική: αριστερά τρέχει μόνος ο Βινίσιους και ο Μπενζεμά έχει απόλυτη ελευθερία. Μπορεί να γίνει δημιουργός βγαίνοντας από την περιοχή, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως όλοι στη Ρεάλ ξέρουν πως κινείται χωρίς τη μπάλα και που βρίσκεται. Αυτό δεν είναι φυσικά προπονητική οδηγία: έχει να κάνει με το γεγονός ότι παίζει εκεί χρόνια.

Καλύτερη φέτος εκτός έδρας

Η Λίβερπουλ έβγαλε τη σεζόν σκοράροντας πολύ. Εντός και εκτός έδρας τα γκολ της είναι περίπου ίδια: στο Ανφιλντ έχει πετύχει μόλις 7 γκολ παραπάνω από όσα εκτός έδρας κι αυτό γιατί πέτυχε τρία σε βάρος της Γουλβς την τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ λιγκ. Φέτος ήταν πιο δυνατή στο Τσάμπιονς λιγκ εκτός έδρας, καθώς μακριά από το νησί κέρδισε όλα τα ματς. Με την Ιντερ και την Μπενφίκα πήρε προκρίσεις γιατί κέρδισε στα πρώτα ματς, δηλαδή στο Μιλάνο και στο Ντα Λουζ, ενώ τρεις νίκες έκτος έδρας έκανε και στη φάση των ομίλων με Πόρτο, Ατλέτικο Μαδρίτης και Μίλαν. Ο Αντσελότι από την άλλη είναι σαν τον σκηνοθέτη που σκηνοθετεί συνεχώς το ίδιο έργο: τα ματς με την Παρί και τη Σίτυ στο Μπερναμπέου μοιάζουν σε πολλά, ενώ και με την Τσέλσι χρειάστηκε να κάνει ένα είδος ανατροπής στο Μπερναμπέου για να προκριθεί. Η μεγάλη διαφορά των δυο είναι ότι η Λίβερπουλ έπαιζε όλη τη σεζόν παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο: ήταν προβλέψιμα παραγωγική – ο Τούχελ σε δυο μονά ματς σε τελικούς με την Τσέλσι του την φρέναρε αλλά δεν την κέρδισε. Η Ρεάλ από την άλλη έπαιζε πολύ διαφορετικά στην Ισπανία από ότι στο Τσάμπιονς λιγκ – στη Λίγκα έβρισκαν χώρο στην βασική ενδεκάδα της συχνά κι ο Μαρσέλο κι ο Ασένσιο κι ο Ισκο – ακόμα κι ο Εντέν Αζάρ κτλ. Στο Τσάμπιονς λιγκ η Ρεάλ έπαιζε συνήθως περιμένοντας τις εμπνεύσεις των Μόντριτς, Μπενζεμά και Βινίσιους, αλλά και με μια μεγάλη γνώση των αδυναμιών του αντιπάλου: ο Αντσελότι για παράδειγμα μετά το ματς με τη Σίτυ είπε ότι περίμενε την κόπωση των Αγγλων γιατί την είχε δει στο ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης.  

Και ίσως κέρδιζε

Η Λίβερπουλ όλη τη χρονιά κάνει παντού το παιγνίδι της. Η Ρεάλ Μαδρίτης όλη τη σεζόν έκανε θαύματα με προσαρμογές στον αντίπαλο- με μεγάλη πίστη αλλά και αρκετή σπέκουλα. Για αυτό νομίζω πως ακόμα και λίγο κουρασμένη η Λίβερπουλ είναι φαβορί: την βοηθά ότι ο τελικός είναι ένα ματς – αν κι έχει λίγα προβληματάκια στην άμυνα από τον Απρίλιο και μετά θα κάνει το παιγνίδι της αύριο κι αν οι μέσοι της τρέχουν αυτό νομίζω αρκεί. Αν ήταν διπλός ο τελικός, μετά το πρώτο ματς, ο Αντσελότι θα έβαζε μπροστά του τα δεδομένα και θα έπαιρνε τα μέτρα του. Και ίσως κέρδιζε με τον τρόπο που απέκλεισε την Παρί, την Τσέλσι και την Μάντσεστερ Σίτυ.