Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την δύσκολη περιπέτεια του στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ χάνοντας από τη Ναντ με ένα γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα. Ηταν μάλλον χειρότερος από ό,τι περίμενα, πλην όμως έχασε πιο δύσκολα από όσα μπορούσα να φανταστώ.  Παρόλο που η φαντασία δεν μου λείπει, δεν περίμενα πχ ότι θα έμπλεκε πάλι με τον ίδιο τρόπο - κακώς βέβαια διότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις φέτος ο Ολυμπιακός είναι σαν να ζει ένα déjà vu: ζει πάντα το ίδιο ματς. Χθες έχασε, σε άλλες περιπτώσεις έχει φέρει ισοπαλία: ο τρόπος που βάζει δύσκολα στον εαυτό του είναι σαδιστικά ίδιος. Συμβαίνει πάντα το εξής απλό: όσο το ματς πάει προς το τέλος ο αντίπαλος κρατά τη μπάλα, ο Ολυμπιακός οπισθοχωρεί, το γκολ έρχεται πάντα στις καθυστερήσεις – συνήθως μετά από μια σέντρα. Συνέβη στη Χάιφα, στην Μπρατισλάβα (δυο φορές), με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη - συνέβη και χθες. Σατανικά, πριν από αυτό το γκολ, συνήθως ο Ολυμπιακός δέχεται ένα άλλο που δεν μετράει γιατί ο σκόρερ είναι σε θέση οφσάιντ – επίσης συνέβη και χθες.  

Η Ναντ έμοιαζε με δώδεκα παίκτες

Πριν φτάσουμε στις εξηγήσεις ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Ο Κάρλος Κορμπεράν άλλαξε σύστημα και έπαιξε με πέντε αμυντικούς: καλά έκανε διότι διαφορετικά όλα θα ήταν χειρότερα. Το σύστημα ωστόσο είναι δύσκολο να σε σώσει όταν ο Ρέτσος χάνει τον Μοχάμεντ, όπως στη φάση του πρώτου γκολ της Νάντ στο 38’,  όταν ο Σισέ δίνει εννέα σερί λάθος πάσες κι όταν ο Ρέαπτσουκ από το 80’  και μετά δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ τον Μπλας που τον κάνει ό,τι θέλει χωρίς κανείς να πηγαίνει να του δώσει μια βοήθεια. Ο Μπλας έχει δώσει και στον Μοχάμεντ το γκολ του 1-0: ήταν ο έξτρα παίκτης στη μεσαία γραμμή της Νάντ – αυτός που απολάμβανε μια τεράστια ελευθερία κινήσεων διότι ο Ολυμπιακός δεν έχει κανένα να ασχοληθεί μαζί του. Οι γηπεδούχοι για αυτό έμοιαζαν στο πρώτο ημίχρονο και στην αρχή του ματς με δώδεκα παίκτες.

Η Ναντ παρόλο που είδε το VAR να ακυρώνει ένα γκολ του Γκεσάν στο 83΄, όχι μόνο δεν απογοητεύτηκε, αλλά στο 93΄πήρε τη νίκη με κεφαλιά του ίδιου παίκτη που βρέθηκε μέσα στην περιοχή ανενόχλητος. Ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει με ένα αυτογκόλ του Μουτουσαμί στο 50΄(μετά από ένα κόρνερ του Πέπ Μπιέλ). Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, χάρη σε κάποιες μικροπαρεμβάσεις του κόουτς (ο Μπιέλ γυρνά στα πλάγια να βρει συνεργασίες, ο Αβιλα ανεβαίνει, ο Ουι Τζό παίζει ως φουνταριστός) ο Ολυμπιακός είχε λίγο παραπάνω κουράγιο από όσο στο πρώτο ημίχρονο κι αυτό επιβραβεύτηκε: σκόραρε στο διάστημα που λίγο πίεσε. Αλλά μετά το 60΄ και μια ευκαιρία του Μπόιλερ έπαιζε με το χρονόμετρο, δηλαδή καθόλου.

Στο 5-2-3 που προέκυψε στο γήπεδο χθες, το πρόβλημα ήταν ίδιο με αυτό που βλέπουμε στο 4-2-1-3: οι δυο χαφ δεν είναι δυνατόν και την άμυνα να βοηθήσουν και την ομάδα να βγάλουν μπροστά – ειδικά όταν τα στόπερ με τη μπάλα στα πόδια κάνουν λίγα.  Ο Κορμπεράν χρειαζόταν ένα χαφ, αλλά στον πάγκο δεν είχε κανένα. Ετσι, χωρίς να κάνει και τις πέντε αλλαγές,  έβαλε όποιο κυνηγό ήταν διαθέσιμος μπας και βγάλει την ομάδα μπροστά, αλλά μάταια. Είναι και να απορείς με κάποιες επιλογές. Ο Μπόουλερ δεν ήξερε τους συμπαίκτες του: θέλω να πιστεύω πως μπορεί να κάνει κάτι πιο πολύ από όσα έδειξε χθες. Ο Αμπουμπακάρ Καμαρά είναι εμφανώς ανέτοιμος και ουδείς κατάλαβε γιατί έπαιξε: ίσως τον έβαλε για να τρέξει στα αριστερά και να βοηθήσει τον Ρέαπτσουκ – συνέβη μόνο μια φορά. Ο Βαλμπουενά θα ήταν μάλλον πιο χρήσιμος από τον Ελ Αραμπί κι ο Μπιέλ δεν έπρεπε ποτέ να βγει από το παιγνίδι. Αλλά δεν νομίζω πως κι αν ήταν άλλες οι αλλαγές ο Ολυμπιακός θα κρατούσε το σκορ. Η πίεση των Γάλλων είχε να κάνει με τη δική τους πίστη ότι θα τα καταφέρουν – πιθανότατα γιατί γνώριζαν πως η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι από σίδερο. Φυσικά το ό,τι έγειρε το γήπεδο στο φινάλε οφείλεται και στο ό,τι ο Κουμπουαρέ έκανε κάποιες αλλαγές, που δεν ξέρω αν ο κόουτς του Ολυμπιακού κατάλαβε. Ο Γάλλος έβαλε δυο βασικούς που δεν ξεκίνησαν γιατί είχαν προβλήματα, τον Σισοκό και τον Σάιμον. Εβγαλε τον Μουτουσαμί κι έκανε το δικό του 3-4-3, κάτι σαν 4-3-3 στέλνοντας τον Μπλας στον Ρέαπτσουκ με τα γνωστά αποτελέσματα.    

Στο τέλος ο Ολυμπιακός διαμαρτυρήθηκε για ένα φάουλ στον Αμπουμπάκαρ Καμάρα στην αρχή της φάσης του γκολ που έκρινε το ματς. Ηταν φάουλ – ο Αυστριακός διαιτητής Χάραλντ Λέχνερ είχε ένα περίεργο κριτήριο στο τι έδινε και τι άφηνε. Κι αυτό είναι το μόνο που φέτος δεν είχαμε ξαναδεί.

Και νέες δυσκολίες

Πάμε τώρα στις εξηγήσεις. Γιατί συμβαίνει το ίδιο γεγονός συνεχώς; Η απάντηση είναι προφανής: γιατί όταν οι συνθήκες είναι ίδιες, ίδιο είναι το αποτέλεσμα. Πέρα από τις γνωστές αδυναμίες (που εγώ επισήμανα όταν διάφοροι πίστευαν πως θα φύγει ο Μαρτίνς και θα διορθωθούν όλα τα προβλήματα διότι ο Ολυμπιακός θα κερδίζει με 2-4 και 3-6 έχοντας βρει το DNA που του χάλασαν τα εμβόλια…), προστίθενται και καινούργια ζητήματα. Πρώτα από όλα υπάρχει εμφανώς ένα ψυχολογικό πλέον πρόβλημα: ο Ολυμπιακός (και στο ελληνικό πρωτάθλημα) παίζει πια με το άγχος του αποτελέσματος – οπισθοχωρεί για να κρατήσει ένα αποτέλεσμα (το έκανε και με τον Ιωνικό…) διότι πιστεύει πως αρκούν τα αποτελέσματα για να διορθωθούν όλα, σαν να μην έμαθε τίποτα από τις περσινές του περιπέτειες. Τα συνεχόμενα ματς χωρίς νίκη είναι πάντα πρόβλημα σε μια ομάδα κι απλά κάνουν το επόμενο παιγνίδι της δυσκολότερο: με τη Ναντ ο Ολυμπιακός δεν είχε πίστη. Κι όταν δεν υπάρχει πίστη, έρχεται μαυρίλα, γκαντεμιά και ταραχή.

Στο επίπεδο αυτό καμία δυσκολία δεν κρύβεται. Μια ομάδα που δέχεται συνεχώς γκολ, δύσκολα θα αμυνθεί καλύτερα αν δεν βρει κάποιο αμυντικό ικανό να την βοηθήσει σοβαρά: δυστυχώς ο Βρσάλικο είναι ακόμα τραυματίας κι ο Μαρσέλο μόλις ήρθε. Αν σε μια ομάδα, υπάρχει ένας μόνο κόφτης αυτό θα στοιχίσει. Μια ομάδα για να μεταμορφωθεί προς το καλύτερο χρειάζεται ομοιογένεια και συνοχή, δηλαδή χρόνο. Αν τα προβλήματα δεν επιτρέπουν σε μια ομάδα να παίξει εδώ και δυο μήνες δυο φορές με την ίδια ενδεκάδα, η πρόοδος θα είναι αργή. Η δε αναζήτηση κάποιου παίκτη που θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα κάνει σε ένα ματς τη διαφορά θυμίζει λίγο κόμικς: ο Πεπ Μπιέλ πχ μου μοιάζει ήδη ήρωας.

Το καλοκαίρι τελείωσε

Για να μην παρεξηγηθώ δεν κάνω καμία κριτική: δεν έχει νόημα. Κριτική έπρεπε να γίνει το καλοκαίρι, αλλά το καλοκαίρι τελείωσε. Για τον Ολυμπιακό, που μοιάζει ακόμα να κάνει προετοιμασία, θα είναι πολύ σημαντικό από κάθε ματς κάτι να κερδίζει – περισσότερο ίσως και από βαθμούς (που στο Γιουρόπα λιγκ θα χρειαστεί υπερπροσπάθεια φέτος για να τους κερδίσει) χρειάζεται να κρατά κάτι χρήσιμο για τα αγωνιστικά του. Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι μπορεί να κρατήσει από το χθεσινό ματς. Ότι τα θεότρελα όνειρα δύσκολα γίνονται πραγματικότητα; Ελπίζω να μην είναι αυτό το συμπέρασμα. Διότι τέτοιου είδους τρελά όνειρα θα χρειαστεί για να αντιμετωπίσει και τη Φράιμπουργκ. Μόνο από τέτοια μπορεί να βρει δύναμη…