Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω στην Ελλάδα για την «πλούσια» Παρί, που «δεν έχει φανέλα», και την Ρεαλ Μαδρίτης, που αν πιστέψει κανείς όσα ακούγονται έχει μόνο ιστορία και τίποτα άλλο, έριξα χθες μια ματιά να δω το γράφτηκε αυτές τις μέρες στο εξωτερικό μετά την πρόκριση της Βασίλισσας, την αποτυχία του Μέσι, το ντου του Σεϊχη στα αποδυτήρια κτλ. Και διαπίστωσα, πως μολονότι κανείς σχεδόν δεν είδε το ματς ως ένας είδος μονομαχίας του Δαβίδ με το Γολιάθ (με τη Ρεάλ στο ρόλο του μικρού που πετάει πέτρες…) εν τούτοις ο αποκλεισμός της Παρί αντιμετωπίστηκε παντού σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: προξένησε ένα κύμα συμπάθειας για τη Βασίλισσα διότι αναγνωρίστηκε ως μεγάλη επιτυχία. Κι ας μην έχει ποτέ αποκλειστεί στο Τσάμπιονς λιγκ η Ρεάλ από τους πλούσιους Παριζιάνους.

Είναι αβάσταχτος ο πόνος

«Προφανώς ο πόνος των Καταριανών ιδιοκτητών μετά το τέλος του ματς του Μπερναμπέου ήταν μεγάλος. Κι ο πόνος δεν έχει να κάνει με τον αποκλεισμό, αλλά με το γεγονός ότι ο Νασέρ Ελ Κελαϊφί διαπίστωσε πως πετάει τα λεφτά του» έγραψε η Κοριέρε Ντελο Σπορτ κι έχει ενδιαφέρον πως το επισημαίνει μολονότι υποστηρίζει πως το περίφημο πρώτο γκολ του Μπενζεμά έπρεπε να μην έχει μετρήσει. Για την εφημερίδα η αντίδραση του Κελαϊφί δεν έχει να κάνει με την διαιτητική αδικία, αλλά είναι εκτόνωση νεύρων που θα πρέπε να έχει με τον εαυτό του. Τη λογική «τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία» υιοθετούν πολλές εφημερίδες: από την Γκαζέτα Ντε Λο Σπόρτ μέχρι την ίδια τη γαλλική Εκίπ, που έγραψε πως «κάθε χρόνο αυτό που το καλοκαίρι μοιάζει με επένδυση, το χειμώνα αποδεικνύεται σπατάλη».    

Κανείς βέβαια δεν γράφει ότι «η Παρί μια ομάδα πλούσιων Σεΐχηδων και τιμωρήθηκε για την αλαζονεία της γιατί στο ποδόσφαιρο δεν γίνονται όλα με τα χρήματα κτλ κτλ»: αυτά είναι πιο πολύ ελληνικές απόψεις . Κανείς επίσης δεν παρουσιάζει τη Ρεάλ Μαδρίτης ως ομάδα «φτωχή πλην όμως τίμια», όταν για τον Καμαβινγκά έδωσε 35 εκατ πέρυσι σε ένα καλοκαίρι λιτότητας! Αλλά αν μπορούσε να μετρηθεί η συμπάθεια των τρίτων και των ουδέτερων προς τη Ρεάλ θα διαπιστώναμε πως σε σχέση με τους πρόσφατους καιρούς που κέρδιζε κάθε χρόνο το Τσάμπιονς λιγκ, η σημερινή Ρεάλ είναι πιο συμπαθής. Κι ας παίρνει και σφυρίγματα, όπως την Τετάρτη.

Αδυναμία διαχείρισης

Τρελαίνεται σιγά σιγά ο κόσμος και βλέπει τη Ρεάλ ως φτωχή σταχτοπούτα; Όχι. Φταίει κάτι άλλο. Μια εύκολη ανάγνωση είναι ότι ομάδες όπως η Παρί (ή η Μάντσεστερ Σίτυ) δημιουργούν την εντύπωση πως χάρη στα χρήματα τους μπορεί να αγοράσουν τα πάντα: ακόμα και το Τσάμπιονς λιγκ. Αυτή η τρομερή σιγουριά που τους δίνει το πορτοφόλι των Αράβων τίς κάνει αντιπαθητικές. Όμως η Παρί είναι πολλά χρόνια τώρα που είναι πάμπλουτη: ήταν και πριν τους Αραβες. Αγοράστηκε το 1991 από τον κάτοχο των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του γαλλικού πρωταθλήματος, το «Canal+», κι έκτοτε δεν γνώρισε οικονομικές δυσκολίες. Το 2006, η ΠΣΖ πέρασε στα χέρια της αμερικάνικης επενδυτικής εταιρείας Colony Capital, η οποία έκανε και την πρώτη ανακαίνιση του Παρκ ντε Πρενς. Η Qatar Investment Authority, η βασιλική επενδυτική εταιρεία του Εμιράτου του Κατάρ, αγόρασε την ομάδα το 2011, αλλά δεν την έσωσε από κάποια οικονομική καταστροφή: εύρωστη και πλούσια τη βρήκε. Κι αν αυτά ο πολύς κόσμος δεν τα γνωρίζει, οι αθλητικογράφοι που τα παρακολουθούν θα πρεπε να τα έχουν στα υπόψιν τους πριν μιλήσουν για νεόπλουτους. Τριάντα χρόνια χρήματα για ξόδεμα δεν έχει ούτε η Μπάγερν, ούτε η Μίλαν, ούτε η Ιντερ, ούτε καν η Λίβερπουλ. Δεν υπάρχει νεοπλουτισμός: υπάρχει αδυναμία διαχείρισης των χρημάτων. Που είναι κάτι άλλο.        

Οταν ήρθε ο κορωνοίός

Ωστόσο στη συγκεκριμένη ιστορία αυτό που κάνει συμπαθητική τη Ρεάλ είναι ότι έχει περάσει και κρίσεις. Οι κρίσεις κάνουν το κοινό να ξεχνάει ότι είναι ομάδα πάμπλουτη έστω και χρωστώντας. Ενώ παραδόξως είναι.

Η Ρεάλ όπως και η Μπαρτσελόνα δεν πλήρωσαν την οικονομική κρίση της ισπανικής οικονομίας όταν αυτή φούντωσε, δηλαδή μεταξύ του 2010 και του 2016. Όμως στο διάστημα αυτό μεγάλωσαν μαζί με τις επιτυχίες και τα χρέη τους: ξόδευαν διαρκώς πιο πολλά από όσα έβγαζαν κι αυτό παρά τα τηλεοπτικά συμβόλαιά τους που είναι στην Ισπανία προνομιακά. Όταν ήρθε ο κορωνοϊός, και σταμάτησε η σταθερή πηγή εσόδων από τα γήπεδά τους, φάνηκαν ξαφνικά οι προηγούμενες οικονομικές σπατάλες: τα δάνεια δεν εξυπηρετούνται. Η Ρεάλ δεν κατάφερε να κρατήσει τον Ρονάλντο γιατί όλοι γνώριζαν τις οικονομικές της δυσκολίες: πρώτος ο ίδιος. Η κρίση είναι ο λόγος που η Βασίλισσα εδώ και δυο χρόνια έκανε μόλις μια μεταγραφή: απέκτησε πέρυσι τον Καμαβιγκά. Οι ισπανικές τράπεζες (οι κάξες και οι καρακάξες…) δεν κάνουν πια διευκολύνσεις και ο Δήμος της Μαδρίτης που πάντοτε υπογείως στήριζε τη Ρεαλ δεν έχει χρήματα. Και η Ρεάλ απέκτησε προβλήματα. Που την έκαναν ξαφνικά συμπαθητική.

Ράμος και Ρονάλντο

Το πρόβλημα της της Ρεάλ δεν θα είναι μόνο η Παρί, η Σίτι, η Μπάγερν, η Τσέλσι, η Γιουβέντους, δηλαδή αντίπαλοι φιλόδοξοι και σκληροί. Ξαφνικά κάθε καλοκαίρι έγιναν πρόβλημα τα συμβόλαια που λήγουν, οι παίκτες που δεν πωλήθηκαν, οι αντζέντηδες που διαρκώς πιέζουν και ζητάνε: αν η Μπάρτσα έχασε τον Μέσι, η Ρεάλ πέρυσι έχασε τον Ράμος και πρόπερσι τον Ρονάλντο – παίκτες εμβληματικούς.

Το Τσάμπιονς λιγκ, που η Ρεαλ είχε κερδίσει τρεις φορές στη σειρά πριν λίγα χρόνια, έγινε ξαφνικά Γολγοθάς κι ας έφτασε πέρυσι η Ρεάλ στα ημιτελικά του: η πορεία της – ειδικά ο αποκλεισμός της Λίβερπουλ – έμοιαζε υπέρβαση. Το ίδιο δύσκολο μοιάζει και φέτος παρά την πρόκριση της ομάδας του Αντσελότι κόντρα στην Παρί. Όπως και πέρυσι  ο μεγάλος αντίπαλος της Ρεάλ θα είναι οι συνθήκες. Και η ανάγκη σε αυτές να προσαρμοστεί. Δηλαδή να μάθει να κερδίζει ξοδεύοντας λιγότερα.

Αυτή είναι η διαφορά που κάνει ξαφνικά την Ρεάλ συμπαθητική. Η Παρί, ενώ παντού σχεδόν στο ποδόσφαιρο καταγράφονταν ζημιές, πήγε πέρυσι το καλοκαίρι και μάζεψε σχεδόν ό,τι υπήρχε στην αγορά – μάλιστα χωρίς να πληρώσει κι ομάδες. Πήρε τον Βαϊνάλντουμ, τον Ντοναρούμα, τον Ράμος, φυσικά τον Μέσι τζάμπα – δηλαδή καλύπτοντας απλά τεράστια συμβόλαια. Κράτησε επίσης τον ΕμΠαπέ, μετέτρεψε σε παγκίτη πολυτελείας τον Ντι Μαρία, έχει συχνά εκτός 20αδας παίκτες όπως ο Ικάρντι ή καμιά φορά κι ο Ντράξλερ. Ολη αυτή η πολυτέλεια μοιάζει και είναι σπατάλη. Κυρίως γιατί γίνεται όχι στη βάση κάποιου τεχνικού σχεδίου, αλλά απλά γιατί λεφτά υπάρχουν.  Οι Αραβες μάλιστα τα χρησιμοποιούν και για να εξευτελίζουν καθώς φαίνεται προπονητές. Οι οποίοι βέβαια τους εκδικούνται. Πέρυσι σήκωσε το τρόπαιο ο Τούχελ. Φέτος τους απόκλεισε ο Αντσελότι. Και τους δυο τους είχανε και τους διώξανε. 

Κι αν το πάρει η Σίτυ;        

Είναι πρόβλημα τα χρήματα; Είναι μόνο για όποιον δεν τα έχει. Η Σίτυ, χάρη στο Γκουαρντιόλα, τα ξοδεύει σαφώς καλύτερα. Αν πάρει το Τσάμπιονς λιγκ θα χει πλάκα να διαβάζουμε τι θα γράφουν όσοι κατηγορούν την Παρί για νεοπλουτισμό και μιλάνε για το βάρος της φανέλας ως μυστικό επιτυχίας.

Τα χρήματα πάντα χρειάζονται: η Ρεάλ τα ψάχνει κι ονειρεύεται Σουπερλίγκες, η Παρί τα έχει. Αλλά χρειάζονται κι άλλα πολλά. Πίστη στο σκοπό, παίκτες με κίνητρο να αποδείξουν πολλά, σχέδιο προπονητή, και κυρίως μια εταιρική στρατηγική, δηλαδή ένας τρόπος που να οδηγεί στην επιτυχία που να είναι δικός σου. Η Παρί μόνο μιμείται. Και το ντου του Σεϊχη στο διαιτητή μίμηση είναι. Κάπου διάβασε ότι κάποιοι κάνουν τέτοια κι αποφάσισε να δείξει κι αυτός ότι είναι σκληρό παιδί. Θα πληρώσει ένα ωραίο πρόστιμο και θα έχει τουλάχιστον να διηγείται στους φίλους του αυτό του το κατόρθωμα. Το πώς χάνει το Τσάμπιονς λιγκ κάθε χρόνο δεν θα έχει όρεξη να το συζητήσει…