Εδώ και περισσότερο από μια εβδομάδα έχει περάσει από την είδηση ότι έφυγε από τη ζωή στα 54 χρόνια του ο Μάθιου Πέρι, «ο Τσάντλερ από τα Φιλαράκια». Φυσικά η είδηση δεν έχει φύγει από την επικαιρότητα: χθες διαβάσαμε ότι στην κηδεία του πήγαν όλοι οι συμπρωταγωνιστές του, ο πατέρας του και ο πατριός του, και όλοι φυσικά οι στενοί του φίλοι – τον έκλαψαν, δεν χωρά αμφιβολία. Ο θάνατος του, πέρα από ένα κύμα νοσταλγίας για τα αγαπημένα «Φιλαράκια» προκάλεσε και πάρα πολλά σχόλια και εικασίες για το θάνατό του: η ιατροδικαστική έκθεση δεν έχει βγει.

Δύσκολο παιδί

Ο Μάθιου Πέρι ήταν δύσκολη περίπτωση. Είχε προβλήματα με ναρκωτικά από μικρός κι έπαιρνε χάπια από τα 15 του. Δεν ήταν η υπερέκθεση αυτό που τον σκότωσε, ούτε η ξαφνικά μεγάλη του δημοσιότητα: είχε προβλήματα πολύ πριν γνωρίσει την επιτυχία και την δυσκολία στη διαχείρισή της. Ισως αυτή η επιτυχία να τα μεγάλωσε, σίγουρα δεν τα δημιούργησε.   

Πριν ένα ακριβώς χρόνο ο Μάθιου Πέρι είχε βγάλει ένα βιβλίο στο οποίο εξιστορεί τη ζωή του. Λέγεται «Φιλαράκια, Εραστές και το Μεγάλο, Φριχτό Πράγμα» («Friends, Lovers, and the Big Terrible Thing»). Εξιστορούσε την πολυετή μάχη του για να απεξαρτηθεί αρχικά από τα ναρκωτικά, μετά από το αλκοόλ και τέλος από τα συνταγογραφούμενα παυσίπονα που όπως αναφέρει του τρυπούσαν το κεφάλι και ένοιωθε πως χωρίς αυτά δεν μπορεί να ζει. Όπως αναφέρει είχε φτάσει να παίρνει 55 vicodin σε μια μέρα, υπολόγισε ότι είχε παραβρεθεί σε σχεδόν 6000 συναντήσεις ανώνυμων αλκοολικών ξεκινώντας και πάντα σταματώντας το πρόγραμμα. Παραδέχεται ότι ξεκίνησε προγράμματα αποτοξίνωσης 65 φορές, και ότι έκανε ακόμα και εγχειρήσεις (και μάλιστα 14) για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έφεραν οι καταχρήσεις στην υγεία του. Ομολογεί πως υπήρξε μια μεγάλη περίοδο που σιχαινόταν τον εαυτό του. Κι υποδυόταν τον Τσάντλερ.

 Η άνιση μάχη

Οσο σκέφτομαι την ιστορία του νομίζω πως αυτό που τελικά τον λύγισε ήταν αυτή ακριβώς η άνιση μάχη με ένα χαρακτήρα που έπρεπε να υποδυθεί σε μια σειρά που υπήρξε τόσο επιτυχημένη ώστε στο θυμικό των τηλεθεατών της οι ηθοποιοί και οι ρόλοι τους έγιναν ένα. Οι ρόλοι που υπήρχαν στα Φιλαράκια δεν ήταν τόσο απλοί όσο νομίζουμε: απλές (σε γενικές γραμμές) ήταν οι καταστάσεις που ζούσαν. Ειδικά οι τρεις αντρικοί ρόλοι είχαν ένα παράξενο αέρα υπερβολής που σου επέτρεπε να γελάς, αλλά όχι και να ταυτίζεσαι. Ο Ρος δούλευε στο πανεπιστήμιο ως παλαιοντολόγος – δεν ήταν ακριβώς το παιδί της διπλανής πόρτας. Οι περιπέτειές του ήταν όλες αστείες γιατί δεν ήταν οι περιπέτειες κάποιου που δούλευε σε ένα πανεπιστήμιο: οι σεναριογράφοι έπαιζαν ωραία με αυτή την αντίφαση – ο Ρος νόμιζε ότι ήταν πιο σοβαρός από όσο πραγματικά ήταν. Ο Τζόι ήταν στο άλλο άκρο: οι συνεχείς προσπάθειές του και οι συνεχείς αποτυχίες του να πετύχει ως ηθοποιός τον καθιστούσαν περίπου ανεπάγγελτο, αλλά όλο αυτό το έβλεπαν οι άλλοι όχι αυτός. Αυτός ένοιωθε απολύτως επιτυχημένος, ήταν σίγουρος μέσα στις τρέλες του και για αυτό ήταν και γυναικοκατακτητής. Ο Τσάντλερ από την άλλη ήταν ένας σαρκαστικός διευθυντής εταιρίας πληροφορικής, ένας γιαπίς που μόνος γιάπις δεν ήταν κι ήθελε να αλλάξει επάγγελμα. Ο Τσάντλερ ήταν ένας από αυτούς που σκέφτονται φωναχτά - μπορούσε να κάνει την πιο εύστοχή ή την πιο άστοχη υπογράμμιση αδυνατώντας να κρατήσει το στόμα του κλειστό όπως τα παιδιά. Υπήρχε για να σου δημιουργεί την βεβαιότητα ότι δεν ήταν τίποτα πιο πολύ από ένας άντρας που εγκλωβίστηκε στην εφηβική του ηλικία, όπως πολλοί άντρες. Μόνο που η εφηβική ηλικία του Μάθιου Πέρι δεν ήταν ούτε γλυκιά, ούτε καν χαριτωμένη: μια κόλαση ήταν από την οποία μάλλον δεν δραπέτευσε ποτέ.

Το ενελώς αντίθετο του Μάθιου

Οι σεναριογράφοι της σειράς δεν φταίνε σε τίποτα, αλλά είναι σαν να έφτιαξαν ένα χαρακτήρα που ήταν το εντελώς αντίθετο του Μάθιου Πέρι σε ψυχοσύνθεση και του τον έδωσαν να τον υποδυθεί. Ο Τσάντλερ ήταν ένας παράξενος παιδικός φίλος που δεν μεγάλωνε, ένας ωραίος τύπος που είχε δυσκολίες με τις γυναίκες γιατί αυτές τον έβλεπαν σαν χαζούλη για ντάντεμα, που στο τέλος τα έφτιαξε με την Μόνικα γιατί αυτή είδε ό,τι επιμελώς αυτός έκρυβε. Ο Μάθιου Πέρι δεν είχε κρυφό χαρακτήρα που έπρεπε να καταλάβεις – όλα του τα προβλήματα ήταν πάντα στη φόρα. Δεν σκεφτόταν φωναχτά – καταθλιπτικός ήταν από μικρός, καλά καλά δεν μιλούσε. Εδωσε στον Τσάντλερ υπόσταση σαν καλός ηθοποιός, αλλά όλοι έβλεπαν τον Τσάντλερ, όχι αυτόν.

Η ιστορία δεν θα γινόταν τόσο βαριά, αν ο Πέρι κατόρθωνε να κάνει και κάτι άλλο στην καριέρα του, αλλά δεν τα κατάφερε. Το χειρότερο ήταν ότι στις ελάχιστες ταινίες που έπαιξε του ζητούσαν κατά βάση να παίζει τον Τσάντλερ: θα λέγα ότι οι ρόλοι δεν ήταν για αυτόν, αλλά για την τηλεοπτική του περσόνα. Στις δυο ταινίες που βγήκαν με τίτλο ο Μαφιόζος της Διπλανής Πόρτας ο καλός Τσάντλερ έμπλεκε με ένα μαφιόζο παραμένοντας Τσάντλερ. Στο The Kid ή στο 17 Αgain καταλαβαίνεις τι του ζητούσαν χωρίς καν να έχεις δει τις ταινίες.

Εφυγε νέος 

Ο Μάθιου Πέρι νομίζω ότι έζησε χωρίς να ζήσει. Εβγαλε απίστευτα χρήματα τα οποία ουδέποτε τα χάρηκε αληθινά. Η ζωή του ήταν δυο πράγματα: ένας μεγάλος ρόλος και μια μεγάλη προσπάθεια να γλυτώσει από τον αυτοκαταστροφικό εαυτό του. Ο ρόλος θα μπορούσε να τον έχει σώσει, αλλά αντί να του ανοίξει καλλιτεχνικά δρόμους μάλλον τους έκλεισε. Ο Μάθιου Ππέρι έψαχνε από τα 15 του ένα δρόμο για να ξεφύγει και μετά ένα δρόμο για να γλυτώσει. Δεν βρήκε κανένα.

Ο καημένος έφυγε νεότατος. Το χειρότερο στην ιστορία είναι ότι οι πιο πολλοί δεν σταναχωρέθηκαν στην είδηση του θανάτου για αυτόν, αλλά για τον Τσάντλερ που τους έκανε για χρόνια να γελάνε. Ο Τσάντλερ δεν έπαιθε τίποτα: κάπου ζει με την Μόνικα και τα δίδυμα, έχει φύγει απο την πολυεθνική που δούλευε στην οποία δούλευε μισώντας για χρόνια τη δουλειά του και δουλεύει ακόμα στην διαφημιστική. Από τη ζωή έφυγε ο Μάθιου Πέρι. Που κανείς μας ποτέ δεν γνώρισε…