Σήμερα και αύριο έχουμε τα προημιτελικά του Euro2024. Σε όλα τα τουρνουά εθνικών ομάδων που θυμάμαι τα προημιτελικά ήταν πάντα ο μεγάλος σκόπελος: τα περνάς μόνο με σοβαρότητα. Συνήθως σε αυτά τα ματς φαίνονται και οι ομάδες που θα αγωνιστούν στον τελικό: στο Euro2020 oι Ιταλοί είχαν σταματήσει την σπουδαία πορεία των Βέλγων που είχαν αποκλείσει τον Ρονάλντο και οι Αγγλοι είχαν βάλει του κόσμου τα γκολ στους Ουκρανούς – κι έπαιξαν τελικό. Σήμερα οι Γερμανοί παίζουν με τους Ισπανούς και οι Γάλλοι με τους Πορτογάλους: κατά κάποιο τρόπο θα ζήσουμε την  πιο μεγάλη μέρα του πολέμου. Αύριο το πράγμα ολοκληρώνεται με Αγγλία – Ελβετία και Ολλανδία – Τουρκία: για αυτά θα τα πούμε αύριο κι όταν πρέπει. Για την ώρα μια μικρή περίληψη προηγουμένων για τις αποψινές μάχες.  

Και μοιάζουν και δεν μοιάζουν

Η Γερμανία και Ισπανία μοιάζουν σε πολλά και σε πολλά δεν μοιάζουν. Ας δούμε πρώτα σε τι μοιάζουν. Είναι δυο ομάδες που έχουν προπονητές που παίζουν με ανοιχτά χαρτιά. Δεν αναφέρομαι μόνο στο σχήμα, αλλά στις ίδιες τις εντεκάδες και στις επιλογές του Ντε Λα Φουέντε και του Νάγκελσμαν. Και οι δύο έχουν μια απλή μέθοδο διαχείρισης: επιβραβεύουν. Όταν βλέπουν πως η ομάδα ανταποκρίνεται δεν την αλλάζουν.

Ο Ισπανός είναι απολύτως ευχαριστημένος με όσα έχει δει από τους παίκτες του απ’ την αρχή και χρησιμοποιεί την ίδια εντεκάδα. Ροτέισον έκανε μόνο στο ματς με την Αλβανία που είχε διαδικαστικό χαρακτήρα. Ο Νάγκελσμαν επιβράβευσε τον αριστερό μπακ Ράουμ, που ήταν καλός στο διάστημα που αγωνίστηκε κόντρα στους Ελβετούς δίνοντας την ασίστ στον Φουλγκρουγκ για το 1-1 και τον χρησιμοποίησε βασικό στο παιχνίδι με την Δανία. Όποιος το σκέφτεται έτσι το σκέφτεται κι αλλιώς. Ο Βιρτζ πχ δεν ήταν πολύ καλός με τους Ελβετούς και έχασε τη θέση του από τον Λιρόι Σανέ. Αν έχω καταλάβει καλά το πράγμα, ο Σανέ θα ξεκινήσει και σήμερα διότι ο Νάγκελσμαν από αυτόν δεν είχε παράπονα. Και γιατί οι Ισπανοί στα άκρα είναι πολύ δυνατοί και καμιά φορά για να περιορίσεις μια ομάδα εκεί πρέπει να υπάρχει ένας παίκτης επικίνδυνος που να μην επιτρέπει ρίσκα που θα του δώσουν χώρους.   

Ολοι θέλουν την μπάλα

Πέρα από την κατασκευαστική μέθοδο οι ομάδες μοιάζουν και γιατί θέλουν πολύ την μπάλα. Οι Ισπανοί παραδοσιακά την αγαπούν. Οι Γερμανοί το κάνουν γιατί έχουν μια μπροστόβαρη ομάδα: αυτοί που παίζουν στην επίθεση είναι καλύτεροι από όσους παίζουν στην άμυνα. Οι Ισπανοί μοιάζουν έχουν μεγαλύτερη ποιότητα επιθετικά. Δεν είναι μόνο ο Νίκο Γουίλιαμς και ο Γιαμάλ που κάνουν μεγάλο τουρνουά, αλλά είναι πολύ παραγωγικοί και οι τρεις μέσοι τους - κυρίως ο ξεκούραστους Ρουίθ.

Που διαφέρον οι ομάδες; Πρώτα από όλα στο σχήμα. Η Γερμανία παίζει 4-2-3-1 με τον Κρος μάλιστα να γυρνά πολύ και να παίζει μπροστά από τα μπακ – και τον αφανή ήρωα Αντριχ να τρέχει για όλους. Η Ισπανία, όπως όλες οι ομάδεςπου θέλουν να παίξουν επίθεση παίζει 4-3-3 καλύπτοντας πολύ το πλάτος του γηπέδου και με τις προωθήσεις των ακραίων μπακ της που της επιτρέπουν να παίζει επίθεση με παίκτες παραπάνω. Η Γερμανία ακόμα κι αν καταφέρει να κρατήσει περισσότερο την μπάλα (πράγμα καθόλου εύκολο) θα χρειαστεί απόψε πολύ την άμυνα της - ο Κιμιχ και ο Ρούντιγκερ είναι αμυντικοί με προσωπικότητα, αλλά θα χρειαστεί και οι άλλοι να είναι άψογοι. Πριν το παιχνίδι αρχίσει μου φαίνεται λίγο light η μεσαία της γραμμή της Γερμανίας και δεν ξέρω πως μπορεί να αμυνθεί όταν δεν έχει την μπάλα με παίκτες όπως ο Κρος και ο Γκουντογάν, που είναι ικανότατοι με αυτή στα πόδια αλλά όχι πια τόσο διαθέσιμοι για κυνηγητό πίσω της. Της Ισπανίας το πρόβλημα είναι άλλο: δεν παίρνει γκολ από τον σέντερ φόρ της παρά την επιθετική της παραγωγή. Αν ο Αλβάρο Μορατα βρει γκολ  απόψε το αβαντάζ της θα είναι μεγάλο. Και γιατί δεν υποφέρει πια τους Γερμανούς. Δεν χάνει από αυτούς από το 1994 και σε ένα ματς του Nations League προ τριετίας τους έβαλε έξι γκολ. Οι καιροί που τους Ισπανούς τους πανικόβαλε ο Χρούμπες και τους έτρεχε ο Ρούντι Φέλερ πέρασαν. Αλλά και η Γερμανία έχει κάτι ωραίο να θυμάται από τις παραδόσεις της: η τελευταία της νίκη κόντρα στους Ισπανούς στο Euro ήταν το 1988. Πάλι στην Γερμανία.    

Θηρία άρρωστα όμως

Ο άλλος μεγάλος προημιτελικός ανάμεσα στην Γαλλία και την Πορτογαλία μοιάζει σαν παιχνίδι ανάμεσα σε άρρωστα θηρία. Ο τραυματισμός του ΕμΠαπέ σίγουρα έμπλεξε τον Ντιντιέ Ντεσάν καθώς δεν υπάρχει κι άλλος κυνηγός σαν αυτόν, έτοιμος δηλαδή να πάρει τις δικές του πρωτοβουλίες. Έτσι η Γαλλία έχει πρόβλημα στο γκολ κι αυτό το μαρτυρούν τα μόλις τρία, που έχει πετύχει στο τουρνουά που είναι μάλιστα δυο αυτογκόλ και ένα πέναλτι. Από την άλλη η οργανωμένη δουλειά που γίνεται στην άμυνα με τους τρεις all around μέσους (Τσουαμενί, Καντέ και Ραμπιό) να προστατεύουν τα μετόπισθεν έχει αποτέλεσμα η Γαλλία να έχει δεχτεί μόλις ένα γκολ κι αυτό από πέναλτι. Είναι φανερό πως οι κακές σεζόν που έκαναν τα στόπερ των Γάλλων στις ομάδες που φέτος αγωνίζονταν έχει οδηγήσει τον Ντεσάν στο να πάρει τα μέτρα του: βέβαια δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ΕμΠαπέ θα αγωνιζόταν με μάσκα και οι υπόλοιποι κυνηγοί του με έλλειμμα δυνάμεων εμφανέστατο. Ωστόσο, πριν το ματς αρχίσει, μου μοιάζει πιο εύκολο να λύσει τα προβλήματα της η Γαλλία: το να θέλει να βρει εύκολο γκολ μια ομάδα που έχει τον ΕμΠαπέ τον Γκριεζμάν και τον Τουράμ (και τον Ντεμπελέ, τον Ζιρού και τον Κολο Μουανί) δεν το λες κι άλυτο πρόβλημα. Προσοχή όμως: η Πορτογαλία έχει να επιδείξει ένα επιθετικά εξαιρετικό ματς απέναντι στους Τούρκους που βρίσκονται κι αυτοί στα προημιτελικά. Ενώ η Γαλλία ψάχνεται. Και ο ΕμΠαπέ και πάλι χθες πολιτικολογούσε – δεν είναι το καλύτερο σημάδι με βάση τα προηγούμενα.

Μια διαφορετική συνθήκη

Για την Πορτογαλία είναι εύκολο να πεις ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τον Ρονάλντο. Όντως στιγμές στιγμές μοιάζει βάρος καθώς επιβάλει στους πάντες να τον ψάχνουν – το κάνουν υπερβολικά οι συμπαίκτες του αλλά όταν τον έχεις δεν μπορείς να τον αγνοήσεις καθώς δεν μπορείς όμως ποτέ να αποκλείσεις ότι ο τύπος αυτός θα βρει το γκολ που ψάχνει και που η Πορτογαλία έχει ανάγκη. Αν το βρει απόψε οι Πορτογάλοι δεν αποκλείεται και να προκριθούν, αν δεν το βρει αναζητείται ήρωας της μιας βριαδιάς: υποψήφιοι υπάρχουν, αλλά όπως και οι Γάλλοι όχι στα καλύτερά τους.

Θα αλλάξει κάτι ο κόουτς Μαρτίνεθ; Δεν έκανε αλλαγές κατά την διάρκεια του ματς με τους Σλοβένους, δεν θα κάνει και τώρα. Τι ελπίζει; Ότι θα υπάρξει μια διαφορετική συνθήκη και η ομάδα του δεν θα χρειαστεί να παίξει πάλι παίρνοντας μονίμως ρίσκα στην άμυνα απέναντι σε αντίπαλους που περιμένουν, όπως στα τέσσερα προηγούμενα ματς.  Αυτή τη φορά οι Πορτογάλοι δεν θα παίξουν με την άμυνα στη σέντρα, ώστε να φαίνονται τα προβλήματα του Πέπε ενώ η συνύπαρξη του Βιτίνια και του Παλίνια στην μεσαία γραμμή θα δώσει κάτι χρήσιμο και δεν θα τους κάνει απλά αργούς. Πριν το ματς αρχίσει λέω ότι υπάρχει άρωμα παράτασης. Αλλά είναι δεδομένο ότι όποιος βρει γκολ πρώτος βάζει πλώρη για τα ημιτελικά.

Ανακεφαλαιώνω. Το Γερμανία – Ισπανία μοιάζει τελικός πριν τον τελικό με πολλά πιτσιρίκια (Μουσιάλα, Γιαμάλ, Νίκο Γουίλιαμς, Βίρτζ) έτοιμα να γράψουν ιστορία αλλά και με ερωτηματικά που βαραίνουν. Το Πορτογαλία – Γαλλία είναι μια ιστορία ξεμπλοκαρίσματος, που λέει κι ο Ανστό. Ανάμεσα στον Ρονάλντο και τον ΕμΠαπέ κάποιος πρέπει να ξεμπλοκαριστεί. Για την ώρα έχουν βάλει και οι δυο από ένα πέναλτι.