Οι Ιταλοί άρεσαν πολύ και στο δεύτερο ματς που έδωσαν στο Euro2020, κι όχι μόνο γιατί μετά την Τουρκία στραπατσάρισαν και την Ελβετία κερδίζοντας την κι αυτή με 3-0. Περισσότερο από τη νίκη τους άρεσε κι αυτή τη φορά το ποδόσφαιρο που έπαιξαν: ένα ποδόσφαιρο γρήγορο, αποτελεσματικό και φινετσάτο. Αν κόντρα στους Τούρκους τη διαφορά την έκαναν οι τρεις κυνηγοί τους (ο Ιμόμπιλε και ο Ινσίνιε σκόραραν, κι ο Μπεράρντι ξεκλείδωσε το ματς με το αυτογκόλ που προκάλεσε), χθες το μυστικό της άνετης επικράτησής τους ήταν η σπουδαία δουλειά των μέσων τους. Ο Ζορζίνιο με τις «ψιλοβελονιές» του ελευθέρωνε τη μπάλα κάθε φορά που οι Ελβετοί ήθελαν να πρεσάρουν ψηλά, ο Μπαρέλα απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι τα κάνει όλα και σωστά κι ο Μάνουελ Λοκατέλι βρέθηκε στο καλύτερο βράδυ της καριέρας του σκοράροντας δυο φορές: εντυπωσιακό κυρίως το πρώτο γκολ, όταν άνοιξε την αντεπίθεση παίζοντας με τη μια και τελείωσε τη φάση τρέχοντας εξήντα μέτρα χωρίς τη μπάλα για να βρεθεί σε θέση βολής, αλλά και όμορφο το δεύτερο – μια «φωτοβολίδα» εκτός περιοχής που ο τερματοφύλακας Σόμερ εμφανώς δεν περίμενε.    

Η δύναμη της απόλαυσης

Οι Ιταλοί ζουν μέρες παράφορα έρωτα με την Εθνική τους κυρίως γιατί βλέπουν κάτι πολύ σπάνιο στην ιστορία τους: την διακήρυξη του ομοσπονδιακού τους προπονητή να γίνεται πράξη. Μετά τον ντροπιαστικό αποκλεισμό από το μουντιάλ του 2018 ο Μαντσίνι αναλαμβάνοντας την ομάδα είχε πει ότι ο στόχος του δεν μπορεί να είναι η πρόκριση στα τελικά του Euro – γιατί αυτός είναι ένας στόχος χαμηλός – αλλά το πώς θα παρουσιάσει μια ομάδα που ο κόσμος θα χαρεί και θα ξαναγαπήσει. «Θέλω ο κόσμος να περιμένει τα ματς της Εθνικής. Να τελειώνουν τα παιγνίδια και όλοι να ψάχνουν να βρουν πότε η ομάδα θα ξαναπαίξει. Να γίνουν ξανά τα παιγνίδια αυτά λόγος για να ζητάει να φιλοξενήσει την ομάδα κάθε μεγάλη πόλη της χώρας» είχε πει τον Ιούνιο του 2018 σε μια συνέντευξη του κι ενώ οι Ιταλοί μαράζωναν περιμένοντας ένα μουντιάλ χωρίς την Σκουάντρα Ατζούρα. Του είχε ασκηθεί μάλιστα και κριτική για τις διακηρύξεις: «η Ιταλία είχε ανάγκη από αποτελέσματα, μετά το κάζο του αποκλεισμού από τους Σουηδούς, κι όχι από το να ασχολείται με την αισθητική του παιγνιδιού» του έγραφαν. Ξεχνώντας πως για τον Μαντσίνι πάντα η αισθητική, δηλαδή η απόλαυση, ήταν κάτι σημαντικότερο από την τελική επικράτηση. Δεν έχει σημασία να είσαι πολεμιστής αν δεν φοράς μετά τη μάχη το σωστό κουστούμι.

Το γενναιόδωρο ποδόσφαιρο

Ενας τύπος που κόντρα στην Πάρμα με τη φανέλα της Λάτσιο το 1997 έχει σκοράρει με τακουνάκι μετά από εκτέλεση κόρνερ είναι έτσι κι αλλιώς τόσο ποδοσφαιρικά ιδιοφυής και τόσο εντυπωσιακά κολλημένος με την ωραία μπάλα ώστε για το τι του λένε δεν τον νοιάζει καθόλου. Οι Ιταλοί δεν έχουν τους μεγάλους αμυντικούς του παρελθόντος και δεν έχουν ένα αριστερό μπακ που να χρησιμοποιεί το αριστερό του πόδι. Η λογική λέει πως ο προπονητής τους θα πρεπε να ασχοληθεί με το πώς θα προστατέψει την άμυνα και θα παρουσιάσει μια ομάδα με όλη την αμυντική περιπλοκότητα που έκανε την Ιταλία σεβαστή στο πέρασμα των χρόνων. Όμως ο Μαντσίνι ασχολήθηκε κυρίως με το πώς η ομάδα του θα σκοράρει: η επιλογή του 4-3-3, οι πολλοί παίκτες που χρησιμοποίησε στην επίθεση μέχρι να καταλήξει στην τωρινή τριάδα, ο τρόπος χρησιμοποίησης των μέσων (που νομίζεις τα διάλεξε σαν ακόμα να παίζει ο ίδιος ποδόσφαιρο και να ήθελε να τρέχουν για αυτόν) δημιούργησε την πρώτη Ιταλία που θυμάμαι που σκοπός της δεν είναι το πώς θα τρελάνει την οικουμένη με την ανθεκτικότητα της αλλά το πώς θα διασκεδάσει και θα ευχαριστήσει τους ίδιους τους Ιταλούς. Κι επειδή το ποδόσφαιρο είναι γενναιόδωρο με όσους πραγματικά το τιμούν, δια μέσου της αναζήτησης της δημιουργίας προέκυψε και μια άμυνα που δεν δέχεται γκολ ακόμα κι αν σε αυτή αγωνίζονται οι άγνωστοι στο μεγάλο κοινό Ντι Λορέντσο, Ατσέρμπι κα Σπινατσόλα, δηλαδή ένας ακραίος χαφ που παριστάνει τον ακραίο μπακ στη Νάπολι, ένας ψυχωμένος στόπερ που βγάζει το ψωμί του στη Λάτσιο η άμυνας της οποίας δεν υπήρξε ποτέ το όπλο της και ένας δεξιοπόδαρος που παίζει στη Ρόμα αριστερός μπακ κατά ανάγκη, γιατί δεν υπάρχει άλλος. Με αυτούς, ο χαρισματικός Τζίτζι Ντοναρούμα κυνηγάει να σπάσει το απίστευτο ρεκόρ του Ντίνο Τζόφ που κράτησε για 1154 λεπτά το μηδέν σε δώδεκα συνεχόμενα ματς έχοντας όμως μπροστά του τον Σιρέα, τον Καμπρίνι, τον Τζεντίλε, τον Φούλβιο Κολοβάτι – δηλαδή κάποιους μύθους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.             

Το άγιο μπινελίκι

Οι δύο πρώτοι αγώνες των Ιταλών στο Euro επιβεβαίωσαν όλα τα καλά που είχαμε δει από δαύτους τους προηγούμενους μήνες. Συλλογική προσπάθεια στην ανάπτυξη και στο κυνήγι του γκολ χωρίς την ταλαιπωρία της αναγκαστικής εξάρτησης από κάποιο σούπερ σταρ και τα κέφια του. Αμυντική τόσο προσεκτική και τόσο καλά εφαρμοσμένη ώστε να μην επιτρέπει ανασφάλειες. Και κυρίως τρέξιμο: πολύ τρέξιμο. Οι Ιταλοί, μάλλον απροσδόκητα ευτυχισμένοι από αυτό που βλέπουν σήμερα τονίζουν την πιθανότητα να σπάσει το σερί των δέκα αγώνων στο οποίο η Σκουάντρα Ατζούρα κράτησε το μηδέν: το είχε κάνει τα χρόνια του Βιτσίνι από το Νοέμβριο 1989 μέχρι τον Ιούνιο 1990 και της το έσπασε ο Κανίγια στη Νάπολι στον ιστορικό ημιτελικό του Μαραντόνα. Τώρα οι Ιταλοί βλέπουν ότι η Εθνική τους έχει να δεχτεί γκολ από ένα ματς με την Ολλανδία που τελείωσε 1-1 και πραγματικά χαίρονται. Εγώ νομίζω ότι θα πρεπε να χαίρονται πιο πολύ για αυτό που αληθινά ευχαριστεί τον Μαντσίνι δηλαδή τα  31 γκολ που η ομάδα έχει πετύχει σε αυτά τα ματς που γκολ δεν δέχεται. Χθες ο «Μάντσιο» τη μοναδική στιγμή που χρειάστηκε να φωνάξει το έκανε γιατί δεν του άρεσε ότι η ομάδα του οπισθοχώρησε αφήνοντας τον Σακίρι να παίρνει πολύ τη μπάλα και να απειλεί. Οι οδηγίες που έδωσε δόθηκαν με τον τρόπο που ξέρει. Δηλαδή ρίχνοντας κι ένα άγιο μπινελίκι παραπάνω.    

Μια ωραία χειραψία

θα πάρουν το Euro; Δεν το πιστεύω αλλά τους χαίρομαι. Ζουν το παραμύθι αυτό με την υπερβολή που ζουν τα πάντα στο ποδόσφαιρό τους. Η Γκαζέτα γράφει ότι η Ιταλία απέχει μόλις τέσσερα βήματα από ένα θρίαμβο στο Γουέμπλεϊ και ότι «οι αριθμοί που συνοδεύουν την Ιταλία τους τελευταίους 33 μήνες μαρτυρούν σχεδόν τρία χρόνια αδιάλειπτης απόλαυσης». Λέει επίσης ότι αυτούς τους τριάντα τρεις μήνες, που έχουν περάσει από την τελευταία ήττα η ομάδα δεν τελείωσε κανένα ματς με παίκτες που έφυγαν από το γήπεδο με κατεβασμένο το κεφάλι σας και ότι κάθε αντίπαλος έμοιαζε ευχαριστημένος αν το ματς τελείωνε με μια ωραία χειραψία από αυτές που δίνουν οι παίκτες όταν δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι.

Τους καταλαβαίνω τους Ιταλούς. Αφήνουν στην άκρη το ότι στα δυο πρώτα ματς ήταν γηπεδούχοι, δεν υπογραμμίζουν ότι ο Μαντσίνι έχασε σε δυο ματς δυο αμυντικούς με μυϊκά προβλήματα (μετά τον Φλορέντσι και τον Κελίνι) και δεν στέκονται καθόλου στους αντιπάλους και τις εμφανίσεις τους γιατί έτσι πρέπει: αν αποκλειστούν σε κάποιο νοκ άουτ ματς ας αποκλειστούν αυτή τη φορά μεθυσμένοι από τη χαρά μιας περιπέτειας κι όχι πνιγμένοι από τη γκρίνια – νυσάφι πια.

Τα δικά της ρεκόρ

Η Ιταλία για την ώρα δεν κυνηγά τo Euro – επιχειρεί να βάλει τέλος στην εσωστρέφεια της σπάζοντας τα δικά της ρεκόρ. Τον Μαντσίνι δεν τον ενδιαφέρουν τα δέκα ματς που δεν δέχτηκε γκολ η ομάδα του Βιτσίνι στην οποία άλλωστε ο ίδιος υπέφερε ως μόνιμος αναπληρωματικός. Νομίζω ότι ο στόχος του είναι το ιστορικό ρεκόρ της Ιταλίας του Πότσο με τα 30 αήττητα σερί παιχνίδια, το οποίο έχει αντέξει από το 1939! Μπορεί να το ισοφαρίσει κόντρα στους Ουαλους και να το σπάσει την επόμενη εβδομάδα στη φάση των 16.

Ποιος θα το λεγε μετά τον αποκλεισμό από το μουντιάλ του 2018 ότι θα προέκυπτε μια Ιταλία ικανή να γράψει τόσο γρήγορα ιστορία. Εστω απλά ιταλική…