Το Μάιο ξεκινά πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο η εποχή των «νέων παιδιών» - ο καιρός δηλαδή που οι δημοσιογράφοι αρχίζουν να γράφουν ποιοι πιτσιρικάδες θα ακολουθήσουν την πρώτη ομάδα στην προετοιμασία και η εποχή που οι προπονητές χρησιμοποιούν μικρούς είτε γιατί δεν έχουν στόχους, είτε γιατί τους έπιασαν. Ο Πέδρο Μαρτίνς π.χ. Κατά πάσα πιθανότατα ο κόουτς θα παρατάξει και στην Τρίπολη αύριο ένα Ολυμπιακό πειραματικό και θα δώσει χρόνο στους μικρούς. Δεν ξέρω τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει για τις δυνατότητες παιδιών που αγωνίζονται σε ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον και με συμπαίκτες που δεν ήταν φέτος βασικοί. Τουλάχιστον ικανοποιεί την ψύχωση κάποιων οπαδών που θέλουν να βλέπουν νέα παιδιά. Ο Τζολάκης, ο Σουρλής, ο Καλογερόπουλος είναι νέοι. Ελπίζω να γίνουν και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές.  

 Ο δικός μου αστερίσκος

«Τι πρόβλημα έχεις με τους νέους;» με ρωτάνε κάθε φορά που μιλάω για τους Έλληνες μικρούς στο ραδιόφωνο εκφράζοντας συνήθως απορίες για τα καλά λόγια που τους συνοδεύουν πριν καλά καλά τους δούμε. Με τους νεαρούς δεν έχω κανένα πρόβλημα: ίσα ίσα. Πιο πολύ με ενοχλούν στα ομαδικά σπορ οι μεγάλοι που δεν λένε να σταματήσουν (μολονότι δεν έχουν να δώσουν κάτι άλλο), παρά οι μικροί που παίρνουν ευκαιρίες. Με ένα αστερίσκο: θέλω οι μικροί να χρησιμοποιούνται υπό κανονικές συνθήκες για να γίνονται κατανοητές οι δυνατότητές τους  και να παίρνουν ευκαιρίες και να αγωνίζονται γιατί έχουν δυνατότητες κι όχι γιατί είναι νέοι. Το λέω γιατί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον στην Ελλάδα συμβαίνει πιο πολύ το δεύτερο.

Η κάθε ομάδα έχει υποχρέωση να προσπαθεί να «βγάλει» παίκτες: κάνοντας το δείχνει και ότι είναι σοβαρή εταιρία. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω την υποψία ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχει ένα πουσάρισμα των νέων για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη των ακαδημιών, τα χρήματα που σε αυτές ξοδεύονται κτλ. Μακάρι να κάνω λάθος αλλά διακρίνω μια περίεργη πρακτική και δεν το λέω για τους μικρούς στους οποίους δίνει ευκαιρίες ο Μαρτίνς, αλλά το παρατηρώ γενικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο: βλέπω διάφορα παιδιά να φτάνουν στην πρώτη ομάδα, μόνο και μόνο γιατί έχουν βγει από τις ακαδημίες και βλέπω και να κρίνονται για τον ίδιο λόγο αρκετά γενναιόδωρα. Σαν όποιος τα κρίνει (δημοσιογράφος συνήθως) να θέλει να αναδείξει όχι τόσο τα παιδιά, όσο τη δουλειά όσων τα ανέδειξαν. Στον Ολυμπιακό π.χ αλλιώς έχει κριθεί ο φιλότιμος Ανδρούτσος κι αλλιώς ο Γιάννης Μασούρας: με τον Ανδρούτσο υπάρχει μια τρομερή υπομονή (γιατί πρόκειται για στρατιώτη του συλλόγου που πρέπει να ανταμείβεται για την προσφορά του ακόμα και καλύπτοντας μια θέση που δεν γνωρίζει) ενώ το Μασούρα τον στείλανε στην Πολωνία χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία να παίξει όχι πέντε, αλλά τρία έστω ματς βασικός. Μόνο και μόνο γιατί ήταν μεταγραφή. Που μάλιστα δεν μπορούσε και να πιστωθεί κανένας αφού δεν ήρθε από τη Ρίο Αβε ή τη Β Εθνική της Γαλλίας.

Να κλείνουμε τα μάτια

Ότι οι προπονητές ενθαρρύνονται (το λέω κομψά…) να χρησιμοποιούν τα παιδιά των ακαδημιών δεν είναι κακό: απλά οι κρίσεις πρέπει να είναι δίκαιες, διότι διαφορετικά στα παιδιά γίνεται κακό και μόνο. Οι υπερβολές έχουν κάνει κακό σε πολλούς κάποτε ταλαντούχους μικρούς: ο Νίνης, ο Φετφατζίδης, ο Διαμαντάκος, ο Καπίνο, ο Σβάρνας, ο Μηχαϊλίδης είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις παικτών που φτάσανε ακόμα και στην Εθνική χωρίς καλά καλά να είναι έτοιμοι για να παίξουν βασικοί στις ομάδες τους. Αλλά η νέα τάση δεν είναι οι υπερβολές: είναι να κλείνουμε και τα μάτια σε αυτά που βλέπουμε και να κρίνουμε τα παιδιά όχι ως ποδοσφαιριστές, αλλά σαν τους μικρούς παίκτες του «Πέσ’ το κι έγινε», σαν αυτούς που στέλνανε κάποτε γράμματα στη Τζοβάνα Φραγκούλη για να πραγματοποιήσει την ευχή τους. Τρελά πράγματα!  

Δυο ωραία παραδείγματα είναι ο Μιτάι και ο Λάτσι, που παίξανε φέτος στην ΑΕΚ. Εχουν προσόντα και μακάρι να τα αξιοποιήσουν, αλλά έχουν να μάθουν τόσα πολλά που αλίμονο αν στην ΑΕΚ πιστέψουν πως του χρόνου οι δυο θα είναι έτοιμοι να γίνουν βασικοί και να δώσουν στην ομάδα αμυντική οντότητα. Ο Λάτσι για να παίξει κεντρικός αμυντικός πρέπει να μάθει να κατευθύνει συμπαίκτες, πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να βγαίνει στην μπάλα πρώτος ή να μαρκάρει σωστά τον κυνηγό όταν γυρίσει κατά πρόσωπο, πρέπει να βελτιώσει τις τοποθετήσεις του και να γίνει πολύ καλύτερος στο ψηλό παιγνίδι. Ο Μιτάι είναι ακόμα πιο πίσω: στο πρόσφατο ματς της ΑΕΚ στην Τούμπα στη φάση του 1-1 δεν είναι στη θέση του κι ο Κρμιέτσκικ βρίσκει άδειο όλο το γήπεδο και σκοράρει, ενώ λίγο αργότερα δίνει ασίστ στον Ζίφκοβιτς για το γκολ του 2-1. Κι όμως αντί να ασχοληθούν μαζί του, μιλούσαν όλοι για μια λάθος πάσα του Μάνταλου πριν το πρώτο γκολ κι ας ακολούθησαν του κόσμου οι κόντρες! Ακούω ότι στο παιδί δεν χρειάζεται να τονίζουμε τίποτα. Λάθος. Αν δεν ασχοληθείς με το παιδί και δεν του εξηγήσεις τα λάθη του δεν θα μάθει ποτέ τίποτα.

Τζόλης και άλλοι πολλοί

Οι υπερβολές υπήρχαν πάντα. Οποιος δεν τις πήρε στα σοβαρά, (ο Παπασταθόπουλος, ο Κώστας Μανωλάς, ο Γαλανόπουλος, ο Χατζηζιοβάνης, ο Τσιμίκας, ο Γιαννούλης κτλ) έκανε καριέρα. Αλλά οι υπερβολές πάντα μεγάλωσαν τη δική μου δυσπιστία. Είμαι δύσπιστους με τους μικρούς γιατί το μάρκετινγκ που τους συνοδεύει είναι πλέον εξωφρενικό. Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι η έξοδος του Τζόλη από τη βασική ενδεκάδα βοήθησε τον ΠΑΟΚ να βρει ισορροπία: ο Τζόλης είναι ως μικρός ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά δεν γυρίζει, δεν βοηθά την άμυνα, δεν παίζει χωρίς τη μπάλα. Βλέπω επίσης ότι ο Ζαγαρίτης και ο Βαγιαννίδης φύγανε από τον ΠΑΟ, αλλά συμμετοχές εκεί που πήγαν δεν κάνανε. Δεν ξέρω αν στην Τρίπολη θα παίξουν πάλι ο Σουρλής, ο Καλογερόπουλος και ο Τζολάκης: μακάρι να παίξουν και να πάρουν τα μπράβο όλων. Γιατί έχουν παίξει καλά. Κι όχι γιατί είναι απόδειξη πως στις ακαδημίες γίνεται καλή δουλειά κτλ. Ας αφήσουμε την περίφημη επικοινωνία μακριά από τους πιτσιρικάδες. Για τον Μπα και τον Καμαρά όταν ήταν 18 χρονών δεν έγραψε καλά λόγια κανένας. Καλό τους έκανε…