Αν θέλετε αποδείξεις ότι το ποδόσφαιρο είναι πολλές φορές άδικο ξαναδείτε τον τελικό του εφετινού UEFA Nations League, του τρίτου της ιστορίας. Όχι γιατί είναι άδικο το ότι το κέρδισαν οι Ισπανοί, αλλά γιατί είναι οδυνηρό ότι το έχασαν στα πέναλτι οι Κροάτες που έδωσαν για αυτό την ψυχή τους.

Ένα από τα πιο χαζά δημοσιογραφικά κλισέ είναι το περίφημο «κέρδισε αυτός που το ήθελε περισσότερο». Πρόκειται για κορυφαία ανοησία πρώτα από όλα γιατί το πόσο θέλει μια ομάδα να κερδίσει κάτι είναι αδύνατο να το μετρήσεις: δεν έχει ακόμα βρεθεί τρόπος αξιολόγησης της θέλησης αυτής. Έπειτα, αν αρκούσε μια ομάδα να κερδίσει απλά γιατί θέλει τη νίκη πιο πολύ από την αντίπαλό της, νομίζω δεν θα γινόταν καν οι τελικοί των τουρνουά: θα υπήρχε μια επιτροπή σοφών που θα αξιολογούσε τα προηγούμενα ματς, θα εξέταζε τα αντικειμενικά δεδομένα και θα κατέληγε σε μια απόφαση που θα βασιζόταν στη θέληση και την επιθυμία των παικτών να κερδίσουν. Και τώρα που το σκέφτομαι αυτό θα ήταν κι ο μόνος ίσως τρόπος για να κερδίσει κάτι η υπέροχη Κροατία του Λούκα Μόντρις.

Ιστορία γεμάτη δράματα

Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από Εθνικές ομάδες που δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάτι σημαντικό παρά την σταθερότητα τους. Η Εθνική Ολλανδίας του 1970 είναι το απόλυτο παράδειγμα: έπαιξε δυο τελικούς μουντιάλ, ένα με τον Κρόιφ κι ένα χωρίς αυτόν, βρήκε σε αυτούς δυο γηπεδούχους (την Δυτική Γερμανία το 1974 και την Αργεντινή το 1978) κι άφησε πίσω αναμνήσεις και δάκρια. Η Βραζιλία του Σαντάνα αγαπήθηκε κάποτε παράφορα χωρίς να παίξει ούτε ένα ημιτελικό μουντιάλ. Η Ιταλία των αρχών του 90 ήταν επίσης μια ωραία μπάντα υπέροχων πρωταγωνιστών, που δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάτι παρά τις μεγάλες εμφανίσεις σε αρκετά τουρνουά. Οι Ιταλοί έπαιξαν στον ημιτελικό του Euro του 1988, στον ημιτελικό του μουντιάλ που διοργάνωσαν το 1990 και στον  τελικό του μουντιάλ του 1994 στο Λος Αντζελες: σε κάθε περίπτωση, άλλοι κέρδισαν. Ακόμα και στις μέρες μας είχαμε ομάδες που έκαναν ωραία φασαρία χωρίς να φτάσουν σε μια τελική νίκη. Οι Βέλγοι πχ είχαν μια καταπληκτική φουρνιά που απλά έσπειρε τον πανικό σε προκριματικά μεγάλων διοργανώσεων. Οι Αγγλοι έχουν ουκ ολίγες φορές πλησιάσει σε ένα θρίαμβο: η τελευταία τους ομάδα, αυτή του κόουτς Σοαουθγκέιτ, ήταν παρούσα σε ένα ημιτελικό παγκοσμίου κυπέλλου το 2018 και ένα τελικό πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 2021– τον δεύτερο τον έχασε από τους Ιταλούς στην έδρα της. Αλλά σε σχέση με όλες αυτές τις ομάδες η Κροατία του Μόντριτς έχει κάτι διαφορετικό: της έχουν γίνει ένα πλήθος από επικήδειοι κι αυτή πάντα σηκώνεται και επιστρέφει. Και οι επιτυχημένες πορείες της δεν είναι αποτέλεσμα ποιότητας όσο μαχητικότητας: οι Κροάτες είναι band of brothers. Που ολοκληρώνουν την αποστολή και συγχρόνως την πληρώνουν. Νικάνε χωρίς να κερδίζουν.    

Παρατάσεις και πέναλτι

Μιλούσαμε για χαμένη ευκαιρία της Κροατίας ήδη το 2016, όταν στο Euro της Γαλλία ο Μόντριτς και οι υπόλοιποι έπαιζαν την καλύτερη μπάλα και τους απέκλεισαν οι Πορτογάλοι του Σάντος κάνοντας ένα σουτ στο μεταξύ τους ματς στα προημιτελικά – κι αυτό στο τελευταίο πεντάλεπτο της παράτασης. Το 2018 οι Κροάτες πήγαν στην Ρωσία τελευταίοι, αποκλείοντας στα μπαράζ την Εθνική μας. Εφτασαν στον τελικό δια πυρός και σιδήρου αποκλείοντας τους Δανούς και τους Ρώσους στα πέναλτι και τους Αγγλους στην παράταση κι ενώ προηγουμένως είχαν συντρίψει την Αργεντινή του Μέσι! Οταν έχασαν από τους Γάλλους στον τελικό είπαμε ότι ήταν άδικο που βρήκαν απέναντί τους μια τόσο δυνατή ομάδα στο μόνο τελικό που ποτέ τους θα αγωνιστούν. Στο Κατάρ μας διέψευσαν όλους! Μετά από μια δύσκολη αρχή, όταν και φάνηκε ότι χρειάστηκε να κάνουν ένα πραγματικό κατόρθωμα για να περάσουν τη φάση των ομίλων, αυτοί οι απίθανοι πολεμιστές έφτασαν πάλι στον ημιτελικό και πριν παραδοθούν στα κέφια του Μέσι απέκλεισαν κοτζάμ Βραζιλία. Είπαμε πάλι ότι το καταπληκτικό παραμύθι τους τελείωσε με μια τρίτη θέση που έμοιαζε λαμπερότατη. Και κάτι μήνες αργότερα αυτή η φοβερή παρέα βρήκε την δύναμη να πάει στην Ολλανδία να παίξει για να διεκδικήσει το UEFA Nations League. Και το διεκδίκησε δίνοντας την ψυχή της. Απέκλεισε την γηπεδούχο στον ημιτελικό στην παράταση κι έφτασε στον τελικό με την Ισπανία στα πέναλτι. Πώς να μην βρίζεις τη μοίρα τους την καταραμένη, όταν ο Σιμόν έπιασε το πέναλτι του Πέτκοβιτς, δηλαδή του πολεμιστή που γύρισε το ματς με τους Ολλανδούς, απλά για να δείξει στο Μόντριτς και στους υπόλοιπους ότι αξίζει να είναι συμπαίκτης τους;

Μεγαλώνουν και οι υπόλοιποι

Ο Μόντριτς έφτασε τα 37 κι αντί να πάει στην Σαουδική Αραβία ανανέωσε με την Ρεάλ Μαδρίτης για να συνεχίσει να φοράει τη φανέλα της με το «δέκα.» Ο Πέρισιτς, που ελλείψει άλλου έπαιξε στον τελικό με τους Ισπανούς κάτι σαν αριστερό μπακ είναι πλέον 34 – όσο κι ο Βίντα που ήταν βασικός στο ματς με τους Ολλανδούς κι ο Λόβρεν που δεν κατάφερε να βοηθήσει εξαιτίας ενός τραυματισμού. Ο Κράμαριτς οδεύει στα 33. Η παρέα είναι τόσο δεμένη ώστε νομίζεις πως κάποιοι που δεν τους πήραν δα και τα χρόνια ανήκουν κι αυτοί στο ιστορικό κλαμπ των βετεράνων τριανταπεντάρηδων! Ο Μπρόζοβιτς και ο Ματέο Κόβασιτς για παράδειγμα μόλις τριαντάρισαν, αλλά τους έχουμε δει τόσο πολύ δίπλα στο Μόντριτς, στον Πέρισιτς, στον Κράμαριτς και στους υπόλοιπους που πιστεύουμε πως είναι συνομήλικοί τους. Όταν ο τηλεοπτικός φακός έδειξε στην εξέδρα ότι παρακολουθούσαν το ματς ο Σούμπασιτς και ο Μάτζουκιτς οι περισσότεροι βρήκαμε την εξήγηση της ήττας. Ο πρώτος θα έπιανε όχι ένα αλλά δυο πέναλτι. Ο δεύτερος θα έβαζε το κρίσιμο. Ισως για αυτό δεν κέρδισαν οι Κροάτες: έλειπαν αυτοί. Αλήθεια γιατί διάβολο σταμάτησαν;

Ετσι λέγαμε

Οι Ισπανοί δεν έκλεψαν τίποτα: έγραψαν το όνομά τους στην ιστορία των κατακτήσεων του UEFA Nations league κατακτώντας το τρίτο μετά  τους Πορτογάλους και τους Γάλλους που είχαν κερδίσει τα δυο προηγούμενα. Είναι νέοι, ωραίοι και θα κερδίσουν κι άλλα. Η Κροατία δεν ξέρω αν θα έχει άλλη ευκαιρία να παίξει ένα τελικό σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Αλλά έτσι λέγαμε και μετά το τέλος του μουντιάλ του 2018. Αισιοδοξώ. Στη Γερμανία σε ένα χρόνο μπορεί να γυρίσει ο Μάτζουκιτς…