Εγινε τόση φασαρία για τις δυο ήττες του Ολυμπιακού στα δυο τελευταία φιλικά του στην Αυστρία (με την Αρμίνια Μπίλεφεντ και την Σάλτσμπουργκ) που κόντρα στις καλοκαιρινές συνήθειες μου κάθισα να τα δω εκ των υστέρων, χάρη στο on demand και γνωρίζοντας ότι ο πρωταθλητής έχασε και τα δυο με 3-1. Μετά διάβασα και τις δηλώσεις του Πέδρο Μαρτίνς στους ρεπόρτερ που βρέθηκαν στην προετοιμασία στην Αυστρία. Κι ομολογώ ότι κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή τη φορά ορθώς έγινε φασαρία. Πολλά δημιουργούν προβληματισμούς.

Τι έγινε πέρυσι

Πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε δώσει στην Αυστρία έξι φιλικά. Είχε κερδίσει με 1-0 την Βόλφσμπεργκερ και την Κράσνονταρ, 2-1 την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, 2-0 την Κραϊόβα και είχε χάσει 3-0 από την Ζάλτσμπουργκ – μόνη ισοπαλία με την Ουφα (1-1), που είναι ομάδα κι όχι έκφραση γυναικείας δυσαρέσκειας. Στα φιλικά, ως γνωστόν, δεν έχουν σημασία οι νίκες και οι ήττες και αυτά γίνονται για συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα που είχαν βγει μετά τα φιλικά του Ολυμπιακού πέρυσι είχαν δείξει δυο πράγματα. Το ένα ότι ο Ολυμπιακός είχε μια αρκετά καλή άμυνα – παρόλο που στις θέσεις των ακραίων αμυντικών ειδικά κομμάτι έπασχε. Το δεύτερο ότι η ανάπτυξη του ήταν δύσκολη: στην Αυστρία σε κανένα ματς δεν είχε πετύχει πάνω από δυο γκολ – ο τραυματισμός του Φορτούνη είχε δημιουργήσει προβλήματα. Γιατί τα θυμίζω αυτά; Διότι μέσα στη σεζόν τα είδαμε και τα δυο: παρά τον παραγκωνισμό του Σεμέδο η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν ειδικά στο πρωτάθλημα αξιόπιστη μέχρι την έναρξη των play off και παρά τον ερχομό των Λόπεζ και Ονιεκούρου (που στην Αυστρία έλειπαν) η ανάπτυξη του – και κυρίως η αποτελεσματικότητα του – δεν ήταν ό,τι καλύτερο.    

Για τρεις λόγους

Φέτος στα φιλικά ο Ολυμπιακός παρουσιάζει δυο προβλήματα, ενώ ακόμα αναζητούνται οι αρετές του. Το πρώτο έχει να κάνει με την άμυνα. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ σε όλα τα φιλικά που έδωσε μέχρι τώρα – δηλαδή με την Ριντ (0-2), την Φορτούνα Ντίσελντορφ (2-1), την Σλάβια Πράγας (1-1), την Αρμίνια Μπίλεφεντ (1-3), την Ζάλτσμπουργκ (1-3) - η εξαίρεση του κανόνα είναι το ματς με την Κρακόβια που τελείωσε 0-0. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πάλι η δημιουργία. Ειδικά στα ματς με την Μπίλεφεντ και την Ζάλτσμπουργκ οι φάσεις ήταν ελάχιστες. Τα δε γκολ δεν ήταν αποτελέσματα συνεργασιών: στο ματς με τους Γερμανούς ο Τικίνιο σκόραρε μετά από ένα κόρνερ του Βαλμπουενά, στο δε ματς με την πρωταθλήτρια Αυστρίας το γκολ του Ελ Αραμπί ήρθε μετά από το μοναδικό κλέψιμο που έκανε ο μικρός Καμαρά πιέζοντας ψηλά.

Από τα δυο προβλήματα, ενώ όλοι μιλάνε για την επίθεση, τους εξτρέμ που ακόμα χρειάζονται και τους μπακ που δεν δημιουργούν, εγώ λέω ότι το πιο μεγάλο είναι η άμυνα. Η άμυνα του Ολυμπιακού έχει αρχίσει να είναι προβληματική μετά τα μισά της περσινής σεζόν. Δεν υπάρχει στα δυο ματς με την Αταλάντα. Και σχεδόν καταρρέει στα play off: ο Ολυμπιακός σε αυτά δεν δέχεται γκολ μόνο στο ματς με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη. Συμβαίνει το ίδιο στα φιλικά του. Πάλι σε μόνο ένα από αυτά κρατά το μηδέν. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Γιατί το υπογραμμίζω; Για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί η μόνη προσθήκη που αναμένεται στο πακέτο της άμυνας (βάζω μέσα και τους κόφτες) είναι ο Βρσάλικο: μακάρι ένας δεξιός μπακ ν’ αλλάξει μια ολόκληρη γραμμή – δεν το έχω δει ποτέ όμως. Δεύτερον γιατί η άμυνα δίνει προκρίσεις ειδικά το καλοκαίρι – την μοναδική χρονιά που ο Ολυμπιακός έφτασε στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ περνώντας τρεις γύρους το κατάφερε γιατί σε έξι ματς (με Βιτόρια Πλιζεν, Μπασάκ και Κρασνοντάρ) δέχτηκε ένα γκολ. Και τρίτον γιατί δεν ξέρω καμία ελληνική ομάδα που να έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο πραγματικά της προκοπής χωρίς μια άμυνα που να δίνει σιγουριά.    

Αν όπως πέρυσι, ο Ολυμπιακός φέτος πορευτεί στη σεζόν κουβαλώντας προβλήματα που δείχνει στα φιλικά ματς, η σεζόν του θα είναι πολύ δύσκολη. Όχι τα ευρωπαϊκά του προκριματικά: η σεζόν του.

Η σιγουριά του Μαρτίνς

Ο Μαρτίνς πιστεύει πως η άμυνα διδάσκεται – και δεν μοιάζει να ανησυχεί. Στα ματς που είδα οι όποιες παρεμβάσεις και οδηγίες του καταλάβαινες πως έχουν να κάνουν με την επίθεση. Ο Ολυμπιακός προσπαθεί να πρεσάρει πιο ψηλά κι έτσι εξηγείται ότι ο Πορτογάλος χρησιμοποιεί τον Αγκιμπού Καμαρά ως «οκτάρι». Στην επίθεση οι συνεχόμενες παρουσίες του Ρατζέλοβιτς γίνονται για να υπάρχει το πλάτος που πέρυσι έλειπε. Ο Αβιλα είναι αρκετά επιθετικός κι ακόμα κι ο Κανέ χρησιμοποιείται πολύ για να ανεβαίνουν οι άλλοι δυο χαφ πιο ψηλά. Αλλά πώς να ανεβεί και να πρεσάρει μια ομάδα όταν πίσω δεν είναι σίγουρη;  Μάλιστα η έλλειψη σιγουριάς φαίνεται και σε κάποιες μικρολεπτομέρειες. Για παράδειγμα ο Ολυμπιακός σε τρία ματς δέχτηκε γκολ ενώ έχει σκοράρει πρώτος. Αλλά αυτό δεν είναι εφετινό πρόβλημα: το κουβαλάει από πέρυσι. Του στοίχισε τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο και τα χτυποκάρδια στα ματς με τον ΠΑΣ – για να μην θυμηθώ πολλά ανάλογα προηγούμενα κυρίως στα ευρωπαϊκά του ματς.

Πολλοί γρίφοι, πολλοί προβληματισμοί

Μιλάνε όλοι για τα εξτρέμ, τα  μπακ που πρέπει να πλαγιοκοπούν και το Φορτούνη. Αρχίζοντας από το τελευταίο λέω πως είναι καλό που ο Μαρτίνς μίλησε για αυτόν (λέγοντας ό,τι σας έχω καιρό τώρα γράψει, δηλαδή ότι ο Φορτούνης έχει ανάγκη από παιγνίδια κι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να του τα δώσει), αλλά η ιστορία του Φορτούνη σήμερα δεν έχει κανένα νόημα! Δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα ο Φορτούνης σε αυτό τον Ολυμπιακό που βλέπω. Εκτός αν έπαιζε σαν τον Σεμέδο πχ.

Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι αυτό της άμυνας και σαφώς και είναι θέμα ότι ο Βρσάλικο δεν έχει ακόμα αγωνιστεί, αλλά και ότι ο Μαρτίνς δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει ποιοι είναι οι βασικοί του. Κάποια πειράματα όπως η ταυτόχρονη παρουσία του Μπακαλιάνη και του Αβρααμ Παπαδόπουλου στο ματς με την Αρμίνια ή η χρησιμοποίηση του ΕμΒιλά ως στόπερ στο ματς με τους Αυστριακούς προφανώς έγιναν για να γίνουν. Αλλά το να πάει η ομάδα στα ματς με την Μακάμπι ψάχνοντας τους τέσσερις της άμυνας δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Τι άλλο δεν μου άρεσε; Οι τελευταίες δηλώσεις του Μαρτίνς που προανήγγειλε νέες μεταγραφές που αργούν «εξαιτίας της αγοράς». Ακόμα κι αν είναι έτσι όταν έχεις μπροστά σου προκριματικούς αυτά δεν λέγονται: τα ματς θα τα δώσουν αυτοί που υπάρχουν κι αυτοί πρέπει να νιώθουν ότι τους στηρίζεις και τους θεωρείς απαραίτητους. Είναι δεδομένο ότι ο κόουτς έχει πολλούς γρίφους να λύσει. Πρέπει να δούμε τι θα κάνει με τα φορ που ξαφνικά είναι πολλά. Πως θα βρει χώρο για τον Κούντε, που παίζει με όρεξη. Πως θα βοηθήσει τον Ζινγκερνάγκελ να προσαρμοστεί γρήγορα. Ποιους τελικά στόπερ θα διαλέξει. Και τι θα κάνει με τον Γκάρι Ροντρίγκεζ, που μολονότι έμεινε στο Ρέντη, μοιάζει να έχει στοιχεία που κανείς άλλος δεν έχει από τους εξτρέμ του.  

Θα πω και τι μου έχει αρέσει: μου αρέσουν οι συνεχείς δηλώσεις όλων για την ανάγκη η ομάδα να πάρει προκρίσεις καλοκαιριάτικα. Δεν ξέρω αν οι δηλώσεις αρκούν. Δείχνουν όμως ότι υπάρχει γνώση της αποστολής. Κι αυτό, γνωρίζοντας τον Ολυμπιακό, για την ώρα το θεωρώ καλό σημάδι.