Στην πρώτη αγωνιστική του Euro τα σέντερ φορ που πέτυχαν γκολ ήταν λίγα. Ο Γάλλος Ζιρού, ο Ιταλός Γκρατσιάνο Πελέ κι ο Πολωνός Μίλικ – αυτός ο τελευταίος βέβαια παίζει πίσω ή δίπλα από τον Λεβαντόφσκι, αλλά εν πάση περιπτώσει φορ είναι. Στις άλλες ομάδες είτε φορ δεν υπάρχουν, είτε αν υπάρχουν κάνουν άλλες δουλειές.

Κόντρα

Οι Γερμανοί έπαιξαν κόντρα στους Ουκρανούς με φορ τον Γκέτσε – ο Λεβ τον προτίμησε από τον Μάριο Γκόμεζ. Άγνωστο γιατί. Οι Γερμανοί δεν έχουν τον Κλόζε, αλλά ούτε καν κι ένα παίχτη σαν τον Κεβιν Κουράνι που εστία έβλεπε. Οι Ισπανοί έπαιξαν με φορ τον ικανότατο Μοράτα που είναι ακόμα πολύ άγουρος όμως. Στο β ημίχρονο έπαιξε πιο πολύ στην περιοχή ο Νολίτο και κάποια στιγμή μπήκε και ο Αντούριθ, αλλά όλα αυτά έκαναν πολύ κόσμο να αναρωτιέται που είναι ο Τόρες – έστω ο εφετινός Τόρες. Οι Κροάτες έχουν τον Μάντζουκιτς που στο γήπεδο δουλεύει για τρεις, αλλά γκολ δεν βάζει.

Λογικά

Τουλάχιστον ο Μάντζουκιτς κάνει πολλά πράγματα: πρεσάρει, σπάει μπάλες, μάχεται στην περιοχή – το ίδιο μπορεί να πεις και για τον κουρασμένο, αλλά πάντα χρήσιμο Λεβαντόφσκι και τον Λουκάκου. Από άλλους φορ είδαμε άλλα απίθανα. Οι Τσέχοι και οι Ρώσοι περίμεναν από δυο αργούς θηριώδεις κυνηγούς, τον Νέτσιντ και τον Σατόφ να ανοίξουν αντεπιθέσεις! Οι Ουκρανοί έπαιζαν με σέντρες για τον Ζαζούλια που ήταν περικυκλωμένος από Γερμανούς δυο κεφάλια ψηλότερους, οι Βορειοιρλανδοί είχαν τον Λάφερτι μακριά από την περιοχή: αυτό είναι η μεγάλη μόδα. Βέβαια το πλέον απίθανο είναι η μετατροπή του Χάρι Κέιν σε εκτελεστή κόρνερ, αλλά για αυτό η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τουλάχιστον στη συνέχεια θα δούμε τον Βάρντι.    

Περιμένοντας

Από ολες τις ομάδες, για την ώρα μοιάζει να λείπει ένα φορ ικανό να παίξει πλάτη, να γυρίσει και να σκοράρει ή να πάρει αμπάριζα την άμυνα στο ψηλό παιγνίδι ανοίγοντας κλειστές άμυνες. Οι λίγοι τέτοιοι που υπάρχουν μοιάζουν κουρασμένοι: ακόμα κι ο Ζιρού μπορεί μεν να σκόραρε, πλην όμως έκανε πολλούς να νοσταλγούν τον Μπενζεμά: ο Ζινιάκ θα πάρει ευκαιρίες αλλά λίγα προβλήματα θα λύσει. Η έλλειψη ενός φορ που ξεχωρίζει κάνει τη διοργάνωση ακόμα πιο ανοιχτή σε κάθε προγνωστικό: ας μην ξεχνάμε ότι όταν δεν υπάρχει ένας φορ πρωταγωνιστής γίνονται μεγάλες εκπλήξεις – τα τουρνουά που κέρδισαν η Ελλάδα και η Δανία ήταν τουρνουά στα οποία μεγάλα φορ βρέθηκαν σε κακή κατάσταση. Εκεί που οι σέντερ φορ υπάρχουν και σκοράρουν καθορίζουν και την έκβαση των τουρνουά. Ο Χρούμπες καθάρισε για τη Γερμανία το 80 και ο Μπίρχοφ για τη Γερμανία το 1996. Ο Βαν Μπάστεν για την Ολλανδία του 88. Ο Τρεζεγκέ και ο Ανρί για τη Γαλλία του 2000. Ο Τόρες για την Ισπανία του 2008, ενώ τέσσερα χρόνια πριν ο τρελο Μπαλοτέλι πήγε στην Ιταλία στον τελικό. Υπάρχει κανείς να κάνει τώρα τη δουλειά; Περιμένοντας πότε θα ξυπνήσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο λέω ότι τέτοιο φορ δεν  βλέπω – παρόλο που εκτιμώ το Μοράτα. Κι από τον Ιμπρά λίγα περιμένω.      

Παλιά

Τι συμβαίνει με τα σέντερ φορ; Κάτι πολύ απλό: τα ευνούχισαν τα περισσότερα οι προπονητές του καιρού μας. Τη δεκαετία του 90 εξαφάνισαν τα «δεκάρια» παίζοντας οι πιο πολλοί με δυο ή τρεις κόφτες. Από τη στιγμή που έγινε μόδα το 4-2-3-1, τα «δεκάρια» επέστρεψαν, αλλά ο παίκτης που βρίσκεται στην κορυφή της επίθεσης σταμάτησε να κυνηγάει το γκολ κι, όντας μόνος του κι αβοήθητος, άρχισε να παίζει πολύ για τους συμπαίκτες που κινούνται στην πλάτη του. Τον παλιό καλό καιρό, οι ομάδες έπαιζαν πολύ για τα σέντερ φορ τους, είτε αγωνίζονταν με το κλασικό 4-4-2, είτε προτιμούσαν το πάντοτε επιθετικό 4-3-3. Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός ήταν πάντοτε ένας: να υπάρξει ένα πλάνο ώστε ο βασικός κυνηγός να φτάσει σε θέση βολής. Μάλιστα τα χαρακτηριστικά του σέντερ φορ καθόριζαν και γενικά τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας. Δίπλα σε ένα βαρύ Καζιράγκι υπήρχε ένας τεχνίτης Ρομπέρτο Μπάτζιο, ικανός να τον τροφοδοτήσει. Αν υπήρχε μια κολόνα στην επίθεση (ο Μπίρχοφ πχ) τα εξτρέμ (ο Χέσλερ και ο Μέλλερ) έπρεπε να σεντράρουν και να πατάνε περιοχή. Αν ο φορ ήταν ένας καλός πασέρ, τότε πλαισιώνονταν από επιθετικούς που μπορούσαν να πάρουν τις πάσες του και να σκοράρουν: ο Τρεζεγκέ έπαιζε πολύ για τους Ανρί και Πιρέζ κι ο Βαν Μπάστεν για τον Γκούλιτ και τον Μπέρκαμπ.

Λιγότερο

Σήμερα δεν λείπουν τα φορ: λείπουν οι προπονητές που μπορεί σε αυτά να βασίσουν μια επίθεση. Καλό είναι το πρέσινγκ, η γενναιοψυχία, το άνοιγμα των διαδρόμων. Αλλά αν ο φορ απειλεί αντίπαλη εστία λιγότερο από τους κόφτες ή τα στόπερ κάποιο λάθος γίνεται…   

(Sportday 15 Ιουνίου 2016)

Υγ Το μόνο που άλλαξε στη συνέχεια είναι ότι ο Ρονάλντο έκανε ένα σπουδαίο ματς με τους Ούγγρους, ο Μοράτα με τους Τούρκους κι ο Λουκάκου με τους Ιρλανδούς. Και σκόραρε ο Γκόμεζ όταν ξεκίνησε βασικός. Πολύ λίγα όλα αυτά για τέτοια διοργάνωση.