Υπήρχε παλιά ένα παιγνίδι από αυτά που για να το χαρείς χρειάζεσαι μια μεγάλη παρέα. Δεν θυμάμαι το όνομά του, θυμάμαι πως παιζόταν. Διάλεγες τυχαία κάποιες κάρτες στα οποία υπήρχαν μια σειρά από λέξεις κι έπρεπε να φτιάξεις μια πρόταση χρησιμοποιώντας όλες αυτές. Μπορεί να σου τύχαινε κάτι εύκολο (πχ φαγητό, βράδυ, χοληστερίνη), αλλά μπορεί και κάτι δύσκολο (πχ λαγός, πυρηνική φυσική, Σύνταγμα). Νομίζω σε αυτό το παιγνίδι θα έγραφε ιστορία ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο μόνος που κατάφερε να βάλει στην ίδια πρόταση τις λέξεις «τελικός του μπάσκετ», «μουσουλμανική μειονότητα», «αγροτικές κινητοποιήσεις» και «Νταλάρας», κάνοντας το αδύνατο δυνατό.  Η δήλωση, η καλύτερα ο λόγος που έβγαλε ο Βασιλακόπουλος με θέμα το που θα γίνει ο τελικός είναι πραγματικά εκπληκτικός. «Έχουμε κάνει εθνικό θέμα τον τελικό μπάσκετ. Πρέπει να είναι μια γιορτή αλλά η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία δεν το επιτρέπει αυτό. Δείτε τι συνέβη με το Final-4 του League Cup του βόλεϊ που ήταν να γίνει στην Κύπρο, αλλά δεν έγινε επειδή παρενέβη το υπουργείο δημόσιας τάξης, γιατί είχαν από τις μυστικές υπηρεσίες πληροφορίες ότι θα γίνουν έκτροπα! (…) Συνήλθε η επιτροπή της ΕΟΚ και της αστυνομίας και αν δεν είναι η Λάρισα θα είναι η Αθήνα. Στη Λάρισα προέκυψε και ένα άλλο ντεζαβαντάζ, που είναι οι αγροτικές κινητοποιήσεις», ανέφερε αρχικά.  Και συνέχισε. «Δεν διαφωνώ ότι δεν είναι fair play να γίνει ο αγώνας στην έδρα ενός φιναλίστ. Ζητήσαμε το ΣΕΦ, αλλά δε μας το δίνουν. Υπάρχει η Ξάνθη, αλλά είναι σε ένα ευαίσθητο σημείο. Φοβηθήκαμε μήπως είχαμε προβλήματα με τους στρατούς των δυο ομάδων εμπλοκή τους με τη μουσουλμανική μειονότητα. Το πρόβλημα έχει δημιουργήσει η ίδια η κοινωνία. Εδώ δεν μπορεί να κάνει συναυλία ο Νταλάρας» είπε. Ποτέ άνθρωπος δεν χρησιμοποίησε τόσες λέξεις και τόσα άστοχα επιχειρήματα για να πει κάτι απλό: «Θέλω να γίνει στο ΟΑΚΑ βρε παιδιά και μην με σκοτίζετε».

Δεν μιλάει κανείς

Εχει ενδιαφέρον όχι τόσο η απόφαση, όσο η μεθόδευση της. Ο Βασιλακόπουλος μπορούσε να πει ότι το κλειστό του ΟΑΚΑ είναι το μοναδικό γήπεδο στο οποίο η αστυνομία μπορεί να εγγυηθεί μια σχετική τάξη – πάλι θα γκρίνιαζε ο Αρης, αλλά η συζήτηση θα τελείωνε σε χρόνο ρεκόρ. Θα μπορούσε επίσης να έχει ορίσει στην προκήρυξη του κυπέλλου το κλειστό του ΟΑΚΑ ως το μοναδικό γήπεδο στην Ελλάδα, που μπορεί να γίνει ο τελικός: πάλι αντιδράσεις θα υπήρχαν αλλά θα ήταν μικρές. Δεν έκανε τίποτα από αυτά για ένα απλό λόγο: γιατί γνωρίζει πως μπορεί να λέει και ν αποφασίζει ό,τι γουστάρει, χωρίς κανένας να του επισημαίνει έστω τις γελοιότητες. Ο κόσμος συχνά αναρωτιέται γιατί ενώ στο ποδόσφαιρο γίνεται χαμός, στο μπάσκετ δεν μιλάει κανένας. Υπάρχουν δυο λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι ένα ωραίο θερμοκήπιο που παράγει συνήθως σιωπή στις αποτυχίες και μπράβο στις επιτυχίες: δεν είναι κατακριτέο απαραίτητα αυτό – κάθε σπορ για να προοδεύσει χρειάζεται ησυχία. Ο δεύτερος ότι αντίθετα από αυτό, που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο πχ, οι παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ το αγαπούν και δεν θα χρηματοδοτούσαν ούτε σχέδια δημοσιογραφικής διαπόμπευσης της ομοσπονδίας, ούτε φυσικά και σχέδια ανατροπής: καταλαβαίνουν ότι ακόμα κι αν αυτά πετύχαιναν δεν θα οδηγούσαν παρά στην ίδια την γελιοποίηση του αθλήματος. Ο έμπειρος Βασιλακόπουλος καταλαβαίνει πως ο κόσμος του μπάσκετ αγαπάει το σπορ και δεν θα του κάνει ζημιά για να χτυπήσει αυτόν. Το γνωρίζει χρόνια.        

Μια συζήτηση μισής ώρας

Είναι πραγματικά εκτός λογικής όλη αυτή η φασαρία που γίνεται για τον τελικό. Ο Παναθηναϊκός έχει δηλώσει εξ αρχής ότι δεν έχει πρόβλημα να γίνει ο τελικός ακόμα και στη Θεσσαλονίκη: η διαφορά δυναμικότητας από τον Αρη του επιτρέπει να είναι συμβιβαστικός κι άνετος. Κανονικά το όλο θέμα θα έπρεπε να έχει τελειώσει σε μια συζήτηση μισής ώρας ανάμεσα στις ομάδες και την ομοσπονδία: μιλάμε για το κύπελλο Ελλάδος κι όχι για κάποιο εθνικό θέμα. Κι όμως οι συζητήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, οι λύσεις απορρίπτονται, προκύπτουν ιστορίες συνομωσίας με μυστικές υπηρεσίες και μουσουλμανικές μειονότητες κι αντί να έχουν εξευτελίσει τον διακινητή τους, όλοι όσοι με το μπάσκετ ασχολούνται, όλα αυτά προβάλλονται και ως τάχα μου σοβαρές ανησυχίες ενός προβληματισμένου παράγοντα. Ο οποίος το μόνο που κάνει εδώ κι ένα μήνα είναι επίδειξη ισχύος με την ανοχή των περισσότερων αρθρογράφων του μπάσκετ, που δεν τολμούν να του πουν τελείωνε και μην εξευτελίζεσαι άλλο.    

Ας σώσει ό,τι προλαβαίνει   

Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάει ο Βασιλακόπουλος με τον Αρη. Καταλαβαίνω ότι η φασαρία για τον Αρη γίνεται- ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην εχει κανένα πρόβλημα, και δεν μου αρέσουν οι δίκες σκοτεινών προθέσεων. Θυμάμαι ότι και προ τριετίας πάλι η ΕΟΚ κι ο Αρης είχαν τσακωθεί για ένα θέμα που είχε να κάνει με μεταγραφές: σε κάτι ο Αρης χαλάει τη μανέστρα. Ο Αρης είναι ένα τεράστιο μέγεθος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, έχει κι αυτός τα ίδια δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι μεγάλοι του και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η δική του παρουσία στον τελικό, αυτό που κάνει το ματς ξεχωριστό – ο Παναθηναϊκός παίζει σε αυτόν κάθε χρόνο. Αν ο τελικός είναι μια γιορτή, όπως λέει ο Βασιλακόπουλος, φέτος αυτός που αληθινά θα τον γιορτάσει είναι ο Αρης: το να νιώσει ότι παίρνει μέρος σε μια γιορτή κι ότι δεν είναι κομπάρσος σε μια διοργάνωση που φίλοι διοργανώνουν για το χατίρι φίλων είναι προφανώς σημαντικό – ίσως και περισσότερο σημαντικό από την έκβαση του αγώνα. Η συμπεριφορά του Βασιλακόπουλου γεννά την υποψία ότι δεν τον ήθελε τον Αρη στον τελικό κι ότι θα προτιμούσε μια ομάδα χωρίς μπασκετικό κύρος, που θα δεχόταν ασυζητητί την όποια απόφασή του, θα συμφωνούσε ότι υπάρχουν προβλήματα με μουσουλμανικές μειονότητες και θα διοργάνωνε και μια συναυλία με το Νταλάρα. Ο Βασιλακόπουλος δεν καταλαβαίνει πως ο κόσμος ενός μεγάλου συλλόγου, όπως είναι ο Αρης, είναι αδύνατο να πιστέψει πως ο τελικός αυτός θα γίνει σε πραγματικές συνθήκες ισονομίας, με κανονική μοιρασιά εισιτηρίων, κανονική διαιτησία κτλ, όταν βλέπει την ομοσπονδία να μην παίρνει σοβαρά το  αίτημα του για τη διεξαγωγή του αγώνα σε ουδέτερη έδρα. Η μάλλον κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.

Θα είναι κρίμα να θυμόμαστε τον Βασιλακόπουλο σαν γκρουπιέρη που χρησιμοποιεί μια σημαδεμένη τράπουλα, ενώ για το μπάσκετ έχει κάνει πολλά και σημαντικά. Από την άλλη κατανοώ και την τεράστια παραγοντική του ματαιοδοξία: κατάφερε πάλι αυτό που ήθελε και μπράβο του. Χρησιμοποιεί τον τελικό για να αναδείξει την βουβαμάρα όλων, αυτή που είναι η απόλυτη απόδειξη της εξουσίας του. Συγχαρητήρια. Αλλά αφού έκανε το σόου του, ας κοιτάξει τουλάχιστον να σώσει ό,τι είναι δυνατόν από την αξιοπιστία του ματς. Γιατί είναι κρίμα για το μπάσκετ…