Οι μπουκμέικερς, που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τις καλύτερες δυνατές αναλύσεις διότι αν δεν τις κάνουν κινδυνεύουν να χάσουν τα ωραία τους χρήματα, στην πρώτη αξιολόγηση του τελικού δίνανε τη νίκη της Αργεντινής ακριβώς όσο και τη νίκη της Γαλλίας: 1 προς 3. Δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο καθώς σε όλα τα ματς, ακόμα και στους τελικούς που συχνά είναι ισορροπημένοι, φαβορί πάντα υπήρχε. Στον πιο ανοιχτό σε προγνωστικό τελικό διοργάνωσης από το 2010 και μετά μπορεί να συμβούν τα πάντα.

Γιατί είναι δύσκολο το προγνωστικό; Παραδόξως όχι γιατί οι Αργεντινοί και οι Γάλλοι θα κατεβούν στον τελικό με δυο άψογες ομάδες, αλλά γιατί και οι δυο έχουν δείξει στη διάρκεια του τουρνουά προβλήματα! Φτάνουν στον τελικό γιατί έμαθαν να ζουν με αυτά. 

Αλλαξε και διορθώθηκε  

Ολη η γη μιλά για αναμέτρηση του Μέσι με τον ΕμΜπαμπέ, αλλά υπάρχουν άλλα πολλά στις δυο ομάδες εξίσου σημαντικά. Η Αργεντινή είναι η κλασική περίπτωση ομάδας που προέκυψε κατά τη διάρκεια του τουρνουά: ό,τι υπήρχε πριν  αυτό αρχίσει, σχεδόν εξαφανίστηκε μετά το χαμένο ματς με τη Σαουδική Αραβία. Μπήκαν στην ενδεκάδα τρεις παίκτες που άλλαξαν την επιθετική της φυσιογνωμία δηλαδή ο ΜακΚάλιστερ, ο Εντσο Φερνάντεζ και ο Αλβαρες: τρεις που αποδείχτηκαν οι πιστοί στρατιώτες του Μέσι. Και οι τρεις μοιάζουν σε δυο πράγματα: πρώτον τρέχουν (και τρέχουν πολύ…) και δεύτερον δεν χρειάζονται πολύ τη μπάλα για να είναι διακριθέντες. Ο Σκαλόνι άλλαξε και τη θέση του Ντε Πολ, στέλνοντας στον στα δεξιά για να καλύπτει τον επιθετικό μπακ Μολίνα (απόψε κόντρα στον ΕμΜπαμπέ το τρέξιμό του θα χρειαστεί), ενώ έδωσε και περισσότερο χρόνο συμμετοχής στους Ακούνια και Παλάσιος, αλλά αυτές οι αλλαγές ήταν μικρότερης σημασίας: σημασία είχε ότι μετά την αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας λειτουργικής επίθεσης στην οποία ο Μέσι θα ήταν ο έξτρα παίκτης, η Αργεντινή γύρισε στην παλιά συνταγή με βάση την οποία ο Μέσι έχει την μπαγκέτα κι όλοι ζουν για τις εμπνεύσεις του. Η Αργεντινή μου θυμίζει την Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε: ο Μέσι για όλους και όλοι για τον Μέσι.  

Αμυνα κυρίως με καρδιά

Ποιο είναι το άλυτο πρόβλημα; Ότι η άμυνα της Αργεντινής παραμένει η ίδια που προβλημάτισε με την Σαουδική Αραβία και την Ολλανδία: η μόνη διαφορά είναι ότι η Αργεντινή στα δυο τελευταία ματς περίμενε πολύ. Με την Ολλανδία θα μπορούσε να το πληρώσει, με την Κροατία η αναμονή της αποδείχτηκε μυστικό της νίκης της: ο Μόντριτς, ο Κράμαριτς, ο Πέρισιτς έφαγαν το τυράκι και τράβηξαν την ομάδα τους μπροστά παίζοντας όμως οριζόντιο ποδόσφαιρο. Η άμυνα της Αργεντινής με αυτό το κροατικό γύρω γύρω όλοι δεν είχε πρόβλημα. Κι ο Μέσι κι ο Αλβαρες στους κενούς χώρους εξέθεσαν ακόμα και τον Γκβαρντιόλ, τον καλύτερο στόπερ της διοργάνωσης. 

Αναμονή και ποιότητα

Με την τακτική της αναμονής πορεύεται και η Γαλλία σε όλα τα νοκ άουτ ματς. Εδώ μετρά η σιγουριά της συνήθειας που λέγεται νίκες. Οι Γάλλοι στα τελευταία 26 ματς που έχουν δώσει σε παγκόσμια κύπελλα όχι απλά δεν χάνουν ποτέ όταν προηγηθούν, αλλά κερδίζουν και πάντα: μια ισοπαλία με την Νότιο Κορέα σε ένα ασήμαντο ματς σε ομίλους χρόνια πριν είναι η εξαίρεση που δικαιολογεί τον κανόνα. Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια επιλογή τους τωρινή, αλλά για ένα τρόπο που σωστά πιστεύουν πως οδηγεί σε διακρίσεις: ο αποψινός είναι για τη Γαλλία ο τρίτος τελικός παγκοσμίου κυπέλλου στις πέντε τελευταίες διοργανώσεις.  

Ο Ντιντιέ Ντεσάμπ κέρδισε ένα μουντιάλ το 2018 χάρη στο προσεχτικό αμυντικό παιγνίδι – οι Ιταλοί μιλούν για γαλλικό κατενάτσιο. Στη συνέχεια έχασε το Euro2020 παρουσιάζοντας μια άκρως επιθετική Γαλλία με Μπενζεμά, ΕμΜπαμπέ, Ντεμπελέ και Γκριεζμάν: τα κενά της τα τιμώρησαν οι Ελβετοί σε εκείνο το ματς που έληξε 3-3 – τώρα κάτι τέτοιο δεν θα το βλέπαμε ποτέ. Το πρόβλημα του Ντεσάμπ είναι ότι αυτή η τακτική σε αυτό το μουντιάλ προκαλεί καρδιοχτύπια (ο Λιορίς είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του τουρνουά…) γιατί η Γαλλία περιμένει τον αντίπαλο χωρίς τα στόπερ της (απόντος των Πογκμπά και Καντέ) να έχουν την καλύτερη κάλυψη: ο Τσουαμενί και όποιος κι αν παίζει πλάι του υπερασπίζονται το χώρο τους και μόνο – η Γαλλία είναι αμυντικά συμπαγής, αλλά στατική.

Ο Ντεσάμπ βρήκε (για την ακρίβεια ξαναβρήκε, διότι αυτό συνέβαινε και στη Ρωσία το 2018) ένα τρεχαντήρι από το πουθενά – ένα τύπο που πατά όλο το γήπεδο παίζοντας και «εξάρι» και «οκτάρι» και «δεκάρι», κατά περίσταση: μιλάω για τον Αντουάν Γκριεζμάν. Αν οι Γάλλοι βρουν κάλυψη όλα τα άλλα είναι δουλειά του ΕμΜπαμπέ. Δεν γίνεται η αντίπαλη άμυνα να μην προσαρμοστεί πάνω του. Κι ο γερο Ζιρού (ή όποιος άλλος…) πρέπει απλά να εκμεταλλευτούν τους χώρους που δημιουργούνται από την παρουσία του.

Αβαντάζ συζητήσιμο

Οι δυο ομάδες έχουν το μεγαλύτερο κίνητρο που θυμάμαι να έχει ομάδα που φτάνει σε τελικό. Η Αργεντινή ζει για την επιστροφή της στο θρόνο και για την αποθέωση του Μέσι - ο Μαραντόνα είναι σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ. Η Γαλλία όμως πάει να κάνει κάτι που έμοιαζε αδύνατο: να κατακτήσει δεύτερη φορά σερί το μουντιάλ – ο Ντεσάμπ έχει δέκα παίκτες (με πρώτο τον ΕμΜπαμπέ) που μπορεί να κάνουν κάτι που έχουμε να δούμε από τα χρόνια του Πελέ!  

Πριν αρχίσει ο τελικός μοιάζει εύκολο να πεις ότι όποιος προηγηθεί έχει αβαντάζ γιατί ο αντίπαλός του δεν μοιάζει να έχει λύσεις απέναντι σε μια οργανωμένη άμυνα. Από την άλλη ο Μέσι άνοιξε τις άμυνες των Ολλανδών, των Μεξικάνων, των Πολωνών, ενώ όλοι οι αμυντικοί και οι κόφτες των αντιπάλων ήταν στις θέσεις τους, ενώ η Γαλλία γύρισε το ματς με την Αυστραλία πανεύκολα και βρήκε γκολ απέναντι στην Δανία και στην Αγγλία, όταν αυτές είχαν ισοφαρίσει: δεν της λείπει ο χαρακτήρας.

Αν κάποιος πει ότι έχουμε να κάνουμε με ομάδες που ξέρουν μόνο να εκμεταλλεύονται κενούς χώρους αδικεί και τις δυο φιναλίστ: άλλο το κάνω κάτι σωστά κι άλλο το κάνω μόνο αυτό. Η Γαλλία πχ σε όλες τις νίκες της έχει πετύχει τουλάχιστον δυο γκολ – δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι παίρνει γκολ από παίκτες που έρχονται από τον πάγκο: ο Κόλο Μουανί που σκόραρε με το Μαρόκο μπήκε στην αποστολή την τελευταία μέρα κι όμως ο Ντεσάμπ τον εμπιστεύθηκε. Η Γαλλία μπορεί απόψε να κερδίσει με σκόρερ κάποιον που δεν έχουμε δει λεπτό στο γήπεδο. Η Αργεντινή, από την άλλη, θα πω απλά πως έχει το Μέσι σε τρομερή κατάσταση. Και εξήντα χιλιάδες στην εξέδρα που θα είναι πάλι ο δωδέκατος παίκτης…