Ομολογώ ότι χρόνια τώρα ήθελα τη μέρα που γιορτάζουμε τους Κωνσταντίνους (και τις αγαπημένες Ελενες) να γράψω ένα κομμάτι για το μοναδικό Κώστα Νικολακόπουλο, αλλά πάντα μου στερούσε την ευκαιρία η επικαιρότητα. Στις 21 Μαϊου συχνά πυκνά υπήρχαν στο πρόγραμμα τελικοί, κρινόντουσαν πρωταθλήματα ή υπήρχε μια κάποια επικαιρότητα που απαιτούσε απολογισμούς, προβλέψεις, παρατηρήσεις – αυτά δηλαδή που συνήθως κάνω. Φέτος η ευκαιρία είναι εξαιρετική: η μέρα της γιορτής συμπίπτει με την παγκόσμια μέρα Πολιτισμού. Ο ίδιος ο «Νικολακό» από αυτό θα έβγαζε κάποιο συμπέρασμα (που πιθανότατα θα αφορούσε και τον Ολυμπιακό…)- εγώ δεν είμαι τόσο ικανός. Δράττομαι απλά της ευκαιρίας (κυριολεκτικά) για να πω δημοσίως χρόνια πολλά σε ένα από τους μεγαλύτερους σταρ της ελληνικής αθλητικογραφίας – ένα άνθρωπο που τη δουλειά του δεν την διδάσκουν σε σχολές γιατί απλά είναι μια σχολή από μόνος του. Αποφοίτησε από μια σχολή που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτόν, έβγαλε μόνο αυτόν και έκλεισε μετά από αυτόν. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω «δυστυχώς» ή «και πάλι καλά». Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Εχουμε τρία χρόνια…

Στις ιστορίες για το Νικολακό, που είναι πολλές φυσικά, ξεχωρίζω δυο. Η πρώτη αφορά τη γνωστή «ανάκριση» του Γιώργου Λούβαρη από τον ίδιο. Ο Νικολακό τον ταλαιπωρούσε κάποτε με μια σειρά από ερωτήσεις που είχαν να κάνουν με μια μεταγραφή – δεν έχει σημασία ποιου. Ο Λούβαρης, μετά από είκοσι λεπτά διαψεύσεων του είπε ότι δεν πρόκειται να του πει τίποτα! «Κύριε Νικολακόπουλε κάποτε με ανάκριναν τρεις μέρες για την αγορά του αιώνα και δεν είπα τίποτα από αυτά που ήθελαν να ακούσουν και νομίζετε πως θα σας πω ότι θέλετε να ακούσετε επειδή με βασανίζετε είκοσι λεπτά;» τον ρώτησε ο Λου ελπίζοντας πως θα τον καταβάλει. «Τρεις μέρες; Α ωραία, έχουμε πολύ χρόνο ακόμα δηλαδή», του απάντησε ο Νικολακό και συνέχισε. Η δεύτερη, που πάντα θυμάμαι, έχει να κάνει με τα ξεκινήματα του. Τότε ως ρεπόρτερ του Πανιώνιου τηλεφωνούσε στον μακαρίτη τον Μιχάλη Σταματελάτο, πρόεδρο της ομάδας, δέκα φορές την ημέρα τουλάχιστον. Ένα βράδυ σπάζοντας κάθε ρεκόρ του τηλεφώνησε γύρω στη μία. «Εχω και οικογένεια κύριε μου» του είπε ο Σταματελάτος που ήταν άνθρωπος εξαιρετικά υπομονετικός, αλλά προφανώς λύγισε. «Το ξέρω, αλλά έχεις και τον Πανιώνιο» του απάντησε ατάραχος ο μικρός τότε Κωστής.

Οι ιστορίες αυτές έρχονται από τους καιρούς που ο Νικολακό δεν είχε ακόμα βγει στο ραδιόφωνο – τις ανέφερα για να κάνω κατανοητό ότι τα επιτεύγματά του τα συζητούσαμε στα δημοσιογραφικά γραφεία πολύ πριν τον ανακαλύψει χάρη κυρίως στο Sport Fm το πλατύ κοινό. Ο Νικολακόπουλος ήταν μύθος πολύ πριν τον μάθει ο πάρα πολύς κόσμος: ήταν για παράδειγμα η απόλυτη απόλαυση των αναγνωστών του Φωτός από τότε που έγραψε τις «47 (ή μήπως 127;) κινήσεις του Εστάι» περιγράφοντας τι έκανε ο Χιλιανός στην πρώτη του εμφάνιση. Για μας που τον γνωρίζαμε από την αρχή της καριέρας του ήταν τουλάχιστον ημίθεος (Θεός έγινε αργότερα) από τον καιρό που παρουσίαζε το Περίπτερο των Σπορ στο Κανάλι 29, μια εκπομπή με πρωτοσέλιδα εφημερίδων που του είχε χαρίσει (μεταξύ μας) τον τίτλο «ο Περιπτεράς». Κάποιοι που δεν ήξεραν από πού προέρχεται νόμιζαν ότι είχε όντως αλυσίδα από περίπτερα.

Η δική του πραγματικότητα

Κανείς ποτέ δεν θα κάνει τα ρεπορτάζ του Νικολακό και να τον έχει ο Θεός καλά να συνεχίσει να τα κάνει χρόνια. Στο Νικολακό χρωστάμε όλες τις ακριβείς φράσεις που έχουν υπάρξει στην ιστορία αποδυτηρίων και όχι μόνο. Οδηγίες προπονητών του τύπου «και τώρα παίζουμε με τις μισές μπάλες πάνω και τις περισσότερες κάτω», τοποθετήσεις προέδρων όπως «το καλό που σας θέλω είναι να κοιμόσαστε νωρίς», την ιστορική φράση του Ακη Στολτίδη «πες να τρέξει και κανένας άλλος γιατί θα σκάσω», καυγάδες με λεπτομέρειες που δεν θυμούνται ούτε οι εμπλεκόμενοι, μεταγραφικές υποδείξεις, λίστες, τα πάντα. Αλλά όλα αυτά ίσως τα έχουν γράψει κι άλλοι κι ίσως στο μέλλον τα γράψουν και τα περιγράψουν καλύτερα: αυτό που κανείς δεν μπορεί να κάνει καλύτερα από το Νικολακό είναι να δημιουργεί μια πραγματικότητα που είναι περισσότερο δική του πολλές φορές παρά απαραίτητα της ομάδας. Και που παραδόξως είναι σχεδόν πάντα περισσότερο αληθινή και πάντα πιο ενδιαφέρουσα.

Μυστικός λογαριασμός κι άλλα πολλά…

Πολλοί νομίζουν ότι ο Νικολακό είναι η «φωνή του Ολυμπιακού»: πρόκειται για λάθος απερίγραπτο. Για τις διοικήσεις της ομάδας συχνά ήταν μπελάς – στην καλύτερη τον φοβόντουσαν. Ο Νικολακό είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής. Αλλά είναι και σκηνοθέτης και σεναριογράφος (based οn a true story) και παραγωγός. Και κυρίως είναι ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος που έχει δημιουργήσει ένα σύμπαν που κινείται γύρω του. Δεν υπάρχει πιστεύω δευτερόλεπτο της μέρας που να κάνει κάτι άλλο απο το να δουλεύει. Στα μπουζούκια π.χ μου χει τύχει πολλές φορές ένας άγνωστος ευγενέστατος (πολύ ή λίγο) φίλος να με ρωτήσει κάτι για μια μεταγραφή π.χ. Μόνο όμως ο Νικολακό έχει κάνει κανονική συζήτηση για μεταγραφές με άνθρωπο που καθόταν στο ίδιο τραπέζι μαζί του στις 3 το πρωί πιστεύοντας πως κάτι ξέρει.

Ο Νικολακό δεν έχει καν social media: έχει ένα μυστικό λογαριασμό στο twitter που τον ξέρει μόνο όποιος έχει πάρει όρκο σιωπής. Παρόλα αυτά ξέρει τον περίφημο ψηφιακό κόσμο καλύτερα από όλους. Ολοι πλέον ψάχνουν στο internet για κάτι –μόνο όμως ο Νικολακό σου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι έχει ένα «google ολυμπιακού» φτιαγμένο κατά παραγγελία δική του από την ίδια τη Google στην οποία θα βρεις τι έκανε χθες το απόγευμα η πεθερά του Τικίνιο και γιατί αυτό είναι σημαντικό για τον Μαρτίνς. Τέλος όπως όλοι οι αληθινοί καλλιτέχνες ο Νικολακό κόβει και ράβει την πραγματικότητα στη μέτρα του. Το πρόγραμμα του Ολυμπιακού μπορεί να είναι δραματικό (το χειρότερο της ιστορίας…) γιατί έχει να πάει στη Λαμία και στο Αγρίνιο σε μια εβδομάδα και η μετεωρολογική υπηρεσία προβλέπει χιόνι και ομίχλη. Ένα λάθος πλάγιο άουτ εξισορροπεί δυο πέναλτι. Η λίστα του Μοντεστό είναι ένα επτασφράγιστο μυστικό. Οι κληρώσεις του Τσάμπιονς λιγκ είναι όλες πιλοταρισμένες.

Ο Νικολακό έχει απίθανους εχθρούς, που οι ίδιοι δεν το ξέρουν πως είναι εχθροί του. Είναι κατά της Εθνικής (αδιαφορεί για την ακρίβεια) αλλά θα ήθελε σε αυτή οκτώ παίκτες του Ολυμπιακού. Είναι κατά όλων των προκριματικών των Εθνικών ομάδων: θα θελε να παίζουν όμως μουντιάλ ή τελικά Euro κάθε καλοκαίρι. Πιστεύει ότι υπάρχει ένα διεθνές σύστημα διαιτησίας κι ότι κάθε αλλαγή στο Τσάμπιονς λιγκ γίνεται για να μπερδεύει τον Ολυμπιακό: ο διευθυντής διοργανώσεων της UEFA Τζιόρτζιο Μαρκέτι είχε τρελαθεί κάποτε διαβάζοντας ένα πόνημά του –  έχει πει ότι θα ήθελε να μάθει ελληνικά για να τον ακούει στο ράδιο. Στο ραδιόφωνο το κοινό του Νικολακό είναι απερίγραπτα μεγάλο: τον ακούν δικηγόροι (για να μάθουν τι σημαίνει «επιχείρημα»), βουλευτές (που τρελαίνονται με την όρεξή του για αντιπαραθέσεις συχνά για το τίποτα), παράγοντες (που προσπαθούν να καταλάβουν τι μηνύματα υπάρχουν στα λόγια του), οπαδοί για να βγουν απο τα ρούχα τους – ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο αλλά τους αρέσει το «πως τα λέει ο Κωστής». Η μάνα μου πρόσφατα με ρώτησε γιατί τον στεναχωρεί ο Μπελχαντά.  

Ο Χασάν στο τσέλο

Πολλοί τον μιμήθηκαν, δεκάδες τον αντέγραψαν, κανείς δεν έχει τη δική του αυθεντικότητα. Η διαφορά του Νικολακό είναι ότι ο Ολυμπιακός (τον οποίο φυσικά υπεραγαπάει) είναι απλά το πρόσχημα για το σόου: θα ήταν εξίσου σπουδαίος αν έκανε ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ, ή αν έκανε ρεπορτάζ για το Μέγαρο Μουσικής. Θα ταραζε τη Φώφη Γενηματά στην κριτική, δεν θα του άρεσε ο Χασάν στο τσέλο, θα ήθελε ο διευθυντής ορχήστρας να μείνει πέντε χρόνια τουλάχιστόν. Θα αποκαλούσε με άλλα ονόματα από τα κανονικά τους μουσικούς ή τους βουλευτές – θα ανάγκαζε το Μαρκέτι μάλλον να μάθει πιάνο.

Χρόνια πολλά Κωστή. Να σε χαίρονται οι γυναίκες του σπιτιού σου. Ο κόσμος μου θα ήταν πολύ περισσότερο βαρετός αν δεν σε άκουγα κάθε μέρα. Σ αγαπάμε ρε.