Συνηθίζουμε να λέμε πως στην πρεμιέρα κάθε μεγάλης διοργάνωσης Εθνικών ομάδων έχουμε «αποκαλυπτήρια» - βλέπουμε δηλαδή τι μπορεί μια ομάδα να κάνει αλλά και σε ποιους τομείς μπορεί να υποφέρει. Κόντρα στους Κροάτες η Εθνική ομάδα μπάσκετ μας είπε όλη την ιστορία της στο τουρνουά – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω. Τι ελπίζω; Η Εθνική μας να κάνει ωραία πράγματα, παρόλο που ξεκινά δύσκολα, να γκαζώσει στη συνέχεια, και να κριθεί τελικά η μοίρα της σε ένα μεγάλο φινάλε. Αυτή ήταν η ιστορία του χθεσινού της αγώνα κόντρα στην Κροατία, αυτή μπορεί να είναι και η ιστορία της στο τουρνουά.  

Ελλείψεις και διαχείριση

Η Εθνική μας κέρδισε την Κροατία γιατί παρά τις φανερές ελλείψεις του Παπαγιάννη και του Κώστα Αντετοκούνμπο είχε περισσότερη ποιότητα από την Κροατία – και πώς να μην την έχει όταν έχει στις τάξεις της τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η νίκη πιστώνεται πολύ και στο Δημήτρη Ιτούδη για ένα απλό λόγο: κατάφερε, παρόλο που ο Γιάννης ήταν το μοναδικό «πεντάρι» που υπήρχε διαθέσιμο, να τον χρησιμοποιήσει όσα ακριβώς λεπτά χρειαζόταν, ώστε να τον έχει στο τέλος στο γήπεδο με καθαρό μυαλό και ενέργεια. Ετσι αυτός με δυο κοψίματα και δυο καλάθια από τα δικά του, του έδωσε τελικά τη νίκη. Που δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση για μια σειρά από λόγους που έχουν εξήγηση.

Τοίχος και Ντόρσεϊ

Η Εθνική μας είδε με το καλημέρα τι σκοπό έχουν να κάνουν όλοι όσοι θα αγωνίζονται απέναντί της: η βασική τους στρατηγική θα είναι να παγιδέψουν τον Γιάννη στο σετ παιγνίδι. Από τα πρώτα λεπτά τρεις και τέσσερις παίκτες του Μουλαουμέροβιτς ασχολούνται αποκλειστικά με το πώς δεν θα τον αφήσουν να πλησιάσει στο καλάθι – αν τα σουτ του δεν είναι εύστοχα η ελπίδα για μια καλή εμφάνιση μεγαλώνει. Το ίδιο θα κάνουν όλες οι ομάδες απέναντί του και όλες για να το δοκιμάσουν έχουν ψηλούς , όχι μόνο στο 4 και στο 5, αλλά και σε ρόλους περιφερειακούς. Η Εθνική ήταν προετοιμασμένη για αυτό κι ο Γιάννης έβγαλε πολλές φορές τη μπάλα έξω, αλλά με τον Σλούκα και τον Παπαπέτρου εμφανώς ανέτοιμους και τον Καλάθη καταπληκτικά άστοχο, οι μόνοι που επωφελήθηκαν σουτάροντας με χώρο ήταν ο Αγραβάνης και φυσικά ο Ντόρσεϊ.

Ο Ντόρσεϊ, που έκανε ρεκόρ καριέρας σε πόντους με τη φανέλα της Εθνικής, είναι για αυτή την ομάδα δώρο Θεού – χωρίς αυτόν δεν ξέρω τι ελπίδες θα είχε η Εθνική για να κάνει κάτι καλό. Χθες ξεκινά με 4 στα 4 και είναι αυτός ο βασικός λόγος της μεγάλης διαφοράς που παίρνει η Εθνική μας στο ημίχρονο. Αλλά δεν μπορεί να βάλει σαράντα πόντους. Κι επειδή άλλος περιφερειακός να ακολουθήσει το κρεσέντο του χθες δεν υπήρχε το μπλέξιμο ήταν εντός του σεναριού. Και προέκυψε.

Μόνο οκτώ παίκτες

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν κομμάτι εφιαλτικό για ένα βασικό λόγο: γιατί ήρθε η κούραση. Ο Ιτούδης είχε δέκα παίκτες αλλά στην πραγματικότητα οκτώ. Τον Λαρεντζάκη δεν τον εμπιστεύθηκε και ο Λούντζης μοιάζει να έχει μπει στη δωδεκάδα για να πάρει εμπειρίες. Η απορία ήταν τι θα γίνει κοντά στο καλάθι χωρίς τους Παπαγιάννη και Κώστα Αντετοκούνμπο, αλλά το μεγάλο πρόβλημα αποδείχτηκε η περιφερειακή άμυνα. Πρώτον γιατί όλοι έκλειναν κοντά στο καλάθι (ειδικά στα διαστήματα του παιγνιδιού που ο Γιάννης ήταν στον πάγκο για ανάσες) και δεύτερον γιατί ο Ντόρσεϊ κι ο ανέτοιμος Σλούκας δεν ήταν απλό να παρακολουθήσουν τους Κροάτες που είχαν τέσσερις τουλάχιστον παίκτες που σούταραν πολύ από μακριά. Ο Παπανικολάου έκανε όσο μπορούσε δύσκολη τη ζωή του Χεζόνια ή του Μπογκντάνοβιτς, αλλά ο Σμιθ και ο Σίμον δεν είχαν αντιπάλους: οι δυο τους με ένα επιθετικό κρεσέντο διαρκείας γύρισαν το ματς και γιατί η Εθνική μας στην επίθεση στην επανάληψη δεν είχε πολύ καθαρό μυαλό. Η Εθνική μας πήρε του κόσμου τα ριμπάουντ, αλλά έβγαλε ελάχιστους αιφνιδιασμούς και στην πορεία του ματς φάνηκε να χάνει παίκτες: ο Θανάσης έμεινε πολύ στον πάγκο – ίσως γιατί ο Αγραβάνης βρήκε κάποια σουτ που αυτός ούτε θα δοκίμαζε. Αλλά η ενέργεια μειώθηκε. Και το φινάλε έγινε ψυχοφθόρο.

Και ξαφνικά ο Γιάννης

Στο σημείο που οι Κροάτες έμοιαζαν έτοιμοι να πάρουν τη νίκη στο νήμα και να επιβραβευτούν για την τεράστια αντοχή τους, την ψυχραιμία τους και την επιμονή τους, ήρθε ο Γιάννης σαν από μηχανής Θεός και καθάρισε. Το τελευταίο λεπτό του ματς είναι κάτι σαν επίδειξη ρεπερτορίου: ήταν σαν να μας είπε κοιτάξτε να δείτε πως βγάζω το ψωμί μου στο ΝΒΑ. Δυο τάπες (η δεύτερη μπορεί να είναι το high light της πρώτης αγωνιστικής), ένα ανάποδο κάρφωμα μετά από μια λόμπα του Καλάθη, κι ένα γκολ φάουλ στον αιφνιδιασμό που μόνος δημιούργησε, έβαλαν τέλος σε ένα ματς στο οποίο το μόνο συμπέρασμα που βγήκε είναι ότι τα επόμενα ματς χρειάζονται για να βρουν ρυθμό ο Παπαπέτρου και κυρίως ο Σλούκας και να ενσωματωθούν ο Παπαγιάννης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο. Η Εθνική μας έχει μπροστά της πέντε ματς (με την Ιταλία, την Ουκρανία, την Μεγάλη Βρετανία, την Εσθονία και το πρώτο νοκ άουτ, που λογικά θα είναι του χεριού της) για να προετοιμαστεί για το ματς - κλειδί στον προημιτελικό. Αυτό δηλαδή στο οποίο θα κριθούν όλα.

Απόψε είναι πιο δύσκολο

Οι γηπεδούχοι Ιταλοί που περιμένουν την Εθνική μας απόψε είναι πιο σκληροί από του Κροάτες: έχασαν τον Γκαλινάρι λίγο πριν την έναρξη του τουρνουά αλλά έχουν πέντε σκόρερς (Φοντέκιο, Μέλι, Πολονάρα, Μανιόν και Ντατόμε) που θα δοκιμάσουν τις αμυντικές αντοχές της Εθνικής μας. Στην δική τους πρεμιέρα έκαναν κόντρα στους Εσθονούς απλά μια καλή προπόνηση -  το δεύτερο τεστ μοιάζει πιο δύσκολο κι ας λέει ο πανέξυπνος Ποτσέκο πως λόγω της παρουσίας του Γιάννη η Ελλάδα είναι απλησίαστη κτλ. Ετσι πρέπει. Διότι όλο το τουρνουά μοιάζει πολύ σκληρότερο από αυτό που περιμέναμε: την πρώτη αγωνιστική οι Γερμανοί κέρδισαν τους Γάλλους, οι Λιθουανοί έπαιξαν στα ίσια τη Σλοβενία του Ντόνσιτς, οι Κροάτες αποδείχτηκαν σκληρά καρύδια. Αρκεί μια απουσία για να αλλάζουν ισορροπίες: οι Τσέχοι πχ χωρίς τον Σατοράνσκι έχασαν από τους Πολωνούς. Για αυτό λέω ότι είναι ανώφελο να κοιτάζουμε το πρόγραμμα και τα «σταυρώματα». Ας φτάσει η ομάδα πλήρης στα νοκ άουτ. Αν αυτό συμβεί, όλοι θα ψάχνουν πως για σαράντα λεπτά θα περιορίσουν τον Γιάννη. Ενώ ο Γιάννης ξέρει πως μπορεί σε ένα λεπτό να τους καθαρίσει όλους…