Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι που λέγεται Απόστολος Χρήστου προβληματισμένο μετά την απώλεια του μεταλλίου στα 100 μέτρα ύπτιο, που είναι και το αγαπημένο του αγώνισμα.Το είχε χάσει για κάτι κλάσματα δευτερολέπτου – ούτε για μισή χεριά. Ηταν στο τέλος εκείνου του ιστορικού για ελληνικά χρώματα σχεδόν απαρηγόρητος παρόλο που όλοι του έλεγαν πως η θέση του ήταν η καλύτερη Ελληνα κολυμβητή σε πισίνα από το 1896. «Τα μέτρα ήταν ακριβώς με τις δυνάμεις μου. Δεν μπορούσα να πάω πιο δυνατά, δεν είχα παραπάνω δύναμη. Τι να την κάνω την 4^η θέση; Δεν μου αρκεί η 4η θέση, ήρθα εδώ με στόχο να κατακτήσω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και πίστευα ότι το έχω. Καλώς ή κακώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σε τέσσερα χρόνια. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το 2028. Δεν ξέρω πραγματικά, θα κάνω ένα διάλλειμα να ηρεμήσω και θα δω» μας είχε πει. Είχα γράψει ότι είναι μια ηρωϊκή μορφή. Είχε κάνει ένα κατόρθωμα κι όμως δεν ήταν ευχαριστημένος. Εμοιαζε θυμωμένος με μια μοίρα που τον νίκησε ενώ παράλληλα του χάριζε κάτι σπουδαίο. Μπορεί για τον ίδιο η τέταρτη θέση σε ένα Ολυμπιακό τελικό να μην έλεγε τίποτα – σε μας όμως έλεγε πολλά. Διότι ποτέ δεν είχαμε δει ένα Ελληνα κολυμβητή να φτάνει τόσο κοντά στο βάθρο, κανένα να παλεύει τόσο πολύ, κανένα να στεναχωριέται γιατί δεν πέτυχε κάτι που κάτι χρόνια πριν θα μας έμοιαζε με θαύμα.

Όταν η 4^η θέση δεν λέει τίποτα

Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι που λέγεται Απόστολος Χρήστου βυθισμένο στις σκέψεις μιας εγκατάλειψης. Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολλά για να περάσεις Γολγοθάδες και να ξαναβρεθείς σε Ολυμπιακούς Αγώνες όσο δυνατός κι αν είσαι. Κι αν βρεθεις πως διάβολο να διαχειριστείς την απώλεια ενός μεταλλίου για κλάσματα δευτερολέπτου; Πως να ξαναμπείς στους αγώνες διώχνοντας αυτή σου την ανάμνηση όταν μάλιστα την έχεις ταυτίσει με κάμποση πίκρα;  Πως να αρχίσεις από την αρχή μια νέα διαδρομή όταν λες πως ένιωσες στο τέλος της προηγούμενης πόσο μάταια μπορεί να είναι όλα; Πως να ξαναπάρεις μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες όταν για τα δικά σου στάνταρ ή τέταρτη θέση δεν λέει τιποτα; Και που να βρεις την δύναμη για να επαναλάβεις όλα σου τα κατορθώματα, αυτά που σε έφεραν στους Ολυμπιακούς Αγώνες η συμμετοχή στους οποίους δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα αλλά μια υπέρβαση στην οποία φτάνεις μετά από χρόνια;

Όταν μπορείς τα πάντα

Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι που λέγεται Απόστολος Χρήστου να αναπολεί όσα απίστευτα για Ελληνα κολυμβητή πέτυχε τα τρία προηγούμενα χρόνια κολυμπώντας προς το Παρίσι. Χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2024 στη Ντόχα. Χρυσό στο πανευρωπαϊκό της Ρώμης το 2022 στο 50αρι και αργυρό στο κατοστάρι. Χάλκινο στο κατοστάρι και στο Πανευρωπαϊκό της Βουδαπέστης το 2021 και την ίδια χρονιά χάλκινο και στο Καζάν στο κατοστάρι του Πανευρωπαϊκού σε 25αρα πισίνα.  Όλα αυτά τα μετάλλια, αποδείξεις ενός μοναδικού ταλέντου που τον έκανε κάποτε παγκόσμιο ρέκορντμαν νέων στα 100 στο ύπτιο σε ηλικία 15 χρόνων, στο Παρίσι έμοιαζαν από τον ίδιο σαν να έχουν χαθεί για αυτά τα καταραμένα κλάσματα δευτερολέπτου που του στοίχισαν το βάθρο. Ποιος να του πει ότι η τέταρτη θέση, η καλύτερη που έχει πάρει Ελληνας κολυμβητής σε πισίνα μετά την πέμπτη του Γιαννιώτη στα 800 ελεύθερο στην Αθήνα το 2004, ήταν επιτυχία; Βγήκε μπροστά ο ίδιος ο Γιαννιώτης για να του πει να μην τα παρατήσει, αλλά ο Χρήστου δεν ξέρω αν εκείνη τη μέρα μπορούσε να ακούσει κάποιον. Εκτός ίσως από μια φωνή μέσα του, που του είπε τώρα πρέπει να δείξεις πως μπορείς τα πάντα.

Δέκα ολόκληρα χρόνια πριν

Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι που λέγεται Απόστολος Χρήστου να περιμένει τον τελικό στα 200 ύπτιο. Σε όλη την μεγαλοπρεπή καριέρα του στα 200 είχε ένα μετάλλιο σε μεγάλους διεθνείς αγώνες: στο πανευρωπαϊκό εφήβων στο Ντόρντρεχτ δέκα ολόκληρα χρόνια πριν. Η συμμετοχή του στον τελικό και στο «διακοσάρι» για κάποιον άλλο θα ήταν παράσημο καριέρας. Πόσοι Ελληνες αθλητές υπάρχουν με συμμετοχές σε δυο τελικούς; Αλλά πως να τα πεις αυτά σε κάποιον που  μόλις χθες έβλεπε την τέταρτη θέση ως αποτυχία; Ισως το μόνο που θα μπορούσε να πει κάποιος στον Χρήστου είναι τον ορισμό του ήρωα από τους Γιαπωνέζους. Για αυτούς ήρωας δεν είναι ούτε κάποιος που πεθαίνει στο πεδίο της μάχης για ιερό σκοπό, ούτε κάποιος που ξεπερνά τον εαυτό του για να κάνε ένα ανδραγάθημα: ήρωας είναι όποιος κάνει κάτι σπουδαίο, «πέσει» χτυπημένος από μια σκληρή απόφαση της μοίρας, και αφού αυτό συμβεί βρει την δύναμη να σηκωθεί και να την μοίρα του την αλλάξει δείχνοντάς της πόσο μαζί του έσφαλε. Κι αυτό ακριβώς έκανε χθες ο Απόστολος Χρήστου. Το «διακοσάρι» έγινε πεδίο μάχης και δρόμος επιστροφής συγχρόνως. Σκοπός ιερός και ευκαιρία δικαίωσης. Μια νέα ιστορία, χωρίς παρελθόν.  Η στιγμή που θα πρεπε να σηκωθεί. Να δείξει στον εαυτό του πως όλα τα μπορεί όπως έλεγε η φωνή μέσα του.

Κι εμείς μαζί του

Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι που λέγεται Απόστολος Χρήστου τέταρτο στα 100 ύπτιο και πρώτο στην καρδιά μας. Και τον βρήκαμε χθες στο βάθρο μετά από ένα καταπληκτικό διακοσάρι  στο ύπτιο όπου νόμιζες πως κολύμπησε με μόνο αντίπαλο τον εαυτό του.Περνά πρώτος στα 50, μοιάζει απλησίαστος στα 100, κρατά την πρωτειά μέχρι τα 180 και χάνει την πρωτειά στο τέλος απο τον σπεσιαλίστα Κος, αλλά είναι στο βάθρο. Ασημένιος αλλά χρυσός. Ολόχρυσος. Αστραφτερός. Δικαιωμένος, περήφανος, ήρωας με βάση όλους τους ορισμούς του κόσμου. Η κούρσα του ήταν για όποιον την είδε μια κατάθεση ψυχής χωρίς προηγούμενο: αν άνθρωπος που την είδε, δεν ανατρίχιασε δεν ξέρει τι είναι ο αθλητισμός.          

Είχαμε αφήσει αυτό το αληθινό παλληκάρι του λέγεται Απόστολος Χρήστου στην προσωπική του κόλαση. Τον βρήκαμε με μια θέση στην ιστορία – την είχε ήδη αλλά δεν ήταν αυτή που ήθελε. Την κατέκτησε και βούρκωσε. Δεν το έκανε όταν ήρθε τέταρτος, το έκανε χθες. Για να βουρκώσουμε κι εμείς μαζί του.