Εχει πλάκα να διαβάζεις τι γράφεται δεξιά κι αριστερά μετά από μια καλή εμφάνιση του Βασίλη Σπανούλη. Νομίζεις ότι κάποιοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι είναι σπουδαίος παίκτης και εκφράζουν για αυτό την έκπληξή τους. Ελπίζω και τον ίδιο να τον διασκεδάζουν αυτά. Για να βρίσκει κέφι να παίζει μπάσκετ σε μια χρονιά που η ομάδα του έκανε πολλά για να τον οδηγήσει στο να χάσει το κέφι του.
Το πιο μεγάλο λάθος
Από όλα τα λάθη που έκανε φέτος ο Γιώργος Μπαρτζώκας, και που οδήγησαν τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα εκτός οκτάδας πολύ γρήγορα, το πιο μεγάλο το έκανε με τον Σπανούλη: η διαχείριση του αρχηγού υπήρξε απολύτως λανθασμένη. Τώρα που μπορεί να δει κανείς ψύχραιμα ό,τι προηγήθηκε γίνεται κατανοητό πως με ευθύνη του προπονητή ο παίκτης έπαιξε σε άλλα ματς περισσότερο από όσο έπρεπε και σε άλλα λιγότερο. Νομίζω μάλιστα ότι αυτό έγινε αντανακλαστικά: σε κάποια παιγνίδια ο Μπαρτζώκας ήταν σαν να λέει «Βασίλη σώσε με» (συχνά όταν αυτό δεν ήταν πλέον δυνατό) και σε άλλα «Βασίλη άσε με ήσυχο». Είναι λάθος και τα δυο.
Όλα αυτά ήρθαν ως αποτέλεσμα μιας αρχικής εκτίμησης που αποδείχτηκε καταστροφική: ο Σπανούλης αντιμετωπίστηκε αρχικά σαν να είναι 35 χρονών. Εξακολουθώ να πιστεύω πως στο μυαλό του Μπαρτζώκα υπήρχε τουλάχιστον μια πεντάδα προσαρμοσμένη στο Σπανούλη, σαν να είμασταν στο 2015. Ο Τζένκινς έπρεπε να παίζει άμυνα για χάρη του, αλλά και να του αφήνει τη μπάλα στην επίθεση χωρίς να παίρνει αποφάσεις. Ο Χάρισον έπρεπε να ακροβολίζεται για να του ανοίγει χώρους. Ο Πρίντεζης δεν θα μπορούσε από αυτή την πεντάδα να λείπει διότι βρίσκονται με κλειστά μάτια. Κι ο Ελις ή ο Ζαν Σαρλ θα πρεπε να τον βοηθούν να στήσει πικ εν ρολ. Κι ενώ όλα αυτά έμοιαζαν λογικά αποδείχτηκαν όλα λάθος: διότι για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σχήμα πρέπει ο Σπανούλης να παίζει με τους συγκεκριμένους συμπαίκτες, όπως έπαιζε πέντε χρόνια πριν κι έκανε τη διαφορά. Όταν μάλιστα συμπαίκτες είχε καλύτερους.
Συμπεράσματα καταστροφικά
Το κακό δεν ήταν ότι αποδείχτηκε γρήγορα πως το σχήμα για το Σπανούλη δεν ήταν αποτελεσματικό: το κακό ήταν ότι δημιουργήθηκαν ένα πλήθος από συζητήσεις που αποδείχτηκαν καταστροφικές. Βγήκε σε χρόνο ρεκόρ το συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να συνυπάρξουν ο Σπανούλης με το Σλούκα στην ίδια πεντάδα. Μετά πρόβλημα έγινε και η συνύπαρξη με τον ΜακΚίσικ.Μετά πρόβλημα έγινε η ίδια η παρουσία του: δεν υπήρχε ένας ψηλός να πάρει ένα ριμπάουντ και ένας παίκτης να σουτάρει αξιόπιστα για τρίποντο κι έγινε πρόβλημα ο Σπανούλης, λες και απαιτούσε να μπαίνει πάντα στο δεύτερο δεκάλεπτο ή να παίζει εικοσιπέντε λεπτά ακόμα και σε βραδιές που απέναντί του είχε αθλητικά γκαρντ, που του έκοβαν διεισδύσεις και τον «χτυπούσαν» στην άμυνα. Τρελά πράγματα πραγματικά.
Ποια θα έπρεπε να είναι η χρησιμοποίηση του Σπανούλη; Αυτή που είδαμε σε κάποια ματς – κυρίως χθες, αλλά και στα παιγνίδια με την Ζαλγκίρις, την ΤΣΣΚΑ, τον Αστέρα κτλ. Επρεπε να υπάρχει μια ομάδα ικανή να κάνει πράγματα χωρίς τον Σπανούλη, ώστε να αυτός να αποτελεί μια έξτρα λύση πολυτελείας. Επρεπε να παίζει όσο χρειαζόταν και όσο ήταν δυνατόν κι όχι να του ζητάνε να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του εντάσσοντάς τον σε σχήματα που δεν μπορεί να είναι λειτουργικά αν αυτός δεν κάνει όσα έκανε όταν πήγαινε τον Ολυμπιακό στα Final 4. Επρεπε να τον πείσεις ότι θα είναι παρών στα δύσκολα γιατί για αυτά τον θες. Επρεπε να πάρεις πολλά χρησιμοποιώντας τον όσο ήταν απαραίτητο.
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά κάτι άλλο δεν ήταν δυνατό να γίνει. Το να ελπίζεις ότι θα κάνει τη διαφορά στήνοντας πεντάδες πάνω του δεν έχει νόημα: έφτανε να το κάνεις για ένα δεκάλεπτο (με την Μπασκόνια, την Εφές, την Βιλερμπάν κτλ) για να καταστραφείς, είτε πετώντας διαφορές που είχες πάρει παίζοντας κανονικό (και ωραίο…) μπάσκετ, είτε κολλώντας επιθετικά.
Θύμωσε γιατί είναι ο Σπανούλης
Κάποια στιγμή ο Σπανούλης θύμωσε με τον τρόπο που αντιμετωπιζόταν και το έδειξε. Είναι απολύτως λογικό να συμβεί αυτό, αν έχεις υποσχεθεί σε ένα παίκτη πράγματα που είναι αδύνατο να τηρήσεις. Όταν τον πείθεις καλοκαιριάτικα ότι θα υπάρχει πάλι ένας Ολυμπιακός που θα στηρίζεται πάνω του, σαν να είμαστε στο 2015, είναι λογικό όταν ο παίκτης διαπιστώσει πως αυτό δεν γίνεται να θυμώνει. Ο Σπανούλης είναι ο Σπανούλης. Οσο έβλεπε τον Ολυμπιακό να αγκομαχά (όχι με τη Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ, αλλά με την Αλμπα, την Μπάγερν και την Βιλερμπάν) τόσο περισσότερο πίστευε πως αν έπαιζε πιο πολύ θα ήταν όλα καλύτερα: αν δεν το σκεφτόταν δεν θα ήταν ο Σπανούλης. Αλλά δεν είναι προπονητής και δεν αποφασίζει αυτός για την χρησιμοποίησή του.
Στον αρχηγό του Ολυμπιακού έλειψε περισσότερο από όσο σε οποιοδήποτε άλλο παίκτη ο κόσμος στο ΣΕΦ: αν κόσμος υπήρχε είναι δεδομένο ότι και η δική του προσφορά θα ήταν πιο μεγάλη αφού ο Σπανούλης δυναμώνει από το χειροκρότημα, χαίρεται για τον ηλεκτρισμό που προκαλεί στην εξέδρα, αντλεί δύναμη από την αποθέωση της στιγμής. Σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον όπως το εφετινό ο Σπανούλης έπρεπε να βρίσκει μόνος του ενέργεια για να κλείνει τα στόματα. Η υπόκωφη μουρμούρα που σίγουρα έφτασε στα αυτιά του μεγάλωσε τον εκνευρισμό του. Χρεώθηκε ήττες γιατί ο προπονητής του του ζητούσε πράγματα που από ένα παίκτη 38 χρονών απλά δεν γίνονται. Τον έβαλε να κυνηγάει τον Dj Σιλι, τον Γκριγκόνις, τον Τζέιμς, τον Λάρκιν και τον Μίσιτς – απίθανα πράγματα. Κι αντί να του ζητά δέκα ενέργειες από τις δικές του σε καταστάσεις δύσκολες, περίμενε εικοσιπέντε λεπτά ηγετικής παρουσίας του στο παρκέ, λες κι ο Σπανούλης βρήκε το μαγικό τρόπο να σταματήσει το χρόνο ή να τον γυρίσει πίσω.Χθες ο Σπανούλης μπαίνει στο ματς επτά λεπτά πριν το τέλος του, όταν είναι ισόπαλο. Ο Βεζένκοφ και ο ΜακΚίσινγκ έχουν υπογράψει την ανατροπή του σκορ στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά δεν μπορεί κανένας από τους δυο να βάλει τριάντα πόντους. Χρειάζεται κάποιος να πάρει τη μπάλα, να τη μοιράσει σωστά και να τη βάλει και στο καλάθι: ο Σπανούλης το κάνει γιατί ξέρει να το κάνει. Κάποτε το έκανε για 30 λεπτά, τώρα μπορεί για λιγότερα – για όσο χρειάζεται κι όχι για όσα θα θέλαμε.
Ακουσα στο τέλος του ματς τον Γιώργο Μποζίκα να λέει ότι είναι προσβλητικό να ρωτάς τον Σπανούλη πότε θα σταματήσει. Εχει απόλυτο δίκιο. Το σωστό είναι να ρωτάς το προπονητικό τημ του Ολυμπιακού πότε θα σταματήσει να τον ταλαιπωρεί ζητώντας του να κάνει όσα δεν γίνονται. Ενώ θα πρεπε απλά να τον σέβεται, όπως όλοι μας…
