Όταν ο Ολυμπιακός έχασε από την Εφές στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ κανείς από τους πιστούς φίλους του δεν ανησύχησε: ανησύχησαν όλοι οι υπόλοιποι που νομίζουν ότι αντιλαμβάνονται την κανονικότητα του σπορ και είδαν τους Τούρκους να τον κερδίζουν στο δικό του παιγνίδι. Ωστόσο άλλο είναι το παιγνίδι, άλλο ο χαρακτήρας κι όπως έλεγε ο Γιώργος Λημνιάτης στο ραδιόφωνο «ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη, που του δείχνει ο κόσμος του, και με βάση αυτό πρέπει να περιμένεις τα παιγνίδια του». Μετά την ήττα στο ΣΕΦ πολλοί επεσήμαναν ότι διάλεξε τελικά να πάει στο Final 4 από τον πιο δύσκολο δρόμο. Μετά ήρθε και η δεύτερη στη σειρά ήττα από την Εφές, αυτή τη φορά στην Πόλη, για να αποδειχτεί ότι ο Ολυμπιακός δεν διάλεξε απλά τον πιο δύσκολο δρόμο, αλλά και τον πιο δύσκολο τρόπο. Θα τα έπαιζε όλα στο τέταρτο ματς στην Τουρκία κι αν έχανε θα γυρνούσε άπραγος. Κι αν ωστόσο κέρδιζε, όπως και τελικά έγινε, θα χρειαζόταν κι άλλη μια νίκη. Και η λογική λέει ότι έχει πλέον μπροστά του την Τρίτη άλλη μια βραδιά δύσκολη. Αλλά για μια στιγμή. Ποια λογική; Η λογική τελειώνει εκεί που ο Ολυμπιακός ξεκινά.

Μεταπτώσεις χωρίς λογική

Εχω ξαναγράψει ότι δεν θυμάμαι καμία δυνατή ομάδα, (γιατί ο Ολυμπιακός μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται…), που να έχει βάλει τόσα στοιχήματα όσο ο εφετινός Ολυμπιακός στο μπάσκετ. Το πόσα από αυτά τα στοιχήματα θα κερδίσει θα το δούμε στο τέλος: για την ώρα βλέπουμε θεαματικές μεταμορφώσεις παικτών από παιγνίδι σε παιγνίδι, που είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγηθούν λογικά. Ο καταπληκτικός Μιλουντίνοφ του πρώτου ματς της σειράς βοηθά ελάχιστα στη  συνέχεια, ίσως γιατί πονάει στο γόνατο. Ο Μάντζαρης, ηγέτης και σκόρερ στο πρώτο παιγνίδι, χάνεται και μένει άποντος στο δεύτερο. Ο Γουότερς, καταπληκτικός και ως σκόρερ στο πρώτο ματς, δεν υπάρχει στο δεύτερο, αναζητείται στο τρίτο κι εμφανίζεται ξαφνικά ως εξαιρετικός οργανωτής στο τέταρτο. Ο Γιανκ, που στο πρώτο δεν έχει αγωνισθεί δευτερόλεπτο, μπαίνει στο τέταρτο ματς έτοιμος να παίξει ξύλο, άμα χρειαστεί και με τους θεατές του αγώνα. Ο Παπαπέτρου, που στο ΣΕΦ νομίζεις ότι φοβάται να σουτάρει, στο τέταρτο και κρίσιμο ματς γράφει δυο τρίποντα, που παγώνουν το γήπεδο. Ο Αγραβάνης παίζει χθες πιθανότατα την καλύτερη άμυνα που έχει παίξει ποτέ, σαν μια φωνή μέσα του να του είπε ότι υπάρχει για αυτό κυρίως ανάγκη. Ο Γκριν, που κανείς δεν θυμάται αν έπαιζε στο τρίτο ματς, χθες στη δυσκολότερη στιγμή του Ολυμπιακού, όταν είναι 10 και πλέον πόντους πίσω, παίρνει την ομάδα από το χέρι. Ακόμα και οι στυλοβάτες της ομάδας, ο Μπιρτς, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης και φυσικά ο Σπανούλης έχουν απίστευτες μεταπτώσεις. Ο Σπανούλης π.χ κλίνει το τρίτο ματς με ένα κρεσέντο από τρίποντα που δεν μπορεί να φανταστεί άνθρωπος, ειδικά μάλιστα όταν τον έχει δει προηγουμένως να κάνει του κόσμου τα λάθη. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί μετά από ένα σημείο υπάρχει μόνο καρδιά. Αλλά μιλάμε για μια καρδιά τεράστια.

Παλεύοντας με αδυναμίες

Στα δικά μου τα μάτια τα δυο τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός χρειάζεται μια πολύ μικρή ενίσχυση στο ρόστερ για να αλλάξει επίπεδο και μια καλύτερη δουλειά στην επίθεση για να γίνει πιο αποτελεσματικός, πιο μοντέρνος. Όπως εγώ καταλαβαίνω το σπορ, αν ο Ολυμπιακός είχε 13-14 παίκτες, όπως η Ρεάλ π.χ, θα είχε λιγότερους τραυματισμούς και μεγαλύτερη σταθερότητα. Με δυο παίκτες σαν τον Ζίζιτς π.χ και τον Νίκο Ζήση ή τον Γκρέιντζερ θα ήταν άπιαστος. Αν δούλευε και στην επίθεση, όσο και στην άμυνα θα είχε ήδη σκουπίσει την Εφές και στο Final 4 θα τον έτρεμαν. Αλλά από την άλλη ομολογώ ότι χθες βράδυ, βλέποντάς την ομάδα να πεθαίνει για ένα χαμένο ριμπάουντ και να ανασταίνεται με ένα απερίγραπτο τρίποντο, θυμήθηκα για μια ακόμα φορά γιατί την ομάδα αυτή την λατρεύουν οι οπαδοί της: την αγαπούν γιατί σχεδόν πάντα παλεύει με τον εαυτό της και τις αδυναμίες της. Δεν υπάρχουν αντίπαλοι του Ολυμπιακού – δεν τους μειώνω, αλλά ποτέ δεν υπήρχαν. Υπάρχει πάντα η σταθερή υποχρέωση να υπερασπιστείς τη φανέλα, το όνομά σου, το γόητρο σου, την φήμη σου. Υπάρχει η γιγάντια θέληση να τα καταφέρεις, όχι γιατί είσαι πλήρης, αλλά γιατί γνωρίζεις τα όρια σου και θέλεις να τα ξεπερνάς. Υπάρχει πάντα η αδάμαστη πίστη πως είσαι ικανός για όλα – ακόμα και να καταργήσεις την λογική – το έχεις κάνει άλλωστε τόσες και τόσες φορές. Ο κόσμος λατρεύει την υποχρέωση, την θέληση, την πίστη, λατρεύει μια ομάδα συνηθισμένη να ζει και να αγωνίζεται στα κόκκινα – όχι τυχαία αυτό είναι το χρώμα της φανέλας της. Ο κόσμος έμαθε ν αγαπά τις επιστροφές της, τις μεταπτώσεις της, τις μεταμορφώσεις της, σε τελική ανάλυση τις περιπέτειες της – ακόμα κι αν αυτές δεν έχουν πάντα καλό τέλος. Ο κόσμος αγαπάει αυτή την ομάδα γιατί καταλαβαίνει πως δεν θα τον προδώσει ποτέ: μπορεί να ηττηθεί, πληρώνοντας τις αδυναμίες που την κάνουν πιο εύθραυστη και για αυτό περισσότερο αγαπησιάρικη, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί. Αυτό τον σκληρό, γενναίο, αξιοζήλευτο χαρακτήρα σπάνια τον βλέπεις: όπου τον συναντάς δεν μπορείς, παρά να τον χειροκροτήσεις. Με δέος.                     

Η σύμβαση με την τρέλα

Στα δικά μου τα μάτια ένας πιο πλήρης, πιο μοντέρνος, πιο παραγωγικός Ολυμπιακός θα  είχε σκουπίσει ήδη την Εφές. Όμως έχει καμιά σημασία αλήθεια αυτό; Θα έκαναν ωραιότερες τις βραδιές των οπαδών του τρεις νίκες στις λεπτομέρειες ή τρεις επιδείξεις δύναμης; Πολύ αμφιβάλω. Αυτό που τώρα βλέπει ο κόσμος είναι μια γιγάντια μάχη χαρακωμάτων, με ήρωες γενναίους και πρωταγωνιστές ακαταμάχητους. Οι αδυναμίες, ο χαρακτήρας, οι δυσκολίες, η καρδιά, γίνονται η βάση ενός εκρηκτικού κοκτέιλ που τον κόσμο αληθινά τον μεθάει: στο διάβολο και η λογική και η τελειότητα- σημασία έχει να σπάνε οι καρδιές όποιου αληθινά αγαπάει. Στην πραγματικότητα τα ματς αυτά θα μπορούσε κάποιος να μην τα βλέπει κι απλά να τα φαντάζεται: ό,τι μπορείς να φανταστείς (ηρωϊσμούς, δυσκολίες, ξεσπάσματα επιθετικά μετά από ανεξήγητα μπλακ άουτ, μεταμορφώσεις μετά από τάιμ άουτ, άμυνες για σεμινάριο και επιθέσεις τρελές κι αδέσποτες) ο Ολυμπιακός το κάνει. Και το ξανακάνει. Στα σύνορα της φαντασίας.

Πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Για μένα τα ομαδικά σπορ έχουν ενδιαφέρον, γιατί κουβαλάνε μια λογική, αυτή που ως φίλαθλος οφείλεις να βρεις για να τα αποκωδικοποιήσεις και να τα χαρείς πιο πολύ – έτσι μεγάλωσα, έτσι τα αγάπησα. Ποτέ δεν πίστευα σε φανέλες, DNA, ψυχολογικά αβαντάζ, βράδια ανεξήγητα και μαγικά. Δύσκολα θα αναθεωρήσω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα. Αλλά βλέποντας αυτό τον Ολυμπιακό ζηλεύω. Όχι τις νίκες του, αλλά την πίστη όσων έχουν υπογράψει τη σύμβαση με την τρέλα του και είναι πάντα δίπλα του. Πιστοί, τρελοί, ψυχάρες και ψυχάκηδες και κάποιες παράξενες βραδιές όπως η χθεσινή, αληθινά ευτυχισμένοι…