Οσοι πιστεύετε ότι η χθεσινή νίκη της Ιαπωνίας κόντρα στους Γερμανούς είναι η πρώτη τους ή η μεγαλύτερη ή η πιο θεαματική κάνετε λάθος. Η μεγαλύτερη νίκη εξακολουθεί να είναι αυτή που έκαναν τον Σεπτέμβριο του 1988 στον τελικό του Παγκόσμιου κυπέλλου Νέων. Η Ιαπωνία είχε τερματίσει πρώτη στον όμιλό της ξεπερνώντας την Ιταλία και την Αργεντινή και στη συνέχεια νίκησε τη Γαλλία στους ημιτελικούς. Η Γερμανία είχε κερδίσει την Πορτογαλία και τον Καναδά στον όμιλο και την Ουρουγουάη στον ημιτελικό.

Στον τελικό οι Ιάπωνες έμοιαζε αδύνατο να νικήσουν τον τεράστιο τερματοφύλακας των Γερμανών Ράινερ Μπάουερ, που ήταν φτυστός με Τόνι Σουμάχερ. Στο τελευταίο λεπτό του ματς, το νούμερο 10 της Ιαπωνίας, ο Τσουμπάσα, βρίσκει το νικητήριο γκολ: σουτάρει τόσο δυνατά που η μπάλα βγάζει φλόγες, ο Γερμανός τερματοφύλακας τη βρίσκει όσο χρειάζεται για να τη στείλει στο οριζόντιο δοκάρι, αλλά ο Ιάπωνας φτάνει στο ριμπάουντ, αφού σηκώνεται στο Θεό και με ένα «ψαλίδι» στοχεύει στην κάτω γωνία για το τελικό 3-2.

Το ιστορικό αυτό ματς δεν καταγράφεται στα αρχεία μολονότι εμείς οι τυχεροί το είδαμε στην τηλεόραση. Ηταν το τελευταίο επεισόδιο του «Καπετάν Τσουμπάσα», της θρυλικής γιαπωνέζικης σειράς anime που προβλήθηκε τη δεκαετία του 90 σε όλη την Ευρώπη: στην Ισπανία ως «Oliver y Benji», στην Ιταλία ως «Holly e Benji», στη Γαλλία ως «Captain Goal», στην Πολωνία ως «Kapitan Jastrząb» και στην Ελλάδα φυσικά όπου την είδαν λίγοι. Εχασαν φυσικά όσοι δεν την χάρηκαν. Ο τελικός με τους Γερμανούς κράτησε πάνω από δέκα επεισόδια. Χθες οι Ιάπωνες χρειάστηκαν λιγότερο χρόνο αν και την ανατροπή τους θα την ζήλευαν και ο Οσο Τσουμπάσα και ο φίλος του τερματοφύλακας Γκένζο Βακαμπαγιάσι. Ισως ήταν στις εξέδρες στο Κατάρ.  

Ρεσιτάλ Μοριγιάσου

Πάμε στα λιγότερο σοβαρά τώρα. Οι Γερμανία έμελλε να είναι η πρώτη και για την ώρα η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα που θα γνώριζε την ήττα στο μουντιάλ του Κατάρ. Η ήττα της από την Ιαπωνία (με 1-2) θύμισε πολύ την ήττα των Αργεντίνων από τους Σαουδάραβες. Και οι Γερμανοί προηγήθηκαν στο ημίχρονο (και μάλιστα κατά σατανική σύμπτωση με πέναλτι) και αυτοί δεν τελείωσαν το ματς γιατί από το VAR ακυρώθηκε γκολ γιατί συνελήφθη σε θέση οφσάιντ ο αγέλαστος σκόρερ Χάβερτζ, κι αυτοί έχασαν από μια ομάδα που έτρεξε πιο πολύ στο δεύτερο ημίχρονο. Και που όμως είχε και ένα προπονητή με εμπνεύσεις καταπληκτικές.

Ο Ιάπωνας προπονητής με το παράξενο όνομα Χατζίμε Μοριγιάσου έκανε στον πολυδιαφημισμένο Γερμανό Χανς Φλικ ένα ματ που προσωπικά είχα χρόνια να δω σε παιγνίδι εθνικών ομάδων. Η Ιαπωνία υπέφερε πολύ στο πρώτο ημίχρονο όταν και βρέθηκε να χάνει με το κολακευτικό 1-0. Ο προπονητής της φρόντισε αρχικά την άμυνα της ως όφειλε – κόντρα στη γνωστή λογική που λέει πως «όποιος χάνει πρέπει να παίρνει ρίσκα κτλ». Ο Μοριγιάσου έβγαλε από το ματς τον αριστερό εξτρέμ Κούμπο για να βάλει ένα στόπερ, τον στόπερ Τομιγιάσου. Η Ιαπωνία πύκνωσε στα μετόπισθεν και σιγά σιγά σταμάτησε να δέχεται πίεση. Όταν ισορρόπησε το ματς ο προπονητής της έβγαλε από το γήπεδο τους ακραίους αμυντικούς Ναγκατόμο και Σακάι για να τους αντικαταστήσει με δυο εξτρέμ (!), τον Μιτόμα και τον Μιναμίνο. Όχι μόνο. Στην πορεία έριξε στο ματς δυο ακόμα δημιουργικούς παίκτες, τον Ντόαν, αντί του αμυντικού μέσου Τανάκα, και τον Α Σανό, αντί του φορ Μαέντα. Πρακτικά αντικατέστησε όλη τη γραμμή της επίθεσης και παρουσίασε μια Ιαπωνία που έπαιζε στο τελευταίο μισάωρο με 3-4-3, όπου πλην των τριών αμυντικών, όλοι οι άλλοι ήταν μέσοι και κυνηγοί με φρεσκάδα! Και τρέχοντας πολύ (ως συνήθως…) γύρισαν το ματς με δυο καταπληκτικά γκολ ακριβώς τη στιγμή που ο Νόγερ έμοιαζε ανίκητος.

Πολλά δεν κατάλαβε

Ο μεγάλος Φλικ μου φάνηκε πως δεν κατάλαβε τίποτα, μολονότι δυο από τους Γιαπωνέζους που μπήκαν στο παιγνίδι αγωνίζονται στην Μπουντεσλίγκα – κατά σατανική σύμπτωση οι δυο σκόρερ, δηλαδή ο Ντόαν και ο Α Σανό. Ο Φλικ βλέποντας πόσο έτρεχαν οι Γιαπωνέζοι, αλλά και πόσο μεγάλη ήταν η δυσκολία των δικών του κυνηγών να πετύχουν ένα δεύτερο γκολ (πράγμα που δεν αποτελεί έκπληξη), πανικοβλήθηκε. Εβαλε τον Χάουφμαν, αντί του γερόλυκου κυνηγού Μίλερ, για να παίξει στα δεξιά της άμυνας κι έκανε τους αμυντικούς του πέντε, αλλά μάλλον απονεύρωσε την ομάδα του βγάζοντας και τον Γκιντογκάν (που εκτός από το γκολ πέναλτι είχε και δοκάρι) και κυρίως τον νεαρό Μουσιάλα, ίσως τον καλύτερο του γηπέδου. Οι Γιαπωνέζοι έχοντας να φοβηθούν ελάχιστα πια έφτασαν στην τρομερή ανατροπή και ίσως καταφέρουν να προκριθούν στην επόμενη φάση. Δεν το είχαν πετύχει στη Ρωσία διότι τότε είχαν πέσει αυτή θύματα μιας μεγάλης ανατροπής: είχαν προηγηθεί κόντρα στο Βέλγιο με 2-0 κι έχασαν 2-3 σε ένα ματς που δικαίως τότε είχε χαρακτηρισθεί ως το ωραιότερο της διοργάνωσης.

Η Ιαπωνία δεν είναι μια ομάδα άγνωστων τρεχαλιτζήδων με φιλοδοξίες. Εντεκα ποδοσφαιριστές της παίζουν στην Ευρώπη και έξι από αυτούς στη Γερμανία! Φυσικά ο σοφός Μοριγιάσου τους χρησιμοποίησε όλους. Το κίνητρο τους απέναντι στους εργοδότες τους ήταν τεράστιο. Οι γερμανικοί σύλλογοι που τους έχουν στις τάξεις τους δικαίως τους απέκτησαν: έδειξαν ότι ξέρουν από σκάουτινγκ. Αλλά δεν ξέρω πόσο αυτό αποτελεί παρηγοριά για τους Γερμανούς που στην πρεμιέρα τους είχαν χάσει και το 2018, τότε από το Μεξικό. Μετά νίκησαν τους Σουηδούς. Αλλά τώρα τους περιμένει η Ισπανία κι αν ηττηθούν από αυτή την Κυριακή αποχαιρετούν για δεύτερη σερί φορά το μουντιάλ από τον πρώτο γύρο. Δεν έχει ξαναγίνει!      

Ισπανική επίδειξη αποτελεσματικότητας

Η Ισπανία κόντρα στην Κόστα Ρίκα έδειξε πως αυτή τουλάχιστον αδίκως κατηγορείται για επιθετική αφλογιστία. Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό σκοράρει λίγο σε σχέση με το πόσο δημιουργεί αλλά τώρα που τα γκολ χρειάζονται όλοι έδειξαν να έχουν σε αυτά το μυαλό τους: τα επτά που πέτυχαν είναι κάτι σπάνιο στο παγκόσμιο κύπελλο.  Ο Λουίς Ενρίκε παρουσίασε μια ισορροπημένη ενδεκάδα με παλιούς και νέους, προτιμώντας τους πρώτους στην άμυνα και τους δεύτερους στην επίθεση. Εβαλε στην ίδια ομάδα μπροστά από τον αγέραστο Μπουσκετς τους Ολμο, Ασένσιο, Γκάμπι, Φεραν Τόρες και Πέδρι και πλήν του τελευταίου οι άλλοι όλοι σκόραραν! Παίζοντας  χωρίς καθαρό φορ, αλλά με ένα σχέδιο στην επίθεση που θυμίζει οργανωμένο χάος, οι Ισπανοί έκαναν κάποια στιγμή κατοχή μπάλας της ταξης του 82% και μετέτρεψαν την Κόστα Ρίκα σε σάκο του μποξ – μου άρεσε ότι στο τέλος πήγαν να παρηγορήσουν και τον φίλο τους Κέιλορ Νάβας. Αλλά και οι αλλαγές του Ενρίκε είχαν κέφια: πρόλαβε να σκοράρει και ο Σολέρ, ενώ ο Μοράτα κυνήγησε το έβδομο γκολ στις καθυστερήσεις σαν να μην ήθελε να λείψει από το προσκλητήριο.

Χαρακτηριστικό της επιθετικής τους οργάνωσης όχι μόνο ότι πέντε παίκτες τους πατούσαν την αντίπαλη περιοχή σχεδόν σε κάθε φάση, αλλά ότι στα τουλάχιστον πέντε από τα επτά γκολ ο σκόρερ βγαίνει απέναντι από τον Νάβας σαν φορ – ενώ καθαρό φορ για ένα διάστημα του ματς δεν υπάρχει. Βέβαια το εμπόδιο ήταν χαμηλό.

 Παρών και ο Κουρτουά

Τα δέκα γκολ στα ματς των Ισπανών με την Κόστα Ρίκα και των Γερμανών με τους Ιάπωνες γλύκαναν το 0-0 στο Μαρόκο – Κροατία. Όπως οι Τυνήσιοι με την Δανία και οι Σενεγαλέζοι με την Ολλανδία και το Μαρόκο στο πρώτο ημίχρονο ήταν κομμάτι καλύτερο, αλλά το πρόβλημα όλων των αφρικανικών ομάδων είναι κοινό: δεν βάζουν γκολ. Οι νέοι Κροάτες είναι κατώτεροι από τους παλιούς κι ακόμα και για το Μόντριτς μια πρόκριση δεν θα είναι απλή υπόθεση διότι κι ο Καναδάς (που προετοιμάζεται για το επόμενο μουντιάλ που θα συνδιοργανώσει με Αμερικάνους και Μεξικάνους) είναι καλή ομάδα. Η ήττα του από τους Βέλγους οφείλεται στον Κουρτουά που δεν θα μπορούσε κι αυτός να λείπει από το προσκλητήριο των πρωταγωνιστών της μεγάλης παράστασης: έπιασε πέναλτι του Ντάβιτς γλυτώνοντας την ομάδα του από περιπέτειες. Μετά ο διαιτητής δεν τόλμησε να δώσει ένα δεύτερο πέναλτι στον Καναδά. Και στον Κουρτουά τη δυνατότητα να πιάσει κι άλλο ένα…